Είδαμε το Blue Train – Κριτική της Παράστασης

​Το «Blue Train» του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σουλεϊμάν, παρουσιάζεται στο Θέατρο Άλμα από τον Οκτώβριο του 2024. Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, επιστρέφει στη θεατρική γραφή με το «Blue Train», ένα έργο που λειτουργεί περισσότερο ως ψυχολογικό πορτρέτο παρά ως δράμα με έντονη πλοκή. Σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σουλεϊμάν, το έργο επιχειρεί να μιλήσει για μια γενιά που έχει χάσει τις σταθερές της, παγιδευμένη ανάμεσα στις προσδοκίες των άλλων και στις δικές της εκκρεμότητες.

• Κριτική Κάτια Σωτηρίου
• Ημερομηνία Δημοσίευσης 4/4/2025

Ο κεντρικός ήρωας, ο Μιχάλης, βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο της ζωής του – στα 45, εργένης, γκέι, χωρίς παιδιά ή σύντροφο, περνά ένα Κυριακάτικο απόγευμα μόνος, όταν μια σειρά από επισκέψεις θα ταράξουν τη ρουτίνα του. Η μητέρα του, μια παλιά φίλη, ένας πρώην σύντροφος και ένα one-night stand φέρνουν μαζί τους και διαφορετικές εκδοχές του ίδιου του εαυτού του.

Υπήρξε πράγματι ένα «Blue Train» — ένα παλιού τύπου γκέι μπαρ στον Κεραμεικό. Σήμερα, το blue train του έργου δεν είναι χώρος αλλά ένα τρένο ζωής με διαφορετικούς σταθμούς για κάθε ήρωα, αλλά και για καθέναν από το κοινό.  Το «Blue Train» εστιάζει στο τι σημαίνει να φτάνεις στη μέση της ζωής και να κοιτάς πίσω, όχι με νοσταλγία αλλά με αμηχανία. Πώς συμβιβάζεται η ανάγκη για αγάπη με την επιλογή της ανεξαρτησίας; Πόσο χώρο καταλαμβάνουν οι γονικές φωνές στο εσωτερικό μας; Είναι τελικά η μοναξιά επιλογή ή απόρροια αλλεπάλληλων συμβιβασμών;

Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος γράφει για τις φοβίες και τις ανασφάλειες μιας γενιάς που γίνεται 40+. Μιας γενιάς που αγωνίζεται να διατηρήσει την αθωότητά της, ενώ παράλληλα προσπαθεί να συμβαδίσει με τον αμείλικτο ρυθμό του χρόνου. Παρόλο που οι γενιές μοιάζουν να μην μπορούν να συνεννοηθούν, οι βαθύτερες ψυχικές δυνάμεις που τις  κινούν – οι αναστολές, οι πιέσεις της ηλικίας, το αίσθημα της απομόνωσης και του αποκλεισμού – παραμένουν σχεδόν αμετάβλητες, ξαναεμφανίζονται ξανά και ξανά, με την ίδια ένταση.  Το έργο δεν προσπαθεί να καταγγείλει ή να σοκάρει – αντιθέτως, ψιθυρίζει ερωτήματα, δείχνοντας ότι το προσωπικό είναι πάντα πολιτικό, ακόμη και όταν λέγεται απλά, μέσα από μια κουβέντα στην κουζίνα ή ένα βλέμμα γεμάτο τύψεις.

Η παράσταση διακρίνεται για τον καλό ρυθμό της. Ο Γιώργος Σουλεϊμάν επιλέγει μια λιτή, ρεαλιστική σκηνοθετική προσέγγιση, που ίσως κινείται λιγότερο ανατρεπτικά από όσο θα θέλαμε σε κάποιες στιγμές. Ωστόσο, δεν επιδιώκει να καλλωπίσει την καθημερινότητα – αντιθέτως, αναδεικνύει τη θαμπάδα της, το βάρος της επανάληψης. Κυρίως όμως, ακόμα και αν καταφεύγει σε «κλισέ», η παράσταση καταφέρνει να αναδείξει τον ανθρώπινο χαρακτήρα του κειμένου, καθώς το θέατρο έχει πάντα να κάνει με ιδέες, είτε απλές είτε σύνθετες, αλλά όταν ένα κατά κύριο λόγο ρεαλιστικό έργο ασχολείται τόσο άμεσα με σύγχρονα ζητήματα, είναι σημαντικό οι χαρακτήρες του να παρουσιάζονται πρώτα και κύρια ως άνθρωποι — και όχι απλώς ως ενσαρκώσεις επιχειρημάτων. Και αυτό επιτυγχάνεται πλήρως.

