Αποκλειστική συνέντευξη και φωτογράφιση για το mytheatro.gr της Άριελ Κωνσταντινίδη
- Επιμέλεια της συνέντευξης και φωτογραφίες Κάτια Σωτηρίου
Με ένα όνομα που παραπέμπει σε παραμύθι, όταν η Άριελ Κωνσταντινίδη έκανε τα πρώτα της βήματα στο θέατρο σε μικρή ηλικία, εύλογα χαρακτηρίστηκε ως παιδί θαύμα, για την όμορφη της παρουσία αλλά και τις μουσικές και υποκριτικές δυνατότητες της. Πολύπλευρο ταλέντο, με επιτυχίες τόσο σε μιούζικαλ όσο και στην τηλεόραση, ταύτισε το όνομα της με μεγάλες παραγωγές, αλλά και την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην Εβίτα και τη Μελωδία της Ευτυχίας. Αυτές τις μέρες πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Μέρες Ραδιοφώνου» που είναι μια αναδρομή, από το 1940 μέχρι το 1990. Ακολουθεί συνέντευξη της.
Κ.Σ – Έχετε πολύ πρωτότυπο όνομα. Ποια είναι η ιστορία γύρω από αυτό; Ποιος το διάλεξε;
Άριελ Κωνσταντινίδη. -Βαφτίστηκα 6 χρονών, για να μου αρέσει το όνομα που θα έχω. Επειδή οι γονείς μου θεωρούσαν ακριβώς ότι επειδή είναι ένα περίεργο όνομα για τα Ελληνικά δεδομένα, ενώ στο εξωτερικό υπάρχουν και αγόρια και κορίτσια με το όνομα Αριελ, καλό θα ήταν να με βαφτίσουν πιο αργά, ώστε κι εγώ να το αποδεχτώ. Το Άριελ ως όνομα το συνάντησαν οι γονείς μου στην «Τρικυμία» του Σαίξπηρ, βλέποντας μια παράσταση στο Εθνικό Θέατρο. Βέβαια υπάρχει και η «Μικρή Γοργόνα» του Άντερσεν, που είναι στη «μόδα» τα τελευταία 20 χρόνια. Τότε δεν ήταν ακόμα, και έπρεπε κανείς να τύχει να διαβάσει το συγκεκριμένο παραμύθι που δεν ήταν διαδεδομένο στην Ελλάδα. Μεγάλωσα νιώθοντας λίγο άσχημα όταν έλεγα το όνομα μου, γιατί άλλοι το παρατόνιζαν, άλλοι με ρωτούσαν από πού είμαι. Άριελ στα Εβραϊκά σημαίνει «λιοντάρι του Θεού». Υπάρχει βέβαια και ο Αρχάγγελος Αριήλ. Προτιμώ, ωστόσο, την ερμηνεία που διάβασα πρόσφατα, σύμφωνα με την οποία όλες οι γλώσσες βασίστηκαν στα αρχαία Ελληνικά. Έτσι το «Αρι – ελ» αφορά τον Θεό Άρη που ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του και παλεύει με το υποσυνείδητο του για να βγει στο συνειδητό, με το φώς του θεού.
Κ.Σ –Πώς ξεκινήσατε με το θέατρο;
Α.Κ –Ξεκίνησα παίζοντας στο σπίτι και βλέποντας τηλεόραση στο σπίτι. Αποστήθισα έναν αριθμό που είχε βγει ο Γιάννης Δρόσης και έψαχνε παιδιά για το παιδικό θέατρο. Αυτό τότε ήταν μέρος των ειδήσεων. Κάλεσα τον αριθμό, και τον παρακάλεσα να πείσει τη μαμά μου να με πάει. Αυτό ήταν. Έτσι ξεκίνησα παιδικό θέατρο τα Σαββατοκύριακα.
Κ.Σ –Όταν ήσασταν μικρή, ποια ήταν η αγαπημένη σας πρωταγωνίστρια από τις ελληνικές ταινίες (πριν συνεργαστείτε με την Βουγιουκλάκη και την γνωρίσετε από κοντά);
Α.Κ –Αγαπούσα πολύ όλες αυτές τις κοπέλες, έτσι τις έβλεπα, που χόρευαν και τραγουδούσαν και ήταν χαρούμενες. Η Αλίκη φυσικά είχε την πρωτοκαθεδρία σε αυτό, αλλά υπήρχαν και άλλες, η Καρέζη ας πούμε. Βασικά όμως μου άρεσαν οι χαρούμενες ταινίες, οι μουσικοχορευτικές κυρίως. Αυτά τα κορίτσια μου άρεσαν, κι εγώ τότε τις θεωρούσα νεαρές κοπέλες.
