«ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ» ΣΤΟ ΘΈΑΤΡΟ ΠΡΑΞΗ ΕΠΤΑ
Γράφει η Διονυσία Ρώντα
Η Δεσποινίς Μαργαρίτα σε σκηνοθεσία Θόδωρου Γράμψα είναι για θεατές με γερό στομάχι: «Καλησπέρα παιδιά. Ε ρε και να ξέρατε τι σας περιμένει»!
Έργο για έμπειρες πρωταγωνίστριες όπως η Έλλη Λαμπέτη και η Όλια Λαζαρίδου, σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι γιατί ο Θ. Γράμψας εμπιστεύτηκε σε μια νέα ηθοποιό, τη Τζένη Σταυροπούλου, ένα τόσο δύσκολο είδος όπως οι θεατρικοί μονόλογοι.
Η απάντηση είναι άμεση και ειλικρινής: «Δεν θα υπήρχε λόγος να έχουμε τη Δραματική Σχολή. Είναι σαν να παράγεις κάτι στον κήπο σου κι όταν το χρειαστείς, ν’ αγοράζεις από κάπου αλλού».
Η «Δεσποινίς Μαργαρίτα» που καλλιεργήθηκε στο θεατρικό φυτώριο ΠΡΑΞΗ ΕΠΤΑ διαθέτει το τέλειο χαμόγελο της αυτάρεσκης αλαζονείας. Η Τζένη Σταυροπούλου αποδίδει τον καθωσπρεπισμό, την υστερία, τη σχιζοφρένεια και την απληστία της καταχρηστικής εξουσίας, όσο η μετάφραση του Κώστα Ταχτσή την προστυχιά της.
Οι σπασμωδικές κινήσεις που υπαγορεύει ο Γιάννης Νικολαϊδης επιτείνουν την αίσθηση της υπερβολής. Κι όταν η αυταρχική δασκάλα λέει σ’ εμάς, τους «μαθητές της έκτης δημοτικού», ότι ο Διευθυντής του σχολείου δεν της επιτρέπει να γδυθεί μπροστά μας, σιγουρευόμαστε ότι ο συγγραφέας μιλά απροκάλυπτα για το σκληρό δικτατορικό καθεστώς που ταλάνισε τη χώρα του, τη Βραζιλία.
Η Δεσποινίς Μαργαρίτα του Ρομπέρτο Ατάιντε σε κοιτάζει γλυκά σαν δεύτερη μανούλα και στο επόμενο λεπτό σου ταράζει την ψυχή, σε αγχώνει, σου κάνει το στομάχι κόμπο. Με το άλλοθι ότι δεν υπάρχει ανάμεσά μας ούτε ένας τέλειος (κάποιος που να ονομάζεται Χριστός ή Μεσσίας ή Άγιο Πνεύμα), η εκάστοτε «Δεσποινίς Μαργαρίτα» αρπάζει την εξουσία και σου την πετά με δύναμη στα μούτρα σαν κιμωλία απ’ τον πίνακα.
Οι “αλήθειες” στο μάθημα της ολοκληρωτικά υποταγμένης ζωής διδάσκονται πάντα μισές:
«Να κι οι καλοί μας σκελετοί… Μια μέρα θα είστε κι εσείς έτσι, όλοι.»
Για άλλη ζωή ούτε λόγος. Η Δεσποινίς Μαργαρίτα έχει την απόλυτη εξουσία να μειώνει την ΑΝΑΣΤΑΣΗ σε ΣΤΑΣΗ κι αυτήν να την παγιώνει σε ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.
Όμως ο επαναστατικός Ατάιντε δεν θα κλείσει με ένα μήνυμα βίας στη βία. Στο συμβολικό ψυχοράγημά της, η Δεσποινίς Μαργαρίτα θα ομολογήσει: «Κάνετε πάντα το καλό. Απ’ όλους τους δρόμους είναι ο μόνος που οδηγεί στην ευτυχία».
Η ίδια ωστόσο πεθαίνει χωρίς τη δυνατότητα ν’ αλλάξει. Κι εσύ βγαίνεις απ’ τη βασανιστική τάξη της χωρίς κάθαρση. Η λύτρωση έρχεται με τα πρώτα βήματα που κάνεις ξανά έξω, στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου. Δέκα και μισή, στα Εξάρχεια, τα φώτα τονίζουν τα συνθήματα στους τοίχους. Οι Έλληνες αναρχικοί έχουν ένα χιούμορ που κάνει την ψυχή να πετάει πάνω απ’ την καταπίεση της καθημερινότητας. «ΦΤΩΧΟΙ ΣΤΗ ΜΙΖΑ» ή κάτι τέτοιο…
ΥΓ Το θέατρο ΠΡΑΞΗ ΕΠΤΑ είναι δέκα λεπτά ποδαρόδρομος από τη στάση μετρό «Πανεπιστήμιο».
Εισιτήρια Θεάτρου
Τηλ. 2103800624