Το βραβευμένο νεοελληνικό έργο του Γιωργή Τσουρή «170 τετραγωνικά (Moonwalk)», επιστρέφει στο Θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης, για τρίτη χρονιά, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη.
- Κριτική Κάτια Σωτηρίου
Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, ο θάνατος του πατέρα, ξαναφέρνει κάτω από την ίδια στέγη δύο αδερφές που έμεναν μακριά. Σκληρές αντιθέσεις και διαφωνίες, δημιουργούν μια έκρυθμη κατάσταση ανάμεσα στη μικρή εγκυμονούσα αδερφή, τον σύντροφό της και τη μεγάλη αδερφή, η οποία επιστρέφει στο σπίτι μετά από πολυετή απουσία με σκοπό να το πουλήσει.
Μια απογευματινή επίσκεψη – βόμβα, θα φέρει αντιμέτωπους όλους τους αντιήρωές μας με το παρελθόν, το παρόν και κυρίως το μέλλον τους, και θα εκτροχιάσει με κωμικό και απρόσμενο τρόπο την ήδη ασταθή πορεία τους. Κρυμμένα μυστικά, απανωτές ανατροπές και εκκωφαντικές αποκαλύψεις συνθέτουν έναν οικογενειακό συναισθηματικό ντέρμπυ κορυφής, σε ένα «ρινγκ» 170 τετραγωνικών μέτρων. Πόσα νομίζεις ότι ξέρεις για τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους; Ποιος θα μείνει όρθιος στο τέλος;
Ένα έργο που καταστάσεων και χαρακτήρων ένα οδυνηρό και θαρραλέο ταξίδι εκεί όπου χτυπά η καρδιά της πραγματικότητας: στην καθημερινότητα των συνηθισμένων ανθρώπων. Ο Γιωργης Τσουρής κατορθώνει να καταγράψει τα συναισθηματικά ρεύματα που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια και, ακολουθώντας τα, να φτάσει στην αληθινή ζωή. Τα 170 τετραγωνικά είναι μια παράσταση με ευφάνταστη , σχεδόν φαρσική δομή, καλοχτισμένους χαρακτήρες, που με το πληθωρικό χιούμορ της εύστροφης γλώσσας της, σαρκάζει τον τρόπο ζωής, τα ήθη, τα γούστα, την ηθική, την ανοησία, αλλά και την ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργήσει ένα ψέμα για να είναι αποδεκτός.
Τα 170 τετραγωνικά είναι μια ρεαλιστική, διαλογική παράσταση που περιγράφει, με πολύ συναίσθημα και συγκίνηση, τα αδιέξοδα και τα προβλήματα των μελών μιας λαϊκής, ελληνικής οικογένειας, σε αναζήτηση μιας εύθραυστης ευτυχίας. Μιας οικογένειας που κρύβει μέσα της μπόλικη δυσλειτουργία, ψέματα, και μυστικά. Ο Παλούμπης με τη σκηνοθεσία του δημιουργεί μια παράσταση που ισορροπεί έξοχα το γέλιο με την θλίψη, επικεντρωμένος στις περιπλοκές και τις δυσκολίες έκφρασης των μελών της οικογένειας. Στο τέλος, όταν οι ήρωες αποφασίζουν να μιλήσουν, να εκφράσουν τον πόνο τους και τα μυστικά τους, υπερισχύει η αίσθηση μιας οδυνηρής ανάγκης κατανόησης και αποδοχής. Η ιδέα τού να φέρεις στη σκηνή το ασυνείδητο, το άρρητο, τα κρυμμένα μυστικά μιας οικογένειας, είναι πολύ δύσκολη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να αναπαραστήσεις τη μνήμη, το κρυμμένο, αλλά ταυτόχρονα να κάνεις όλα τα πρόσωπα διφορούμενα μαζί και συμπαθή.
Η ηθογραφία του έργου αποτυπώνει την πραγματικότητα με ρεαλισμό, παραστατικότητα, φυσικότητα τόσο στη συμπεριφορά των ηρώων, όσο και στην πλοκή και στο λόγο, δίνοντάς μας ιδανικά τον τύπο του μικροαστού, που έχει γίνει ο αντιπροσωπευτικός ήρωας του μεταπολεμικού ελληνικού θεάτρου.
