Το Θέατρο του Νέου Κόσμου προφέρει διαδικτυακά δωρεάν προβολές σε 7 σημαντικές παραστάσεις από την έναρξη του θεάτρου μέχρι σήμερα. Πιο αναλυτικά Αυτήν τη στιγμή, στο κανάλι του θεάτρου στο YouTube υπάρχουν διαθέσιμες δωρεάν 7 παραστάσεις, ενώ τις προσεχείς μέρες θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα:
Με δύναμη από την Κηφισιά
των Δημήτρης Κεχαΐδη, Ελένη Χαβιαρά
Ένα έργο σταθμός της σύγχρονης δραματουργίας μας, που έχει αφήσει το δικό του στίγμα, από το πρώτο του ανέβασμα στη “νέα Σκηνή” του Λευτέρη Βογιατζή κι από μακρά διαδρομή σε πολλά ανεβάσματα, έρχεται ξανά στο επίκεντρο, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Δημήτρη Καραντζά. Γραμμένο με σπινθηροβόλο χιούμορ, γρήγορο ρυθμό και ανάλαφρη διάθεση, άλλοτε φάρσα, άλλοτε κομεντί, άλλοτε δράμα, με αριστοτεχνική κατασκευή, το “Με δύναμη από την Κηφισιά” αναδεικνύει το εσωτερικό κενό των ηρωίδων και την απελπισία τους μπροστά στο πέρασμα του χρόνου, τη δυσκολία τους να ανταποκριθούν στα κοινωνικά πρότυπα και να σταθούν στα πόδια τους.
Οι τέσσερις ηρωίδες του έργου αντικατοπτρίζουν και σήμερα το μοντέλο του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου και την αγωνία του μπροστά στους καταιγιστικούς ρυθμούς στους οποίους καλείται να ανταποκριθεί. Εγκλωβισμένες σε ένα αστικό σαλόνι των βορείων προαστίων, οι γυναίκες αυτές γίνονται φορείς της νεύρωσης, της αγωνίας και της τρομερής τους λαχτάρας για ζωή. Η πορεία τους, καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, μια πορεία με κύριο ζητούμενο τη δύναμη και την ανεξαρτησία, τις βρίσκει ολοένα και πιο αποδυναμωμένες. Να κρύβουν την τεράστια υπαρξιακή τους αγωνία σε ασήμαντες λεπτομέρειες, κουτσομπολιά, αφηγήσεις από το παρελθόν και ένα ανεκπλήρωτο ταξίδι φάντασμα.
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς Σκηνικά: Άρτεμις Φλέσσα Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη Μουσικός σχεδιασμός: Κορνήλιος Σελαμσής Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου Βοηθός σκηνοθέτη – Επιμέλεια βίντεο: Γκέλυ Καλαμπάκα Σχεδιασμός κομμώσεων: Talkin’ Heads Βοηθός σκηνογράφου: Ιωάννα Ραμπαούνη Βοηθός ενδυματολόγου: Ιφιγένεια Νταουντάκη Βοηθός φωτιστή: Μαριέττα Παυλάκη Φωτογραφίες παράστασης: Δομνίκη Μητροπούλου Βιντεοσκόπηση: blæc cinematography
Παίζουν οι ηθοποιοί: Λυδία Φωτοπούλου (Αλέκα) Έμιλυ Κολιανδρή (Φωτεινή) Γαλήνη Χατζηπασχάλη (Μάρω) Ευδοξία Ανδρουλιδάκη (Ηλέκτρα) Στέφανος: Κορνήλιος Σελαμσής
Τα κοκκινομπλέ πατίνια
του Σταύρου Τσιώλη
Ο Αργύρης ζει με τη μάνα του στο Παγκράτι. Μια μέρα, αναπάντεχα, κερδίζει από μεγάλη τράπεζα ως δώρο ένα ζευγάρι πατίνια, που ήταν πάντα παιδικό του όνειρο: να τρέχει ο ίδιος με αυτά για όλες τις δουλειές της μάνας του και να δίνει και βόλτες στην ωραιοτάτη πρώτη εξαδέλφη του Σουλτάνα! Στη σημερινή ηλικία του όμως, 43 ετών, δεν ξέρει πώς να τα χρησιμοποιεί και καταφεύγει σε αγνώστους κυρίους, μήπως μπορέσουν αυτοί να τον συμβουλέψουν. Οι συνομιλητές του όμως έχουν τα δικά τους βάσανα. Άλλος γιατί μεγάλωσε και διαπιστώνει έντρομος μια κάμψη που τον πανικοβάλλει ως άντρα, άλλος γιατί παίζει θέατρο στη ζωή, μια και δεν τον άφησαν να γίνει ηθοποιός όπως ήθελε, κι άλλος γιατί βρίσκει την ευκαιρία να πλασάρει στον Αργύρη ένα πολύτιμο ρολόι. Μαζί μιλάνε και χώρια καταλαβαίνουνε, όπως συνήθως συμβαίνει στη ζωή. Είναι όμως τόσο αξιολάτρευτοι…
