Γιώργος Χρυσοστόμου

Αποκλειστική συνέντευξη για το mytheatro.gr

• Επιμέλεια της συνέντευξης, ερωτήσεις φωτογραφίες Κάτια Σωτηρίου

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου είναι εκείνη η περίπτωση ηθοποιού που αν τον δεις στο θέατρο χωρίς να τον γνωρίζεις ήδη, ψάχνεις να βρεις με αγωνία ποιος είναι, για να βάλεις ένα όνομα σε αυτόν τον εξαιρετικό ερμηνευτή. Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη το βραβείο Χορν, για το ρόλο του στο Μίστερο Μπούφο του Ντάριο Φο. Πληθωρικός και έντονος, ισορροπεί με επιτυχία ανάμεσα στο αυστηρό αρσενικό, αλλά και στον πιο γλυκό τύπο που θα ήθελες να έχεις φίλο. Τον συνάντησα σε μια ιδιαίτερα φορτωμένη περίοδο, που παίζει το Λίλιομ στο Θέατρο Πόρτα, ετοιμάζεται για το Μότζο, το νέο έργο που ανεβαίνει στην ίδια σκηνή από 28/2, πάλι σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, και που εμφανίζεται με τους Άγαμους Θύτες σε έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο.
Ακολουθεί η συνέντευξη.

• Κάτια Σωτηρίου. Από τη Ρόδο στο ΚΘΒΕ. Πώς έγινε το βήμα αυτό στη ζωή σου;

Γιώργος Χρυσοστόμου. Υπάρχουν πολλές ιστορίες που θα μπορούσα να σου πω για αυτό, αλλά θα σου πω μια που συζητούσα πρόσφατα και είναι αληθινή. Στα 13-14 μου κατάλαβα ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μου αρέσει το διάβασμα, κάτι που φαινόταν και στους βαθμούς μου στο γυμνάσιο. Στο Λύκειο ήταν λίγο χειρότερα τα πράγματα. Άρχισα να ασχολούμαι με μια θεατρική ομάδα εντελώς ερασιτεχνικά, και κατάλαβα ότι αυτό ήταν. Είδα ότι τα πήγαινα καλά και ότι έπαιρνα τα εύσημα για αυτό που έκανα, και αποφάσισα ότι αυτό θα ακολουθούσα τελικά. Στα 14-15 το είχα πάρει απόφαση, αλλά ο χρόνος περνούσε δύσκολα. Μετά έδωσα και στο Εθνικό και στο ΚΘΒΕ, γιατί οι γονείς μου δεν ήθελαν καθόλου να ασχοληθώ με αυτό, και η υπόσχεση μου ήταν ότι θα περάσω σε κρατική σχολή, ώστε να μη χρειαστεί να πληρώσουν τίποτα, και όντως έτσι έγινε.

• Κ.Σ. Από τότε έχουν περάσει πολλά έργα και ρόλοι. Πόσο όμως άλλαξε τη θεατρική ζωή σου και τον τρόπο που σε βλέπουν οι άλλοι το βραβείο Χορν;

Γ.Χ. Δεν άλλαξε καθόλου. Ούτε μέσα μου άλλαξε κάτι. Βέβαια μπορώ τώρα πια να μην κάνω το δύσκολο, λέω και μόνος μου το «μπράβο» στον εαυτό μου, και πραγματικά εκείνος ο μονόλογος στο Μίστερο Μπούφο ήταν πολύ ισχυρός για μένα. Χαίρομαι γιατί με εκτιμούσαν οι συνεργάτες μου και πριν από το βραβείο, οπότε δεν είναι ότι τώρα ξαφνικά μου δίνουν μεγαλύτερη σημασία, ή μου δίνουν περισσότερες δουλειές. Έχει λοιπόν σημασία το βραβείο, και βέβαια ήθελα να το κερδίσω, αλλά δε σημαίνει ότι άλλαξε κάτι. Συν ότι μετά το βραβείο έμεινα άνεργος ένα εξάμηνο…

