Το νέο έργο του Δημήτρη Αλεξίου ” Το Κουδούνι” έρχεται από την θεατρική ομάδα Αντικλείδι σε σκηνοθεσία του ίδιου, στο θέατρο Μεταξουργείο.
- Κριτική της Παράστασης Κάτια Σωτηρίου
- Αποκλειστικές φωτογραφίες για το mytheatro Ελπίδα Μουμουλίδου
Το έργο
Μια μητέρα που ζει το τελευταίο διάστημα καθηλωμένη στο κρεβάτι, που επικοινωνεί μόνο με ένα ηλεκτρικό κουδούνι στο λαιμό. Ο γιος που ζει μαζί της, και μοιράζεται στιγμές με τους αγαπημένου του φίλους από τα παιδικά χρόνια στην ομάδα μπάσκετ. Φίλοι – οικογένεια, που όμως κρύβουν μυστικά και ψέματα ο ένας από τον άλλο. Μια χαλαρή συνάντηση για πόκερ που γίνεται αφορμή για αλήθειες… πόσες αποκαλύψεις μπορεί να αντέξει ο καθένας για τον ίδιο τον εαυτό του, για γεγονότα που ποτέ δεν έγιναν γνωστά, για τα συναισθήματά του, για τις σχέσεις του;
Ο Δημήτρης Αλεξίου έγραψε το 2014 ένα έργο για ανθρώπους καθημερινούς, για τους φίλους μας, την οικογένεια μας, εμάς τους ίδιους, με ρεαλιστικό δραματικό μέτρο, αλλά και αίσθηση του χιούμορ που αναδύεται από τις καταστάσεις και τα βασικά πρόσωπα. Το σημαντικό επίτευγμα του έργου του έγκειται στην πλήρη ένταξη των πρωταγωνιστών στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Οι ήρωες δεν είναι κατασκευασμένα θεατρικά πρόσωπα καθώς ο καθένας αναγνωρίζει δικά του στοιχεία στα αδιέξοδα ή στις αδυναμίες τους και αυτό είναι το τραγικό. Η οικογένεια με τους φίλους της είναι η οικογένεια της διπλανής πόρτας. Ο Αλεξίου όμως με το λόγο που χρησιμοποιεί ξεσκεπάζει το κακό και τη ρίζα του πίσω από την οικειότητα δημιουργεί μέσα σε αυτήν τη συνθήκη. Έτσι ο θεατής δεν ξέρει ποιον να κατηγορήσει και ποιον να απαλλάξει. Και τούτο γιατί το κείμενο δεν βιάζεται να τα πει όλα εξαρχής. Δεν βιάζεται να κατονομάσει ενόχους, ψεύτες ή διαφορετικούς. Ανάβει τη φωτιά και μετά ρίχνει λάδι με μαθηματικά υπολογισμένη δοσολογία, ώστε να τη δει να φουντώνει αργότερα. Δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Κατά βάθος όλα είναι υπολογισμένα και στην παραμικρή τους λεπτομέρεια, προκειμένου κάποια στιγμή να οδηγήσουν σε μια συγκλονιστική έξοδο. Πιστεύει ότι πετυχαίνοντας τον στόχο το θέατρο μπορεί να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων. Και ο στόχος είναι η αλήθεια. To πραγματικό ερώτημα του έργου είναι πού τη βρίσκει κανείς την αλήθεια σ’ ένα κόσμο βουτηγμένο στο ψέμα και στη βία, σε ένα κόσμο όπου ο κάθε ένας από μας ζει μέσα στα δικά του όρια;
Η παράσταση
Το Κουδούνι, με εμβαθύνουσα διάνοια αγγίζει άμεσα τα προβλήματα της σύγχρονης επικοινωνίας, αλλά και την εμμονή στα κοινωνικά ψεύδη, που ο κάθε ένας από εμάς θεωρεί αναγκαία για να δημιουργήσει μια ωραιοποιημένη εικόνα, μένοντας πολλές φορές ακόμα και στο περιθώριο του εαυτού του. Το ¨κουδούνι” γίνεται εκείνος ο ήχος, η αφορμή για να έρθουν στην επιφάνεια όλες οι φοβίες, τα μυστικά κρυμμένα κάτω από το χαλί, οι αλήθειες που τρομάζουν, όλα όσα δεν θέλουμε να πούμε και γίνονται θηλιά στο λαιμό.
Ο Δημήτρης Αλεξίου αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία του έργου, που είναι στέρεα, δονούμενη, συνεπής στο κείμενο και το νοηματικό του λεξιλόγιο, επιτυχής και καίρια στη μεταφορά της ανθρώπινης ανάγκης και μικρότητας. Η σκηνοθεσία του ήταν απλή και γραμμική, αφήνοντας τον αναγκαίο χώρο να ξεδιπλωθούν οι πληθωρικές εντάσεις του κειμένου, γεγονός που εγγράφεται στα πλεονεκτήματα της. Η οξυδέρκεια της παρατήρησης και η αποτύπωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι αυθεντικές, κοντά στην καθημερινή αλήθεια, που προκαλούν μιαν αίσθηση αδυναμίας στο θεατή, βάζοντας τον σε άβολη θέση απέναντι στην αλήθεια. Σε αυτό συμβάλλουν οι άμεσες, συναισθηματικές και γήινες ερμηνείες των ηθοποιών.
