Αποκλειστική συνέντευξη για το mytheatro.gr
- Επιμέλεια της συνέντευξης, ερωτήσεις Κάτια Σωτηρίου
Στην καρδιά της Αθήνας, στο Γκάζι, χτυπά η καρδιά του Life n Art Theater, μιας θεατρικής σχολής και σκηνής που φιλοδοξεί να στεγάσει τα όνειρα και τη δημιουργική διάθεση νέων, πολυτάλαντων δημιουργών, αλλά και να δώσει βήμα σε ανθρώπους που επιθυμούν να εξερευνήσουν τον ίδιο τους τον εαυτό, και την καλλιτεχνική τους φύση. Συναντήσαμε την δημιουργό της σχολής Ευτυχία Αργυροπούλου, η οποία μας μίλησε τόσο για την δική της πορεία στο θέατρο, όσο και κυρίως για τη δουλειά που κάνει μέσα σε αυτόν τον καλαίσθητο, και φιλόξενο χώρο.
Κάτια Σωτηρίου –Μιλήστε μας για το ξεκίνημα σας στο χώρο του θεάτρου
Αργυροπούλου Ευτυχία– Εγώ ξεκίνησα στην πρώτη γυμνασίου, επειδή ήμουν τυχερή και είχα καθηγητή Γαλλικών που είχε τελειώσει τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και κουβαλούσε μια αγάπη για το θέατρο, χωρίς να έχει δουλέψει στο χώρο αυτό, αλλά μετέδωσε την αγάπη αυτή σε εμάς, τους μαθητές του. Έφτιαξε μια θεατρική ομάδα και ανεβάζαμε ελληνικό θέατρο τότε, Ψαθά, Ξενόπουλο… και αυτές τις παραστάσεις τις δείχναμε σε αμφιθέατρα, σε σχολεία και σε ΚΑΠΗ. Κι έτσι ξεκινήσαμε, και τότε μου μπήκε και το μικρόβιο του θεάτρου. Μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά δεν ήμουν ένα παιδί που οι γονείς το είχαν πάει θέατρο. Είχα δει μόνο κάποιες παραστάσεις σε σχολεία και κατάλαβα στην πράξη, πάνω στο σανίδι ότι μου άρεσε αυτό, και θα ήθελα να το ακολουθήσω. Αλλά δεν το είδα ποτέ σαν επάγγελμα, και αυτό και έκανα και άλλες σπουδές.
Κ.Σ Πώς έγινε τελικά το πέρασμα στο θέατρο;
Ε.Α –Τα έφερε έτσι ο κύκλος της ζωής, που ούσα σε άλλες δουλειές με έφερε στο θέατρο, αν και ήμουν και διευθύντρια μάρκετινγκ σε μεγάλη εταιρεία, και χρηματίστρια με άδεια για κάποια περίοδο, αλλά πάντα μου έλειπε αυτό το κομμάτι του θεάτρου και προσπαθούσα να το κάνω παράλληλα. Το 2009, όταν γέννησα την κόρη μου, κατάλαβα ότι πρέπει να πάρω κάποιες αποφάσεις πιο απόλυτες, και να μην είμαι με το ένα πόδι στον έναν χώρο και με το άλλο στον άλλο. Και έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ αποκλειστικά με το θέατρο, αλλά επειδή μέσα μου υπάρχει ένα κομμάτι το οποίο είναι λίγο πιο γιάπικο, είπα ότι θα τα συνδυάσω με κάποιο τρόπο. Και έτσι άνοιξα μια σχολή θεάτρου και κινηματογράφου, στον άγιο Αντώνιο στο Περιστέρι. Φέτος, το 2014 μεταφέραμε αυτή τη σχολή εδώ στο Γκάζι, γιατί όλα αυτά τα χρόνια στεγαζόμασταν θεατρικά σε άλλα θέατρα και αυτό ήταν δαπανηρό και χρονοβόρο. Και είπαμε ότι αφού κάνουμε παραστάσεις και με τους μαθητές της σχολής και με επαγγελματίες ηθοποιούς, να βρούμε ένα θέατρο να είμαστε μαζεμένοι.
