Το βαθιά ανθρώπινο και χιουμοριστικό θεατρικό έργο του βραβευμένου με Pulitzer Αμερικάνου συγγραφέα David Lindsay-Abaire, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο θέατρο Αποθήκη, από τον Οκτώβριο. Είναι η πρώτη σκηνοθεσία που υπογράφει η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους. Η πρεμιέρα του Good People έγινε το 2011 στο Samuel J. Friedman Theatre στο Broadway, στη Νέα Υόρκη με τη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ στο ρόλο της Μάργκι να αποσπά εξαιρετικές κριτικές.
- Κριτική Κάτια Σωτηρίου
Μία συνοικία της εργατικής τάξης. Η Μάργκι Γουόλς, προσπαθεί να βγάλει τον επιούσιο σαν ταμίας στο μαγαζί του ενός δολαρίου αλλά απολύεται γιατί μονίμως αργεί να χτυπήσει κάρτα. Ο λόγος είναι η κόρη της που απορροφά μεγάλο μέρος του χρόνου της επειδή έχει μια κάποιου είδους πνευματική καθυστέρηση. Το Bingo, το προσφιλές παιχνίδι της γειτονιάς, θα μπορούσε να ήταν μια λύση για εύκολο χρήμα – αν το κέρδιζε ασφαλώς. Η άλλη λύση, λένε οι φίλες της, είναι να πάει να βρει τον Μάικ, τον εφηβικό της έρωτα, που είναι πλέον μεγαλογιατρός και ζει στο ακριβά προάστια με τη γυναίκα του. Να τον βρει και να του ζητήσει δουλειά!
Οι κριτικοί στην Αμερική υποδέχθηκαν το έργο ισχυριζόμενοι ότι είναι μια ευρεία κριτική ματιά στην οικονομική και κοινωνική ανισότητα, με χάρη και χιούμορ που είναι τυλιγμένα με ρεαλισμό. Το έργο αφορά τις ζωές των απλών ανθρώπων και εγείρει πολλά ασυνήθιστα ερωτήματα σχετικά με τη φύση της ανθρώπινης ολοκλήρωσης ή επιτυχίας. Ο Lindsay-Abaire απεικονίζει πράγματι με αγάπη τη Νότια Βοστώνη, το Southie. Είναι ένα μέρος όπου όλοι γνωρίζουν όλους τους άλλους και όλες τις δουλειές τους. Η Μάργκι γνώριζε το αφεντικό της τον Στίβι στο Dollar Store όταν ήταν μικρός, ήξερε τη μητέρα του, γνωρίζει τον αδερφό του στο εργοστάσιο της Gillette και το κορίτσι από την Ταϊλάνδη με το οποίο βγαίνει. Ξέρει πόσα βγάζει ο καθένας την ώρα και τι λέει ο κόσμος για τον Stevie πίσω από την πλάτη του. Είναι ένας τόπος χαμένων ευκαιριών, ξεθωριασμένων ονείρων, πικρής δυσαρέσκειας, χαμηλών θέσεων εργασίας, φυλακισμένων ψυχών, διαλυμένων ανθρώπων και αριθμών που δεν αποδίδουν καρπούς. Είναι ένα μέρος όπου οι άνθρωποι υποβιβάζουν και πληγώνουν ο ένας τον άλλον, αλλά που επίσης τρέφουν έντονη πίστη ο ένας για τον άλλον, ειδικά όταν έρχονται αντιμέτωποι με ξένους.
Στον πυρήνα του, αυτό το έργο πραγματεύεται τα ζητήματα της τάξης μέσα σε ένα οικείο, πολύ αμερικανικό ηθικο-θεολογικό πλαίσιο: το ρόλο της μοίρας έναντι της ελεύθερης βούλησης. Υπάρχει η αίσθηση ότι το πού γεννιέται κανείς καθορίζει σε μεγάλο βαθμό πώς θα ζήσει τη ζωή του και σε ποιες συνθήκες. Το θέμα που διατρέχει αυτό το έργο είναι το ζήτημα της «τύχης» – υπογραμμίζεται από μια τριάδα σκηνών που διαδραματίζονται σε ένα μπίνγκο της ενοριακής αίθουσας, σε ένα ιατρείο, και στο σπίτι του Mike, και τις σφυρηλατεί η Margie όταν προκαλεί τον Mike να παραδεχτεί ότι, παρά τη σκληρή δουλειά του, ήταν πολύ τυχερός. Το έργο αντικατοπτρίζει τις κοινωνικές τάξεις που υπάρχουν στην Αμερική. Ταξικά στερεότυπα, αντιλήψεις, καθώς και διαχωρισμοί, διαπερνούν κάθε σκηνή αλλά και κάθε στιγμή. Το έργο αφηγείται το πορτρέτο των λευκών, φτωχών Αμερικανών πολιτών της εργατικής τάξης που συναντούν τον διαφορετικό κόσμο της επαγγελματικής τάξης που ζει άνετα – μπλε κολλάρο απέναντι σε λευκό κολλάρο.