• Κ.Σ. Είναι τελικά η δουλειά στο θέατρο τόσο κακοπληρωμένη όσο ακούγεται;

Γ.Χ. Ανέκαθεν ήταν έτσι, ακόμα και στις καλές εποχές. Κακοπληρωμένη όμως είναι και η τηλεόραση, για λόγους χρονικού πλαισίου ωστόσο, γιατί αν δουλεύεις δέκα ώρες την ημέρα και πληρώνεσαι ενάμιση χρόνο μετά, με τι θα ζεις; Γενικά λοιπόν οι ηθοποιοί είναι κακοπληρωμένοι στη χώρα αυτή. Έτσι ήταν πάντα. Βέβαια οι θίασοι πρωταγωνιστών ή ηθοποιών από τον ελληνικό κινηματογράφο ή κάποιοι συγκεκριμένοι έβγαζαν πολύ καλά λεφτά, αλλά τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα, έχουν πέσει και τα εισιτήρια, επιτρέποντας και σε περισσότερο κόσμο να έρθει στο θέατρο… Ωστόσο αυτό είναι κάτι που εμένα μου αρέσει περισσότερο, και το προτιμώ από το να έπαιρνα εγώ περισσότερα χρήματα. Είμαι ίσως λίγο πιο «αριστερός» σε αυτό το θέμα. Γενικά όμως βλέπεις ότι πολλοί ηθοποιοί κάνουν δυο και τρεις δουλειές ταυτόχρονα.

• Κ.Σ. Με αφορμή αυτό, δουλεύεις ως ηθοποιός, αλλά ασχολείσαι και με τη μουσική, ως performer…

Γ.Χ. Δουλεύω το βράδυ στους Άγαμους Θύτες… συμμετέχω βέβαια σε τραγούδια ομαδικά, αλλά δεν έχω κάποιο σόλο, δεν είμαι μουσικός. Η σχέση μου με τη μουσική περιορίζεται στο ότι παίζω μουσική ως d.j. και στο ότι έχω φτιάξει κάποια παντομιμικά σκετς που αφορούν τη μουσική ως τέχνη. Δεν είναι καλή ιδέα για παράδειγμα να με βάλεις να τραγουδήσω!

• Κ.Σ. Πόσο εύκολο είναι να επιλέγει κάποιος δουλειές σήμερα;

Γ.Χ.. Πάντα ήταν εύκολο. Για τους ηθοποιούς δεν άλλαξαν και πολύ τα πράγματα. Κρίση είχαν πάντα οι ηθοποιοί. Και σε αυτό που εκπαιδεύονται ιδιαίτερα οι Έλληνες ηθοποιοί που δεν έχουν την πολυτέλεια του μάνατζερ ή coach όπως οι ξένοι ηθοποιοί, είναι ότι μανατζάρονται και κοουτσάρονται μόνοι τους, και κατορθώνουν να είναι πιο ευέλικτοι σε διάφορα είδη θεάματος. Δε βάζω όρους όπως εμπορικό ή κουλτουριάρικο, γιατί αυτοί οι διαχωρισμοί δεν υπάρχουν πια, και κακώς υπήρχαν και παλιότερα. Υπάρχουν ηθοποιοί που μπορούν να είναι πιο ευέλικτοι σε είδη θεάματος. Εγώ χαίρομαι που από τη μία παίζω το «Λίλιομ» και μετά τρέχω σε μια αρένα με 1500 άτομα και κάνω έναν μονόλογο. Ο ηθοποιός μπορεί να επιλέξει τα πάντα, από το να μη δουλέψει, μέχρι και να διαλέξει ρόλους με βάση την ιεραρχία και το σύστημα του. Βεβαίως, δεν μπορώ να πάω σε κάποιον και να του πω ότι θέλω αυτό το ρόλο. Από τη φύση της είναι μια δουλειά που σε διαλέγουν οι άλλοι. Υπάρχουν συνάδελφοι που μπορούν να επιλέξουν μόνοι τους, αλλά αυτά είναι μεγέθη που εγώ δεν τα έχω αγγίξει.