Όπως και στις κινηματογραφικές ταινίες του, ο κόσμος των κωμωδιών του Tσιώλη είναι ένας κατά βάση ανδρικός κόσμος, όπου το χιούμορ και η λεπτή ειρωνεία ίσα ίσα κρύβουν τη μελαγχολία που διαποτίζει τις ανθρώπινες υπάρξεις. Κι όμως, η γυναίκα είναι πάντα στο κέντρο, και ακριβώς μέσα από την απουσία της αποκτά μυθικές διαστάσεις, γίνεται η βαθύτερη έκφραση και το σύμβολο της ανεκπλήρωτης επιθυμίας. “Τα κοκκινομπλέ πατίνια” είναι το πρώτο θεατρικό έργο του γνωστού από τον κινηματογράφο Σταύρου Τσιώλη.
Σκηνοθεσία: Bαγγέλης Θεοδωρόπουλος Σκηνικά-Kοστούμια: Mαγιού Tρικεριώτη Μουσική: Μαρία-Χριστίνα Κριθαρά Σχεδιασμός φωτισμών: Bασίλης Kαψούρος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Λαέρτης Μαλκότσης, Γιώργος Νινιός, Χρήστος Στέργιογλου, Παντελής Δεντάκης
Δύο Θεοί
του Λένου Χρηστίδη
Σ’ ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον, δύο φίλοι, έγκλειστοι σε άσυλο κομπιουτεροπαθών, λίγο πριν το τέλος του κόσμου, αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν το «αντικείμενο του εθισμού» τους, έναν Ηλεκτρονικό Υπολογιστή, προκειμένου να καταγράψουν την Ιστορία της Ανθρωπότητας… Ο στόχος του Πάτρικ και του Μιγκέλ αρχικά είναι να γίνουν γνωστά στις επόμενες γενιές –που ίσως κατοικήσουν τον πλανήτη– τα επιτεύγματα ενός κόσμου που θα έχει καταστραφεί. Όσο μεγαλόπνοο κι αν είναι όμως, το σχέδιό τους υποκύπτει τελικά στην ανθρώπινη ματαιοδοξία. Άλλωστε οι δύο φίλοι, στη διάρκεια της αναζήτησης στοιχείων για το φιλόδοξο έργο τους, ανακαλύπτουν ότι η διάσωση των ιστορικών δεδομένων είναι υπόθεση άκρως υποκειμενική. Και άκρως διασκεδαστική βέβαια. Όσο για τα θρησκευτικά δόγματα, οι ορθολογικές εξηγήσεις περισσεύουν τόσο πολύ, ώστε ακόμα και οι ίδιοι μπορούν να εμφανιστούν στην Ιστορία ως Θεοί. Ο κόσμος έχει πιστέψει και χειρότερα…
Η παράσταση εγκαινίασε τον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος Σκηνικά-Κοστούμια: Εύα Νάθενα Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου Μουσική επιμέλεια και σύνθεση: Μαρία-Χριστίνα Κριθαρά Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Καψούρος Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Παπαλέξη Βοηθός σκηνογράφου: Ελένη Κιούση Φωτογραφίες: Νίκος Τασσούλας Κινηματογράφηση: URGH PRODUCTIONS
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γεράσιμος Γεννατάς, Μανώλης Μαυροματάκης, Ντίνη Ρέντη, Γιώργος Μακρής, Αλέξανδρος Τσακίρης
Κοινός Λόγος
αφηγήσεις ανωνύμων, καταγραμμένες από την Έλλη Παπαδημητρίου
Η πρώτη παράσταση που ανέβηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το καλοκαίρι του 1997, στην αυλή, με ιδανικό σκηνικό για το παιχνίδι της φθοράς και της μνήμης τα χαλάσματα που έστεκαν ακόμα εκεί. Ο “Κοινός Λόγος” είναι αφηγήσεις ανωνύμων, καταγραμμένες από την Έλλη Παπαδημητρίου, που χρονικά καλύπτουν το διάστημα από τις ειρηνικές μέρες στη Μικρά Ασία, πριν από την Καταστροφή, ως τον Εμφύλιο και τα κατοπινά δύσκολα χρόνια.