Κ.Σ Πείτε μας λίγα λόγια την ιστορία του χώρου εδώ
Ε.Α –το θεάτρο Ράγες, που έχει μετονομαστεί τώρα σε LA Theater (Life and Art Theater) , είναι ιδανικός χώρος, σε εξαιρετικό σημείο ανάμεσα στην Ιερά Οδό και την Κωνσταντινουπόλεως, και μας προσέφερε τη δυνατότητα να έχουμε ορόφους πάνω από το θέατρο για να στεγαστεί και η σχολή μας, οπότε το είδαμε σαν μια μεγάλη ευκαιρία, την οποία αρπάξαμε και ελπίζουμε να μας βγει σε καλό!
Κ.Σ. Ποια είναι η φιλοσοφία που ακολουθείτε στη σχολή σας;
Ε.Α – το 1994 που ξεκίνησα στη σχολή του Διαμαντόπουλου, μέχρι και το 2005 έκανα διάφορα σεμινάρια, και πέρασα από αρκετές σχολές, γιατί ένας ηθοποιός πρέπει να εξασκεί συνεχώς τα μέσα του, και να εξελίσσεται. Αυτό σημαίνει ότι τελειώνοντας μια σχολή δεν είσαι έτοιμος και δεν μπορείς να ικανοποιήσεις τις απαιτήσεις και όσα θα σου ζητηθούν σε κάθε περίπτωση. Ο ηθοποιός είναι στην πραγματικότητα ένα «πολυμηχάνημα» που πρέπει να τραγουδά, να παίζει κωμωδία ή δράμα, να χορεύει, να φωνάζει χωρίς να τραυματίζει τη φωνή του, και όλα αυτά με ευκολία. Να έχει δηλαδή όλα τα εκφραστικά του μέσα σε εγρήγορση. Αυτό για να το πετύχεις και να το κάνεις καλά, πρέπει να εκπαιδεύεσαι συνεχώς.
Μέσα από αυτή τη φιλοσοφία λοιπόν εγώ πέρασα στο εργαστήριο του Διαμαντόπουλου, μετά στη σχολή της Τράγκα, ένα καλοκαίρι στο Ωδείο Αθηνών, στο Λαικό θέατρο του Νίκου Καμψή, ένα μεταπτυχιακό στο Σαίξπηρ, βιωματικά σεμινάριο στο θέατρο, στο Θέατρο των Αλλαγών.. είχα περάσει από διάφορες σχολές, και έτσι ήξερα πώς λειτουργούσαν διαφορετικές σχολές. Έτσι λοιπόν, όταν αποφάσισα να ανοίξω μια σχολή, έπρεπε να βρω τη φιλοσοφία, τη δομή. Θεώρησα λίγο μη αποτελεσματικό το σύστημα των δραματικών σχολών, με 3 χρόνια φοίτηση και πρόγραμμα από το Υπουργείο Πολιτισμού, με δεδομένους καθηγητές και μια ομάδα παιδιών που ξεκινά και μετά από 3 χρόνια βγαίνουν ηθοποιοί. Μου άρεσε πολύ το σύστημα που είχε το «Θέατρο των Αλλαγών», που έδινε τη δυνατότητα να επιλέξεις μόνος σου τους καθηγητές σου και τα μαθήματα σου, κι έτσι πήρα λίγο αυτή τη φιλοσοφία.
