Αγγελική Γκαλμπένη‐ Παπαγρηγορίου αποκλειστική συνέντευξη στο mytheatro.gr
- Θεσσαλονικιά και κούκλα, όπως οι περισσότερες Θεσσαλονικιές. Σήμερα αφού σε ευχαριστήσουμε για την αποκλειστική συνέντευξη στο mytheatro.gr θα ξεκινήσουμε με μια ανάμνηση μου από την πόλη σου. Πριν πολλά πολλά χρόνια έτυχε να δουλέψω δυο χρόνια στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου. Όλοι μα όλοι σε περιέβαλαν με τόση αγνότητα και αγάπη, θυμάμαι τα μπαράκια της τότε Θεσσαλονίκης και τις καφετερίες στη Περαία, που πηγαίναμε και όλοι σου μιλάγανε, σου γελάγανε, γινόσουν μια παρέα και τους έβλεπες για πρώτη φορά, τι όμορφη εποχή, νόμιζες ότι είχες μια πόλη όλη δική σου που μπορεί να εκπληρώσει όλα τα όνειρα σου. Καλά έχουν περάσει και 25 χρόνια αλλά είσαστε ακόμα τόσο φιλόξενοι;
Α.Γ- Η αλήθεια είναι ότι στη Θεσσαλονίκη είναι πιο «χαλαρά» τα πράγματα. Είναι μικρότερη πόλη απ’ την Αθήνα και ο κόσμος το νιώθει. Ειδικά όσοι έρχονται από την Αθήνα, τους φαίνεται μια γειτονιά όλη η Θεσσαλονίκη και αυτόματα νιώθουν σαν να έχουν ξεφύγει απ’ την βαβούρα της πρωτεύουσας. Αυτό τους βγάζει από μέσα τους, τον καλύτερο τους εαυτό, ανοίγονται, έχουν πιο πολύ διάθεση να επικοινωνήσουν, να ρωτήσουν για την πόλη, να δοκιμάσουν. Οι συμπεριφορές που συναντάμε καθημερινά γύρω μας είναι καθρέφτες της δικιάς μας συμπεριφοράς. Είναι αυτό που «επιτρέπουμε» στον άλλο να μας δώσει. Η φιλοξενία όμως γενικά πιστεύω πως είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των Ελλήνων όχι μόνο δικό μας.
- Σπούδασες στην σχολή “Ανδρέας Βουτσινάς”, ήσουν στο Κρατικό θέατρο βορείου Ελλάδος , είσαι ακόμα ηθοποιός, μεταφράστρια και σκηνοθέτης, πες μας λίγα λόγια για σένα και τι σου αρέσει περισσότερο από ότι έχεις κάνει;
Α.Γ-Ξεκίνησα από το κρατικό θέατρο βορείου Ελλάδος και αυτό στα 18 μου χρόνια μου έδωσε μεγάλη εμπειρία. Είμαι περήφανη που τελείωσα την δραματική σχολή του Ανδρέα Βουτσινά. Είχαμε σπουδαίους δασκάλους
και γινόταν πολύ προσεκτική δουλειά και πάνω στην υποκριτική, αλλά και σε όλους τους τομείς γύρω απ’ το θέατρο. Εκεί μου μπήκε το μικρόβιο της σκηνοθεσίας, που άρχισα να εξασκώ όμως μόλις φέτος. Η σκηνοθεσία είναι κάτι που με συναρπάζει και που συνδέεται πιο ωραία και με τη μετάφραση ενός θεατρικού καθώς κατα τη διάρκεια της ξαναφτιάχνει κανείς όλο το έργο απ’ την αρχή. Η σκηνοθεσία μου αρέσει, γιατί είναι σαν κείμενο γραμμένο μέσα στο κείμενο με αόρατο μελάνι.
- Φέτος σας είδαμε σε 3 παραστάσεις της κυρίας Βαγενά ” Αγγέλα Παπάζογλου”, ” Η τύχη της Μαρούλας”, Θα σου πω μια ιστορία”. Πείτε μας λίγα λόγια για τη γνωριμία και την συνεργασία σας με την κυρία Βαγενά και για τον ρόλο σας στην κάθε παράσταση;
Α.Γ-Είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι στο πλευρό της κυρίας Άννας εδώ και έναν χρόνο περίπου. Παρακολούθησα το σεμινάριο που είχε κάνει πάνω στο αφηγηματικό θέατρο και ακολούθησε η παράσταση «Θα σου πω μια ιστορία» πάνω σε διηγήματα του Σωτήρη Δημητρίου. Σ’ αυτήν την παράσταση γνωρίστηκα και με την καλή μου φίλη και συνεργάτη Τζένη Κοσμίδου, οπότε ήταν διπλά σημαντική για μένα αυτή η δουλειά. «Η τύχη της Μαρούλας» παρουσιάστηκε φέτος πρώτη φορά σε θέατρο για παιδιά, σε σκηνοθεσία της Άννας Βαγενά, ενώ εγώ είχα αναλάβει τον ρόλο της Μαρούλας. Η ίδια ήταν συγκινημένη, γιατί μου έλεγε ότι ήταν σαν να έβλεπε τον εαυτό της. Και ο κόσμος που έρχεται να δει την «Αγγέλα Παπάζογλου» συνεχώς μου λέει πόσο μοιάζω με την μητέρα μου, και εννοούν την Άννα Βαγενά. Αυτό το συγκλονιστικό έργο του Γιώργη Παπάζογλου, μετά από 13 χρόνια παρουσίασης σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, θα κλείσει μέσα στον Απρίλιο τον κύκλο του στο θέατρο Μεταξουργείο, όπου παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Εγώ εκεί έχω τον ρόλο της αναγνώστριας, που διαβάζοντας ζωντανεύει μπροστά της η αφήγηση της Αγγέλας Παπάζογλου που ερμηνεύει η Άννα Βαγενά.
