Από Παρασκευή 08 Απριλίου 2016 | Θέατρο Τέχνης, Φρυνίχου > Πλάκα – Ακρόπολη Το Θέατρο Τέχνης παρουσιάζει το αριστούργημα του Χέρμπερτ Άχτερνμπους “Αγαπημένε μου Χέρμπερτ” στη σκηνή της Φρυνίχου
- Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
Ο Χέρμπερτ Άχτερμους (Herbert Achternbusch) είναι Γερμανός συγγραφέας, κινηματογραφιστής (σκηνοθέτης) και ζωγράφος γεννημένος το 1938 στο Μόναχο. Οι ταινίες του οι οποίες ανήκουν στην κατηγορία του αναρχικού-σουρεαλιστικού ρεύματος έχουν κατά περιόδους προκαλέσει σκάνδαλα. Έχει συμμετάσχει σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ. Το λογοτεχνικό του έργο τιμήθηκε με βραβεία. Το έργο Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν λογική, σύνεση, ψυχική δύναμη και ορθοφροσύνη χαρίσματα που τους επιτρέπουν να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις.
Με την στέρεα δομή του χαρακτήρα τους, την προσαρμοστικότητα, την κριτική σκέψη μπορούν και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της ζωής αλλά και μειώνουν στο ελάχιστο δυνατό αυτά που είναι πιθανό να προκύψουν. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που σε άλλοτε άλλο βαθμό, δεν διαθέτουν αυτά τα χαρίσματα και τότε ανάλογα με το βαθμό της ανεπάρκειας τους πιέζονται ψυχολογικά με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Ποια είναι η αιτία; Τι φταίει και είμαστε διαφορετικοί; Ερωτηματικά που απασχόλησαν και απασχολούν την Παιδιατρική για πάρα πολλά χρόνια. Πιστεύουμε πως η ψυχική δομή και το περιβάλλον είναι αυτά που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα αλλά ποιο είναι ποιο σημαντικό και σε τι ποσοστό δεν είναι ακόμα γνωστό.
Η κεντρική ηρωίδα του έργου, η Λουίζε, έχει βεβαρυμμένη παιδική ηλικία. Κακοποιήθηκε από τον πατέρα της βάναυσα αλλά και από την μητέρα της. Με ένα τέτοιο παρελθόν είναι πολύ εύκολο όλα να πάνε ανάποδα. Να γίνουν βασικά λάθη. Η επιλογή του λανθασμένου συντρόφου, μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη επιβαρύνουν την κατάσταση. Η ίδια χωρίς σπουδές ή άλλα εφόδια προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Στέλνει τον γιό της στους γονείς της αλλά κρατάει κατά τη γνώμη της μια ικανοποιητική επαφή που ωστόσο δεν είναι καθόλου ικανοποιητική για τον γιό της.
Θεατρική Κριτική
Ο γιος πικραμένος πάντα, ψάχνοντας να βρει ταυτότητα σταλάζει στην ψυχή του το φαρμάκι της γονεηκής εγκατάλειψης. Όταν πάρει το απολυτήριο του έρχεται στη μητέρα του για μια τελευταία ίσως συνάντηση, ένα κατά κάποιο τρόπο ξεκαθάρισμα σχέσης. Εκείνη πελαγωμένη, χωρίς να μπορεί να αντιμετωπίσει κανένα από τα προβλήματα της ζωής της εκφράζει με τον δικό της τρόπο την αγάπη της που όμως αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί πια να διορθώσει τη ζημιά που έγινε στην ψυχή του γιού της όλα αυτά τα χρόνια. Προσπαθεί αλλά μάταια.
Το μητρικό φίλτρο υπάρχει δεν είναι όμως αρκετό για να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Στις οικονομικές, κοινωνικές, προσωπικές τις δυσκολίες προστίθεται και η φρενοβλαβής αδελφή της την οποία φροντίζει όσο καλύτερα μπορεί. Όταν όμως η πίεση αυξηθεί και γίνει αφόρητη, χωρίς να μπορεί να «φύγει» όπως η αδελφή της μέσω της ψυχικής νόσου και το ακαταλόγιστο των πράξεων, παντελώς δυστυχισμένη και απογοητευμένη, φεύγει από τη ζωή αυτοκτονώντας.
Ο γιός παίρνει τον δρόμο του και πετυχαίνει στη ζωή του παρόλα τα πολλαπλά παιδικά ψυχικά του τραύματα. Αυτή είναι και η διαφορά. Η μητέρα παραπαίει και αυτοκτονεί, η αδελφή φεύγει από την πραγματικότητα μέσω ψυχασθένειας ενώ ο γιός με τη δική του διαφορετική ψυχική δομή τα καταφέρνει. Συντελεστές: Η μετάφραση της Έφης Ρευματά είναι αψεγάδιαστη. Η σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη εξαιρετική. Μου άρεσε ιδιαίτερα η προφορική παρουσίαση της αλληλογραφίας της μητέρας με τον γιό της. Από τα έξυπνα σημεία του έργου. Το σκηνικό και τα κοστούμια του Κωνσταντίνου Ζαμάνη ικανοποιητικά.
Δεν μου άρεσε καθόλου η τσάντα που είναι από αυτές που χρησιμοποιούν οι πλανόδιοι μικροπωλητές στην Αθήνα, καμία σχέση με το έργο. Επίσης τα παπούτσια του Χέρμπερτ είναι πολύ παράξενα. Λεπτομέρειες αλλά λεπτομέρειες που ενοχλούν και που θα μπορούσαν χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να διορθωθούν. Οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου εξυπηρετούν πολύ ικανοποιητικά την παράσταση. Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου. Μουσική επιμέλεια: Νέστορας Κοψιδάς (σε κάποια σημεία, κυρίως όταν η πρωταγωνίστρια έχει στραμμένη την πλάτη προς τους θεατές η μουσική υπερκαλύπτει τη φωνή της, η αλήθεια είναι πως καθόμουν κοντά στο ηχείο). Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου. Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη
Παίζουν: Και οι τρεις ηθοποιοί πάρα πολύ καλοί στους ρόλους τους: Βίκυ Βολιώτη (μου φάνηκε πως μερικές κραυγές ήταν υπερβολικές), Κατερίνα Λυπηρίδου, Αινείας Τσαμάτης. Μια παράσταση που αξίζει να δείτε