Κ.Σ. Τι μαθήματα γίνονται στη σχολή σας;
Ε.Α –Εμείς προσφέρουμε μια δυνατότητα πάνω από 20 διαφορετικών μαθημάτων, που αφορούν το θέατρο, τον κινηματογράφο, το χορό, το τραγούδι, κάποια εναλλακτικά πράγματα όπως life coaching, yoga, tai chi, μουσική σύνθεση, θεατρικό παίχνίδι, ορθοφωνία. Όλα αυτά απευθύνονται και στο ίδιο άτομο, και σε διαφορετικά. Δηλαδή, ένας ηθοποιός επιβάλλεται κάποια στιγμή να περάσει από όλα αυτά. Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που δε θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, και έχουμε φροντίσει να έχουμε μαθήματα και για αυτούς. Για παράδειγμα, έχουμε εκπαιδευτικούς που παρακολουθούν το μάθημα Ορθοφωνία – Αγωγή του Λόγου, και πέρα από το προφανές που αφορά η αγωγή του λόγου, δηλαδή το να μιλούν σωστά, έρχονται γιατί κλείνει η φωνή τους στο μάθημα, επειδή φωνάζουν συνέχεια. Άρα διαφορετικά μαθήματα αγγίζουν διαφορετικούς ανθρώπους, που τους αρέσει η τέχνη. Υπάρχουν επίσης και πολλά workshops, δεν είναι δηλαδή μόνο θεωρητικά τα μαθήματα μας, αλλά κυρίως πράξη.
Καθώς τα μαθήματα μας είναι κυρίως σεμιναριακά, σε μικρούς κύκλους, αυτό που θέλουμε, που πηγάζει από την προσωπικότητα μου καθώς είμαι ανυπόμονος άνθρωπος, είναι κάποιος να δοκιμάζει αυτό που κάνει, και να βλέπει αν είναι αυτό που έχει φανταστεί. Έτσι προσπαθούμε να τους βάλουμε όλους να κάνουν αυτό που θέλουν: θες να τραγουδήσεις; Τραγούδα, κάνε τις ασκήσεις σου. Θέλεις θέατρο; Θα ανέβεις σε μια σκηνή και θα αντιμετωπίσεις το κοινό από κάτω! Διοργανώνουμε και ένα φεστιβάλ ψηφιακού κινηματογράφου στην Αθήνα, που από πέρυσι είναι διεθνές, και είναι πολύ σημαντικό γεγονός. Είχαμε 35 διαφορετικές χώρες πέρυσι. Γίνεται υπό την Αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, υπό την Αιγίδα του Δήμου Αθηναίων, δηλαδή όλων των φορέων που αφορούν. Είναι μια μεγάλη διοργάνωση που απλώνεται σε όλη την Αθήνα, καταλήγει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με βραβεύσεις και αφιερώματα. Καλύπτει μικρού μήκους ταινίες με ψηφιακές τεχνικές, ντοκυμαντέρ, τρέιλερ παραστάσεων, έχει μυθοπλασία, δηλαδή ταινία με στόρι κανονικά, πειραματικά βίντεο – συνεργαζόμαστε με τη σχολή Καλών Τεχνών και μας στέλνουν πειραματικές τους προσπάθειες στα βίντεο. Είμαστε πολύ περήφανοι για αυτήν!
Κ.Σ Υπάρχει και παιδικό τμήμα στη σχολή;
Ε.Α – Υπάρχει παιδικό ναι. Το όραμα μου είναι να αφιερώσω μια μέρα, την Κυριακή για παράδειγμα, στα παιδιά. Να υπάρχει κάθε ώρα κάτι διαφορετικό, να υπάρχει ένα εργαστήρι για παιδιά, όπου θα μπορεί το κάθε παιδί να συμμετέχει ανάλογα με το ποια είναι η κλίση του, τα ενδιαφέροντα του. Αυτό που λειτουργεί αυτή τη στιγμή είναι από τις 12 -2 ένα θεατρικό παιχνίδι, όχι με την κλασική έννοια όμως. Κάθε Κυριακή κάνουμε ένα πρόγραμμα διαφορετικό. Μια Κυριακή κάνουμε κατασκευές, π.χ τα σκηνικά ενός έργου – παραμυθιού, μια άλλη Κυριακή κάνουμε ζαχαροπλαστική. Ή μια Κυριακή με μουσικο-χορευτικό πρόγραμμα, έτσι ώστε και τα παιδιά να μην βαριούνται, αλλά και εμείς να δούμε τι είναι αυτό που ενδιαφέρει τα παιδιά.
