Αφορμή για αυτή την συνέντευξη με την κυρία Αμάντα Σοφιανοπούλου, σεναριογράφο και ηθοποιό ήταν μια φράση δική της που είδα στο διαδίκτυο. ” Αυτή η πόλη δε σε αφήνει να σκεφτείς κάτι θετικό, ούτε δευτερόλεπτο… μια βόλτα στο κέντρο αρκεί για να σου κόψει τα φτερά… φτώχεια και δυστυχία γύρω μας… τι θα κάνουμε…;”΄
Η Αμάντα Σοφιανοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι απόφοιτη της ανωτέρας σχολής δραματικής τέχνης Γιώργου Κιμούλη . Έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες, Στάθη Λιβαθινό, Ανδρέα Στάικο, Πέρη Μιχαηλίδη, Γλυκερία Καλαϊτζή, Νίκο Διαμαντή, Νικαίτη Κοντούρη, Peter Gothar, Γιολάντα Μαρκοπούλου, Χάρη Βορκά κ.α.
Η πρώτη της προσωπική σκηνοθετική και συγγραφική απόπειρα έγινε με την παράσταση « SKEPSEIS mono» στο θέατρο τρένο στο Ρουφ . Μέλος της Θεατρικής ομάδας «Στίγμα» που ξεκίνησε με την Παράσταση «ΑΚΟΥΩ ΦΩΝΕΣ» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης . Στην τηλεόραση συμμετείχε σε σήριαλ στο MEGA, στον ALPHA και στην τηλεόραση της ΝΕΤ.
Στον κινηματογράφο συμμετείχε στην ταινία του Νίκου Περάκη, «Ψυχραιμία» καθώς και σε πολλές ταινίες Μικρού μήκους μια εκ των οποίων σε δικό της σενάριο με τίτλο «Αχ Ελλάδα » (φεστιβάλ Δράμας 2012). Έχει Βραβευτεί για το σενάριο της ταινίας «PURE» σε διαγωνισμό ταινιών μικρού μήκους. Επίσης σενάρια της έχουν προβληθεί σε καθημερινά σήριαλ στον ALPHA και στο MEGA.
Αυτή την περίοδο εκτός από το ΑΚΟΥΩ ΦΩΝΕΣ, κωμωδία βασισμένη σε μια δική της ιδέα , συμμετέχει και στις παραστάσεις «Η Παναγία των Παρισίων» , μιούζικαλ, που παίζει για δεύτερη χρόνια στο θέατρο Ορφέας σε σκηνοθεσία Χάρη Βορκά καθώς και στην παιδική σκηνή του ίδιου θεάτρου, στην παράσταση «ο Μάγος του Οζ», στον ρόλο του λιονταριού, πάλι σε σκηνοθεσία Χάρη Βορκά. Παράλληλα εργάζεται ως σεναριογράφος στο καθημερινό σήριαλ του MEGA, « Κλεμμένα όνειρα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αρβανίτη.
- Αμάντα σε ευχαριστούμε για την αποκλειστική σου συνέντευξη στο mytheatro.gr. Τι θα κάνουμε λοιπόν? Θα βγούμε από το τούνελ ποτέ για να δούμε λίγο φως?
Το τούνελ αυτό δυστυχώς είναι πολλών χιλιομέτρων και πολύ σκοτεινό… θα πάρει χρόνια για να βγούμε απ’ ότι φαίνεται…
Μου αρέσει πολύ το περπάτημα και κάθε μέρα πηγαίνω στο θέατρο με τα πόδια, μου παίρνει περίπου σαράντα λεπτά για να φτάσω… ή μάλλον καλύτερα μου έπαιρνε σαράντα λεπτά, τότε που τύχαινε να δουλεύω στο ίδιο θέατρο, πριν τέσσερα χρόνια περίπου. Αυτή την φορά που φιλοξενούμε στην ίδια θεατρική στέγη μου παίρνει τριάντα λεπτά για να φτάσω … Τέσσερα χρόνια μετά ο βηματισμός μου έχει γίνει πιο γρήγορος… βιάζομαι να φτάσω στο θέατρο γιατί τα μάτια μου δεν αντέχουν να αντικρίζουν όλη αυτή την εξαθλίωση γύρω μου. Δεν επιλέγω να κλείσω τα μάτια, ούτε να σταματήσω το περπάτημα που τόσο αγαπώ… αλλά πραγματικά οι εικόνες είναι ανατριχιαστικές και ο πολλαπλασιασμός τους ραγδαίος… Όλο και περισσότεροι άστεγοι, όλο και περισσότεροι ναρκομανείς, όλο και περισσότεροι μετανάστες που βιώνουν τον ρατσισμό σε ολόκληρο το μεγαλείο του…
Τις προάλλες μπήκα σε ένα λεωφορείο και ένας ηλικιωμένος «Έλληνας πολίτης» έβριζε με τον χειρότερο τρόπο μια αλλοδαπή γυναίκα, ξέρετε γιατί; Γιατί καθόταν… την έβριζε γιατί η παραμονή της στην χώρα του, του στερούσε την θέση του στο λεωφορείο… Αν βρισκόταν στην θέση της γυναίκας ένας Γερμανός πρέσβης άραγε θα τον αντιμετώπιζε με τον ίδιο τρόπο ο εν λόγο κύριος… Πως θα βγούμε από το τούνελ αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τους γύρω μας, αν δεν κοιτάξουμε με αγάπη τον διπλανό μας, αν δεν ξεκολλήσουμε από τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες μας… δεν ξέρω… θέλει πολύ δουλειά για να ανοίξουν τα κλειστά μας μάτια…
- Πες μας λίγα λόγια για σένα και τι έχεις κάνει στην μέχρι σήμερα καλλιτεχνική σου πορεία
- Από τους ρόλους που έχετε παίξει ποιος σας εν έκφρασε περισσότερο? Δηλαδή με ποιόν χαρακτήρα που έχετε υποδυθεί θα ταυτιζόσασταν?