Οι αφηγήσεις αυτές έχουν ως κοινό εφόδιο το λόγο των κοινών ανθρώπων, που συναρμολογεί σωστά την εποχή τους, το πάθος και το κλίμα της. Στην παράστασή μας αναζητήσαμε τα θεατρικά μέσα για να ζωντανέψουμε μια πραγματικότητα που, όσο κι αν είναι κοινή, διέπεται από κανόνες τέχνης –τόσο πιο αυστηρούς όσο καλύτερα κρυμμένους.
Για την παράσταση επιλέχθηκαν μόνο γυναικείες μαρτυρίες εστιάζοντας στην παρουσία και στο ρόλο της γυναίκας –όχι πάντα στο πρώτο πλάνο– στην ελληνική κοινωνία του 20ού αιώνα. Αλλά και χρωματίζοντας την ιστορία μας με τόνους γυναικείας ευαισθησίας. Περιττό να τονιστεί η συνταρακτική επικαιρότητα αυτών των κειμένων: άγριοι πόλεμοι, εμφύλιοι και προσφυγιά είναι το τοπίο και στον 21ο αιώνα. Ο ανθρώπινος πόνος και ο αγώνας για επιβίωση δεν αφήνουν τον “Κοινό Λόγο” να παλιώσει.
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος Σκηνικά – Κοστούμια: Αντώνης Δαγκλίδης Επιλογή και διδασκαλία τραγουδιών: Κώστας Βόμβολος Επιμέλεια κίνησης: Ντόρα Τσάτσου-Συμεωνίδη Σχεδιασμός Φωτισμών: Βασίλης Καψούρος Βοηθός Σκηνοθέτη: Τάσος Ράτζος Βοηθός Σκηνογράφος: Χριστίνα Παπαγεωργίου Φωτογραφίες: Νίκος Τασούλας Κινηματογράφηση: Βασίλης Καψούρος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Σούλα Αθανασιάδου, Ανθή Ανδρεοπούλου, Όλγα Δαμάνη, Μαρία Κατσανδρή, Τζίνη Παπαδοπούλου
Ο βυσσινόκηπος
του Άντον Τσέχωφ
Ένας πανέμορφος βυσσινόκηπος, που αναφέρεται στο «Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν» της Ρωσίας, πρόκειται να κοπεί και να χαθεί, γιατί δεν είναι πια «αποδοτικός». Μαζί του τελειώνει και χάνεται μια εποχή ευμάρειας, ανεμελιάς και ταυτόχρονα χυδαιότητας και διαφθοράς. Γύρω και μέσα σ’ αυτόν τον υπέροχο κήπο ζει και κινείται ένας ολόκληρος μικρόκοσμος, ένα φαινομενικά ανεξάντλητο δειγματολόγιο από χαρακτήρες που εκφράζουν τη δύσκολη μετάβαση από το παλιό στο νέο: άνθρωποι απαίδευτοι, σοβαροφανείς, αδρανείς και νωθροί, συναισθηματικά ανάπηροι, και την ίδια στιγμή ευαίσθητοι, εργατικοί, με όραμα για ένα καλύτερο και δικαιότερο αύριο. Που όλοι κινούνται από μια παράφορη ανάγκη να αγαπήσουν και να γεφυρώσουν την ερημιά τους, αλλά είναι τόσο ανίκανοι να το πραγματοποιήσουν. Πρόσωπα τραγικά, σε ένα κωμικό Ποίημα για το βαθύ και το ασήμαντο, το υψηλό και το γελοίο.
Σημείωμα του σκηνοθέτη: Ο “Βυσσινόκηπος” είναι από τα πιο σπουδαία έργα της παγκόσμιας δραματουργίας. Μια αριστουργηματική πικρή κωμωδία. Γράφεται το 1904, ένα χρόνο πριν από την πρώτη επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, σε μια περίοδο που η ρώσικη κοινωνία βιώνει το τέλος μιας διεφθαρμένης εποχής και αρχίζει να ψυχανεμίζεται τον ερχομό μια καινούργιας που φέρνει την ελπίδα, αλλά και το άγνωστο.
