Δεν ξέρω αν αυτή θα είναι η καλύτερη παράσταση της χρονιάς αλλά είμαι σίγουρος πως θα είναι μία από τις καλύτερες. Ένα ανέβασμα στο οποίο όλα είναι άψογα, τέλεια και δεν έχει περιθώρια βελτίωσης η τελειότητα. Ξεκινώ κάπως περίεργα γιατί αισθάνομαι ότι πρέπει να δικαιολογήσω του προλογικού λόγου το αληθές.
Η σκηνοθεσία του Αργύρη Πανταζάρα δεν έχει κανένα ψεγάδι. Το σκηνικό της Δήμητρας Ζίγκαρις από τα καλύτερα που έχω δει. Πρωτότυπο, λειτουργικό, πολυεπίπεδο, δένει με τις σχέσεις του ζευγαριού. Έχει επίσης και τα ανοίγματα με κρυφούς φωτισμούς, καθρέφτες κ.α. που προσθέτουν το κάτι ακόμα. Τα κοστούμια της Λίνας Σταυροπούλου και της Τζίνας Ηλιοπούλου απόλυτα δεμένα με το θέμα της παράστασης, αλλάζουν εκεί που πρέπει να αλλάξουν. Οι φωτισμοί του πάντα πολύ καλού Σάκη Μπιρμπίλη ό,τι καλύτερο μπορεί να γίνει. Αυτά είναι όσα με εντυπωσίασαν.
Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
Υπόθεση
Δύο ερωτευμένοι νέοι παίζουν διπλούς ρόλους. Τους ρόλους της δικής τους ζωής, του δικού τους έρωτα αλλά και αυτούς του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας του γνωστού έργου του Σαίξπηρ και εκεί κάπου τα μπερδεύουν.
Πρώτα από όλα ξεχνούν ό,τι το να έχεις έναν άνθρωπο να αγαπάς είναι ευλογία, το να βρεθεί κάποιος να σε αγαπήσει σε κάνει να μην είσαι ένα τίποτα. Όπως έλεγε ο πολύ αγαπημένος μου Tennessee Williams: «Ο καθένας μας είναι ένα τίποτα μέχρι να βρεθεί κάποιος να τον αγαπήσει». Οι δύο νέοι επίσης ξεχνούν τι σημαίνει να είσαι νέος. Όλα αυτά τα γράφω γιατί θεωρώ πως, ό έρωτας είναι το αντίδοτο του θανάτου και ο νεανικός έρωτας ακόμα πιο ισχυρό αντίδοτο. Ο Εγγονόπουλος έλεγε: «Ο έρωτας, ο θάνατος και αναμεσίς η τέχνη που τον θάνατο καταργεί και τη ζωή διαιωνίζει». Σίγουρα παίζουν με τον θάνατο στα πλαίσια του έργου του Σαίξπηρ χωρίς να φαίνεται ότι υπάρχουν όλα εκείνα τα αίτια που τον έκαναν να καιροφυλακτεί. Εάν δεν υπάρχουν ειδικοί λόγοι όπως τα προβλήματα μεταξύ των Καπουλέτων και των Μοντέγων δεν νομίζω ότι τα ζευγάρια κάνουν ποτέ τέτοιες μαύρες σκέψεις. Όλα αυτά όμως εξηγούνται από το ότι οι δυο τους υποδύονται τους ηθοποιούς που παίζουν τον βασανισμένο έρωτα (αδιέξοδη ιστορία αγάπης με προδιαγεγραμμένο τέλος) του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας αλλιώς το να βιώσει κανείς τον έρωτα αποτελεί πάντα μια μοναδική εμπειρία ζωής.
Το θέμα του θανάτου που συνεχώς, σε μια περίοδο, επαναλαμβάνει η κοπέλα το βρήκα περίεργο «παιχνίδι» για όλα αυτά που ανέφερα στις προηγούμενες φράσεις. Η κοπέλα όμως είναι και παιχνιδιάρα, κάνει όλα αυτά τα σκέρτσα και τα νάζια που πολλές φορές κάνουν οι ερωτευμένοι νέοι όταν ερωτοτροπούν . Ο άντρας φαίνεται πιο ερωτευμένος, πιο ευαίσθητος, πιο σταθερός. Παρόλο που ο έρωτας είναι το θέμα του έργου πουθενά δεν υπάρχει κάτι το σεξουαλικό ή το γυμνό στοιχείο που συνηθίσαμε να βλέπουμε σε διάφορες παραστάσεις για ευνόητους λόγους. Τελικά και εκείνη δείχνει την αγάπη της και όλα πάνε καλά και εμείς καλύτερα.
Δύσκολο έργο, θέατρο μέσα στο θέατρο, δεν είναι για τους πολλούς όμως όπως και αν είναι η σύλληψη του Αργύρη Πανταζάρα είναι πρωτότυπη και η σύνθεση του κειμένου καθώς και η δραματουργική επεξεργασία της Θεοδώρας Καπράλου, αξιοζήλευτη. Μοντέρνο θέατρο, γρήγορο με σωστή διάρκεια.
Υπόλοιποι συντελεστές
Η διδασκαλία κίνησης του Κωνσταντίνου Παπανικολάου υποδειγματική, απαράμιλλη, πολύ βασικό στοιχείο στην επιτυχία της παράστασης.
Η Μουσική του Γιώργου Πούλιου δημιουργεί με μοναδικό τρόπο την κατάλληλη ατμόσφαιρα σε κάθε φάση του έργου
Φωτογραφία: Νίκος Πανταζάρας
Graphic Design: Ogust
Βοηθός Σκηνοθέτη: Πάνος Βουτσινάς
Σκηνοθεσία Trailer: Γρηγόρης Ρέντης
Backstage Video Montage: Μιχάλης Μηνακούλης
Παίζουν
Τους δύο ρόλους ερμηνεύουν: ο Αργύρης Πανταζάρας (πολυβραβευμένος ηθοποιός γνωστός από το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση) και η Έλλη Τρίγγου (βραβευμένη ηθοποιός που έχει παίξει στο θέατρο, στον κινηματογράφο και σε τηλεοπτικές σειρές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό). Ένα ζευγάρι που δένει θαυμάσια και παίζει με απόλυτη φυσικότητα. Ο ένας καλύτερος από τον άλλο, ηθοποιοί με μέλλον. Το εξαιρετικό πολυμορφικό σκηνικό που ανέφερα στην αρχή μαζί με την πολύ σωστή κίνηση βοηθάει τον σκηνοθέτη να βάζει τους πρωταγωνιστές σε διάφορα επίπεδα όπως εξελίσσετε και η σχέση τους
Διάρκεια: 80 λεπτά, χωρίς διάλειμμα
Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
εξαιρετικό έργο! Μπράβο και στους δυο!!
Ένα πολύ μοντέρνο έργο με εξαιρετική παρουσίαση. Πολύ σωστή η κριτική του κυρίου Αντωνιάδη.