Κείμενο Κάτια Σωτηρίου
Με τις περισσότερες χειμερινές σκηνές να έχουν κλείσει πια τις αυλαίες τους και τα θερινά φεστιβάλ να έχουν ήδη ξεκινήσει δυναμικά, το mytheatro κάνει έναν απολογισμό των κορυφαίων ερμηνειών της χρονιάς. Η θεατρική χρονιά 2017-2018 μας επιφύλασσε εκπλήξεις, υπέροχες διασκευές, και νέα έργα που μας εντυπωσίασαν. Επιλέξαμε, μέσα από πολλές αξιόλογες ερμηνείες, αυτές που ξεχώρισαν, που μας συγκίνησαν, που μας καθήλωσαν. Τις ερμηνείες που θαυμάσαμε και αγαπήσαμε. Για πρώτη φορά φέτος, εκτός από τις μεμονωμένες ερμηνείες, συμπεριλαμβάνουμε και 2 ολόκληρους θιάσους, από τον Αρίστο, και την Αγάπη που άργησε μια μέρα. Όχι μόνο γιατί δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάποιον ηθοποιό από το θίασο, αλλά γιατί όλοι μαζί ύφαναν έναν υπέροχο ερμηνευτικό ιστό, αναδεικνύοντας τις δυο αυτές παραστάσεις ανάμεσα στις πιο αγαπημένες μας για το 2017-2018.
Ο θίασος – Αρίστος: οι Μιχάλης Οικονόμου, Λένα Ουζουνίδου, Γιώργος Χριστοδούλου, μέσα από τις εναλλαγές των ρόλων τους, δημιουργούν μια αμφίδρομη σχέση παράστασης-κοινού, καθιστώντας τον Αρίστο ίσως την κορυφαία παράσταση της χρονιάς. Η χαροκαμένη μάνα αλλά και η μαγκιόρα τραγουδίστρια της Λένας Ουζουνίδου, η συνταρακτική Λολό και ο επιβλητικός συμβολαιογράφος του Μιχάλη Οικονόμου, ο γλοιώδης περιπτεράς, ο ζεστός φίλος, αλλά και ο συγκινητικός και καθηλωτικός Αρίστος του Γιώργου Χριστοδούλου συναντήθηκαν σε μια παράσταση που συγκίνησε για τη γνησιότητα και την τρυφερότητα της.
Ο θίασος – Η αγάπη άργησε μια μέρα. Οι Αιμιλία Υψηλάντη, Αθηνά Τσιλύρα, Κατερίνα Μισιχρόνη, Μυρτώ Γκόνη, Μαρία Καρακίτσου, Βασιλική Διαλυνά, Μαρία Αποστολακέα έφεραν μια σπάνια ποιότητα επί σκηνής, παίζοντας με τη σχέση σώματος – χώρου, την πλαστικότητα, το φως, την αγάπη, τη σκληρότητα. Μια παράσταση ποίημα, με τον Ένκε Φεζολλάρι να ενορχηστρώνει άψογα έναν ετερόκλητο, υπέροχο θίασο.
Φιλαρέτη Κομνηνού – Γρανάδα: Η Φιλαρέτη Κομνηνού μας χάρισε μια αξιοθαύμαστη ερμηνευτική tour de force στο νέο έργο του Γιάννη Καλαβριανού. Στο ρόλο της μάνας, δίδαξε υποκριτική με μια χωμάτινη ερμηνεία, που ανάβλυζε ενέργεια και συναίσθημα, αποδίδοντας τον κυνισμό, την απελπισία, αλλά και την υπερβατική, τελικά, μεγαλοψυχία της ηρωίδας της.
Χρήστος Λούλης – Βάκχες: Ο Χρήστος Λούλης σε μια στοιχειωτική ερμηνεία ως Διόνυσος, κινήθηκε με ορμή, ρυθμό και έκρηξη, στην πιο ουσιαστική και ώριμη θεατρική του στιγμή, σε μια παράσταση που ξεχώρισε για τη θεατρικότητα και τη σκηνική ευφυΐα των ερμηνευτών της.
Γαλήνη Χατζηπασχάλη – Με δύναμη από την Κηφισιά: Με μια Αλμοδοβαρικής ζωντάνιας ερμηνεία η Γαλήνη Χατζηπασχάλη μας επανασύστησε με την λεπτών αποχρώσεων αλλά και απόλυτα ελεγχόμενη υστερία, σε μια από τις πιο απολαυστικές ερμηνείες της χρονιάς.