• Κ.Σ. Είσαι ωστόσο σε συνεργασία με τον Θωμά Μοσχόπουλο σταθερά εδώ και κάποια χρόνια…

Γ.Χ. Ναι τέσσερα. Είναι σημαντικό γιατί περίμενα πολύ καιρό στην ουρά για να δουλέψω μαζί του. Υπάρχει επικοινωνία και πολύ καλή συνεργασία, και βλέπω ότι μέσα από αυτό εξελίσσομαι. Δεν είναι κάτι που το λέω εγώ μόνο, αλλά μου το λένε και οι άλλοι. Βγαίνει ένα καλό αποτέλεσμα κάθε φορά. Από Λίλιομ σε Μότζο θα δείτε έναν άλλο τύπο. Και αυτό είναι η μαγεία, αυτό που περιμένω. Και τα χειροκροτήματα και τα λεφτά τα θέλω φυσικά, αλλά είναι σημαντικό να εξελίσσομαι κι εγώ μέσα από αυτό.

• Κ.Σ. Η δημοσιότητα που έχεις, και λόγω τηλεόρασης αλλά και λόγω καλλιτεχνικών επιτυχιών στο θέατρο σε έχει επηρεάσει σε κάποιο βαθμό;

Γ.Χ. Τον πρώτο καιρό δεν μπορούσα να τη διαχειριστώ, γιατί δεν ήξερα πώς να το κάνω, και αυτό μου προκαλούσε εκνευρισμό. Γινόμουν εριστικός και πιο δραματικός από όσο χρειάζεται, αλλά τώρα μπορώ να τη διαχειριστώ πολύ καλύτερα. Και πλέον είμαι σε κατάσταση που την απολαμβάνω. Ωστόσο, υπάρχουν και επιθετικές εκδοχές της δημοσιότητας πολλές φορές, είτε γιατί κάποιος ταυτίζεται με κάτι που έκανες σε ένα ρόλο και θεωρεί ότι έτσι είσαι και στη ζωή σου. Αυτό είναι ανθρώπινο βέβαια σε κάποιο βαθμό. Ειδικά στην τηλεόραση, όταν μπαίνεις στη ζωή κάποιου και του απευθύνεσαι από την τηλεόραση κάθε μέρα, θεωρεί ότι τον «ακούς και τον δέχεσαι», ότι έχει την οικειότητα να σου μιλήσει στο δρόμο κάπως. Το να σου πει κάποιος μια βρισιά που άκουσε να τη λες εσύ σε κάποιο ρόλο δεν είναι σωστό, αλλά συμβαίνει. Ο κόσμος μπορεί να παραβιάσει όρια. Γενικότερα στη συμπεριφορά μου είμαι νευρικός και έντονος, και πολύς κόσμος έρχεται και μου λέει ότι είμαι «τρομακτικός». Αυτό όμως συμβαίνει από ντροπή και συστολή, γιατί αν μπω σε ένα μαγαζί και γυρίσουν να με κοιτάξουν, η ντροπή μου χτυπάει κόκκινο, οπότε η άμυνα μου είναι να είμαι σοβαρός και νευρικός οπότε «μη μου μιλάτε», γιατί ντρέπομαι. Δεν είναι ότι νομίζω ότι είμαι κάτι παραπάνω από τους άλλους ή την έχω ψωνίσει.

• Κ.Σ. Λέγεται ότι λόγω των συνεχών εναλλαγών και των διαφορετικών ρόλων ένας ηθοποιός παραμένει πάντα έφηβος… πόσο ισχύει αυτό;

