Studio Μαυρομιχάλη Δευτέρα & Τρίτη από 25 Ιανουαρίου
- Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
Η συγγραφέας του έργου Μαριάννα Κάλμπαρη είναι πολύ επιτυχημένη ηθοποιός, σκηνοθέτρια, συγγραφέας θεατρικών έργων και καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης-Κάρολος Κουν. Έχει μεταφράσει θεατρικά έργα και έχει κάνει θεατρικές διασκευές διηγημάτων.
Είναι Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν και του Πανεπιστημίου της Σορβόννης (PARIS IV – Φιλολογία και Επικοινωνία). Σπούδασε επίσης, στο Παρίσι, υποκριτική στο στούντιο του Ανδρέα Βουτσινά και σκηνοθεσία στο “Charpentier Art Studio”.
Αλμανάκ, κατά το λεξικό του Μπαμπινιώτη, σημαίνει ετήσιο βιβλίο στο οποίο καταγράφονται τα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς που πέρασε. Από τον τίτλο και μόνο γίνετε αμέσως αντιληπτό πως το έργο ασχολείται με τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων που σίγουρα δεν είναι ευχάριστα. Θα πρέπει όμως να ομολογήσουμε πως μόνο οι άφρονες δεν περίμεναν μια τέτοια εξέλιξη. Όταν η χώρα δανειζόταν ασύστολα, το χρήμα έρεε για να χρησιμοποιηθεί σε παραγωγικές επενδύσεις ενώ εμείς το κατασπαταλούσαμε σε τοποθετήσεις όπως τα πολυτελή αυτοκίνητα, τα ταξίδια σε εξωτικές χώρες, τα ακριβά πούρα που καπνίζαμε και άλλα πολλά που είναι σε όλους μας γνωστά. Ποτέ βέβαια δεν σκεφτήκαμε ότι τα δάνεια δεν είναι χάρισμα για να πηγαίνουμε διακοπές η να περνάμε καλά στις γιορτές. Φυσικά όπως ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να πληρώσουμε και τότε φάνηκαν τα δύσκολα.
Όσα συμβαίνουν τελευταία δεν είναι καθόλου αισιόδοξα και σίγουρα μας βάζουν σε μελαγχολικές σκέψεις αλλά το έργο μας βάζει και σε ιδιαίτερους προβληματισμούς. Η χώρα μας, όπως είναι γνωστό, βρίσκεται σε ένα πολύ ιδιαίτερο γεωγραφικά σημείο και περιβάλλεται από γείτονες οι οποίοι αμφισβητούν την επικράτεια μας. Σε μια τέτοια περίπτωση πως μπορεί να μην έχουμε στρατό ή να κοροϊδεύουμε αυτόν που έχουμε; Αν είμαστε Λουξεμβούργο ίσως δεν θα χρειαζόμαστε φύλακες αφού όμως δεν είμαστε, όπως είναι ευνόητο, χωρίς τον στρατό μας θα είμαστε ξέφραγο αμπέλι με όλα τα επακόλουθα.
Στο έργο η θρησκεία παρουσιάζεται με σκωπτικό τρόπο, με θρησκόληπτες κυρίες που κάνουν συνέχεια μετάνοιες και φυλάνε χέρια. Είναι όμως αυτό η θρησκεία; Χριστιανική θρησκεία σημαίνει πίστη-αγάπη-ελπίδα. Μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει χωρίς αυτά και μάλιστα ακόμα περισσότερο σε δύσκολες εποχές;
Οι διανοούμενοι παρουσιάζονται ως άσχετοι ηλίθιοι που λένε βλακείες και περιβάλλονται από αυλοκόλακες που τους χειροκροτούν. Είναι βέβαιο πως όλοι οι «μορφωμένοι» δεν έχουν ιδανική συμπεριφορά, παιδεία, γνώσεις, ποιότητα και ίσως να έχουν και πολλά τρωτά ενώ θα έπρεπε να είναι ότι καλύτερο για να δίνουν το καλό παράδειγμα. Τι μπορεί να κάνει όμως μια χώρα, μια κοινωνία στην οποία δεν υπάρχουν μέλη που έχουν ορθή και κριτική σκέψη η οποία αποκτάται μόνο μέσο της σωστής παιδείας;
Η οικογένεια είναι βέβαιο ότι αποτελεί το μόνο υγιές κύτταρο στην ελληνική κοινωνία. Είναι δε κοινή πεποίθηση ότι σε δύσκολες εποχές ισχνών αγελάδων αποτελεί το κυριότερο στήριγμα. Αν χαθεί αυτός ο συνδετικός κρίκος τα πράγματα σίγουρα θα γίνουν πολύ χειρότερα. Η οικογένεια αναντίλεκτα είναι κάτι που θα πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού.
