Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
Από Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016 | Θέατρο Δημήτρης Χορν
Ο συγγραφέας του έργου Tracy Letts γεννήθηκε το 1965 στην Οκλαχόμα των ΗΠΑ. Οι γονείς του ήταν ιδιαίτερα καλλιεργημένοι, ο πατέρας του καθηγητής πανεπιστημίου αλλά και ηθοποιός και η μητέρα του συγγραφέας. Ο ένας από τους αδελφούς του είναι συνθέτης και μουσικός της τζαζ.
Ο Tracy Letts ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός την οποία και συνεχίζει με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Έχει γράψει θεατρικά έργα και σενάρια κινηματογραφικών ταινιών. Το έργο «Αύγουστος», ο αγγλικός τίτλος «August Osage County», έχει βραβευθεί με το βραβείο Pulitzer το 2008 ενώ ο ίδιος έχει πάρει το βραβείο Tony για τον ρόλο του στο έργο «Who’s Afraid of Virginia Woolf» το 2013. Έργα του έχουν κερδίσει υποψηφιότητες για διάφορα βραβεία.
Το έργο
Κλασσικό αμερικανικό θέατρο που θυμίζει σε μεγάλο βαθμό πολύ γνωστά έργα (πχ, «Μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα», «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γούλφ» και άλλα). Ο ίδιος ο συγγραφέας παραδέχεται πως έχει επηρεαστεί από τους: Eugene O’Neill, Tennessee Williams, Edward Albee, William Faulkner και άλλα ιερά τέρατα του αμερικάνικου θεάτρου αλλά και του παγκόσμιου. Πράγματι στο έργο πνέει ένας αέρας από όλους αυτούς τους συγγραφείς.
Το θέμα: μια διαλυμένη αμερικάνικη οικογένεια, κάποιον Αύγουστο, στην Οκλαχόμα. Κεντρική ηρωίδα η μητέρα. Σκληρή, κακόστομη, κακόμυαλη, αυθάδης, μητριαρχική, ενοχλητική για όλους. Τώρα άρρωστη υπό την επήρεια πολλών φαρμάκων, ψυχοφαρμάκων κτλ. Όταν όμως είναι να πει το κακό το λέει με όλη της την καρδιά (ρόλος με πολλά στοιχεία από τον Γυάλινο Κόσμο, τις Μικρές Αλεπούδες, το Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γούλφ). Ο πατέρας, καθηγητής πανεπιστημίου, κάποτε δοξασμένος ποιητής, τώρα αποτραβηγμένος και αφιερωμένος στα βιβλία του και στο ποτό. Κατά δική του δήλωση επίσημα αλκοολικός. Υποφέρει, υπομένει, αλλά κάποια μέρα πάει για ψάρεμα και αυτοκτονεί. Η αστυνομία βρίσκει μόνο τη βάρκα του.
Το γεγονός της αυτοκτονίας του πατέρα φέρνει όλη την οικογένεια στο πατρικό σπίτι και τότε παρουσιάζονται και τα άλλα δράματα (family saga). Η μεγάλη κόρη, παρόμοιος χαρακτήρας με τη μητέρα, αν και σε πιο ήπια έκδοση, βρίσκετε στα πρόθυρα του χωρισμού με τον άντρα της ο οποίος μη μπορώντας να την υποφέρει έχει βρει μια άλλη γυναίκα. Η κόρη τους, πραγματικό θύμα των γονέων, ασχολείται με το κάπνισμα, τα ναρκωτικά και άλλα κακά. Η δεύτερη από τις αδελφές, απογοητευμένη λόγω των αποτυχιών της να βρει σύντροφο στην απέλπιδα προσπάθειά της τα φτιάχνει με ένα «χαμένο κορμί», γλοιώδη, γυναικά, παιδεραστή, χρήστη ουσιών. Η Τρίτη και μικρότερη αδελφή ζει τον έρωτα της με τον πρώτο της εξάδελφο ο οποίος είναι στην πραγματικότητα αδελφός της, κάτι που στο τέλος αποκαλύπτει η ιδιαίτερα εξωστρεφής και φωνακλού αδελφή της μητέρας της.