Κ.Σ Με ποια κριτήρια επιλέγετε τις παραγωγές που ανεβάζετε;
Ε.Α –Αυτό που κάναμε μέχρι πέρυσι ήταν δουλειές που θέλαμε εμείς να ανεβάσουμε, ήταν δηλαδή μια προσωπική ανάγκη περισσότερο. Από φέτος όμως, που ανοίξαμε αυτόν τον χώρο κάναμε ένα κάλεσμα, σε ανθρώπους που είχαν κάποια ιδέα, κάποιο όραμα για ένα έργο, να έρθουν να τα συζητήσουμε μαζί. Πάνω από όλα είναι το κείμενο, αλλά θέατρο δεν είναι μόνο το κείμενο, αλλά είναι σκηνοθεσία, φωτισμοί, μουσικοί, ηθοποιοί, η γενική ατμόσφαιρα που καθορίζει ο σκηνοθέτης. Αυτό είναι κάτι που εμείς δεν μπορούμε να το ελέγξουμε, αλλά μπορούμε να το συζητήσουμε με τους ανθρώπους που μας φέρνουν εδώ την ιδέα τους. Μας ενδιαφέρει επίσης αν το έργο περνάει ένα μήνυμα, αν είναι ηθικό. Τι σημαίνει ηθικό: κάτι που έχει φτιαχτεί για τον άνθρωπο, που τον αγγίζει. Η εμπορική διάσταση είναι επίσης κάτι που μας ενδιαφέρει αναγκαστικά. Αλλά πάνω από όλα είναι κάτι που το προσεγγίζουμε ως θεατές, αν είναι κάτι που μας κάνει «κλικ», αν πιστεύουμε ότι θα γίνει κάτι καλό, το ψηφίζουμε. Μετά απλά προσευχόμαστε (γέλια) να βγεί όντως καλό.
Έχουμε φυσικά κάποια κριτήρια, και προσπαθούμε να είμαστε παρόντες σε πρόβες, να βλέπουμε το υλικό των παραστάσεων, και θέλουμε όσο μας αφήνουν, γιατί οι καλλιτέχνες είναι και λίγο «εγωιστές» στο κομμάτι της δουλειάς τους, θέλουμε να έχουμε κάποιο λόγο.
Κ.Σ Ο δικός σας ρόλος στη σχολή εντάσσεται περισσότερο στο δημιουργικό κομμάτι;
Ε.Α –Είναι πολύπλευρος. Παλιότερα πάλευα με αυτό, μέχρι που κατάλαβα ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε μονοδιάστατοι έτσι κι αλλιώς, άρα αντί να παλεύουμε με τα κομμάτια μας, ας τα αποδεχθούμε. Υπάρχει η ανάγκη, κι ενώ πρέπει να ασκώ διοικητικό ρόλο, υπάρχει και η ανάγκη της δημιουργίας. Φέτος, δεν παίζω σε κάποια παράσταση γιατί ο χρόνος δεν επαρκεί, παρόλα αυτά όμως σκηνοθετώ 2 παραστάσεις αυτήν την περίοδο. Είναι δύσκολο το να ελέγχεις και να διοικείς, και να τα αφήνεις στην άκρη για να κάνεις και το δημιουργικό μέρος. Αλλά όπως είπαμε είναι και η εσωτερική ανάγκη.
Κ.Σ Ποιο ρόλο προτιμάτε από αυτούς με τους οποίους έχετε επιφορτιστεί;
Ε.Α – Η δημιουργία έχει σαφώς μια δική της γοητεία…
Κ.Σ. Μιλήστε μας για τους συνεργάτες σας
Ε.Α –Καταρχήν θα ήθελα να σας πω ότι τη σχολή την έχουμε μαζί με τον Βαγγέλη Σαμιώτη, που είναι και αυτός ηθοποιός, γράφει και δικά του έργα. Από εκεί και πέρα υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ κοντά μας, και έχουν κυρίως αγάπη για αυτόν τον χώρο. Επειδή επίσης πιστεύω πολύ στον άνθρωπο με ενδιαφέρει να έχω μια ζεστή επαφή με τους γύρω μου. Δεν το καταφέρνουμε πάντα, αλλά ο στόχος είναι να φτιάξουμε μια ομάδα με όσο το δυνατόν πιο σταθερές συνεργασίες που να μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα. Στο κομμάτι της σχολής υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούμε να ανανεώνουμε και να εμπλουτίζουμε, που είναι άνθρωποι ενεργοί στο είδος τους, ξέρουν στην πράξη τι σημαίνει αυτή η προσπάθεια και καλοί σε αυτό που κάνουν.