Με την επικουρία μιας απλής, εύληπτης και λιτής γλώσσας καθώς και με την κλιμακωτή ανέλιξη της πλοκής, το θεατρικό αυτό γίνεται μια απλή, πολύ ανθρώπινη παράσταση, χωρίς να επιλέγει θέματα μεγάλου μεγέθους και θεάματος. Αντίθετα, ακολουθεί μέτριους ανθρώπους, μέσα σε απλά και καθημερινά ντεκόρ, κάτι που γίνεται σήμα κατατεθέν του απέριττου, ρεαλιστικού κι ανθρωποκεντρικού ύφους της σκηνοθεσίας και της δραματουργίας.
Στην παράσταση του Θεάτρου Ιλίσια, ο Γιώργος Παλούμπης στρίμωξε σε 20τ.μ. όλους τους χώρους δράσης του έργου…Θύτες και θύματα μαζί, ματαιωμένες υπάρξεις, ηττημένοι της κοινωνίας και της ζωής τους, άνθρωποι που ελπίζουν χωρίς προοπτική. Κι αυτό το τόνισε ο σκηνοθέτης αφήνοντας την παράσταση να ακολουθήσει τους φυσικούς της ρυθμούς, και τους ήρωες να σκιαγραφήσουν την περσόνα τους. Ένα θεατρικό έργο που διεισδύει στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και στην ανθρώπινη ψυχή. Ο Γιώργος Παλούμπης έστησε την παράσταση με σαφήνεια, καθαρότητα, δίνοντας έμφαση στους χαρακτήρες του έργου, συμπυκνώνοντας με λαμπρή λιτότητα το ιδεολογικό κέντρο βάρους του δράματος, αλλά και της παράστασης.
Η Αμαλία Αρσένη επωμίστηκε με εξαίσιο έλεγχο εκφραστικών μέσων και με τον αναγκαίο μαγνητισμό τον απαιτητικό ρόλο της κόρης που παλεύει με τα πρέπει, και που φαίνεται να έχει χάσει τα ηνία της σχέσης με την αδερφή της, αλλά που βρίσκει εύκολα στην ερμηνευτική της φαρέτρα την ένταση και το πάθος όταν αυτό απαιτείται. Mε αμεσότητα, φυσικότητα, αλήθεια πλάθει απολαυστικά αλλά και συγκινητικά την ηρωίδα της.
Ο Γιωργής Τσουρής, εκτός της εκπληκτικής δουλειάς που έχει κάνει στο κείμενο, είναι εξαιρετικός και στο ρόλο του καταλύτη που έρχεται να σπάσει το απόστημα και να ωθήσει τα πράγματα που έπρεπε να είχαν ειπωθεί χρόνια πριν να δούν τώρα το φως και να φέρουν τη λύτρωση. Απέδωσε το ρόλο του τόσο εμφανισιακά, όσο και υποκριτικά, με όλες τις ψυχικές και συνειδησιακές μεταπτώσεις του ήρωα, με άμεσο και «λαϊκό» τρόπο.
Έξοχη η Ήβη Νικολαΐδου με δηλητηριώδη οξύτητα στην ερμηνεία της, πλούτισε το ρόλο της αδερφής με το πλήθος των θυμικών της μεταστροφών. Είναι άξια αναφοράς το πώς καταγράφεται στο πρόσωπο της η «πτώση» από την ειρωνική διάθεση στην άρνηση και την αγωνία.
Λιτά κυνικός ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, ισορρόπησε απόλυτα την αρχική ηρεμία και φαινομενικά μεγάλη κατανόηση του ήρωα του με το μετέπειτα ξέσπασμα του όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια.
Φορέας λαϊκού, γνήσιου ύφους και ήθους η Ελένη Τσιμπρικίδου , με πηγαία κωμικότητα και σκηνική άνεση στο ρόλο της γειτόνισσας.