Η δράση εκτυλίσσεται σε έναν οικείο χώρο – ένα διαμέρισμα που λειτουργεί ως σκηνικό αλλά και ως ψυχολογικό τοπίο. Τα εξαιρετικά φώτα ( Ζωή Μολυβδά Φαμέλη) και η μουσική παραπέμπουν σε εσωτερικές διαθέσεις, με έξυπνες εναλλαγές ρυθμού. Τα σκηνικά της Ηλένιας Δουλαδίρη αποτυπώνουν το διαμέρισμα του Μιχάλη, με έμφαση στο μπαρ και τους φωτισμούς που παραπέμπουν σε ατμόσφαιρα club. ​

Ερμηνείες

Ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης σε μια εσωτερική ερμηνεία, αποτυπώνει την αμηχανία και τη συναισθηματική κόπωση ενός ανθρώπου που έχει χτίσει μια ζωή με όρους προστασίας, όχι πληρότητας. Ο ήρωας του, με την ωριμότητα της ηλικίας του να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ανάγκη του να μην υποκύψει στις επιθυμίες των άλλων, τελικά παραμένει εγκλωβισμένος, συνειδητά ή ασυνείδητα σε έναν οριακά ανεδαφικό ψυχισμό επαναστατικής μοναξιάς. Ο Μιχάλης του Χατζηαγγελάκη βιώνει αυτή τη μοναξιά με θυμό, που συνδέεται βαθιά με την έλλειψη αποδοχής από την οικογένεια του, αλλά και ίσως από τον ίδιο τον εαυτό του σε σχέση με τη σεξουαλικότητά του.

Η Μαρία Αλιφέρη ενσαρκώνει με ακρίβεια τον τύπο της μάνας που δεν έχει αποδεχτεί πλήρως την ενηλικίωση του παιδιού της. Καταφέρνει επιδέξια να αποδώσει τις μικρές ενοχλητικές εμμονές, τις ενοχές και τη θλίψη μιας γυναίκας που ζει μέσα σε μια ψευδαίσθηση ελέγχου, αλλά που δεν μπορεί να αρθρώσει λόγο πραγματικά συμπαραστατικό στο παιδί της, καθώς προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες ενός απορριπτικού πατέρα και ενός γιου που απομακρύνθηκε εξαιτίας του, αποτυπώνοντας αυτές τις συγκρούσεις, φέρνοντας στο φως τη δυσκολία της αποδοχής και της εξέλιξης για όλους τους εμπλεκόμενους.  Είναι συγκινητικά ανθρώπινη και οικεία.

Η Αναστασία Στυλιανίδη,  η φίλη-καθρέφτης, που λειτουργεί ως το alter ego του Μιχάλη, φέρνει ρυθμό και ένταση στην παράσταση. Είναι εκείνη που λέει όσα ο ήρωας φοβάται να παραδεχτεί. Η Στυλιανίδη φωτίζει με πάθος και ειλικρίνεια το ρόλο μιας ματαιωμένης και ευάλωτης σαραντάρας, που προσπαθεί να κρατηθεί σε μια ζωή που άλλαξε ο ρυθμός της άρδην, και που δείχνει να την προσπερνά, ενώ ο γκέι κολλητός της είναι το μοναδικό σταθερό σημείο.

Ο Γιώργος Μπένος σε έναν έντονα φορτισμένο ρόλο υποδύεται τον πρώην σύντροφο που φέρνει το παρελθόν στο παρόν με κατανόηση και τρυφερότητα μαζί. Η σύγκρουση των δύο χαρακτήρων αποτυπώνει εύστοχα το πόσο δύσκολο είναι να προχωρήσουν οι άνθρωποι στη ζωή τους κοιτώντας τα πραγματικά θέλω τους. Ο Μπένος κρατά την ισορροπία ανάμεσα στην οργή και τη θλίψη με λεπτότητα.

Ο Γιάννης Τσουμαράκης , ο νεότερος χαρακτήρας της ιστορίας, λειτουργεί ως υπενθύμιση του κόσμου που κινείται μπροστά, ενώ ο Μιχάλης μένει πίσω. Ο Τσουμαράκης δίνει μια φυσική, αβίαστη ερμηνεία, στο ρόλο του εκπροσώπου της Gen Z που έχει τα δικά της ήθη, γλωσσικά και κοινωνικά ιδιώματα.

Συνολικά το «Blue Train» αποτελεί μια παράσταση που, παρά τις όποιες αδυναμίες τη, καταφέρνει να αγγίξει θέματα όπως η μοναξιά, η ενηλικίωση και οι ανθρώπινες σχέσεις, με τρόπο που προκαλεί σκέψη και συναίσθημα. Η τρυφερότητα του κειμένου και οι ειλικρινείς ερμηνείες καθιστούν την παράσταση σύγχρονη, αξιόλογη και ενδιαφέρουσα για το θεατρικό κοινό.