Ένα μυστικό που φαίνεται ότι γνώριζαν όλοι οι μεγάλοι. Τελικά το κάθε μέλος της οικογένειας τραβάει τον δικό του δρόμο αφήνοντας την μητέρα μόνη, στη φροντίδα της ινδιάνας υπηρέτριας που μοιάζει να είναι και το μόνο ισορροπημένο, σοβαρό και σωστό πρόσωπο με εργατικότητα, στωικότητα και φιλομάθεια. Μόλις βρει λίγο χρόνο και πάει στο δωμάτιο της διαβάζει ένα βιβλίο ποίησης του T.S.Elliot που της έχει δώσει ο πατέρας, στην αρχή του έργου πριν εξαφανιστεί.
Εξαρτησιογόνες ουσίες, απιστία, παιδεραστία, αλκοολισμός, αυτοχειρία, όλα υπάρχουν σε αυτό το αποτυχημένο μοντέλο της αμερικανικής οικογένειας, του αμερικάνικου ονείρου, που θέλει να δείξει ο συγγραφέας. Φυσικά και όλα αυτά υπάρχουν αλλά στην Αμερική που εγώ γνώρισα δεν χαλάνε την εικόνας της μέσης ευτυχισμένης οικογένειας που αποτελεί και την πλειονότητα..
Πλοκή και χαρακτήρες λίγο πολύ κλασικοί όπως ανέφερα παραπάνω. Το έργο μοιάζει να είναι κατάλληλο για κινηματογραφική ταινία. Πράγματι γυρίστηκε η ταινία η οποία όμως δεν είχε καλή τύχη και κριτικές.
Συντελεστές: Κριτική της παράστασης
Η μετάφραση του Μανώλη Δούνια χωρίς κανένα λάθος που θα μπορούσε να ενοχλήσει. Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη εξαιρετική. Ιδιαίτερα λειτουργική για ένα πολυπρόσωπο έργο. Τα σκηνικά της Αθανασίας Σμαραγδή όπως και τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη πάρα πολύ καλά αν και πολλές φορές δύσκολα και επικίνδυνα για τις ηθοποιούς όταν φοράνε μακριές ρόμπες και ανεβοκατεβαίνουν πολλές ξύλινες σκάλες. Η μουσική σύνθεση του Μίνου Μάτσα και οι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου εξυπηρετούν πολύ σωστά την παράσταση
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Έλενα Σκουλά, Μανώλης Δούνιας. Βοηθός Σκηνογράφου: Γιώργος Θεοδοσίου. Βοηθός Ενδυματολόγου: Ιφιγένεια Νταουντάκη
Παίζουν:
Η Θέμις Μπαζάκα εξαιρετική στον ρόλο της. Με την πείρα και τη γνώση που διαθέτει κατορθώνει να ζωντανέψει πάρα πολύ σωστά την κεντρική ηρωίδα του έργου. Έχω δει στο διαδίκτυο εικόνες και βίντεο και νομίζω πως τίποτα δεν έχει να ζηλέψει η δική της ερμηνεία.
Ο Μάνος Βακούσης ένας πολύ καλός, ζεστός, απογοητευμένος, φιλοσοφημένος πατέρας μιας τραγικής οικογένειας, σύντομος ο ρόλος του αλλά σημαντικός. Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς και η Βίκυ Βολιώτη επίσης πολύ καλοί στους ρόλους τους, όπως και οι: Μαρία Πρωτόπαππα, , Μαρίνα Ασλάνογλου, Μαρία Κατσιαδάκη, Νίκος Αλεξίου, Θύμιος Κούκιος, Κώστας Ανταλόπουλος, Σίσσυ Τουμάση. Τέλος να τονίσω και την πολύ επιτυχημένη απόδοση της «Ινδιάνας» Aurora Marion, ήρεμη, με κατανόηση και άγρια εκεί που πρέπει.
Μια παράσταση που αξίζει να δείτε.
Διάρκεια τρεισήμισι περίπου ώρες με διάλλειμα.
Πολύ σωστή η κριτική σας!