ΔΕΝ ΣΟΥ ΣΤΕΡΕΥΕΙ ΤΟ ΓΑΛΑ ΑΝΝΑ ΒΑΓΕΝΑ
Το Γάλα μετά την μεγάλη επιτυχία που είχε για πέντε χρόνια στο Θέατρο Ζίνα, θα παίζεται μόνο για λίγες παραστάσεις σε περιοδεία τον Ιούλιο Το mytheatro.gr είχε δει την παράσταση και σας παρουσιάζει τη κριτική που είχε γίνει.
Οι σημύδες στο Γάλα της Άννας Βαγενά είναι αληθινές, αλλά μη χαλιέσαι. Δεν έχουν κοπεί από ελληνική γη. Είναι ξεριζωμένες απ’ έξω. Όπως η οικογένεια των μεταναστών απ’ τη Ρωσία στο έργο που έχει γράψει ο Βασίλης Κατσικονούρης.
Πέντε χρόνια τώρα που παίζεται Το Γάλα στο θέατρο ΖΙΝΑ, σου λένε να μην τραβήξεις φωτογραφίες «με ή χωρίς φλας». Λες και μπορείς να τραβήξεις αυτά που θα γίνουν εκεί μέσα – μέσα σου.
Η λιτή σκηνοθεσία της Άννας Βαγενά δεν σε προδιαθέτει για ό,τι πρόκειται να σου συμβεί. Ακόμα και το σκηνικό σχεδόν δεν υπάρχει, αν εξαιρέσεις τις απογυμνωμένες σημύδες. Αυτές ΔΕΝ γίνεται να μην τις προσέξεις.
Ξενίζεσαι αρχικά απ’ τους υπερβολικούς τρόπους του “Λευτέρη”. Αυτό το παιδί φωνάζει σαν να μην ακούγεται. Οι κινήσεις του είναι αλλόκοτες. Αν έχεις δει από κοντά σχιζοφρενή σε κρίση, ο Δημήτρης Πατσής σού τον θυμίζει επικίνδυνα σωστά. Αλλά δεν σταματά εκεί. Πασχίζει να σε κάνει να τον καταλάβεις. Κάτι παραπάνω: να τον νιώσεις, να τον αγαπήσεις. Ο “Λευτέρης” του Κατσικονούρη έχει βαλθεί να σε κάνει να τον συν-πονέσεις. Και ο Δημήτρης Πατσής σού απλώνει συνεχώς το χέρι μέχρι να πονέσεις τόσο όσο χρειάζεται για να τον αγκαλιάσεις.
Αφοπλιστική η λογική του: «Είναι καλύτερα να σ’ αγαπάνε. Γιατί έτσι κάνεις κάποιον άλλον ν’ αγαπήσει».
Όμως ο μεγαλύτερος αδελφός του Λευτέρη έχει μια καρδιά από σίδερο. Κι ο Βασίλης Παλαιολόγος που τον υποδύεται, δεν θα επιτρέψει στον εαυτό του να «σπάσει, παρά μόνο στο τέλος». Όταν τον συγχαίρω στο τέλος της παράστασης, στο μάτι του παίζει ακόμα μια λάμψη από φοβισμένο αγρίμι: η αντανάκλαση του φόβου μας να συμπονέσουμε, ν’αγαπήσουμε αληθινά.
Ακόμα κι η γκριτσιάγκα (Ελληνίδα) αρραβωνιαστικιά του (Ηλιάνα Αραβή), που θα μπει στο σκηνικό της οικογενειακής σχιζοφρένειας σαν εξωγήινη επισκέπτρια, δεν θ’ αποφύγει να μας κάνει συμμετόχους στον ψυχολογικό βιασμό της.
Μέσα από μια καλοδεχούμενη εναλλαγή αυθόρμητου γέλιου και δέους, αρχίζεις ν’αποδέχεσαι πως «Κανένας δεν είναι κακός τελικά. Μοναχοί άνθρωποι είναι όλοι και φοβισμένοι». Κι όταν ξεσπάσει κι η δική σου ψυχή σε δάκρυα, καταλαβαίνεις ότι η απλή σκηνοθεσία της Άννας Βαγενά σε σήκωσε απ’την καρέκλα του θεατή και σ’ έκανε να νιώσεις μέλος της οικογένειας, να πάρεις ενεργό μέρος στο οικογενειακό δράμα.
Μια ηθοποιός που είναι συνέχεια μπουκωμένη απ’ το κλάμα από την αρχή μέχρι το τέλος του έργου δύσκολα σε κάνει να συγκινηθείς. Πώς έγινε η Άννα Βαγενά να «κλέψει» παρατεταμένο χειροκρότημα πολύ πριν απ’ το τέλος της παράστασης και να με κάνει να δακρύσω, δεν ξέρω.
Πώς το αντέχετε αυτό σε κάθε παράσταση; τη ρωτάω.
Άννα Βαγενά: «Είναι μια επώδυνη εμπειρία, αλλά ταυτόχρονα λυτρωτική. Σε οδηγεί σε ψυχική κάθαρση».
Ωστόσο, κανένας απ’τους τέσσερις πρωταγωνιστές δεν αντέχει μια τέτοια εμπειρία περισσότερο από δύο φορές την εβδομάδα.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΘΕΑΤΡΟΥ
Κυριακή (7 μ.μ.) και Δευτέρα (9 μ.μ.)
ΥΓ Αν πάτε με τον ηλεκτρικό, Στάση Βικτώρια και μετά περπάτημα μέχρι Λ. Αλεξάνδρας 74. Την Κυριακή βρήκα εύκολα να παρκάρω σε πάροδο.
Εισιτήρια Θεάτρου
22 ευρώ και 16 ευρώ το παιδικό
(Συγγνώμη, έρχονται και παιδιά; ρώτησα. «Το δικό μου το παιδί θα το έφερνα», μου απάντησε ο ταμίας. «Είδα ‘Το Γάλα’ στο Φεστιβάλ του Βιζμπάντεν και οι Γερμανοί είχαν σηκωθεί όρθιοι και χειροκροτούσαν για ένα τέταρτο»…)
Μπήκα να θυμηθώ μία από τις πιο δυνατές παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει (και είναι πολλές) σε αντιδιαστολή με μία παράσταση για την ψυχική νόσο που είδα απόψε… Ένιωσα την ανάγκη να γράψω, τόσα πολλά χρόνια μετά… Δεν την έχω ξεχάσει, με συγκλόνισε βαθιά… Ήταν εξαιρετικά όλα, όλα… Έκλαιγα από την αρχή μέχρι το τέλος, και μετά… Και έχω τον αδερφό μου με βαριά ψυχική νόσο… Όμως έφυγα και ήμουνα κατά κάποιον τρόπο, λυτρωμένη… Και ήξερα ότι δε θα την ξεχάσω… Και έτσι έγινε… Δεν την ξέχασα…