Η Εταιρεία Θεάτρου Μπιπ και η Χριστίνα Χριστοφή παρουσίασαν, στην αυλή του θεάτρου Χυτήριο την παράσταση «Πλους«, ένα έργο εμπνευσμένο από όλα όσα ζήσαμε τους τελευταίους μήνες.
- Κριτική Κάτια Σωτηρίου
- Αποκλειστικές φωτογραφίες για το Mytheatro Ελπίδα Μουμουλίδου
Με τον τίτλο «Πλους» η δημιουργός μας παραπέμπει σε μια πλεύση, μια πορεία. Τι μπορεί να ρέει όμως σε μια εποχή στασιμότητας; Οκτώ άνθρωποι- στα πλαίσια της καραντίνας αναγκάζονται να παραμείνουν σπίτι και καταφεύγουν στα μπαλκόνια τους. Με μπόλικο χιούμορ, παιγνιώδη διάθεση και πολυμήχανη σκέψη ονειρεύονται καινούριες διαδρομές και τρόπους αλλότριους για να ξανασυστηθούν σ’ αυτήν την αναποδογυρισμένη πραγματικότητα. Εκεί, στα μπαλκόνια, περνούν το χρόνο τους, ατενίζουν το μέλλον που φαίνεται να μην έρχεται, γαντζώνονται σ’ ένα παρόν ανελέητο και σαν άλλοι πειρατές ετοιμάζονται να κουρσέψουν τη ζωή τους ξανά απ’ την αρχή.
Η Χριστίνα Χριστοφή έστησε μία παράσταση εύρυθμη και καλαίσθητη, η οποία, με τρόπο σαφή και αποτελεσματικό, μεταφέρει στο κοινό τα αγωνιώδη ερωτήματα για την ανθρώπινη ύπαρξη και την καθημερινή φθορά, σωματική και ψυχική που υπέστησαν οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού τους. Οι ήρωες της αφηγούνται αλλά και συνδιαλέγονται στα μπαλκόνια τους. Αφηγήσεις της μνήμης και της φαντασίας, άνθρωποι που προσπαθούν να μην αγγίζονται αλλά που μεταφέρουν τις ιστορίες τους, που εκβάλλουν η μία στην άλλη, που σχηματίζουν κυκλοτερείς τροχιές · αφηγήσεις που άλλοτε αναδιπλώνονται στη σιωπή και άλλοτε ξετυλίγονται αλλοπαρμένες και φαντασιόπληκτες, παγιδευμένες σε μία ημιτελή πραγματικότητα που μερικές φορές γέρνει προς το θυμικό, προς το παραλήρημα, προς το θυμό.
Η παράσταση, μέσα από τις άρτιες ερμηνείες των ηθοποιών αλιεύει ιδέες και τις αξιοποιεί με απλότητα, χιούμορ και οικονομία μέσα σε 70 λεπτά, σχολιάζοντας εύστοχα τα μη διαχειρίσιμα συναισθήματα των ενοίκων της πολυκατοικίας. Ο κορονοιός ενεργοποίησε όλους αυτούς τους κρυμμένους αλλά και φανερούς φόβους, τους δικαιολογημένους αλλά και αδικαιολόγητους λόγους πανικού του καθενός… η παράσταση τονίζει ότι μόνο σε περιβάλλον, ηρεμίας, απομόνωσης, περισυλλογής μπορεί κάποιος να δει πού είναι στάσιμος ο καθένας μας, και να δεί τους φόβους του και να τους θεραπεύσει.
Η παύση που βιώνει ο κόσμος σήμερα όσον αφορά τις μετακινήσεις συνοδεύεται από μια ακόμα εσωτερική παύση. Εκείνη των αβίαστων επαφών και σχέσεων, της εξωστρέφειας. Ίσως για αυτό οι μικρές ιστορίες των ανθρώπων της πολυκατοικίας γίνονται τελικά ένα συνολικό αποτύπωμα μιας εποχής, που αφορά τον σύγχρονο άνθρωπο και τις δύσκολες αυτές συνθήκες που βιώνει. Η ιστορία του καθενός, είναι κοινή με την ιστορία του διπλανού του, που βιώνονται σε έναν κοινό χώρο και χρόνο.