Κ.Σ –Υπήρχε κάποια σκηνή από ελληνική ταινία που παίζατε μόνη σας στο σπίτι ή με τους φίλους σας;
Α.Κ –Όχι ελληνικές. Περισσότερο έπαιζα σκηνές από ξένες ταινίες, κυρίως μιούζικαλ. Προσπαθούσα να μιμηθώ σκηνές με κλακέτες, τέτοια πράγματα κυρίως. Τότε και η ελληνική τηλεόραση έπαιζε κάποιες ελληνικές ταινίες αλλά όχι τόσες, είχαμε και 2 κανάλια μόνο τότε. Υπήρχαν κάποια σόου από το εξωτερικό, αλλά λίγα πράγματα. Υπήρχαν βέβαια και άλλα που μου τραβούσαν το ενδιαφέρον τότε, η Eurovision για παράδειγμα που με ενδιέφερε πολύ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες – προσπαθούσα να μιμηθώ την Κομανέτσι – οι Άγγελοι του Τσάρλυ όπου έκανα την αστυνομικίνα. Αυτά τα πρόσωπα και τις ηρωίδες προσπαθούσα να μιμηθώ περισσότερο.
Κ.Σ –Το ότι μπήκατε από πολύ μικρή ηλικία στον χώρο του θεάτρου, σας έκανε καθόλου να απομυθοποιήσετε το όνειρό σας για το χώρο αυτό;
Α.Κ –Θα έλεγα πως όχι. Δεν νομίζω ότι πρόλαβα να δημιουργήσω κάποιο μύθο για το χώρο αυτό. Ακόμα και τη Βουγιουκλάκη που ήταν μύθος, εγώ την έβλεπα σαν μια μικρή κοπέλα, με την οποία είχα μάλιστα μεγάλη οικειότητα, ακριβώς γιατί την έβλεπα και στις ταινίες της. Ήμουν πολύ μικρή για να δημιουργήσω μύθους γύρω από το θέατρο, ή μυθικές εικόνες.
Μου άρεσαν ωστόσο κάποιοι ηθοποιοί πολύ, όπως η Αρώνη και οι χαρακτήρες που ερμήνευε, η Βλαχοπούλου επίσης μου άρεσε πάρα πολύ. Δεν ταυτιζόμουν με τις νεαρές κοπέλες, αλλά περισσότερο μου άρεσαν οι χαρακτήρες που θα μπορούσα να μιμηθώ περισσότερο, αλλά που είχαν και «κάτι».
Κ.Σ –Οι αλλαγές που έχουν σημειωθεί στο θέατρο τα τελευταία χρόνια σας έχουν δημιουργήσει κάποια νοσταλγία για την εποχή που ξεκινήσατε;
Α.Κ –Δεν νομίζω, ωστόσο μου λείπουν τα μιούζικαλ με τις μεγάλες ορχήστρες. Αυτό μου άρεσε, και το νοσταλγώ. Όμως έχουν βγει πια πολλοί, καλοί νέοι ηθοποιοί, και καταπληκτικές παραστάσεις, οπότε όχι δεν νοσταλγώ κάτι εκτός από τη μαγεία αυτή των μιούζικαλ, που ήσουν με το μαέστρο, και ένιωθες να υπάρχει μια ανάσα ηθοποιών και μουσικών.
Κ.Σ –Ποια είναι η πιο αγαπημένη σας παιδική ανάμνηση;
Α.Κ –Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό, γιατί είναι πάρα πολλές. Έχω έντονες αναμνήσεις και μυρωδιές από διακοπές, παιδικά παιχνίδια. Θυμάμαι ωστόσο πολύ έντονα το σεισμό του 81, που ήταν μια έντονη παιδική ανάμνηση!
Κ.Σ – Η παράσταση «Μέρες ραδιοφώνου» είναι ένα νοσταλγικό, μουσικό ταξίδι στην ιστορία του ελληνικού ραδιοφώνου και όχι μόνο. Ποιες είναι οι αντιδράσεις του νέου ηλικιακά κοινού, που δεν έχει ζήσει απαραίτητα όλα αυτά που αφηγείστε στην παράσταση;
Α.Κ –Έχω καταλάβει ωστόσο ότι τις έχει ζήσει μέσα από την οικογένεια του, μέσα από αφηγήσεις και ιστορίες των γονέων. Μπορεί να μην έχει ζήσει κάποιος την Λιλιπούπολη για παράδειγμα, αλλά έχει ακούσματα από αυτήν, ή τη «Θεία Λένα» ή από τραγούδια πιο παλιά, ρετρό, όπως τα τραγούδια του Αττίκ και αυτό φαίνεται. Είναι σαν να είναι δηλαδή και δικές τους μνήμες, έχουμε κάτι που είναι οικείο ακόμα και στους πιο νέους.