Μαρία Κίτσου – Λυσσασμένη Γάτα . Η Μαρία Κίτσου σε έναν εμβληματικό ρόλο ερμήνευσε την ηρωίδα της με ορμητική τρυφερότητα αλλά και την καθηλωτική απελπισία ενός αδιέξοδου έρωτα. Η Μάγκι της είχε τη δέουσα παραφορά και τον εσωτερικό σπαραγμό που κάνουν μια ερμηνεία σπουδαία.
Ρενη Πιττακή – Misery: Οι θεατές είχαν την ευκαιρία να δουν μια από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς μας να αναμετράται με ένα από τα σημαντικότερα Όσκαρ στην ιστορία του θεσμού (Cathy Bates) και να δίνει νέα πνοή σε έναν θεσπέσιο ρόλο. Η Ρένη Πιττακή ακροβατεί μεταξύ παράνοιας και αγαθότητας, σε μια τρομακτικά υποβλητική και απόλυτα λεπτοδουλεμένη ερμηνεία.
Λένα Παπαληγούρα – Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν: Η Λένα Παπαληγούρα δοκιμάστηκε σε έναν ρόλο – φόρμα που απαιτούσε ιδανικό συνδυασμό αποστασιοποίησης και απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών της μέσων, και κατάφερε να δημιουργήσει μια απόλυτα γοητευτική Μαρία Μπράουν αποδίδοντας εξαίσια όλες τις αγωνίες, τις απογοητεύσεις και τους μικρούς θριάμβους της Φασμπιντερικής ηρωίδας.
Ελένη Στεργίου: Καραφλομπέκατσος και Σπυριδούλα: Η Ελένη Στεργίου μας χάρισε μια από τις πιο συνταρακτικές ερμηνείες της χρονιάς. Μεταξύ Tacones Lejanos και Mala educacion, με ένα βαθιά φλεγόμενο ταμπεραμέντο, απέδωσε συγκινητικά τον ψυχισμό μιας βασανισμένης, περιθωριοποιημένης ψυχής, αλλά και τις σχέσεις των ρημαγμένων ανθρώπων που υποχρεώνονται σε μοναξιά και σε σιωπή με μια αυθεντική εξομολόγηση αλήθειας πίσω και πέρα από την μάσκα.
Γιώργος Παπαπαύλου – Συλλέκτης: δύσκολα μπορεί κανείς να αποδώσει στο θέατρο τόσο επιτυχημένα την ιδεοψυχαναγκαστική συμπεριφορά ενός μεταιχμιακού ήρωα. Ο Γιώργος Παπαπαύλου ερμήνευσε τον Clegg με τη λάμψη που είναι συνώνυμη ενός μυαλού που έχει βουτήξει σε μια πλάνη και που εμμένει στον υποκειμενικό του κόσμο. Μια ερμηνεία δουλεμένη στη λεπτομέρεια, που κατάφερε να χωρέσει το τέρας και τον άνθρωπο στην ίδια σκηνή.
Γιάννος Περλέγκας – Αδαής και Παράφρων: Ο Γιάννος Περλέγκας σε έναν θηριώδη ρόλο, χάρισε στο Αθηναικό κοινό μια από τις διαυγείς και κοφτερές ερμηνείες της χρονιάς, σκηνοθετώντας ταυτόχρονα μια παράσταση σπάνιας αισθητικής.
Μια παράσταση που ήταν επίσης αξιόλογη ήταν το έργο του Ζαν Πώλ Σαρτρ Νεκρασώφ που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από την ομάδα ΘΕ.ΑΜ.Α. – Θέατρο Ατόμων με Αναπηρία στο Από Μηχανής Θέατρο σε 23 παραστάσεις.
Ήταν και η μοναδική παράσταση της σαιζόν που προσέφερε προσβασιμότητα για άτομα με αισθητηριακές αναπηρίες, οπως ακουστική περιγραφή και Ελληνική Νοηματική Γλώσσα, υπέρτιτλους στα Ελληνικά και Αγγλικά και φυσικά ο χώρος ήταν απόλυτα προσβάσιμοσ σε άτομα με κινητικές αναπηρίες.
Αυτά οφείλουμε να τα λέμε και να τα ενθαρρύνουμε!!