Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
- Κριτική: Ειρήνη Μάρκου
Φεύγοντας από το Θέατρο του Νέου Κόσμου, έχοντας παρακολουθήσει την παράσταση Αστερισμοί, άρχισα να αναρωτιέμαι πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου σε ένα παράλληλο σύμπαν, εάν στα σταυροδρόμια της ζωής είχα πάρει διαφορετικές αποφάσεις.
Το έργο
Το βραβευμένο έργο του Νικ Πέιν, ερείδεται σε μία άκρως γοητευτική αφετηρία: στην θεωρία των πολλαπλών συμπάντων, που γεννιούνται από τα σενάρια που θα έγραφαν δυνητικά οι επιλογές και οι παραλείψεις της ζωής μας. Η Μάριαν και ο Ρόλαντ συναντιούνται και ένα γαϊτανάκι πολλαπλών δυνατοτήτων εκδιπλώνεται σχετικά με την εξέλιξη της γνωριμίας τους. Κάθε πιθανό σενάριο διερευνείται και οι αντιδράσεις των δύο ηρώων ανοίγουν το φάσμα ακόμα περισσότερων δυνατοτήτων. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός πως ο συγγραφέας επέλεξε να είναι ο γυναικείος χαρακτήρας εκείνος που ασχολείται με την κβαντική θεωρία, καθώς η Μάριαν είναι θεωρητικός φυσικός, ενώ ο Ρόλαντ είναι μελισσοκόμος, ο άνθρωπος ο πιο κοντά στην φύση. Η αλήθεια είναι πως η εναρκτήρια ιδέα είχε υψώσει ψηλά τον πήχη των προσδοκιών, ίσως ψηλότερα από εκεί που έφτασε τελικά το κείμενο. Το παιχνίδι που αποτελεί το συστατικό δομικό στοιχείο του κειμένου εξαντλείται γρήγορα και ευτυχώς υπάρχει η εισαγωγή ενός δραματικού στοιχείου σε ένα παράλληλο σύμπαν (το μοναδικό που διαφοροποιείται και φανερώνεται σταδιακά και backwards), το οποίο προσδίδει στο έργο ένα άλλου είδους άνοιγμα.
Η παράσταση
Κάποιος θα πίστευε πως ίσως δεν θα είχε ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς δύο ήρωες που κάνουν τα ίδια ή διαφορετικά λάθη πολλαπλές φορές σε διαφορετικούς αστερισμούς κι όμως, έαν το έργο πέσει στα κατάλληλα χέρια, μπορεί να προσφέρει στιγμές γνήσιας διασκέδασης και συγκίνησης. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος επέλεξε να μην επισκιάσει ένα κείμενο που από μόνο του αποδεικνύεται μεγάλο δώρο για τους δύο ηθοποιούς που θα το ερμηνεύσουν. Είναι ένας σκηνοθέτης που γνωρίζει πώς να δίνει χώρο στους συνεργάτες του και η καθοδήγησή του έθεσε τις βάσεις για δύο μεστές και πλούσιες ερμηνείες. Η ιδέα του να συμπεριλάβει μία σύντομη συζήτηση δύο αστροφυσικών, των Μάνου Δανέζη και Στράτου Θεοδοσίου, σε προβολή πριν από την έναρξη της παράστασης, αποδεικνύεται η καλύτερη εισαγωγή για το παρόν έργο, βάζοντας τον θεατή απευθείας στο κλίμα. Η γραμμή της σκηνικής οικονομίας ήταν η πιο ταιριαστή για ένα τέτοιο έργο, που αποτελείται από πολλά μικρά (σχεδόν κινηματογραφικά) στιγμιότυπα και επεισόδια, την μετάβαση των οποίων ο σκηνοθέτης έδωσε λιτά και εύληπτα.
Οι ερμηνείες
Κάθε έργο που περιλαμβάνει το στοιχείο της επαναληπτικότητας είναι αυτομάτως μια τεράστια ερμηνευτική πρόκληση και οι δύο ηθοποιοί, ανταποκρίθηκαν δεόντως, ξεδιπλώνοντας μία μεγάλη γκάμα συναισθηματικών εκφορών σε πολλές φορές σχεδόν αυτούσιες φράσεις. Η Στεφανία Γουλιώτη έδειξε για μία ακόμα φορά την θεατρική της στόφα. Είναι εκφραστική, ευαίσθητη, σκληρή, ρομαντική, αφελής, απότομη, αγενής και μεταμορφώνεται ανά δευτερόλεπτα. Ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι ένας άκρως γενναιόδωρος σκηνικός παρτενέρ, με μεγάλη αμεσότητα στην εκφορά του λόγου, ενώ ακόμα και σε ένα τέτοιο έργο, αστράφτει το κωμικό του ένστικτο.
Το έργο μπορεί να μην βυθίστηκε τελείως στην δυναμική του θέματος, αλλά η παράσταση αποζημειώνει χάρη σε δύο φρέσκες ερμηνείες, που παίζουν άλλοτε χαριτωμένα και άλλοτε σοβαρά, άλλοτε διασκεδάζουν και άλλοτε συγκινούν και μας βάζουν σε σκέψεις αναφορικά με τις δικές μας σχέσεις, πράξεις και επιλογές.
Συντελεστές της παράστασης
Μετάφραση: Δημήτρης Κιούσης
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Βίντεο – Εικαστικό περιβάλλον: Παντελής Μάκκας
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Στεφανία Γουλιώτη, Μάκης Παπαδημητρίου
Θέατρο του Νέου Κόσμου, Κεντρική Σκηνή
Αντισθένους 7 & Θαρύπου, τηλ. 210 9212900
(πλησιέστερος σταθμός μετρό: Συγγρού-Φιξ)
Από 27/11/2013 μέχρι 13/4/2014
Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:15. Κυριακή 19:00.