Το νέο έργο του Γιωργή Τσουρή, «Μακριά από παιδιά», που παρουσιάζεται στο Θέατρο Ιλίσια είναι το τελευταίο μέρος μιας τριλογίας που διερευνά την έννοια της οικογένειας στη σύγχρονη Ελλάδα. Μαζί με το «170 τετράγωνο» και τον «Χαρτοπόλεμο», αυτό το έργο εμβαθύνει στο θέμα της πατρικής εστίας. Το «Μακριά από παιδιά» εστιάζει συγκεκριμένα στους ενήλικες που δεν έκαναν ποτέ παιδιά και στους γονείς που δεν μεγάλωσαν ποτέ αληθινά. Μέσα από αυτή την ιστορία, ο Τσουρής απεικονίζει τις καθημερινές μάχες απλών ανθρώπων που ξαφνικά έρχονται αντιμέτωποι με τους δικούς τους περιορισμούς και θνητότητα. Η παράσταση θα παίζεται ως 28/5.
- Κείμενο Κάτια Σωτηρίου
- Δημοσίευση 24/5/2023
Ο Γιωργής Τσουρής, ένας μέσος σύγχρονος Έλληνας, κάθεται στο σαλόνι του και αρχίζει να φτιάχνει μια νέα ιστορία. Επιλέγει προσεκτικά χαρακτήρες που αντικατοπτρίζουν τις παθολογίες της σημερινής κοινωνίας, δημιουργώντας έναν μικρόκοσμο του κόσμου γύρω μας. Αυτοί οι χαρακτήρες είναι συγγενείς, αντιπροσωπεύοντας τον μέσο τριαντάρη. Ο Τσουρής χρησιμοποιεί το χαρακτηριστικό στιλ του ακατέργαστου ρεαλισμού, αλλά προσθέτει μια νότα χιούμορ για να κάνει ακόμα και τις πιο ζοφερές καταστάσεις να φαίνονται λιγότερο τρομακτικές καθώς στέκεται απέναντι σε μια βαθιά δυσλειτουργική οικογένεια με μυστικά, θυμό, πάθη, εξαρτήσεις.
Η απεικόνιση της οργής και της έλλειψης επικοινωνίας στις οικογένειες σήμερα από τον συγγραφέα είναι μια ζοφερή απεικόνιση της πραγματικότητας. Αυτή η αποκάλυψη είναι τόσο βαθιά που αναγκάζει το συγγραφέα να εμβαθύνει και να αντιμετωπίσει την αταξία που την περιβάλλει. Η σοβαρότητα της κατάστασης είναι συντριπτική και ο συγγραφέας δεν έχει άλλη επιλογή από το να αντιμετωπίσει το χάος που υπάρχει κάτω από την επιφάνεια.
Αυτή η γραφή εμβαθύνει σε ένα θέμα που μας επηρεάζει όλους, αποκαλύπτει ένα περίπλοκο δίκτυο από ανησυχίες, τρωτά σημεία, αφέλεια και άλυτο συναισθηματικό πόνο που μπορεί να αναστατώσει βαθιά όσους το αντιμετωπίζουν προσεκτικά. Ο μύθος της ισορροπίας ανάμεσα στο δραματικό και το αντίθετό του διαμορφώνεται από εντάσεις, ανοχές, αταξία, διλήμματα, επιπλοκές, χάος και απογοητεύσεις. Η αξία του θεσμού της οικογένειας και κατ’ επέκταση της ελληνικής κοινωνίας απομυθοποιείται μέσα από μια ρεαλιστική απεικόνιση από τον Τσουρή, που ενσωματώνει συμβολισμό, ειλικρίνεια και μέτρο. Καθώς τα άτομα ωριμάζουν, συνήθως πρέπει να αντιμετωπίσουν διάφορα συναισθηματικά εμπόδια, όπως η άρνηση, η ταλαιπωρία, η απελπισία και η καταστολή των τραυμάτων του παρελθόντος. Τόσο η γραφή του Τσουρή όσο και η σκηνοθεσία τονίζουν μέσα από τη συμπεριφορά των βασικών ηρώων ότι οι προκλήσεις μπορεί να εμποδίσουν την προσωπική τους ανάπτυξη και να οδηγήσουν σε μια αίσθηση σύγχυσης και αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς.
Οι πρωταγωνιστές της παράστασης βιώνουν τους δικούς τους μοναδικούς αγώνες και διχάζονται ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, το γνωστό και το άγνωστο, το παρόν και το μέλλον, τα μυστικά, την επικοινωνία με τον έξω κόσμο – η συνεχής ενασχόληση του βασικού ήρωα με το κινητό του, ενώ αδυνατεί να επικοινωνήσει ουσιαστικά με την οικογένεια του. Η δυναμική μεταξύ θύματος και δράστη είναι αναπόσπαστη στη διαμόρφωση της σχέσης τους και ο Γιώργος Παλούμπης έχει επηρεάσει σημαντικά την καθοδήγηση της αφήγησης με σεβασμό στο αρχικό υλικό, με αποτέλεσμα μια πολυτάραχη πλοκή.