Οι ηθοποιοί της παράστασης, μια ομάδα με νεύρο και συναίσθημα, είναι βασικός παράγοντας στην ενδιαφέρουσα αυτή παράσταση. Ο πάντα εξαιρετικός σε μονολόγους και αυτοαναλυτικές ιστορίες Πέτρος Αποστολόπουλος, άξιος υποκριτής, συγκινεί με την ειλικρίνεια του ήρωα του, αλλά και την On camera εξομολόγηση στο παιδί που δεν γνώρισε. Ο Σπύρος Ασημένιος, με φυσικότητα ερμηνεύει τον μοναχικό, μελαγχολικό νεαρό που πίνει στο μπαλκόνι του και στοχάζεται για την ανθρώπινη φύση.
Ο Ηλίας Γκογιάννος ως άλλος Ανδρέας στο μπαλκόνι, υποδύεται με χιούμορ τον ηθοποιό που βρίσκει την ευκαιρία να κάνει πρόβες για ένα έργο που θα ανέβει μόλις όλα ανοίξουν και αντιμετωπίζει με παιγνιώδη διάθεση ένα συμβολικό έργο το «Περιμένοντας τον Γκοντό», η Χριστίνα Καζάζη ερμηνεύει με πηγαία ευαισθησία αλλά και φινέτσα την «Ελένη» που προσπαθεί να βρεί έναν νέο δρόμο και τον ανακαλύπτει τελικά στο παρελθόν της, ενώ η Ευαγγελία Καπόγιαννη ισορροπεί εύστοχα την χιουμοριστική αλλά και μελαγχολική πλευρά της ηρωίδας της.
Ο Βαγγέλης Κουντουριώτης ανατρεπτικός και ευέλικτος, η Μαρία Μπρανίδου απόλυτα ακριβής στον ίσως πιο κυνικό αλλά ταυτόχρονα με μεγάλες ρωγμές ρόλο, ενώ ο Δημοσθένης Φίλιππας πλάθει έναν βαθιά ταραγμένο από τον εγκλεισμό ήρωα που προσπαθεί να βρεί διέξοδο και παρηγοριά στα ντοκυμαντέρ ,ψάχνοντας τη ζωή μέσα από ιστορίες ζωής. Το καστ συμπληρώνει στον ιδιαίτερα συμβολικό ρόλο του πειρατή ο Νίκος Μπρανίδης.
Λειτουργική και πρακτική η κατασκευή του σκηνικού που δημιουργεί την αίσθηση της απόστασης μεταξύ των ηρώων, κατοίκων της ίδιας πολυκατοικίας, και πολύ σωστοί, ειδικά για ανοιχτό χώρο, οι φωτισμοί.
Στο σύνολο της είναι μια γλυκόπικρη παράσταση, που αγγίζει το θεατή λόγω της αμεσότητας του λόγου, των ιστοριών και γιατί ο καθένας από εμάς μπορεί να κάνει μια αναγωγή στα συναισθήματα και την κατάσταση των ηρώων. Ακόμα και τώρα, που είναι ίσως νωρίς για να πάρουμε απόσταση από τα πράγματα και να κατανοήσουμε τι ζήσαμε και τι ζούμε, η παράσταση αυτή μπορεί να γίνει μια πηγή προσωπικής διερεύνησης. Θα άξιζε να τη δούμε και το χειμώνα, ίσως ακόμα πιο εμπλουτισμένη με ιστορίες και σκέψεις.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Κείμενο/σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή
Παίζουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά): Πέτρος Αποστολόπουλος, Σπύρος Ασημένιος, Ηλίας Γκογιάννος, Χριστίνα Καζάζη, Ευαγγελία Καπόγιαννη, Βαγγέλης Κουντουριώτης, Μαρία Μπρανίδου, Νίκος Μπρανίδης, Δημοσθένης Φίλιππας