Βασίλης Μαυρογεωργίου

Νοέμβριος 2014 Πρόσωπο του μήνα: Βασίλης Μαυρογεωργίου

Όταν στα 25 σου χρόνια παραδίδεις την πρώτη σου σκηνοθετική-συγγραφική δουλειά, η οποία χαιρετίζεται ως μία τεράστια επιτυχία και γρήγορα γίνεται πολύ αγαπημένη παράσταση και σημείο αναφοράς, θα μπορούσε να πει κανείς πως έχεις ο ίδιος δυσκολέψει την ζωή σου, ανεβάζοντας απότομα τον πήχη και δημιουργώντας άκρως υψηλές προσδοκίες για τον εαυτό σου, που κάθε φορά θα πρέπει να επαληθεύεις.

Μετά από δέκα χρόνια διαρκούς παρουσίας στον θεατρικό χώρο, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου αποτελεί πλέον φωτεινή εξαίρεση, που με την στάση του και τις δουλειές του αποδεικνύει περίτρανα πως όχι μόνο δεν φοβάται τα δύσκολα, απεναντίας, βουτάει με φόρα στην θάλασσα της αληθινής τέχνης, για να βγει κάθε φορά νικητής, όπως κερδισμένο βγαίνει και το κοινό που έρχεται σε επαφή με τα έργα του.

Γεννημένος στην Αθήνα το 1979, τελειώνοντας το λύκειο σπούδασε κόμικς-καρτούν στην Σχολή του Ορνεράκη, αντικείμενο που συνάδει πλήρως με την διαρκώς εν εγρηγόρσει φαντασία του Μαυρογεωργίου και την αγάπη και το ταλέντο του για τα παραμύθια˙ σπουδές που, εφόσον εξασκούν την οπτικοποιητική δύναμη της αφήγησης, σίγουρα θα έπαιξαν τον ρόλο τους στην σκηνοθετική διάπλαση του Μαυρογεωργίου, καθώς όλες του οι παραστάσεις ξεχωρίζουν για την υψηλή αισθητική τους.

Γρήγορα όμως θα τον κερδίσει το θέατρο και θα φοιτήσει στην σχολή «Αρχή» της Νέλλης Καρρά, όπου τώρα ο ίδιος εργάζεται ως δάσκαλος (παραδίδει μαθήματα και σεμινάρια και στο Θέατρο των Αλλαγών, καθώς και σε άλλα εργαστήρια). Τα πρώτα χρόνια μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως ηθοποιός με μερικούς από τους πιο αξιόλογους σκηνοθέτες του χώρου (Θωμάς Μοσχόπουλος, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Γιάννης Νταλιάνης), παίρνοντας μέρος σε παραστάσεις στο Εθνικό, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, το Αμόρε και το Θέατρο Πόρτα.

Το 2004 ήταν όμως που το όνομά του ξαφνικά άρχισε να συζητιέται από στόμα σε στόμα και η «Κατσαρίδα» του, παράσταση στην οποία έπαιξε με τον για πολλά χρόνια συνεργάτη του Κώστα Γάκη με τον οποίον την συνδημιούργησε, τον έφερε στο προσκήνιο, κατά τρόπο που πολύ δύσκολα κάποιος άλλος εικοσιπεντάχρονος θα μπορούσε να διαχειριστεί. Κι όμως, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, φαίνεται πως από νεαρός ακόμα είχε πολύ καθαρό το προσωπικό και επαγγελματικό του όραμα.