Αυτόχειρες υπήρχαν και υπάρχουν σε όλες τις χώρες, σε όλες τις εποχές. Σίγουρα στις δύσκολες περιόδους με την κατάθλιψη, τη μελαγχολία, την ανεργία και τα οικονομικά προβλήματα οι πιθανότητες αυξάνουν. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο ξεκάθαρα μια και υπάρχει αυξημένος αριθμός ανθρώπων που αυτοκτονούν ακόμα και στις πιο ευημερούσες χώρες του κόσμου. Στην ψυχιατρική οι απόψεις σε ότι αφορά σε αυτό το ευαίσθητο θέμα είναι ξεκάθαρες για αυτό και νομίζω πως δεν πρέπει να έχουμε γνώμη χωρίς να έχουμε γνώση. Το συγκεκριμένο θέμα παρουσιάζεται θαυμάσια από τον Γιώργο Λαμπρόπουλο και την Μαρία Βασιλοπούλου τους οποίους ξεχώρισα.
Το τραγικότερο σημείο όμως, αυτό που ενοχλεί αφάνταστα, είναι η απαξίωση της ελληνικής σημαίας την οποία στο τέλος της παράστασης πετάνε κάτω στο πάτωμα. Η σημαία δεν είναι κουρελόπανο, είναι ένα ιερό σύμβολο στο οποίο ο σεβασμός είναι επιβεβλημένος.
Σίγουρα δεν ζούμε σε μια αγγελικά πλασμένη κοινωνία και σίγουρα πάρα πολλά πράγματα χρειάζονται βελτίωση η οποία μπορεί να έρθει μόνο με τη γνώση και την καλλιέργεια. Αν δημιουργήσουμε πολίτες χωρίς πίστη, αγάπη για τον συνάνθρωπο, αγάπη για την Ελλάδα, ελπίδα για κάτι καλύτερο που θα έρθει μέσα από τη σωστή παιδεία των πολιτών, είναι βέβαιο πως βρισκόμαστε σε λάθος δρόμο ο οποίος οδηγεί νομοτελειακά στον όλεθρο.
Το έργο πιστεύω ότι καλοπροαίρετα προσπαθεί να θίξει τα κακώς κείμενα που είναι αναμφισβήτητα πολλά, δεν νομίζω όμως ότι είναι σωστό να φτάνουμε στην απαξίωση των πάντων και στον μηδενισμό. Αντίθετα πρεσβεύω πως οι νέοι πρέπει να δείξουν την αισιοδοξία, την εργατικότητα και την εξυπνάδα τους θεωρώντας τις δυσκολίες πρόκληση για διάκριση. Η Ελλάδα πέρασε πολλά και πάντα τα κατάφερε.
Συντελεστές
Το έργο παρουσιάζεται από τον θίασο «εν εξάλλω»
Η σκηνοθεσία του Κωνσταντή Μπορμπούρη είναι πάρα πολύ καλή, όπως και οι φωτισμοί.. Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Βασιλοπούλου.
Τα μαύρα ρούχα που φοράνε όλοι οι ηθοποιοί είναι πολύ σωστά επιλεγμένα από την Αμαλία Καραμπά μια και ανταποκρίνονται στη μαυρίλα και στο πένθος της εποχής.
Φωτογραφίες: Γιώργος Μαρινάκης. Γραφιστική επιμέλεια : Φρόσω Τουρνά. Προβολή –Επικοινωνία Νατάσα Παππά.
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Μαρία Βασιλοπούλου, Έλενα Γιαννακάκη, Ορέστης Ζακυνθινός, Θάνος Καπρέλης, Γιώργος Λαμπρόπουλος, Βέρα Μακρομαρίδου, Κωνσταντής Μπαρμπούσης, Σοφία Σαμαρά, Ιωάννα Τριανταφυλλίδη. Όλοι πάρα πολύ καλοί στους ρόλους τους.
Στέλιος Αντωνιάδης – mytheatro.gr
Μια παράσταση που αξίζει να δείτε.