Επίσης προσπαθούμε να είναι σχετικά νέοι άνθρωποι, και άτομα με εμπειρία, όπως είναι ο Κώστας Κωστόπουλος που έχει εμπειρία 20 χρόνια στην τηλεόραση, ο Χρήστος Καρακάσης με τον οποίο κάνουμε μαζί το φεστιβάλ που σας έλεγα, και που έχει κάθε χρόνο βραβεύσεις για τη δουλειά του από το εξωτερικό, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, που είναι ένας απίστευτα ταλαντούχος άνθρωπος. Η προσέγγιση με τον Κωνσταντίνο έγινε στο Άρμαντειλ, το οποίο ήταν ό,τι ωραιότερο είχα δει τα τελευταία χρόνια. Επίσης, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, εξαίρετος άνθρωπος που είναι από τους καλύτερους στον αυτοσχεδιασμό. Ο Αντώνης Armani είναι κορυφαίος στην φωνητική, κάνει coaching σε όλα τα μιούζικαλ που ανεβαίνουν στην Ελλάδα. Ο Περικλής Μοσχολιδάκης κάνει ορθοφωνία.
Ο Περικλής μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου που τον είχα δάσκαλο παλιότερα, είναι οι κορυφαίοι στην Ελλάδα για ορθοφωνία. Υπάρχει η Νάνσυ Μητροπούλου, που είναι δημοσιογράφος, και σιγά σιγά αναλαμβάνει τις δημόσιες σχέσεις. Φέτος κάναμε και συνεργασίες με ανθρώπους που θα αναλάβουν το social marketing, θα μας φτιάξουν το δημιουργικό κομμάτι.
Μας ενδιαφέρει δηλαδή οι συνεργάτες να είναι καλοί στη δουλειά τους ,και να είναι και καλοί δάσκαλοι. Από φέτος θα κάνουμε και έναν έλεγχο ποιότητας, θα υπάρχει δηλαδή ερωτηματολόγιο όπου οι μαθητές θα μας λένε την άποψη τους, ανώνυμα, αλλά θα παίρνουμε ένα feedback για το πώς βλέπουν εκείνοι τα πράγματα. Είναι πάντα διαφορετική η πλευρά των μαθητών.
Κ.Σ Ποιες παραγωγές θα ανεβάσετε φέτος;
Ε.Α – Φέτος ξεκινάμε με 8 παραστάσεις. Στις 10/11 ξεκινά ένα εξαιρετικό έργο, που λέγεται το «Τελευταίο Σπίρτο» και είναι ένα βιβλίο του Θωμά Σίδερη, και έχει να κάνει με τη Σμύρνη. Αφορά την ιστορία ενός κοριτσιού – δεν είναι πραγματικό πρόσωπο το κορίτσι αυτό – στη Σμύρνη, φεύγει με την καταστροφή και έρχεται στην Αθήνα. Γίνεται πόρνη και κουβαλά την ανάμνηση ενός άντρα, του Αναστάση, που είναι πραγματικό πρόσωπο και στο τέλος αυτοπυρπολείται. Είναι ένα σκληρό έργο, που έχει νοσταλγία, τραγούδι, και παίζει η Ευτυχία Φαναριώτου που είναι εξαιρετική και τραγουδά και καταπληκτικά.
Υπάρχει το «Λογοχανείο», που βασίζεται σε βιβλίο που εκδόθηκε πριν μερικά χρόνια, και είχε πάει αρκετά καλά, και είχε παρουσιαστεί και από τον Αλιάγα στη Γαλλία. Είναι λογοτεχνικές ιστορίες που είναι μεν γνωστές σε όλους, αλλά παρουσιάζονται εδώ με έναν κωμικό τρόπο. Είναι μια παράσταση κωμική που θα γίνει στο φουαγιέ του θεάτρου. Παίζουν ο Αποστόλης Ψαρρός, ένα παιδί του Εθνικού, ο Νικήτας Χολόγκιτας, σκηνοθετεί η Ζωή Ξανθοπούλου. Αυτό θα είναι κάτι απογευματινό, Τετάρτες και Κυριακές στις 7, με διασκέδαση και κρασάκι.