Όλη η παράσταση είναι η επιτομή του ρεαλισμού. Έτσι, και το σκηνικό των Κωνσταντίνα Μαρδίκη – Έλλη Παπαδάκη ακολουθεί αυτές τις επιταγές. Οι φωτισμοί της Σεμίνας Παπαλεξανδροπούλου ενισχύουν την αίσθηση οικειότητας του σπιτιού, ενώ οι μουσικές επιλογές του Γιώργη Τσουρή είναι απόλυτα ταιριαστές στο ύφος της οικογένειας και της παράστασης.’
Τα 170 τετραγωνικά είναι μια παράσταση που εγγράφεται στην ιστορία των ελληνικών, θεατρικών έργων ως μια πραγματικά σημαντική στιγμή. Κατορθώνει να ισορροπήσει με απόλυτη επιτυχία σε ένα τεντωμένο σκοινί πάνω από τα ευαίσθητα θέματα που αγγίζει αι αυτό είναι ένα τεράστιο ατού που ο σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης εκμεταλλεύτηκε δημιουργώντας μια εξαιρετική παράσταση. Από εκείνες που νιώθεις να σε ακολουθούν για ώρες αφότου κλείσουν τα φώτα στη σκηνή.
Συντελεστές
Συγγραφέας: Γιωργής Τσουρής
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Παλούμπης – Βάλια Παπακωνσταντίνου
Μουσική – Video εγκατάσταση: Γιωργής Τσουρής
Βοηθός σκηνοθέτης: Γιωργής Τσουρής
Σκηνικά: Κωνσταντίνα Μαρδίκη – Έλλη Παπαδάκη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Σχεδιασμός μακιγιάζ: Άρτεμις Βαλτάτζη
Φωτογραφίες: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
Παραγωγή: Θέασις Δράσεις Πολιτισμού Ε.Π.Ε.
Ηθοποιοί:
Αμαλία Αρσένη
Ήβη Νικολαΐδου
Αντώνης Τσιοτσιόπουλος
Ελένη Τσιμπρικίδου
Γιωργής Τσουρής
Εξαιρετικη παρασταση, την προτεινω ανεπιφυλακτα, αααν βρειτε εισιτηριο γιατι μονο στου Απριλιου υπαρχουν ελευθερες θεσεις. Φανταστικος Τσουρης, πολυ δυνατες οι αδερφες κ ο γαμπρος, θεουλα η γειτονισσα, προσεγμενη καθε λεπτομερεια στα παντα, ακομα κ στα τραγουδια. Αν εχει τσακωθει κανεις πραγματικα, κ οχι με το γαντι, ξερει οτι οντως θα ακουστει κ καποια βωμολοχια, αλλιως ειναι ψευτικο κ επιφανειακο. Εμεις ενθουσιαστηκαμε με την ωμοτητα κ την αληθεια των χαρακτηρων, ηταν λες και τους βλεπαμε πώς τσακωνονται στην πραγματικη ζωη. Οσο για το καπνισμα? Υπαρχει ειδοποιηση οτι οι ηθοποιοι καπνιζουν επι σκηνης, ωστοσο καθομουν 1η σειρα και σαν μη καπνιστρια δεν καταλαβα καν μυρωδια. Τι να πω, για μενα ηταν απο τις καλυτερες παραστασεις της ζωης μου, με ενταση και μηνυματα τοσο οσο, χωρις προσποιησεις κ εξαναγκασμενο συναισθημα με βαρυγδουπες εκφρασεις. Ειλιχρινα χιλια μπραβο σε ολους!!!!
Η υπόθεση ήταν καλή αλλά οι υστερικες κραυγές και τα αισχρόλογα των ηθοποιών ακύρωσαν τη σοβαρότητα του έργου.Τσιριζαν τόσο πολύ που δεν ξέραμε τι λέγανε.
Αν άλλαζε η φρασεολογία και έκοβαν τις τσιριδες σαν τους τρελούς το έργο θα ήταν πάρα πολύ ωραίο.
