Ο Θέμης Μουμουλίδης γράφει και σκηνοθετεί την Commedia d’amore, ένα Μιούζικαλ δωματίου στο Θέατρο Άλμα, με εμηνεύτρια την Μαριάννα Πολυχρονίδη.
- Κριτική Κάτια Σωτηρίου
Το έργο
Η ιστορία μιας γυναίκας … Ο έρωτας, ο χωρισμός, η απελπισία, η απόγνωση… Μνήμες, μια κινηματογραφική μηχανή, παιδικά κουτάκια με εγκλωβισμένους εραστές, ανεπίδοτα γράμματα,. αγαπημένες κλασικές ταινίες, ένα φόρεμα «κλεμμένο» από την παράσταση της «Μεγάλης Ευτυχίας», μια σκάλα που οδηγεί στ’ αστέρια…
Ο Ερωτόκριτος, η Αρετούσα, η Ιζόλδη, η Ηλέκτρα , ο Φίλιππος, αλλά και ο πονηρός ταχυδρόμος του χωριού, ανοίγουν διάλογο με αγαπημένα της τραγούδια, καταλύοντας τη μέχρι τώρα δική της πραγματικότητα.
Η παράσταση
Η παράσταση ξεκινά χιουμοριστικά, με την ηρωίδα να μπαίνει στο θέατρο για να δει την παράσταση μιλώντας με τον πρώην της , πια, στο κινητό. Και ενώ η έναρξη και η αμεσότητα της κίνησης και του λόγου της Πολυχρονίδη μέσα στο κοινό, προκαλεί αβίαστο γέλιο, η συνέχεια αποκαλύπτει τον οδυνηρό επίλογο της ερωτικής σχέσης με τον αγαπημένο της. Ένας μονόλογος, μια «μουσική εξομολόγηση για τον προδομένο έρωτα και την απόλυτη μοναξιά.
Προβολές στον τοίχο, όνειρα, επιθυμίες, σκέψεις και θαύματα μπλέκονται αριστοτεχνικά και παραπέμπουν σ’ αυτό που δεν ερμηνεύεται, αλλά που όταν έχει το ένστικτο το αναγνωρίζει κανείς, και ονομάζεται πόνος και μοναξιά. Το αίσθημα της απώλειας κι οι σκοτεινοί δρόμοι στους οποίους οδηγεί η ακούσια μοναξιά φωτίζονται στη μορφή της ηρωίδας μας . Μια ιδιόμορφη φιγούρα που σιγά σιγά ξεδιπλώνει την ιστορία της, μέσα από αλλεπάλληλες εικόνες του παρελθόντος, μέσα από γράμματα, αναφορές σε ιστορίες, σε μύθους, σε πραγματικότητες αυτούσιες ή παραλλαγμένες από το θυμικό.
Το κείμενο του Θέμη Μουμουλίδη μέσα από εξομολογήσεις σε πεζό και μουσικό λόγο, φτάνει διανοητικά ως το τέλος του πόνου, της αγάπης, της μοναξιάς. Η αφοσίωση στις λέξεις και στους στίχους οδηγούν την ηρωίδα στη μεγάλη ουσία, στο μεδούλι των πραγμάτων. Μια γυναίκα νέα ακόμα, που όμως θυμάται, νοσταλγεί, παραπονείται, πονάει, που έχει βιώσει τη μοναξιά και τη ματαίωση του έρωτα, το αμείλικτο πέρασμα του χρόνου, που ροκανίζει ανελέητα την ανθρώπινη ύπαρξη.
Είναι μια γυναίκα που θλίβεται για τις χαμένες προσπάθειες να βρει την ευτυχία. Η ηρωίδα έχει συνθέσει τα κομμάτια του παζλ, θέτει ερωτήματα υπαρξιακής φύσης στον εαυτό της και προσπαθεί να τα απαντήσει κατανοώντας ταυτόχρονα ποιο μέρος της ύπαρξής της αιμορραγεί ακόμα. Έχει τα μάτια στραμμένα στο μέλλον, αλλά αυτό δεν δίνει καθαρές απαντήσεις, γνωρίζει όμως την τέχνη του σαρκασμού. Έχει τη γνώση πια ότι το μέλλον προέρχεται από το παρελθόν και έτσι πορεύεται.