Χωρίς να ωραιοποιεί, να αμβλύνει εντυπώσεις ή να εξωραΐζει, η Κατερίνα Ξαναλάτου, με ευαίσθητη απλότητα και δυναμική αμφιλογία στο ρόλο της μάνας, δημιουργεί μια ηρωίδα που τα σαρώνει όλα, που σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται, περιπαίζει και περιπαίζεται. Μια ηρωίδα που δεν θέλει να γεράσει πνευματικά, που δεν θέλει τα «θέλω» της κοινωνίας, που καταγγέλλει τις κοινωνικές συμβάσεις που αποκλείουν ανθρώπους ως διαφορετικούς. Μια γυναίκα ισχυρή μέσα στην ανημποριά της που κατεδαφίζει στερεότυπα μέσα από την αναμόχλευση της μνήμης, που φέρνει αντιμέτωπο το θεατή με σοκαριστικές αλήθειες.
Το ρόλο του προπονητή υποδύεται απολαυστικά με πικρόγευστο χιούμορ ο Βασίλης Μουτσόπουλος – καταγράφουμε το μονόλογο του για τους λόγους που χρειάζεται ο ένας τον άλλο ως μια σημαντική θεατρική στιγμή . Ο Απόστολος Βαρναβέλιας προσεγγίζει με συγκινητική αλήθεια και γνήσια αμεσότητα το ρόλο του γιου, ένα πλάσμα λογικής και συμπόνιας μέσα σε ένα κόσμο βίας, χωρίς να καταλήγει σε υπερδραματοποίηση στη σκηνή της ψυχολογικής του κατάρρευσης. Ο Γιώργος Χάιντας δίνει υπόσταση και χαρακτηρολογική εμβέλεια στον – στα όρια της αναίδειας – και άφιλτρα ειλικρινή του ρόλο. Με σοβαρή σκηνική ακρίβεια και ευφράδεια ο Βασίλης Λαδικός, σε ένα ρόλο σχεδόν μελαγχολικά αληθινό, η Βαρβάρα Ραμπαούνη με μέτρο και αμεσότητα στο ρόλο της νοσοκόμας, ενώ και η Γεωργία Προκοπίου στο σύντομο ρόλο της Φανής ήταν γόνιμη ερμηνευτικά και αρκούντως αινιγματική.
Λειτουργικά τα σκηνικά του Σταμάτη Ζέρβα, δίνουν την αίσθηση των ξεχωριστών δωματίων, όπως και οι φωτισμοί του Δημήτρη Αλεξίου, που δίνουν το έναυσμα για αλήθειες, αποκαλύψεις και χωροχρονικές μετατοπίσεις. Ένα ειδικό σχόλιο για τη μουσική του Βαγγέλη Σερίφη, με καλούς ρυθμούς, χρώματα, σημάνσεις, και το τραγούδι με τη φωνή της Αθηνάς Πανταζή, που ήταν εύστοχο, πολύ ταιριαστό και μια όμορφη προσθήκη.
Συνολικά, το μεγαλύτερο επίτευγμα αυτής της καλοδουλεμένης παράστασης είναι η ικανότητά της να κρατά πάντα στο φόντο, μα πάντα παρούσα, μια φιλοσοφικοκοινωνική ανάλυση κοφτερή σαν μαχαίρι, και να μείνει, συγχρόνως, σε κοντινή απόσταση ασφαλείας από τους χαρακτήρες της , να στέκεται ανάμεσα στον πικρό ρεαλισμό και το καυστικό χιούμορ, την ειρωνεία και τη συγκατάβαση, το σαρκασμό και τη γενναιοδωρία. Δείτε τη.
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ
Κείμενο – σκηνοθεσία: Δημήτρης Αλεξίου
Σκηνικά: Σταμάτης Ζέρβας
Κατασκευή σκηνικών: Γιώργος Χάιντας, Δημήτρης Μαμάι, Αλέξανδρος Πέτοβας
Φωτισμοί: Δημήτρης Αλεξίου
Φωτογραφίες: Γιώργος Νίκογλου
Βίντεο: Νεκτάριος Θεοδώρου
Graphics design: Δήμητρα Καραγιάννη
Πρωτότυπη μουσική επένδυση: Βαγγέλης Σερίφης
Επικοινωνία: Acerinta
Εκτέλεση παραγωγής: Κωνσταντίνος Πλατής
Το ομώνυμο τραγούδι της παράστασης ερμηνεύει η Αθηνά Πανταζή
σε στίχους Κατερίνας Ξαναλάτου , μελωδία του Δημήτρη Αλεξίου
και παραγωγή- ενορχήστρωση Βαγγέλη Σερίφη
Παίζουν: Απόστολος Βαρναβέλιας, Κατερίνα Ξαναλάτου, Βασίλης Λαδικός , Γιώργος Χάιντας , Βαρβάρα Ραμπαούνη, Γεωργία Προκοπίου. Φιλική συμμετοχή: Βασίλης Μουτσόπουλος