Υπάρχει μια παράσταση που σκηνοθετώ εγώ και λέγεται «Που να σου εξηγώ» σε κείμενο της Νάνσυ Μητροπούλου. Αυτό το έργο αναφέρεται σε ανθρώπους καθημερινούς, που περνάνε μικρές ή μεγάλες κακοποιήσεις στη ζωή τους. Αυτό κάποια στιγμή τους κάνει να ξεπερνούν τα όρια. Κάποιοι από αυτούς φτάνουν στο έγκλημα, απέναντι στους άλλους ή στον εαυτό τους , και είναι κλεισμένοι σε ένα σανατόριο του 1940. Είναι μια παράσταση που τη φτιάξαμε σιγά σιγά, την κάναμε πειραματικά με τους μαθητές και την παρουσιάσαμε στο τέλος, είχαμε καλέσει την Ψυχαναλυτική Εταιρεία να το παρακολουθήσουν. Ενθουσιάστηκαν και το ενέταξαν στο πρόγραμμα τους, σε έναν κύκλο μαθημάτων που λεγόταν « η Τρέλα στην Τέχνη». Φέτος το ανεβάζουμε πιο επαγγελματικά ως αυτούσια παράσταση.
Υπάρχει επίσης το «Από τη Ζούγκλα έρχομαι» που είναι ένα σουρεαλιστικό έργο. Φανταστείτε ότι μιλάει για μια λεμονιά που της έκλεψαν το λεμόνι της, για σαρδέλες που τσακώνονται για έναν άντρα. Είναι νεανικό και φρέσκο έργο. Είναι το έργο του Βαγγέλη Σαμιώτη, που το έχει γράψει και το σκηνοθετεί ο ίδιος. Θα παίζεται Παρασκευές και Σάββατα.
Υπάρχει μια παιδική παράσταση, που το ανεβάσαμε πέρυσι δειγματοληπτικά σε κάποια σχολεία για να πάρουμε το feedback μας. Λέγεται «Παραμύθι αλά Κρέμ», και το έχει γράψει η Μαρία Μπουράνη που ασχολείται με το παιδί πολλά χρόνια και κάνει διασκευές στη Λυρική. Μιλάει για μια πολιτεία που ήταν ζαχαρένια, πολύ γλυκιά, αλλά η κακιά μάγισσα με τη δικαιολογία ότι η ζάχαρη χαλάει τα δόντια την έκανε πολύ πικρή. Και υπάρχει όλη αυτή η περιπέτεια, και το ταξίδι για να ξαναγίνει γλυκιά η πολιτεία. Και αυτό το σκηνοθετώ εγώ.
Φέτος φιλοξενείται στο θέατρο η ομάδα Ρακοσυλλέκτες, που έχει δώσει δείγματα γραφής τα περασμένα χρόνια, με παραστάσεις με συνέπεια και καλή αισθητική. Ανεβάζει φέτος μια φαρσοκωμωδία που λέγεται «Σεξ-άλλες καταστάσεις», και είναι νεανικό, ευχάριστο. Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη θα παίζεται αυτό.
Υπάρχει επίσης ένα standup comedy που θα γίνεται κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο φουαγιέ, που φτιάχτηκε από τον Αλέξανδρο Πιτίδη, έναν σκηνοθέτη που ασχολείται με τον κινηματογράφο χρόνια. Είναι ένα κείμενο με αφορμή τα 10 χρόνια του Facebook. Λέγεται “LIKE”, έχει ως σήμα του το σηματάκι που κάνουμε like στο Facebook, και έχει φτιάξει και ένα βίντεο που έχει φτιαχτεί για προώθηση του facebook, με δικές του προσμείξεις. Στην ουσία το καταγγέλλει, μιλά για όλη αυτή την ανθρώπινη επικοινωνία που χάνεται, επειδή όλοι μιλάμε μέσω facebook. Είναι μια πολύ ευχάριστη προσέγγιση ωστόσο, και κωμική.