Ο Γιώργος Παλούμπης, σταθερός συνεργάτης της ομάδας, προσεγγίζει τη δουλειά του ως σκηνοθέτη με τρόπο ευθύ. Επικεντρώνεται στη ρεαλιστική και γραμμική αφήγηση, δίνοντας έμφαση στους διαλόγους των βασικών χαρακτήρων και εμφυσώντας ορισμένες σκηνές με αυξημένο συναίσθημα. Συνολικά, επιτρέπει στην πλοκή να ξεδιπλωθεί φυσικά χωρίς περιττούς στολισμούς. Ωστόσο αξίζει να σημειωθεί ότι η ένταση στη συγκεκριμένη παράσταση ξεκινά σχεδόν από την αρχή, δε χτίζεται δραματουργικά όπως στις άλλες παραστάσεις του, και συνεχίζει καθόλη τη διάρκεια της σε υψηλό επίπεδο, ίσως τόσο που ανά στιγμές μοιάζει οριακά ενοχλητικό και λειτουργεί σε βάρος της αποδοχής του αρχικού στόχου από τον θεατή.
Όπως συνήθως στις παραστάσεις των Τσουρή – Παλούμπη οι ερμηνείες είναι συνολικά σε υψηλά επίπεδα. Ο Γιωργής Τσουρής παραδίδει μια ακόμη εξαιρετική ερμηνεία στο ρόλο του Τάσου, επιδεικνύοντας εξαιρετικό έλεγχο στην ικανότητά του να μεταδίδει συναισθήματα και συνδυάζοντας επιδέξια τις δραματικές και κωμικές σκηνές του για να δημιουργήσει έναν σημαντικό ήρωα.
Εύθραυστη αλλά και όταν απαιτείται δυναμική η Ελεάνα Καυκαλά ως Όλγα, διαχειρίζεται με εξαιρετικό τρόπο τα μυστικά της ηρωίδας της. Με θαυμάσιο χιούμορ, ευγένεια και ανθρωπιά η ερμηνεία του Θανάση Ζερίτη («Μπάμπης») , και ακρίβεια η ερμηνεία του Μιχαήλ Μελίσση ως Ντένη.
Ξεχωριστή μνεία στη Χριστίνα Τσάφου που υποδύθηκε τον χαρακτήρα της μητέρας του Τάσου, η οποία πάσχει από άνοια. Ως έμπειρη ηθοποιός, έδωσε μια τρυφερή και συγκινητική ερμηνεία ικανή να αποτυπώσει τις αποχρώσεις της κατάστασης του χαρακτήρα της.
Σημαντικοί παράγοντες της παράστασης όπως πάντα οι εξαιρετικοί φωτισμοί της Σεμίνας Παπαλεξανδροπούλου, το λειτουργικό σκηνικό της Θάλειας Μέλισσα και τα σύγχρονα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα.
Στο σύνολο της είναι μια ακόμα αξιόλογη παράσταση του Γιώργη Τσουρή, ίσως κάπως κατώτερη των άλλων δυο που άνοιξαν την τριλογία της πατρικής εστίας – οικογένειας στην Ελλάδα του σήμερα. Η παράσταση ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και την οικογενειακή τραγωδία, με τον αναγκαίο και καταλυτικό ρεαλισμό ως πηγή δραματικής ενέργειας στη σκηνή, και παρά τις αδυναμίες της, καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό να αποτυπώσει τα ανοιχτά οικογενειακά τραύματα και τις αιτίες τους.
Συγγραφέας: Γιωργής Τσουρής
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Δραματουργική επεξεργασία: Βάλια Παπακωνσταντίνου – Φοίβος Ριμένας
Βοηθός Σκηνοθέτης: Γιωργής Τσουρής
Μουσική επιμέλεια / Βίντεο εγκατάσταση: Γιωργής Τσουρής
Σκηνικά: Θάλεια Μέλισσα
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Κίνηση: Βάλια Παπακωνσταντίνου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Φωτογραφίες: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
Επικοινωνία & Δημόσιες Σχέσεις: Όλγα Παυλάτου
Ηθοποιοί:
Γιωργής Τσουρής, Ελεάνα Καυκαλά, Θανάσης Ζερίτης, Μιχαήλ Μελίσσης
Στο ρόλο της Αλίκης η Χριστίνα Τσάφου