Γ.Χ. Η εναλλαγή είναι αυτό που ωριμάζει τον ηθοποιό. Ας ξεπεράσουμε την ψευδαίσθηση ότι σε ψυχοθεραπεύουν οι ρόλοι και η δουλειά αυτή. Σου απαλύνει την ψυχή, όπως και του θεατή του απαλύνει την ψυχή, αλλά δεν του αλλάζεις κάτι, όπως καμία παράσταση δεν άλλαξε τη χώρα ή το σύστημα. Έρχεται πάντα σαν καθρέφτης. Αν κάποιος δεν θέλει να ωριμάσει ωστόσο δεν θα το κάνει ποτέ. Η παιδικότητα όμως είναι κάτι που πρέπει να την κρατήσει ένας ηθοποιός. Πάντα λέμε «πάω να παίξω» δεν «πάω να δουλέψω». Αυτό λέει κάτι για την ψυχοσύνθεση του ηθοποιού. Είναι σαν το παιχνίδι των παιδιών. Το ίδιο πράγμα κάνεις στη σκηνή, σε πιο οργανωμένο χάος. Μπορεί να σε ωριμάσει σκηνικά αυτό, να μην έχεις αγωνία για το αν θα έρθει κόσμος, αν θα αρέσει. Χαίρομαι, για παράδειγμα, που δούλεψα με έναν μεγάλο ηθοποιό, που δεν είχε ανάγκη να μπει σε κοκορομαχία μεταξύ ανδρών, αλλά έδωσε χώρο σε εμένα. Αυτό είναι μια ωραία ωριμότητα, αλλά εκείνος δεν είχε χάσει την παιδικότητα του. Απλά έπαιζε σαν να ήμαστε ισότιμοι.

• Κ.Σ Δημιουργείς προσωπική σχέση με τους ρόλους σου;

Γ.Χ. Δυστυχώς. Και σε αυτό το σημείο ευτυχώς κρατάνε τα γκέμια οι συνεργάτες, γιατί είναι πάρα πολύ εύκολο να παθιάζεσαι με το ρόλο. Και αν μοιάζουν λίγο και οι ιστορίες σας, είναι δύσκολο. Αλλά, εκεί είναι που καταλαβαίνω λογικά ότι το να ταυτίζομαι με το ρόλο θα κάνει κακό και στο ρόλο και στο αποτέλεσμα, γιατί θα εμπλακώ και θα παίξω κάτι που είναι δικό μου, και δε θα διηγηθώ την ιστορία του ρόλου. Θα έρθει λοιπόν ο θεατής και κάτι δε θα του αρέσει, αλλά δε θα μπορεί να καταλάβει τι ήταν αυτό. Και αυτό θα είναι ότι θα ασχολούμαι με το πρόβλημα μου. Το έχω δει να συμβαίνει αυτό.

• Κ.Σ. Φέτος παίζεις το Λίλιομ, έναν ιδιαίτερα αντισυμβατικό ήρωα. Πόσο πολύ τον καταλαβαίνεις;

Γ.Χ. Απόλυτα. Απλά έπρεπε να κάνω πίσω στην ταύτιση γιατί μετά θα είχαμε πρόβλημα στη σκηνή. Αν άφηνα τον εαυτό μου να γίνω Λίλιομ θα ούρλιαζα πάνω στη σκηνή για 2,5 ώρες. Και σωματικά και ψυχικά. Και δε θα λάμβανα υπόψη μου και κανέναν συνάδελφο, και φυσικά το θεατή. Αλλά τον καταλαβαίνω, τον κατανοώ, και τον δικαιολογώ γιατί τώρα υπάρχει μια αλλαγή. Παλιότερα έβλεπες τον καλό και τον κακό. Ήταν ξεκάθαρα αυτά τα πράγματα. Τώρα, βλέπεις ότι ο κακός έχει δίκιο και αυτός σε κάποια πράγματα, ή έχει περάσει κάποιες δυσκολίες. Γίνεται λίγο πιο ανθρώπινο το πράγμα. Όλοι είναι καλοί και κακοί, και απλά πρέπει να δουλέψεις τα κομμάτια που χρειάζονται παραπάνω προσοχή. Ειδικά στο Λίλιομ, διάβαζα το κείμενο και έλεγα ότι δεν είναι δυνατόν να έχουμε την ίδια σκέψη, τις ίδιες αντιδράσεις. Σαφώς έβαλα δικά μου κομμάτια, αλλά σαφώς επίσης και δικά του κομμάτια είναι πάνω μου. Και μετά όταν πάμε σπίτι δεν είμαστε φίλοι!