Η θεατρικότητα του κειμένου δεν διαταράσσει αρνητικά τις ισορροπίες. Αυτοί οι διάλογοι με τον εαυτό αναδεικνύουν μια θαρραλέα σύγχρονη διαλεκτική πάνω στο βάρος της καθημερινής αλήθειας της ηρωίδας, χωρίς να γίνεται όμως αυτή η αλήθεια θύμα ενός άκριτου υποκειμενισμού. Αντίθετα, εύκολα αναγνωρίζει κανείς τον εαυτό του μέσα στις δικές του ματαιώσεις, μέσα στη δική του ανάγνωση της ευτυχίας, μέσα στη μελαγχολία και την κατάθλιψη. Αλλά είναι η δύναμη που έχουμε κρυμμένη μέσα μας που μας κάνει να αισθανόμαστε καμιά φορά ότι και τα αδιέξοδα μπορούμε να τα χειριστούμε. Η ηρωίδα του έργου ψάχνει τη δύναμη αυτή, για να πραγματευτεί το νόημα του χρόνου και της ζωής, μέσα από τη μνήμη, μέσα από το παρελθόν, to yπαρξιακό, το ρεαλιστικό και το φανταστικό.
Με την «παιγνιώδη» φαινομενικά αλλά υπογείως μελαγχολική διάθεση, τη γελαστική, αλλά και συγκινητική σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη αλλά και με τη λεπτοδουλεμένη, αισθαντική ερμηνεία της Μαριάννας Πολυχρονίδη, δημιουργείται το «έδαφος» για μια πολύ καλή, γεμάτη αμεσότητα, φυσικότητα και σκηνικό «νεύρο» παράσταση. Η περίσσιας ευαισθησίας και δραματικότητας σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη, σε συνδυασμό με το καθημερινό, κοφτερό, συχνά αθυρόστομο, καυστικό λόγο, με το πικρόγευστο αλλά και μαύρο χιούμορ, συναντά τα υπέροχα τραγούδια που έχουν επιλεγεί – Το σίδερο των Κραουνάκη Νικολακοπούλου, το «Απ’τα κουμπάκια ανάμεσα» των Κυπουργού – Νικολακοπούλου , το τραγούδι της Νύχτας», από τους Τερμίτες μεταξύ άλλων – σε μια πορεία προς την κατανόηση αλλά και την έξοδο από τον εγκλωβισμό και τον πόνο.
Η Μαριάννα Πολυχρονίδη διαθέτει ασκημένα και δυνατά εκφραστικά μέσα, συναισθηματική αλήθεια και αμεσότητα. Άλλοτε τραγική κι άλλοτε συγκινητική, μα πάντα βαθιά ανθρώπινη, ξεδιπλώνει εμπρός μας, τις πτυχές μίας καθόδου της ψυχής με κατεύθυνση προς τη λύτρωση και την εύρεση της προσωπικής ευτυχίας . Αυτό που μένει σ’ εμάς είναι να την αγγίξουμε και να την κατανοήσουμε. Εύστοχη στο χιούμορ, εκφραστική, αισθαντική και ταυτόχρονα δυναμική, όπου η ερμηνεία της το απαιτούσε. Η σκηνή του Ερωτόκριτου, δάνειο και αφορμή της Κρητικής καταγωγής της Πολυχρονίδη, είναι από τις πιο συναισθηματικά δυνατές, αλλά και απαιτητικές σκηνές που έχουμε δει φέτος στο θέατρο. Και είναι μια σκηνή που η Πολυχρονίδη αποκαλύπτει πλήρως το πολυπρισματικό της ταλέντο: μια εξαίσια φωνή και μια αξιοπρόσεκτη θεατρική παρουσία – σπουδαίο θεατρικό εργαλείο όπως θα έλεγαν κάποτε.
Τα συγκινητικά ερμηνευμένα τραγούδια αυτο-ίασης, ερμηνεύονται από τη Μαριάννα Πολυχρονίδη υπό τους ήχους της μουσική του Γιάννη Τσόλκα (πιάνο/πλήκτρα) και του Δημήτρη Σινογιάννη (κιθάρες). Πολύ όμορφοι και ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί και το παιχνίδισμα τους στον τοίχο – κούτες και συρτάρια ζωής.
Το Commedia d’amore είναι ένας αμφίθυμος μονόλογος πάνω στο όνειρο και τη ματαίωση του, ένα μουσικό ξέσπασμα για τον απόλυτο έρωτα και την ολοκληρωτική μοναξιά. Με λίγες έξτρα παραστάσεις μετά το Πάσχα – δείτε το.
Κείμενο- σκηνοθεσία: Θέμης Μουμουλίδης
Σκηνικός χώρος – video: Ολγα Μπρούμα
Κοστούμια: Νάσος Ντότσικας
Φωτισμοί: Nίκος Σωτηρόπουλος
Σχεδιασμός ήχου: Γιάννης Λαμπρόπουλος
Oι φωτογραφίες είναι του Βαγγέλη Πουλή.