Η παράσταση ήταν από κάθε άποψη εξαιρετική. Οι ηθοποιοί, ο ένας καλύτερος από τον άλλο, δίνουν ψυχή. Η υπόθεση, πιο ρεαλιστική δεν θα μπορούσε να είναι. Τα μηνύματα, πρέπει να είσαι ανοικτός, για να τα «ρουφηξεις». Από τις καλύτερες παραστάσεις της φετινής χρονιάς και όχι μόνο της φετινής!!!
Πολύ καλή παράσταση! Κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών μέχρι το τέλος!
Δε μου άρεσε το θεατρικό κείμενο ούτε οι ερμηνείες των ηθοποιών. Η ερμηνεία του κ. Τσουρή ήταν καλή, αλλά δεν μπορούσε να σώσει την κατάσταση. Ήταν σαν να βλέπω τις οικογενειακές ιστορίες. Ανυπομονούσα να τελειώσει και να φύγω.
Υπερεκτιμημένη παράσταση, ερμηνείες με υπερβολή και υστερία αχρείαστη. Απορώ με το sold out και τις διθυραμβικές κριτικές.
Απορώ, πώs πήρε βραβείο .
Η υπόθεση έχασε τη βαρύτητά τηs λόγω τηs απαράδεκτηs υστερίαs των ηθοποιών και τηs ακατάσχετηs βωμολοχίαs.Εάν είχε αποδοθεί σε ήπιουs τόνουs και εάν έλειπαν τα χωρίs λόγω ύπαρξηs τα βρωμόλογα θα υπέβαλε τον θεατή σε βαθιέs σκέψειs .To δε κοινό γελούσε σε κάθε τι ανούσιο ,ακόμα και με τα καμώματα του ανάπηρου αδελφού.Απαράδεκτη παράσταση ,κουραστική και απορώ για το sold out τόσα χρόνια ,πράγμα που με παρακίνησε να πάω να το δω.Πόνεσε το κεφάλι μαs από τιs δυνατέs φωνέs των ηθοποιών κι όσο για το κάπνισμα επί σκηνήs ,δε νομίζω ότι ήταν απαραίτητο για το έργο ,αν και είμαι καπνίστρια.Έχουμε δει έργα με πολύ πιο βαριά υπόθεση και σε κανένα δεν άναβαν τσιγάρο οι ηθοποιοί .
Εξαιρετική παράσταση με πολύ ρεαλιστικές και δυνατές ερμηνείες απ’όλους τους ηθοποιούς!Καλοδουλεμένο παζλ που κρατάει το ενδιαφέρον και φτάνει στην κορύφωσή του μέσα από ταυτόχρονες εναλλαγές τραγικού-δραματικού-κωμικού στοιχείου και ροές αποκαλύψεων για το ποιόν των χαρακτήρων,τους σκοπούς και το παρελθόν τους.Τελικά,όλοι μας – όσο κι αν προσπαθούμε να το κρύψουμε εντέχνως- έχουμε τα δικά μας μυστικά που η αποκάλυψή τους μπορεί να μας κλονίσει και να μας λυτρώσει!!!!
Καταπληκτική παράσταση! Ολοι οι συντελεστές εξαιρετικοί! Από τις θεατρικές παραστάσεις που δεν ξεχνάς.
Καλή παράσταση αλλά οι ηθοποιοί διαρκώς κάπνιζαν χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Καθόμασταν στη 1η σειρά,είμαι έγκυος και πραγματικά η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Θα μπορούσε να μου απαντησει κάποιος για ποιό λόγο έπρεπε να ανάβουν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο? Αν το ήξερα θα πήγαινα σε μπαρ
Μαρία, σχετικά με την ανάγκη των ηθοποιών για άναμμα τσιγάρων, υπάρχει άμεση σύνδεση με την πλοκή.
Εξαιρετική παράσταση! Μια ισορροπία ανάμεσα στο τραγικό-ρεαλιστικό και στο κωμικό στοιχείο, που κρατά τον θεατή προσηλωμένο!
170 τετραγωνικά…απ τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει!!!συγχαρητήρια στους ηθοποιούς,απίστευτες ερμηνείες!!ένα τεράστιο μπράβο,θα την δω και τρίτη και τεταρτη και Πέμπτη φορά!!