Ο Τσέχωφ, θέλοντας να μιλήσει για τα συμπτώματα αυτής της καταρρέουσας κοινωνίας –αλλά και γι’ αυτό που μόλις γεννιέται, γράφει συμβολικά για έναν υπέροχο βυσσινόκηπο που πρόκειται να κοπεί και να πουληθεί για να χτιστούν εξοχικές κατοικίες. Και οι ιδιοκτήτες αυτού του βυσσινόκηπου –που ζούσαν για χρόνια μέσα στην πολυτέλεια και την ανεμελιά, χωρίς να κάνουν τίποτα– πρέπει να αποχωριστούν το ένδοξο παρελθόν τους. Θα χάσουν για πάντα τον «θαυμαστό τους κήπο» μιας και μένουν για χρόνια αδρανείς, ανίκανοι να αντιδράσουν και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους! Εμείς επιλέξαμε τον “Βυσσινόκηπο” έχοντας την ανάγκη να μιλήσουμε –μέσα από ένα τόσο σπουδαίο έργο– για την κρίση της δικής μας εποχής. Για τη δική μας κοινωνία που βίωσε μια περίοδο επίπλαστης ευμάρειας, μια περίοδο με «δανεικά και χωρίς ιδανικά», βουτηγμένη στη χυδαιότητα και τη διαφθορά. Θέλουμε να μιλήσουμε για τις ευθύνες όλων μας σε σχέση με «αυτό που χάνεται». Όσο παραμένεις νωθρός και αδρανής, όσο δεν δρας, τόσο πιο κοντά θα έρχεσαι στο τέλμα. Παράλληλα θέλουμε να μιλήσουμε για την πίστη σ’ αυτό που μπορούμε να κάνουμε, σ’ αυτό που μπορούμε να γίνουμε. Και θέτουμε το ερώτημα: «Μπορείς να ξεφύγεις απ’ αυτό που έχεις συνηθίσει, απ’ αυτό που εν τέλει έχει γίνει “φύση” σου;» Θέλουμε μέσα από μια κωμική σκοπιά, να ανοίξουμε ένα διάλογο για το βαθυστόχαστο και το αστόχαστο, για το σπουδαίο και το ασήμαντο, για τη θέληση και την αδυναμία.
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα Σκηνικός χώρος: Νίκος Δεντάκης Μουσική: Κώστας Νικολόπουλος Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Μαούτσου Φωτογραφίες: Εύη Φραγκολιά, Μιχάλης Θεοφάνους Βιντεοσκόπηση: Γιώργος Ναλπαντίδης, Σπύρος Αλιδάκης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μάκης Παπαδημητρίου, Μιχάλης Οικονόμου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Όμηρος Πουλάκης, Σύρμω Κεκέ, Δημήτρης Πασσάς, Σοφία Γεωργοβασίλη, Μαρία Γεωργιάδου, Γιώργος Μελισσάρης, Δάφνη Δαυίδ, Μιχάλης Τιτόπουλος, Πέτρος Σπυρόπουλος, Σπύρος Πίτσος
Επιθεωρητής
βασισμένο στο έργο του Νικολάι Γκόγκολ
Ο Επιθεωρητής, η παράσταση του Γιώργου Παπαγεωργίου βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Ν. Γκόγκολ, μετά την επιτυχία της προηγούμενης χρονιάς, παίχτηκε στο Tempus Verum – Εν Αθήναις από 7.10.2019 μέχρι 7.1.2020. Η διασκευή του κλασικού έργου του Ν. Γκόγκολ επικεντρώνεται όχι μόνο στην κοινωνικοπολιτική σάτιρα που προσφέρει το έργο του συγγραφέα, αλλά στον «έρωτα» με το όνειρο, την ψευδαίσθηση, την «προσυμφωνημένη» ήττα.
Μετά τον Αρίστο, ο Γιώργος Παπαγεωργίου μαζί με 5 ηθοποιούς και έναν μουσικό επί σκηνής, κρατώντας ως άξονα την γνωστή ιστορία του Ρώσου απατεώνα Χλεστιακόβ και την έλευσή του στη μικρή επαρχιακή πόλη της Ρωσίας, δημιουργούν έναν φαντασιακό κόσμο. Χρησιμοποιώντας υλικά από το χώρο των ταχυδακτυλουργικών εφέ και των αφηγήσεων μέσα από τα καμαρίνια ενός θιάσου, η κλασική κωμωδία του Γκόγκολ, που έχει χαρακτηριστεί ως αριστούργημα, θα ανιχνεύσει τα όρια της αλήθειας και της ψευδαίσθησης. Τα πρόσωπα της ρωσικής επαρχίας του 1830 θα συναντηθούν με τους ηθοποιούς της παράστασης με την ανοιχτή συνομιλία της παράστασης σε σχέση με την βαθιά κριτική που ασκεί το ίδιο το έργο στους μηχανισμούς της απάτης.