Η παράσταση
Με θλίψη, ανθρωπιά, τρυφερότητα, η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους συνέθεσε μια παράσταση ψυχογραφικού ρεαλισμού, με κάθε ατάκα των ηρώων να έχει μια αδιόρατη σαρκαστική πινελιά, ισορροπώντας ολόκληρη την παράσταση πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, ανάμεσα στην ειρωνεία και την τρυφερότητα, την αλήθεια και το ψέμα, το μακάβριο και τη φάρσα. Έτσι, το Good People αναδεικνύεται σε ένα χαμηλότονο, σε πρώτη άποψη προβλέψιμο, μα στην πραγματικότητα σκοτεινό και γεμάτο παγίδες ταξίδι στη μη προνομιούχα πλευρά του αμερικάνικου ονείρου.
Η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους αναλαμβάνει και τον έντονα αντιφατικό ρόλο της Μάργκι. Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό στην ερμηνεία της Παπαχαραλάμπους είναι ότι δεν είναι ποτέ ασυμπαθής. Γίνεται κατανοητό καθ’όλη τη διάρκεια του έργου πώς έγινε τελικά αυτό το εύθραυστο, αμυντικό άτομο που έχει υιοθετήσει τον επιθετικό σαρκασμό ως ασπίδα. Η Ζωή Ρηγοπούλου ως η σπιτονοικοκυρά της, Dottie, είναι η εκδοχή της αθυρόστομα ειλικρινούς γυναίκας που θα θέλαμε να είμαστε, και σηκώνει μεγάλο βάρος του αβίαστου χιούμορ αλλά και της πραγματιστικής σοφίας της παράστασης, ενώ η Σωσώ Χατζημανώλη ερμηνεύει με ένταση και άνεση την καλύτερη φίλη της Margie, Jean που έχει μάθει να επιβιώνει στα δύσκολα. Οι σκηνές με τις κυρίες στο τραπέζι της κουζίνας, που μερικές φορές συνοδεύονται από τον χιουμοριστικά εσωστρεφή Stevie του Παύλου Λουτσίδη στο χολ του μπίνγκο, έχουν ρεαλιστικό χιούμορ και είναι από τις καλοδουλεμένες στιγμές της παράστασης.
Ο Τάσος Γιαννόπουλος διαχειρίζεται την παθητική-επιθετικότητα του Mike, αλλά και την αγωνία του να αφήσει το παρελθόν του εκεί που το έχει θάψει, με δεξιοτεχνία και ελεγχόμενη ένταση, και είναι μια ωραία αντίθεση με τη Aurora Marion που, ως η σύζυγος Kate αποπνέει αυτοπεποίθηση, είναι ανοιχτόκαρδη και γοητευτική.
Με ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα (Νατάσσα Παπαστεργίου) που σηματοδοτούν το αστικό τοπίο αλλά και κοινωνικού περιθωρίου όπου ζουν οι ήρωες, την αρμόζουσα μουσική (Ηλίας Παπαχαραλάμπους ), και με καθοριστικό στήριγμά την εκφραστική ερμηνεία των ηθοποιών, η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους έστησε μια παράσταση μελαγχολικής ατμόσφαιρας, επιβραδύνοντας το ρυθμό για να αποδώσει στους ήρωες της, τη συμπάθεια και ευαισθησία που τους άξιζε, αναδεικνύοντας έτσι τη σκληρή ρεαλιστική αλήθεια του έργου. Είναι μια παράσταση που καταφέρνει μέσα από το ρεαλισμό και το χιούμορ της να μεταδώσει το μήνυμα της, να προβληματίσει το θεατή για το ρόλο της τύχης και των προσωπικών επιλογών για μέρες μετά. Δείτε τη.
Συντελεστές :
Μετάφραση – Σκηνοθεσία : Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους
Σκηνικά : Νατάσσα Παπαστεργίου
Κοστούμια : Νινέττα Ζαχαροπούλου
Μουσική Επιμέλεια : Ηλίας Παπαχαραλάμπους
Βοηθός Σκηνοθέτη : Ελένη Τσιμπρικίδου
Φωτογραφίες: Γιώργος Αλεξανδράκης
Παραγωγή : PRIMA VISIONE ΙΚΕ.