«4.48 ΨΥΧΩΣΗ» Της Σάρα Κέιν (Sarah Kane)
- Γράφει ο κ Στέλιος Αντωνιάδης
Στην Ιατρική Σχολή το μάθημα της ψυχιατρικής μας φαινόταν κάπως διαφορετικό, δύσκολο, και πολλές φορές δυσνόητο μια και δεν είχε συνοχή με τα άλλα μαθήματα όπως π.χ. η παθολογία με την παιδιατρική.
Τελικά όμως είχαμε καταλάβει τη μεγάλη σημασία του ψυχικού παράγοντα όχι μόνο στα ψυχιατρικά νοσήματα αλλά και σε όλο το φάσμα των ασθενειών του ανθρώπου. Το ότι εάν ένας γιατρός δεν μπορεί να κατανοήσει την ψυχολογική πλευρά του πάσχοντος δεν μπορεί να είναι καλός γιατρός είναι για μένα αξίωμα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ότι όλα αυτά τα ήξεραν πάρα πολύ καλά οι Αρχαίοι Έλληνες και τα εφάρμοζαν στους ασθενείς από την εποχή του Ασκληπιού και των Ασκληπιείων.
Η Σάρα Κέιν (Sarah Kane), το τρομερό παιδί του μοντέρνου αγγλικού θεάτρου έπασχε από βαριά μελαγχολία-κατάθλιψη. Είχε όμως το χάρισμα του να μπορεί να εκφράσει τα συμπτώματα της νόσου της με έναν μοναδικό τρόπο στον τομέα που είχε σπουδάσει στα αγγλικά πανεπιστήμια, θέατρο και συγγραφή θεατρικού έργου.
Τα πέντε έργα που έγραψε στα εικοσιοκτώ μόνο χρόνια της ζωής της κατατάσσονται από τους ειδικούς σε διάφορες μορφές θεάτρου όπως το εξπρεσιονιστικό θέατρο κτλ αλλά αυτό κατά τη γνώμη μου δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως ο θεατής πρέπει να είναι προετοιμασμένος για το ότι θα δει ένα έργο δύσκολο, ζοφερό για γερά νεύρα και κατάλληλη ψυχολογία.
Στο «4.48 Ψύχωση» που είναι η ώρα που ξυπνούσε τα μεσάνυχτα σε ειδική ψυχολογική κατάσταση παρουσιάζεται, σε θεατρική μορφή, όλη η κλινική συμπτωματολογία των ασθενών που πάσχουν από την εν λόγω ψυχασθένεια. Οργή, θυμός, αγανάκτηση, παραλήρημα, έλλειψη αυτοεκτίμησης, υποτίμηση του εγώ, σεξουαλική απόρριψη, αναζήτηση αγάπης-στοργής από το άλλο πρόσωπο που το μόνο που προσφέρει είναι απογοήτευση.
Όλα αυτά εκφράζονται με πολύ σκληρή γλώσσα. Και φυσικά παντού αιωρείται η αναζήτηση της φυγής, ο θάνατος. Στο διάστημα του ενός περίπου χρόνου που εργάστηκα στο ΚΘΨΠΑ, στο Δαφνί, μας λέγανε ότι πρέπει να προσέχουμε του καταθλιπτικούς μια και πάντα ψάχνουν να βρουν έναν τρόπο για να αυτοκτονήσουν.
Η Σάρα Κέιν λίγο μετά την ολοκλήρωση του έργου αυτού, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα με φάρμακα, κατάφερε να φύγει από κοντά μας δίνοντας τέλος στη μαρτυρική ζωή της με τα κορδόνια των παπουτσιών τα οποία χρησιμοποίησε για να κρεμαστεί στο μπάνιο του νοσοκομείου που νοσηλευόταν.
Εκείνη έφυγε, όπως της υπαγόρευε η ασθένειά της, τα έργα της όμως θα μείνουν για πάντα χαρίζοντας της την αθανασία. (Η περίπτωση της μου θυμίζει την αγαπημένη μου Emy Winehouse, την πολύ μεγάλη τραγουδίστρια που παρουσίαζε τη συμπτωματολογία της πάθησης της στα αθάνατα τραγούδια της).
Η σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου που έκανε και την πολύ καλή μετάφραση αλλά χρησιμοποίησε και μια κάμερα με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο, είναι εξαιρετική. Η ίδια ως ηθοποιός όπως και οι άλλες ηθοποιοί (Παρθενόπη Μπουζούρη, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Nalyssa Green) ήταν πάρα πολύ καλές. Η μουσική και οι φωτισμοί συνέβαλαν ουσιαστικά στη δημιουργία της σωστής ατμόσφαιρας.Στέλιος Αντωνιάδης – mytheatro.gr
Συντελεστές
Σκηνοθεσία-μετάφραση-κάμερα-σχεδιασμός χώρου: Άντζελα Μπρούσκου
Συμμετέχουν: Άντζελα Μπρούσκου, Παρθενόπη Μπουζούρη, Γιούλα Μπούνταλη, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Nalyssa Green
Πληροφορίες εκδήλωσης
Bios
Πειραιώς 84, 10435 Αθήνα , +302103425335, http://www.bios.gr/
9 Ιανουαρίου – 9 Φεβρουαρίου(εκτός Σαββάτου 18 & Κυριακής 19 Ιανουαρίου & εκτός Παρασκευής 7 Φεβρουαρίου)
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00
Είσοδος 10 ευρώ
Η παράσταση είναι αισχρή!Είναι ένα εγωιστικό παραλήρημα της σκηνοθέτιδας, αυτό δεν εναι ένα έργο της Σάρα Κέιν.Γιατί ?????Γιατί δεν φέρατε την παράσταση που παίζεται στο θέατρο παραμυθίας στην Αθήνα που έχει πάρει φοβερές κριτικές????ΓΙΑΤΙ????
Πρώτα από όλα δεν νομίζω ότι είναι κομψό να εκφραζόμαστε με αυτά τα λόγια για μια παράσταση ή μια σκηνοθέτιδα.
Δεύτερο, είναι Σάρα Κέιν και μάλιστα πολύ.
Τρίτο όπως είναι ευνόητο γράφουμε κριτικές για έργα τα οποία έχουμε δει και νομίζω όταν γράφτηκε η κριτική, την περασμένη χρονιά, παιζόταν μόνο αυτή η παράσταση.
Τέλος κάθε σκηνοθέτης εκφράζεται με τον τρόπο που εκείνος πιστεύει ότι μπορεί καλύτερα να αποδώσει το έργο. Το αποτέλεσμα «θα φανεί στο χειροκρότημα». Εάν μπορέσω θα πάω να δω και την άλλη παράσταση για να έχω συγκριτική άποψη.