Από Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015 | Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη > Κυψέλη
- Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
Ο Άγγελος Αντωνόπουλος ανεβάζει στο θέατρο Δανδουλάκη, από τα μέσα του Νοέμβρη, “Τα τελευταία Φεγγάρια”
*Πέτρα ήμουν
έγινα χώμα θρυμματίστηκα
Φύσηξε αέρας
και με σκόρπισε
Ο Φούριο Μπορντόν (Furio Bordon) είναι Ιταλός, γεννημένος στη Τεργέστη το 1943. Είναι απόφοιτος της Νομικής αλλά επειδή το ταλέντο του αναγνωρίστηκε από την ηλικία των είκοσι χρόνων προτίμησε να αφοσιωθεί στη συγγραφή. Τα θεατρικά του έργα παρουσιάστηκαν από την ιταλική κρατική τηλεόραση (RAI) αλλά και ανέβηκαν σε πολύ γνωστά θέατρα της χώρας του όταν ήταν μόλις εικοσιενός ετών. Τα περισσότερα σημείωσαν μεγάλη επιτυχία με συντελεστές εξαιρετικούς ηθοποιούς όπως ο Marcello Mastroianni, o Gastone Moschin και πολλούς άλλους, σε παραστάσεις που παίζονται επί δεκαετίες στην Ιταλία αλλά και σε άλλες 20 χώρες του κόσμου. Έχει επίσης γράψει μυθιστορήματα και σενάρια. Τα έργα του έχουν αποσπάσει πολλά βραβεία και πολλές υποψηφιότητες για βραβεία. Ασχολείται παράλληλα με τη σκηνοθεσία και την καλλιτεχνική παραγωγή
Όλοι γνωρίζουμε πως με τη σωστή ενημέρωση για πρόληψη αλλά και με τις προόδους της ιατρικής επιστήμης στη διάγνωση και στην αντιμετώπιση έχει παραταθεί το προσδόκιμο επιβίωσης. Με άλλα λόγια σήμερα οι άνθρωποι ζουν περισσότερο με μια σαφώς καλύτερη ποιότητα ζωής. Πριν από μερικές δεκαετίες η εξήντα χρόνων γυναίκα ήταν μια μαυροφόρα γιαγιά που είχε παραιτηθεί από την προσωπική της ζωή.
Η σημερινή εξηντάρα εργάζεται, χαίρεται τη ζωή της και αν δεν έχει άντρα φλερτάρει και ψάχνει για σύντροφο. Ό άντρας, ο σαραντάρης, που πριν από κάποια χρόνια θεωρείτο «γέρων» (το γνωστό άρθρο σε εφημερίδα της εποχής: «γέρων ηλικίας σαράντα ετών») σήμερα είναι μειράκιο που σε πολλές περιπτώσεις ακόμα δεν έχει φτάσει στον κολοφώνα της καριέρας του. Φυσικά υπάρχει και η επιστημονική άποψη για το ότι τα παιδιά που γεννιούνται στις μέρες μας θα ζουν περισσότερα από εκατό χρόνια.
Πολύ ωραία όλα αυτά αλλά όπως και να είναι έρχεται κάποια στιγμή που το σώμα ανεπαρκή και εμφανίζονται τα δυσάρεστα συμπτώματα των προβλημάτων της προχωρημένης ηλικίας. Πως μπορεί σε αυτές τις περιπτώσεις να μην ενοχλείτε ο ίδιος ο άνθρωπος όταν αισθάνεται κατά κάποιο τρόπο ένα είδος ντροπής και εξευτελισμού για την κατάσταση του; Υπάρχει ποτέ πιθανότητα να είναι χαρούμενος; Υπάρχει πιθανότητα να μην αισθάνεται δυσάρεστος; Κακά τα ψέματα πίκρα, θλίψη και ανία.
Το θέμα του έργου αναφέρεται στις περιπτώσεις εκείνες που οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας, κυρίως όταν έχουν χάσει τον/την σύντροφο τους, γίνονται ανεπιθύμητοι. Ανεπιθύμητοι, καμιά φορά, ακόμα και από το ίδιο το παιδί τους! Φυσικά χρησιμοποιούν ως άμυνα τις αναμνήσεις τους που είναι ο μοναδικός δικός τους παράδεισος τον οποίο δεν μπορεί να τους πάρει κανείς. Μέσα από τις αναμνήσεις μιλούν, στον ύπνο και στα όνειρά τους αλλά ακόμα και όταν είναι ξυπνητοί, με τα αγαπημένα πρόσωπα και τι πιο αγαπημένο από το ταίρι τους που πέρασαν μαζί μια ολόκληρη ζωή με τις χαρές και με τις λύπες της. Το χιούμορ ο σαρκασμός αποτελούν γνωστούς μηχανισμούς άμυνας σε δυσάρεστες καταστάσεις. Ο οίκος ευγηρίας, όσο πολυτελής και αν είναι αποτελεί ένα μισητό χώρο εναπόθεσης των απόμαχων, των απόβλητων της ζωής.
Ευτυχώς στην Ελλάδα, όπου υπάρχουν τόσα πολλά κακά, υπάρχει η οικογένεια που κρατάει ακόμα πολύ καλά. Έτσι στην πλειονότητα των περιπτώσεων οι γονείς συνεχίζουν να έχουν την αγάπη και τη φροντίδα των παιδιών τους ζώντας τα θλιβερά χρόνια του τέλους μέσα στη θαλπωρή της οικογένειας.
Το έργο είχε ανακηρυχτεί “Θεατρικό κείμενο της χρονιάς” στην Ιταλία το 1993.
Συντελεστές:
Η σκηνοθεσία του Άγγελου Αντωνόπουλου εξυπηρετεί θαυμάσια την παράσταση. Τα
σκηνικά/κοστούμια του Μιχάλη Σαμπλαούρα κάνουν επίσης το ίδιο.
Οι φωτισμοί την Μελίνας Μάσχα ικανοποιητικοί.
Θεατρική Κριτική
Ο γνωστός και αγαπημένος μας Άγγελος Αντωνόπουλος με την πολύχρονη πείρα και την υποκριτική του λιτότητα εκφράζει ανάγλυφα την πίκρα και όλα τα άλλα συναισθήματα που υποφώσκουν σε παρόμοιες καταστάσεις, με απαράμιλλη επιτυχία. Η γλυκιά, ζεστή, ήρεμη αγαπημένη σύζυγος που βρίσκετε μακριά του, η Άριελ Κωνσταντινίδη, είναι πάρα πολύ καλή στον ρόλο της. Ο νευρικός και καμιά φορά παράλογος και άκαρδος γιός του, ο Στέλιος Ψαρουδάκης επίσης πάρα πολύ καλός.
Διάρκεια: 2 ώρες (με το διάλειμμα) Μια παράσταση που αξίζει να δείτε.
Στέλιος Αντωνιάδης – mytheatro.gr
*Το τετράστιχο είναι από την ποιητική μου συλλογή «Στιγμογραφήματα». Αθήνα 2006
Είδα πρόσφατα την παράσταση, η οποία μου άρεσε πολύ. Συμφωνώ απόλυτα με την εξαιρετική κριτική του κυρίου Αντωνιάδη αλλά κυρίιως για αυτο που αναφέρει πως ακόμα στην Ελλάδα η οικογένεια κρατάει καλά και τα παιδιά δεν ξεφορτώνονται τους γονείς τους
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Ευτυχώς που η ελληνική οικογένεια ακόμα κρατάει πολύ καλά, κάτι που πάντα χρειαζόμαστε αλλά ακόμα περισσότερο σε δύσκολες εποχές.