Κ.Σ -Η προσωπική σας εμπειρία σε αυτό το μουσικό ταξίδι στο ραδιόφωνο;
Α.Κ –Εγώ πρόλαβα και τη Λιλιπούπολη και τη Θεία Λένα, και μου άρεσε πάρα πολύ. Με συγκινεί και τώρα. Και επειδή ακριβώς μιλάμε με συναισθήματα, που σε αγγίζουν στην καρδιά, ακόμα και αν δεν είχες τις ανάλογες αναμνήσεις, να σε αγγίζει το συναίσθημα της εποχής όπως παρουσιάζεται.
Κ.Σ – Ποιο στιγμιότυπο της παράστασης είναι το προσωπικό σας αγαπημένο;
Α.Κ – Μια αγαπημένη στιγμή είναι όταν με τον Παναγιώτη (Πετράκη) κάνουμε κάποιες διαφημίσεις του ραδιοφώνου της εποχής, γιατί εκεί μπερδεύεται και το θέατρο, και η μουσική… να μη σας τα αποκαλύψω όλα όμως! Είναι πάντως η αγαπημένη μου στιγμή γιατί έτσι λειτουργώ και ως ηθοποιός. Βέβαια σε όλα μου τα τραγούδια λειτουργώ πρώτα ως ηθοποιός και μετά ως τραγουδίστρια, είναι ρόλος, και υποκλίνομαι ως ρόλος, φεύγω από τη σκηνή ως ρόλος. Σε κανένα σημείο δεν είμαι Άριελ, αλλά είμαι ρόλος.
Κ.Σ – Αισθάνεστε πιο άνετα όταν εκφράζεστε μέσω του τραγουδιού ή της πρόζας;
Α.Κ –Είναι πολύ φυσική κατάσταση η μουσική παράσταση για μένα, γιατί αυτό ήταν πάντα και το όνειρο μου. Αυτό έκανα, αυτό σπούδασα. Απλά όταν εγώ βγήκα στο θέατρο επαγγελματικά μετά τη σχολή το 91-92, τα μιούζικαλ δεν ανέβαιναν πια. Εξαίρεση ήταν η Βουγιουκλάκη με τη «Μελωδία της Ευτυχίας» το 1995-1996. Υπήρχε το κλίμα τώρα κάνουμε κουλτούρα, ενώ τα μιούζικαλ ήταν πολύ εμπορικά κατά την άποψη τους. Όλοι είχαν περάσει καλά με την Μελωδία της ευτυχίας όμως, γιατί ήταν για όλη την οικογένεια. Και αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο των μιούζικαλ, ότι είναι για όλη την οικογένεια.
Κ.Σ –Αισθανθήκατε ποτέ ότι θυσιάσατε κάποιο κομμάτι της προσωπικής σας ζωής για την καριέρα σας;
Α.Κ –Παλιότερα ίσως ναι. Αλλά δεν ισχύει τώρα πια. Ενδεχομένως λοιπόν ναι, αλλά με κακές πεποιθήσεις, για το πώς πρέπει να είναι ένας ηθοποιός, με κάποια πρότυπα και μοντέλα που δεν ήταν τα καλύτερα τελικά! (γέλια)
Κ.Σ –Πόσο εύκολο είναι να επιλέγει κανείς τις δουλειές που συμμετέχει αυτήν την περίοδο που και το θέατρο περνάει αρκετά μεγάλη κρίση;
Α.Κ –Όλοι έχουμε αλλάξει και τον τρόπο πληρωμής μας, και τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Νομίζω ότι εμείς οι ηθοποιοί λειτουργούμε και ως επαγγελματίες και ως άνθρωποι ξέροντας ότι μέσα από την Τέχνη θα περάσουμε καλύτερα, και η κρίση δε μας φανεί τόσο πολύ όσο στον υπόλοιπο κόσμο.
Κ.Σ –Έχετε κάποια ανακοινώσιμα σχέδια για την σεζόν που μας έρχεται;
Α.Κ –Κάτι που να είναι σίγουρο και απόλυτα επιβεβαιωμένο όχι ακόμα ώστε να ανακοινωθεί!