• Κ.Σ. Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι έκανε τόσο συμπαθή τον Λίλιομ στο κοινό, αν και δεν είναι και τόσο καλό παιδί..;

Γ.Χ. Χαίρομαι που το βλέπει ο κόσμος αυτό… συμβαίνει και σε σχέσεις να αγαπάς έναν άνθρωπο και να έχεις πρόβλημα μαζί του ταυτόχρονα. Γιατί βλέπεις ότι είναι ένα παιδί. Κι ένα παιδί δεν μπορείς να το μαλώσεις και να το εννοείς. Αυτό τον κάνει συμπαθητικό, ότι είναι παιδί. Η Μουσκάτ είναι η «μάνα» του, η φιλενάδα του είναι «κόρη» του, μετά η κόρη γίνεται μάνα και αποκτά άλλη κόρη. Αυτά είναι ανθρώπινοι ρόλοι που συναντά κανείς στην καθημερινότητα του, και υπάρχει στη συνείδηση του καθενός ότι έχει και έναν άλλο εαυτό, ότι είναι και εκείνος έτσι. Αυτό το είχα πάθει και στο Ρινόκερο, όπου έβλεπα το αρνητικό μου κομμάτι.

• Κ.Σ. Είναι σαν να χρειάζεται όμως μια συναισθηματική βοήθεια ο Λίλιομ…

Γ.Χ. Βασικά όλοι αγάπη και αγκαλίτσες θέλουμε. Ακόμα και ο χειρότερος άνθρωπος αυτό χρειάζεται. Μια φίλη φώναζε σε κάτι άτομα που έσπαγαν μαγαζιά να πάρουν τον άλλο μια αγκαλιά. Αναγνώριση, αγάπη, χάδια, τρυφερότητα, αυτά θέλουν όλοι στην τελική, ανεξάρτητα από το τι λένε. Αυτό θέλει και ο Λίλιομ. Το πρόβλημα του είναι ότι το θέλει με το δικό του τρόπο.

• Κ.Σ Αν σου δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία για κάτι, τι θα άλλαζες;

Γ.Χ. Τίποτα, τελικά. Πριν ένα χρόνο θα σου έλεγα «λάθος όλα, σβήστα», αλλά αυτή είναι η πορεία. Εμείς την έχουμε επιλέξει. Και παρόλο που ξέρεις ότι κάτι είναι λάθος το κάνεις και για την απόλαυση. Έχω κάνει πολλά λάθη, αλλά έχω κάνει και πολλά σωστά. Γιατί να αλλάξω κάτι από αυτά; Μπορώ όμως να αλλάξω κάτι τώρα στο μέλλον. Παλιότερα ήμουν πιο θυμωμένος και γκρίνιαζα. Τώρα μπορώ να σου πω ότι είμαι έτσι ακριβώς γιατί συνέβησαν τα πράγματα για τα οποία γκρίνιαζα τότε. Οπότε δεν θα άλλαζα κάτι γιατί είμαι ήσυχος τώρα, για όσα συνέβησαν σε εμένα.

• Κ.Σ. Υπήρξαν ρόλοι που σε έκαναν καλύτερο άνθρωπο;

Γ.Χ. Ο Ρινόκερος ναι. Και για το Λίλιομ θα μπορώ να σου πω, ίσως με μεγαλύτερη βεβαιότητα σε 1-2 χρόνια. Αλλά με το Ρινόκερο έχω αυτή τη χρονική απόσταση. Είδα ότι από την πολλή αγάπη για κάποιον αυτός ο τύπος στο Ρινόκερο έγινε φασίστας. Έφτασε στο να λέει ότι αυτό που λέει εκείνος είναι το σωστό. Και όταν είδα ότι και εγώ είμαι κάπως έτσι, σταμάτησα. Όχι ότι άλλαξα και πολύ αλλά έχει μπει σαν συνδετικό κομμάτι αυτό. Κι εγώ κανιβαλίζω ανθρώπους, και θυμώνω μαζί τους, αλλά μπήκα στη λογική να καταλάβω, λόγω του ρόλου, για ποιο λόγο το κάνω αυτό. Από υπερβολική αγάπη ή υπερβολική βλακεία. Ωστόσο καλύτερο άνθρωπο δε με έκαναν οι ρόλοι, όσο οι συνεργασίες που είχα μέχρι τώρα. Οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα στην πορεία μου με έχουν κάνει καλύτερο. Και βάζω μέσα φίλους, σχέσεις, έρωτες, όλα.