- Πες μας λίγα λόγια για το έργο “Ποδήλατο στο χωριό” το οποίο έχεις μεταφράσει και την συνεργασία σου με τον Πέρη Μιχαηλίδη
Α.Γ-Το «ποδήλατο στο χωριό» είναι ένα σύγχρονο έργο που είναι προκλητικό ακόμη και για τα δεδομένα της Αγγλίας, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε. H Penelope Skinner γράφει ελεύθερα για τις ερωτικές σχέσεις ενός ζευγαριού, αλλά γενικά στα έργα της την απασχολεί η γυναικεία ψυχολογία, έχοντας τους αντρικούς ρόλους εστιασμένους γύρω απ’ την γυναίκα. Ο Πέρης Μιχαηλίδης έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο που προσεγγίζει όλα τα έργα και είμαι περήφανη που έχω συνεργαστεί μαζί του και στο «ποδήλατο στο χωριό» και στις πρόσφατες θεατρικές συνθέσεις που παρουσίασε.
- Πες μας λίγα για τις περιπέτειες της μάγισσας Ταραντούλας τις οποίες έχεις σκηνοθετήσει;
Α.Γ-Αυτό το έργο με έκανε να καταλάβω την έννοια της «ιδέας». Μια ιδέα της Τζένης Κοσμίδου δημιούργησε τον καταπληκτικό χαρακτήρα της γκαφατζούς μάγισσας Ταραντούλας και τις περιπέτειες της. Η συνεργασία μας πολύ καλή και δημιουργική από την αρχή. Η μία συμπληρώνει την άλλη συνεχώς και αυτό είναι που κάνει τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες να προχωράνε. Η μάγισσα Ταραντούλα έχει αποκτήσει φανατικό κοινό και σύντομα θα παρουσιαστεί η επόμενη περιπέτεια της στο θέατρο Vault, απ’ όπου και ξεκίνησε η διαδρομή της. Έχει κυκλοφορήσει και σε βιβλίο στη σειρά «Θέατρο για παιδιά» από τις εκδόσεις Scene 10 – 7. Ένα άλλο ατού αυτής της παράστασης είναι η πρωτότυπη μουσική του Χρήστου Στρατηγόπουλου, ο οποίος έχει συνθέσει μικρά διαμαντάκια για το έργο καθώς και το κεντρικό τραγούδι των περιπετειών της μάγισσας Ταραντούλας, αλλά και ένα κλασσικό κομμάτι για την παράσταση «‘Ενα‐αντί‐ον»
- Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση Ενα ‐ αντί ‐ ον που επίσης έχεις σκηνοθετήσει
Α.Γ-Απ’ τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει. Το κείμενο που είχα να σκηνοθετήσω είχε ελάχιστα θεατρικά στοιχεία και ο λογοτεχνικός λόγος του συγγραφέα ήταν γεμάτος με δύσκολα νοήματα που ασυνάρτητα έπρεπε να δέσουν μεταξύ τους. Η καλή συνεργασία με τον Λευτέρη Δημηρόπουλο ήταν καταλυτική στην τελική φόρμα που δώσαμε στο έργο. Είναι πολύ ταλαντούχος και αγαπάει τη δουλειά του. Δεν
συναντάς εύκολα τόση αφοσίωση στη δουλειά και αυτό για μένα μετράει πολύ.
- Θα μου πεις τώρα λίγα λόγια για την παράσταση «Ένα αληθινά ελεύθερο ζευγάρι» που επίσης έχεις σκηνοθετήσει;
Α.Γ-Παρουσιάστηκε πρώτη φορά την τελευταία εβδομάδα στο μουσικό καφενείο Φειδίου 2 και λόγω της μεγάλης ζήτησης του κόσμου, θα επαναληφθεί η παράσταση εκεί την Τρίτη 9/4 πριν συνεχίσει την περιοδεία σε άλλα μπαράκια σ’ όλη την Αθήνα. Είναι μια κωμωδία βασισμένη στο έργο του Ντάριο Φο. Ξεκαρδιστικές ατάκες, ευφυέστατοι ηθοποιοί και η Κατερίνα Αναστασίου και ο Ιορδάνης Καλέσης οι οποίοι ανταποκρίθηκαν πολύ καλά στους ρόλους τους. Η σκηνοθεσία έπρεπε να γίνει με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να είναι ευέλικτο σκηνικά όποια και να είναι η διαρρύθμιση του κάθε μαγαζιού που θα παιχτεί.