Στο πρόσωπο του Χλεστιακόβ οι κάτοικοι της πόλης βλέπουν έναν μεγάλο σωτήρα και οραματίζονται ένα σπουδαίο μέλλον. Για μία ημέρα και οι δύο πλευρές ζουν ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα• και είναι η αγάπη αυτή για την αναζήτηση της προσωπικής αλήθειας που δημιουργεί τη συμφιλίωση με την ψευδαίσθηση που φέρνει μαζί του ο «Επιθεωρητής». «Τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει να είσαι κωμωδιογράφος. Την παραμικρή αλήθεια –ακόμη και ίχνος αυτής της αλήθειας– αν πεις, έχεις να αναμετρηθείς όχι μονάχα με άτομα, αλλά με ολόκληρες τάξεις», γράφει στο φίλο του Στσέπκιν ο Ν. Γκόγκολ.
Διασκευή / Δραματουργική Επεξεργασία: Πάνος Παπαδόπουλος, Γιώργος Παπαγεωργίου Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου Σκηνικά: Κατερίνα Αριαννούτσου Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα Βοηθός σκηνοθέτη: Έφη Χριστοδουλοπούλου Κομμώσεις: Talkin’ Heads Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου Κινηματογράφηση: Blæc Cinematography
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Διακοπαναγιώτου, Θανάσης Ζερίτης, Πάνος Παπαδόπουλος, Μαρία Πετεβή, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος Μουσικός επί σκηνής: Γιάννης Λατουσάκης
Θέατρο για παιδιά σε νοσοκομεία και ιδρύματα
Τέσσερις αχτίδες συν μία ή Το μεγάλο μπλουμ του Μπρίλη
της Ρεγγίνας Καπετανάκη και του Βασίλη Ρίσβα
Μία από τις πρώτες παραστάσεις (2003) της κινητής μονάδας θεάτρου για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία ή ζουν σε ιδρύματα. Η κινηματογράφηση έγινε σε διάδρομο νοσοκομείου. Σημείωμα του σκηνοθέτη Ένα θέατρο που παίζεται έξω από τους παραδοσιακούς θεατρικούς χώρους, σε διαδρόμους και δωμάτια νοσοκομείων, χωρίς σκηνή, σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές, χωρίς θεατρικό φωτισμό, με σκηνικό όλο κι όλο μια αχιβάδα σε μέγεθος τραπεζιού καφενείου ένα θέατρο λοιπόν με τόσους περιορισμούς, θα έλεγε κανείς ότι στενεύει πολύ τα δημιουργικά περιθώρια για τον σκηνοθέτη, τους ηθοποιούς αλλά και τους υπόλοιπους συντελεστές.
Παραδόξως, δουλεύοντας για το ανέβασμα του «Μπρίλη», όλα αυτά τα εμπόδια αποδείχτηκαν η μεγαλύτερη ελευθερία μας. Χωρίς τα συνηθισμένα τεχνικά μέσα, ήμασταν υποχρεωμένοι να δουλέψουμε με τα στοιχειώδη εκείνα που αποτελούν τη βαθύτερη ουσία του θεάτρου: με το σώμα του ηθοποιού, που σημαίνει φωνή, κίνηση, φαντασία, μυαλό. Για μένα προσωπικά ήταν ένα μεγάλο μάθημα θεάτρου.
Η Ρεγγίνα Καπετανάκη, ο Βασίλης Ρίσβας και ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος ανήκουν στην Ομάδα Λιλιπούπολη, με την οποία συνεργαστήκαμε για την παραγωγή αυτή.
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Χανιωτάκη Μουσική: Δημήτρης Μαραγκόπουλος Επιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου Διεύθυνση παραγωγής: Νίκος Πισκοπάνης, Ζοζεφίνα Μάρκαρη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ντίνη Ρέντη, Ευρυδίκη Σαμαρά, Παναγιώτης Λάρκου