Συνέχισε να εργάζεται με φίλους, με τους οποίους πλέον διαμόρφωσε μια κοινή αισθητική απέναντι στα πράγματα και, βρίσκοντας στέγη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, κέντριζε με τις δουλειές του την φαντασία του θεατή, ταΐζοντας την μόνιμη ανάγκη μας για παραμύθια, με πρωτότυπα, συχνά αλληγορικά έργα, μινιμαλιστικής σκηνοθετικής γραμμής και πάντα εγγυημένα εντυπωσιακές ερμηνείες. Παράλληλα, συνέχισε να συνεργάζεται με άλλους φορείς ως σκηνοθέτης και ως ηθοποιός, με υποδειγματικές επιλογές, χωρίς βεβιασμένες κινήσεις ή άτσαλη και αταίριαστη προσπάθεια εξαργύρωσης της πρώτης του μεγάλης επιτυχίας (η πρόσφατη μάλιστα ερμηνεία του στην παράσταση «Γκιγιόμ γλυκιά μου» σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη μας έχει μείνει αλησμόνητη).

Έδωσε νέα πνοή στο devised theatre, ενώ διέπρεψε και σε άλλα είδη, αποσπώντας μεστές και ολοκληρωμένες ερμηνείες από τους ηθοποιούς του και δημιουργώντας ένα ολόκληρο σύμπαν από τα πιο απλά υλικά. Σκηνοθέτησε παραστάσεις για την παιδική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, μετράει ήδη δύο συνεργασίες με το Φεστιβάλ Αθηνών (μάλιστα, η διασκευή που έκανε στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη παρουσιάστηκε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου), ενώ υπήρξε βοηθός χορογράφου στην Τελετή Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Το 2013 ίδρυσε μαζί με τους χρόνιους φίλους και συνεργάτες του (Μαρία Φιλίνη, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Σεραφείμ Ράδη και Νίκο Μαραμαθά) το Skrow Theater στο αγαπημένο του Παγκράτι, θέατρο που ήδη γίνεται από τα αγαπημένα του νεανικού –και όχι μόνο– κοινού. Ακόμα και η επιλογή του ονόματος του θεάτρου είναι βαρύνουσας σημασίας: skrow σημαίνει ο άνθρωπος που νοιώθει χαμένος και ψάχνει τον προσανατολισμό του και είναι γεγονός πως σε μία κοινωνία που έχει χάσει τον μπούσουλα και το μέτρο της ηθικής, της αισθητικής, της ανθρωπιάς γενικότερα, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και οι συνεργάτες του παρέχουν στέγη σε νέες ομάδες και φιλοξενούν δουλειές που φιλοδοξούν να χαράξουν μία πρόταση πορείας, αν όχι στην ζωή, τουλάχιστον καλλιτεχνικά, με την ελπίδα να βρουν συνοδοιπόρους στο κοινό.

Φέτος, στο Skrow Theater παρουσιάζεται ξανά η «Μπετονένια παραλία» σε κείμενο και σκηνοθεσία του ίδιου, μία από τις καλύτερες παραστάσεις που είδαμε την χρονιά που πέρασε, ενώ στις αρχές του 2015 θα ξαναπαιχτεί και η «Ιστορία της αυτοθυσίας», μία πολύ αξιόλογη και ιδιαίτερα ξεχωριστή παράσταση που δημιούργησε από κοινού με τις Μαρία Φιλίνη και Κατερίνα Μαυρογεώργη και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Ιούλιο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Επίσης, κάθε Δευτέρα και Τρίτη μπορούμε να θαυμάσουμε την υποκριτική του δεινότητα στο έργο «Μπιλ και Λου» στο Skrow Theater σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου.

Εάν διαλέξαμε για πρόσωπο του μήνα τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, πέρα από την πολυπραγμοσύνη του και τις αξιόλογες δουλειές του, είναι γιατί η στάση του ως σκηνοθέτης, ηθοποιός και δάσκαλος, αποτελεί πηγή έμπνευσης και ελπίδας για όσους έχουν έρθει σε επαφή μαζί του. Είναι ένας σπάνιος άνθρωπος, με εξαιρετική ευφυία και ταλέντο, χωρίς όμως να χάνει ποτέ την βαθιά του μέριμνα για τ’ ανθρώπινα˙ ένας πραγματικός κκαλλιτέχνης, που ξέρει γιατί κάνει θέατρο και του ευχόμαστε πάντα επιτυχίες.