Κ.Σ Ποιο είναι το όραμα σας για τη σχολή;
Ε.Α –Το όραμα μου για τη σχολή, ήταν από την αρχή να φτιαχτεί ένα κτίριο που να στεγάζει μέσα του όλες τις Τέχνες. Να υπάρχει δηλαδή από κατασκευή κοσμήματος, μέχρι θέατρο, μουσική, ζωγραφική, γλυπτική, τα πάντα. Και να είναι ένας ναός της Τέχνης, όπου θα υπάρχει διάδραση μεταξύ των καλλιτεχνών, γιατί μερικές κατηγορίες καλλιτεχνών είναι πολύ μοναχικές. Εγώ πίστευα από μικρή ότι υπάρχουν 2 ειδών άνθρωποι, οι καλλιτέχνες και οι υπόλοιποι. Θεωρώ ότι οι καλλιτέχνες είναι πληγωμένα παιδιά, με μεγάλη ευαισθησία. Και όσο περισσότερο τους δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουν, μέσα από τη δουλειά τους, τόσο γιατρεύεται αυτό το πληγωμένο παιδάκι που έχουν μέσα τους. Και όταν έχουμε θεραπευμένους ανθρώπους, έχουμε μια θεραπευμένη κοινωνία, και άρα έναν καλύτερο κόσμο. Θέλω να κάνω ένα σπίτι λοιπόν για όλους τους καλλιτέχνες, και να τους δώσω τη δυνατότητα να μιλήσουν για αυτό που αγαπάνε. Και επειδή σε μια σύνθεση πάντα μπορεί να γίνει κάτι μαγικό, υπάρχει ενδιαφέρον. Δηλαδή να μπορούν όλοι να συνεργαστούν, για ένα δημιούργημα.
Κ.Σ Ποιος πιστεύετε λοιπόν ότι είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη σήμερα;
Ε.Α – Είναι ο ίδιος όπως κάθε ανθρώπου. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι δε φταίει τίποτα γύρω μας, αλλά οτιδήποτε φταίει είναι μέσα μας. αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι σε αυτό που βλέπουμε, πρέπει να αλλάξουμε αυτό που έχουμε εμείς μέσα μας. Και επειδή η μονάδα δεν είναι αδύναμη, αλλά η απόλυτη δύναμη, αν κάθε μονάδα που σήμερα γκρινιάζει για αυτό που δεν της αρέσει, έκανε κάτι, τότε θα είχε ήδη αλλάξει ο κόσμος. Την ίδια δύναμη έχει ο καλλιτέχνης. Είχα διαβάσει μια συνέντευξη ενός Ρώσου σκηνοθέτη που υπηρέτησε κυρίως τη στρατευμένη Τέχνη, και είχε δηλώσει ότι «κατάλαβε ότι μετά από τόσα χρόνια έκανε Τέχνη για να μην πολεμήσει», δηλαδή ότι χρησιμοποιούσε την Τέχνη θεωρώντας ότι κάνει την αντίσταση του, ενώ ήταν η δικαιολογία για να μην κάνει αντίσταση στην ουσία. Σταματούσε εκεί. Πιστεύω δηλαδή ότι η Τέχνη δεν έχει ένα ρόλο να αλλάξει τον κόσμο, σαν αποστολή, αν και έχει επιφορτιστεί με αυτό. Έχει το ρόλο του να εξυπηρετεί τον άνθρωπο. Αν αυτό το κάνει με σεβασμό και ήθος, τότε είναι αρκετό.
Όλο το υλικό από το έργο της κ Αργυροπούλου ήταν απίστευτα μεγάλο και αδύνατο να μπει όλο σε μία συνέντευξη. Την ευχαριστούμε για όσα μας είπε. Δείτε όλο το υλικό απο την μέχρι τώρα καριέρα της στο facebook.com/mytheatro
- Η Τέχνη συναντά τη ζωή στο Γκάζι! Το Life n Art Theater
- Life n Art – Παραστάσεις 2014-2015