• Κ.Σ. Πώς είναι η αίσθηση του να πρέπει να αφήσεις κάθε συναίσθημα σου, κάθε σκέψη σου στα καμαρίνια για να βγείς στη σκηνή;

Γ.Χ. Απελευθερωτική. Έχεις την πολύ ωραία δικαιολογία ότι πρέπει να προστατέψεις τους συναδέλφους σου στη σκηνή, άρα ξεχνάς για λίγο τα άλλα. Αν πω σε άνθρωπο που δεν είναι της δουλειάς ότι αισθάνομαι υπερβολικά ασφαλής στη σκηνή, θα πει ότι είμαι τρελός. Πραγματικά όμως, πιο ασφαλής δεν είμαι ποτέ, ή πιο ήσυχος. Στο θέατρο πρέπει να συγκεντρωθείς σε αυτό που έχει αποφασίσει η ομάδα ότι είναι το συναίσθημα κάθε φορά, και μπορεί να βάλω και κάτι από το δικό μου, το οποίο να λειτουργήσει θετικά. Αλλά κλείνεσαι, και αυτό είναι απελευθερωτικό. Μπορεί όμως, αν φτάσει στο άλλο άκρο, να γίνει και επικίνδυνο, γιατί μπορεί να φτάσεις να είναι όλη η ζωή σου έτσι, οπότε πρέπει να ψάξεις για την ησυχία και την ασφάλεια και εκτός σκηνής. Η δουλειά σε κλείνει σε ένα κουτάκι, και σε ηρεμεί ωστόσο.

• Κ.Σ. Μίλησε μας για το ρόλο σου στο Μότζο..

Γ.Χ. Αριστούργημα, αγαπημένος ρόλος ήδη! Το πολύ ωραίο είναι ότι προσεγγίζουμε τους ρόλους με ποιότητες.. έτσι αν ο Λίλιομ έχει τρεις συγκεκριμένες ποιότητες, ο ρόλος μου στο Μότζο έχει τις τρείς αντίστροφς. Αλωνίζω! Είναι ένας τύπος που είναι κακό παιδί, αλλά είναι και πολύ γλυκός, τα λέει τόσο ωραία… Μιλάει πολύ, παίρνει χάπια… Έχει μια ελευθερία, που είναι απελευθερωτική και για μένα. Είναι ένας ρόλος που αν τον έπαιζε άλλος εγώ θα ζήλευα.

• Κ.Σ. Τι είναι αυτό που ελπίζεις για το μέλλον;

Γ.Χ. Αυτό που ελπίζω για το μέλλον είναι να μπορώ να ζω το παρόν όμορφα. Αυτό θέλω να συμβεί στο μέλλον, πραγματικά. το έχω παρακαλέσει.. το άγχος μου είναι να μπορώ να χαίρομαι το παρόν, γιατί είναι κάτι που δεν το κάνω, το μυαλό μου πηγαίνει συνέχεια στο παρελθόν, αγωνιώ. Δεν βλέπω φως μπροστά, έχω σκοτάδι πίσω και τώρα είμαι στο μεταίχμιο. Είμαι με το ένα πόδι μπροστά, και αυτό γίνεται με πολλή προσπάθεια. Οπότε ελπίζω να μπορώ να ζήσω το παρόν. Για πρακτικά πράγματα, θα ήθελα να παίζω όλη μου τη ζωή. Δεν έχω άλλα πράγματα στο μυαλό μου…