- Έχετε συνεργαστεί ποτέ με άτομα που αντιπαθείτε?
- Ποια είναι η γνώμη σας για την σημερινή Ελληνική τηλεόραση, και ποια για το σημερινό Ελληνικό θέατρο?
Για την τηλεόραση δεν μπορώ να έχω καθαρή εικόνα πια… ο περιορισμένος χρόνος μου δε μου επιτρέπει να παρακολουθήσω. Η μόνη μου επαφή μαζί της γίνεται μέσω της συμμετοχής μου στη σεναριακή ομάδα για τα «κλεμμένα όνειρα». Στο θέατρο συμβαίνουν πολλά καλά… όλο και περισσότεροι άνθρωποι αφήνονται να παρασυρθούν από τη μαγεία του και όσο οι εποχές και η πραγματικότητα γύρω μας αγριεύει, όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν τη λύτρωση μέσα από αυτό.
- Τι θα δει ο θεατής στην Παράστασή Ακούω φωνές που ανεβαίνει στις 3/12? Πείτε μας για το ρόλο τον δικό σας και την παράσταση
Από παιδί είχα μια περίεργη συνήθεια, κάτι σαν παιχνίδι κατά τη διάρκεια των μοναχικών μου στιγμών. Παρατηρούσα τους ανθρώπους γύρω μου και προσπαθούσα να φανταστώ ποιοι είναι, τι σκέπτονται, πως νιώθουν, από πού έρχονται, που πάνε… ήθελα να μεταφράσω τις εκφράσεις του προσώπου, να καταλάβω που τελειώνει το ψέμα τους και που αρχίζει η αλήθεια τους. Αυτό το παιδικό παιχνίδι με το πέρασμα του χρόνου μετατράπηκε σε ουσιαστική αναζήτηση και έφτασε να γίνει θεατρική παράσταση, δοσμένη με έναν ιδιαίτερο τρόπο… και θα σας πω τι εννοώ…
Τρεις νέοι άνθρωποι βρίσκονται μόνοι τους, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, σε ένα μπαρ. Αυτοί οι άνθρωποι κουβαλούν χιλιάδες σκέψεις… θλιβερές, αστείες, σοκαριστικές, σκέψεις απελπισίας ή αισιοδοξίας, μοναξιάς, ζήλιας, αδικίας, παράλογες και απόλυτα λογικές, Σκέψεις που μπορεί να κάνει ο καθένας ή σκέψεις που κάποιοι κάνουν και άλλοι δεν τις φαντάζονται καν. Αυτές τις σκέψεις, σε αυτή την παράσταση ο θεατής ακούει ηχογραφημένες… είναι κατά κάποιο τρόπο μια κινηματογραφικά δοσμένη παράσταση… Voice over… Ακούγονται οι σκέψεις και τα σώματα τον ηθοποιών τις χρωματίζουν… άλλοτε το σώμα και η έκφραση του προσώπου τις φανερώνει , άλλοτε τις κρύβει με μαεστρία… όπως και στη ζωή. Στην σκέψη υπάρχει απόλυτη ελευθερία… καμία λογοκρισία… Η παράσταση σχολιάζει την ευκολία που κρίνουμε κάποιον βάση της εικόνας του.
Πολλές φορές ένα ρούχο μας αρκεί για να του βάλουμε την ταμπέλα μας… Πολλές φορές οι ανασφάλειες μας, μας εγκλωβίζουν στον μικρόκοσμο μας. Επιλέγουμε κατά κάποιο τρόπο τη μοναξιά. Εγώ λοιπόν προτείνω μέσα από αυτή την παράσταση να ελευθερωθούμε, να μιλήσουμε στον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας. Μπορεί να μας εκπλήξει ευχάριστα… Ο δικός μου ρόλος είναι μια γυναίκα που οδηγείται από τη μοναξιά της πρώτη φορά σε ένα μπαρ μόνη της για να πιει ποτό… ελπίζοντας πως κάτι θα της συμβεί… Έκανε ένα βήμα… όσο φοβισμένη και κομπλεξική μπορεί να φαίνεται, καταβάθος είναι θαρραλέα… άσχετα αν η βραδιά δε θα εξελιχθεί όπως θα ήθελε…
- Έχετε κάποιο ξεχωριστό στόχο στην ζωή σας? Αν ναι, θα μοιραστείτε μαζί μας ποιος είναι?
- Ποιοι άνθρωποι είναι πιο σημαντικοί για σάς αυτήν την εποχή?
- Τι ρόλο παίζει ο ερωτάς στη ζωή σου, τι θα έκανες για ένα μεγάλο έρωτα? Είσαι ερωτευμένη αυτή την εποχή?
- Έχεις νιώσει απογοήτευση σε αυτό που κάνεις;
- Τι μήνυμα θα θέλατε να δώσετε στους νέους ηθοποιούς που ξεκινούν την δική τους σταδιοδρομία?
Δε θα αρχίσω με τα κλασικά … θέλει γέρο στομάχι και όλες αυτές τις μπούρδες! Βαριέμαι όταν τα ακούω… Και τι δε θέλει γέρο στομάχι τώρα πια…; Ένα έχω να πω…
Mη ξεχνάτε ότι το θέατρο είναι παιχνίδι… ας γίνουμε όλοι πάλι παιδιά μέσα από αυτό… όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…