ΤΩΝ ΝΤΑΝΚΑΝ ΜΑΚΜΙΛΑΝ & ΤΖΩΝΥ ΝΤΟΝΑΧΟ Μια πρωτότυπη παράσταση Θέατρο του Νέου Κόσμου > Ν. Κόσμος – Κουκάκι
Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
Για τον συγγραφέα του έργου Duncan Macmillan έχω γράψει πρόσφατα στην εισαγωγή του έργου «Πνεύμονες», (Lungs) και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να γράψω κάτι περισσότερο. Το έργο αρχικά ήταν ένα διήγημα στο οποίο αργότερα έδωσε θεατρική μορφή.
Η παιδική ηλικία είναι μια από τις πιο δύσκολες ψυχολογικά ηλικίες της ζωής του ανθρώπου. Είναι πολύ καλά γνωστό ότι τα ψυχικά τραύματα, σε αυτήν την τρυφερή και ευαίσθητη περίοδο, αφήνουν δυσεξάλειπτα σημάδια που μας βασανίζουν σε όλη μας τη ζωή. Όσο πιο μικρό είναι το παιδί τόσο πιο δύσκολα μπορεί να ξεπεράσει τα προβλήματα κινητοποιώντας μηχανισμούς άμυνας που ακόμα δεν είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει έτσι που να του προσφέρουν τη μέγιστη δυνατή βοήθεια. Στο έργο «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» (Every Brilliant Thing) που έγραψε ο συγγραφέας μαζί με τον ηθοποιό Jonny Donahoe συμβαίνει το αντίθετο, η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. κάτι παράξενο που δεν είναι συνηθισμένο.
Το έργο
Η μητέρα ενός παιδιού ηλικίας επτά ετών αποπειράται να αυτοκτονήσει. Το μικρό παιδί για να βοηθήσει τη μητέρα του, που τόσο πολύ αγαπάει, γράφει κάθε μέρα σε ένα χαρτί, κάποιο από όλα εκείνα τα πράγματα τα οποία πιστεύει ότι αξίζουν για να ζήσει κανείς. Αφήνει στη μητέρα του αυτά που γράφει ώστε εκείνη να τα διαβάζει και να βοηθιέται ψυχολογικά. Τα χρόνια περνούν, το παιδί γίνεται τριάντα χρόνων και τα χαρτιά πληθαίνουν βοηθώντας τη μητέρα να αποφεύγει τις αυτοκτονικές σκέψεις. Αυτή είναι η δική της ιστορία την οποία θέλει να μοιραστεί μαζί μας και μάλιστα με έναν πρωτότυπο τρόπο.
Όταν μπαίνεις στον χώρο του θεάτρου, στο φουαγιέ, μια νεαρή, όμορφη, και πολύ φιλική κοπέλα σε πλησιάζει, με έναν τρόπο σαν να σε ξέρει, και σου δίνει ένα χαρτάκι στο οποίο γράφει έναν αριθμό και μια φράση λέγοντας σε πως όταν ακούσεις τον αριθμό σου πρέπει να πεις φωναχτά αυτήν τη φράση. Με τον τρόπο αυτό, μαζί με τους πολλούς, επιλέγει μερικούς από τους θεατές για τους χαρακτήρες που καλεί στη σκηνή όπως: ο πατέρας, ο κτηνίατρος, ο εραστής, ο σχολικός ψυχολόγος. Τα χαρτιά συμβολίζουν τα χαρτιά που άφηνε το παιδί στη μητέρα του (γράφω το παιδί γιατί η παράσταση σύμφωνα με τις οδηγίες του συγγραφέα μπορεί να παιχτεί από άντρα ή από γυναίκα, στην ελληνική παρουσίαση του έργου ο ρόλος παίζεται από γυναίκα) στα οποία είναι γραμμένα όλα τα υπέροχα πράγματα στον κόσμο για τα οποία αξίζει να ζει κανείς. Αυτά που γράφει τελικά δεν είναι χρήσιμα μόνο για τη μητέρα της αλλά μαθήματα-αποφθέγματα που βοηθούν και την ίδια σε διάφορες φάσεις της ζωής της.
Στη συνέχεια η παράσταση, που με τον τρόπο αυτό από μονόλογος γίνεται διάλογος διανθισμένος με αγγλικά χιουμοριστικά στοιχεία (στην Αγγλία το έργο παίζεται από κωμικό ηθοποιό και συγκεκριμένα από τον Jonny Donahoe που εικονίζεται στις παρακάτω φωτογραφίες), αποκτά έναν πολύ γρήγορο ρυθμό. Οι θεατές γίνονται πλέον οι διάφοροι χαρακτήρες που έπαιξαν κάποιο ρόλο στη ζωή της. Το ενδιαφέρον είναι ότι καμία παράσταση δεν είναι σαν την προηγούμενη μια και οι θεατές-βοηθητικοί ηθοποιοί αλλάζουν σε κάθε μία από αυτές. Στην παράσταση που παρακολούθησα μου έκανε μεγάλη εντύπωση το επίπεδο του κοινού που συμμετείχε με την ανάγνωση ή και με την παρουσία του στη σκηνή. Καλά ελληνικά, σωστή προφορά και εκφορά του λόγου με χρώμα και ύφος στη φωνή σε τέτοιο βαθμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι εάν είναι άνθρωποι του θεάτρου, που πράγματι δεν είναι.
Ένα έργο το οποίο με τον δικό του πρωτότυπο τρόπο απαντά θετικά στο ερώτημα, να ζει κανείς ή να μη ζει; Θυμίζοντας μας την αξία, τις ομορφιές και το ανεπανάληπτο της ζωής που ανάμεσα στα προβλήματα έχει και τόσες πολλές χαρές, αρκεί να μπορεί κανείς να τις αναγνωρίσει και να τις απολαύσει.
Συντελεστές:
Στη μετάφραση του Αντώνη Γαλέου δεν διέκρινα κανένα λάθος.
Η προσαρμογή του κειμένου από την Ιόλη Ανδρεάδη και τον Άρη Ασπρούλη πολύ σωστή. Η σκηνοθεσία – Κίνηση και πάλι της Ιόλης Ανδρεάδη εξαιρετική, πιάνει θαυμάσια τον ρυθμό του έργου. Σκηνικός χώρος – Κοστούμι: Δήμητρα Λιάκουρα
Φωτισμός: Χριστίνα Θανάσουλα. Χειρισμός φωτισμού: Τάσος Μαργαρίτης
Φωτογραφία αφίσας: Χρίστος Παναγίδης. Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ
Θεατρική Κριτική
Ερμηνεύει η Μελίνα Θεοχαρίδου. Για την ερμηνεία της ξεκινάω με ένα, εύγε, που πράγματι αξίζει. Από τη πρώτη επαφή φαίνεται το επικοινωνιακό της ταλέντο το οποίο με την έναρξη της παράστασης μετατρέπεται σε καλλιτεχνικό. Μόνη της σε ένα solo show, άλλοτε στη μέση της σκηνής και άλλοτε κοντά στους θεατές κατορθώνει με την ερμηνεία της να δημιουργήσει μια εξαιρετικά θεατρική ατμόσφαιρα. Είναι μια νέα ηθοποιός που πιστεύω ότι έχει σπουδαίο μέλλον.