10 Νοεμβρίου 2014 … 07 Απριλίου 2015 | 104 > Γκάζι – Βοτανικός – Κεραμεικός
- Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
Ο Mark Ravenhill (γ.1966) είναι Άγγλος θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης και δημοσιογράφος. Τα έργα του που, μαζί με αυτά της αγαπημένης μου Sarah Kane, εντάσσονται στο “In yer face theater” είναι παγκόσμιες επιτυχίες. Στην Ελλάδα τον γνώρισα από το ανέβασμα των: “Shopping and Fucking” και “Τολμηρές Πολαρόιντ”.
Το θέμα του έργου, με πρωτότυπο τίτλο Pool (no water), έχει σχέση με τη φιλία και τους προβληματισμούς που πολύ συχνά προκύπτουν στο πέρασμα των χρόνων. Οι φίλοι είναι απαραίτητοι για όλους τους ανθρώπους. αυτό βέβαια είναι πολύ καλά γνωστό από την εποχή του Αριστοτέλη. Οι περισσότερες φιλίες ξεκινάνε χαρούμενα, με αγάπη, αισθήματα αλληλοβοήθειας και όρκους για αιώνια διάρκεια (forever friends). Όταν όμως περάσουν τα χρόνια και ο καθένας συνειδητοποιεί το που έχει φτάσει σε σχέση με τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του στους διάφορους τομείς, προβληματίζεται. Σε μια τέτοια φάση αναπόφευκτα πολλές φορές συγκρίνει τη δική του ζωή, τα δικά του επιτεύγματα με αυτά των φίλων του και όποτε πραγματικά διαπιστώνει τη δική του ανεπάρκεια στενοχωριέται, θλίβεται, απογοητεύεται, πικραίνεται. Οι φίλοι θέλουν να παραμείνουν πάντα ίδιοι, όπως ήταν κάποτε στην αρχή της φιλίας τους κάτι που φυσικά είναι σχεδόν ανέφικτο. Πολλές φορές συναντάμε φίλους που μας είναι από κάθε άποψη αγνώριστοι και άλλοτε πάλι ξαναβρίσκουμε παλιές γνωριμίες ύστερα από το πέρασμα πολλών ή λιγότερων δεκαετιών (κάτι που συχνά συμβαίνει με την κοινωνική δικτύωση του Facebook του Twitter κτλ) και αναθερμαίνουμε τη σχέση μας με τον ίδιο ενθουσιασμό, την ίδια χαρά, την ίδια αγάπη.
Οι χαρακτήρες του έργου, κάπως περιθωριακοί με πολλαπλά σεξουαλικά ενδιαφέροντα και χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών, που έχουν περάσει τα τριάντα, βλέποντας την επιτυχία ενός μέλους της παλιάς παρέας τους αισθάνονται ζήλεια. Αισθάνονται πως ενώ και αυτοί έκαναν τα ίδια, προσπάθησαν όσο και οι άλλοι, η ζωή δεν τους συμπεριφέρθηκε τόσο καλά, δεν είχαν την ίδια ανταμοιβή. Όλοι τους καλλιτέχνες, προσκαλούνται από την παλιά φίλοι τους στο θαυμάσιο σπίτι της για να απολαύσουν και τη νεοαποκτηθείσα πισίνα της, (πολύ καλά γνωστό κλασσικό σύμβολο επίδειξης συμπλεγματικών νεόπλουτων). Έτσι πλέον διαπιστώνουν και από κοντά τη δική τους ανεπάρκεια, τη δική τους αποτυχία που ούτε σπίτια και ούτε πισίνες τους χάρισαν οι αγώνες τους. Όσο όμως και αν προσπαθούν να φανούν αδιάφοροι κάτι τους καίει μέσα τους, κάτι πικρό έρχεται στο μυαλό και στην ψυχή τους, στο στόμα τους.
Τα πράγματα αλλάζουν όταν μαθαίνουν πως η φίλη που του κάλεσε είχε τροχαίο ατύχημα και βρίσκεται στην εντατική μεταξύ ζωής και θανάτου. Μπροστά στον θάνατο και στην καλύτερη περίπτωση την αναπηρία αναθεωρούν τις σκέψεις, τους προβληματισμούς τους και όντας καλλιτέχνες προσπαθούν να παρουσιάσουν καλλιτεχνικά την όλη διαδικασία με πραγματικά όμως περίεργο και ανορθόδοξο τρόπο. Τελικά καταλήγουν στο ότι πιθανότατα θα πρέπει να είναι ευτυχισμένοι και ας είναι όπως είναι.
Συντελεστές:
Η μετάφραση της Δάφνης Λαρούνη είναι πολύ καλή
Η Σκηνοθεσία του Μιχάλη Παλίλη ικανοποιητική για τις ανάγκες της παράστασης.
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης. Σκηνικό στην ουσία δεν υπάρχει ενώ ένα σκηνικό με άσπρα πλακάκια, κάτι μεταξύ εσωτερικού άδειας πισίνας και χειρουργείου νοσοκομείου, θα υπηρετούσε θαυμάσια την παράσταση. Σίγουρα και το ακατάλληλο της αίθουσας με τις θέσεις – κερκίδες δεξιά και αριστερά δεν βοηθάει καθόλου (είναι δε και ιδιαίτερα άβολες για τους θεατές).
Ο Σχεδιασμός φωτισμού του Ντίνου Νικολάου δεν είναι κακός σε ένα όμως έργο που θα πρέπει να παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.
Η Κίνηση – Χορογραφία της Μαρίζας Τσίγκα ίσως θα μπορούσε να είναι καλύτερη για αυτό το έργο που η κίνηση και ο χορός έχει τόσο μεγάλη σημασία. Το ίδιο ισχύει και για τη μουσική.
Φωτογραφίες: Ιωάννα Παπουλή
Παίζουν (αλφαβητικά):
Αιμιλία Βασιλακάκη, Μάνος Κανναβός, Ντέπυ Πάγκα, Βάσια Πασπάλη
Διάρκεια: 70 λεπτά Στέλιος Αντωνιάδης – mytheatro.gr