- Θα ήθελα να μου μιλήσεις και για την σκηνοθεσία του video art της παράστασης “Όταν σβήνουν τα φώτα” στο οποίο έκανε φιλική συμμετοχή ο Γιώργος Κιμούλης. Τα σχόλια που αποκόμισε το εν λόγω βίντεο ήταν ιδιαίτερα θετικά τι σε ενέπνευσε για την δημιουργία του;
Α.Γ-Το κείμενο φυσικά. Η συγγραφέας, η Τζένη Κοσμίδου, έχει δώσει μια κινηματογραφική ροή στο πως ξετυλίγεται το κείμενο ως θεατρικό. Εγώ κινήθηκα μέσα σε αυτό το πλαίσιο, πλησιάζοντας το ακόμα πιο εσωτερικά απ’ αυτό που εκμυστηρεύονται τα λόγια της ηρωίδας του έργου. Ήταν πολύ ενδιαφέρον που μου ανατέθηκε να σκηνοθετήσω κάτι κινηματογραφικά και που είχα την τιμή να έχω μέσα στις εικόνες μου τον δάσκαλο μου, Γιώργο Κιμούλη.
- Μίλησε μας για την εταιρεία καλλιτεχνικών παραγωγών Scene 10‐7 που έχεις ιδρύσει. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχει κάνει πολλές αξιόλογες παραγωγές που στέφτηκαν με επιτυχία ποιο είναι το μυστικό αυτής της επιτυχίας;
Α.Γ-Η όρεξη για δουλειά και η χαρά το να κάνεις αυτό που σου αρέσει. Έχω τελειώσει Γερμανική Φιλολογία, αλλά αυτό που με κάνει να ξυπνάω με όρεξη κάθε πρωί είναι το θέατρο. Αποφάσισα λοιπόν να ιδρύσω μια εταιρεία με την οποία θα μπορούσα να κάνω πραγματικότητα όλες τις
καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Θέατρο, μουσική, εκδόσεις, εκδηλώσεις και ότι έχει σχέση με τον χώρο της τέχνης. Φυσικά σκοπός μου δεν είναι να συμμετέχω σε όλα εγώ, μιας που η οργάνωση παραγωγής είναι επίσης κάτι που με ενδιαφέρει πολύ. Θα ήθελα αυτή η εταιρεία να είναι μια ανοιχτή πόρτα για όλους τους νέους που έχουν σχέδια και όνειρα για δημιουργία και έκφραση μέσα απ’ την Τέχνη.
- Πες μας λίγα λόγια για την συνεργασία σου με την Τζένη Κοσμίδου τον τελευταίο καιρό σας βλέπουμε να συνεργάζεστε στενά
Α.Γ-Η Τζένη Κοσμίδου είναι όλα όσα περιέγραψα πιο πάνω. Δημιουργική, ταλαντούχα, ανήσυχη και πολύ έντονη προσωπικότητα. Πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού καταπιάνεται με τόσα πράγματα και αυτή, με τελευταία την παράσταση «Οι βράχοι» όπου υπογράφει κείμενο, σκηνοθεσία, ενώ ερμηνεύει πλάι στον Γιώργο Πετρόχειλο, τον Βαγγέλη Δουκουτσέλη και την Σύλβια Αννουσάκη. Εκτός από συνεργάτες είμαστε και πολύ καλές φίλες και χαίρομαι πολύ που υπάρχει στη ζωή μου.
Αν ξύπναγες αύριο και σου έλεγαν ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί κάθε σου επιθυμία, ποια θα ήταν η πρώτη;
Α.Γ-Να σταματήσει να υπάρχει τόση γραφειοκρατία και οι δημόσιοι υπάλληλοι να χαίρονται να εξυπηρετούν τον κόσμο.
- Tι θα μπορούσες να κάνεις για ένα μεγάλο έρωτα, και ποια είναι η μεγαλύτερη τρέλα που έχεις κάνει σαν ερωτευμένη;
Α.Γ-Το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω για έναν μεγάλο έρωτα είναι να τον ζήσω. Να αφεθώ στην ευτυχία που σε γεμίζει ένας τέτοιος έρωτας και να το ευχαριστηθώ μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν μπορώ να μετρήσω την τρέλα και να ορίσω ποια ήταν η μεγαλύτερη. Πιστεύω ότι όλες οι κινήσεις και οι αντιδράσεις ενός ερωτευμένου φαντάζουν τρελές σε κάποιον τρίτο ή ακόμη και στον ίδιο με το που περάσει ο έρωτας.
- Μια ευχή για το μέλλον;
Α.Γ-Να μη λέμε τόσο εύκολα «ναι» όπως κάνουν οι πολιτικοί μας και να πούμε όλοι μαζί ένα ηχηρό «όχι», ώστε να μην κλείσει ούτε ένα απ’ τα θέατρα που απειλούνται.