του Ζαν – Πωλ Ντενιζόν Jean Paul Denizon
Συνήθως πριν πάω να δω μια παράσταση ψάχνω στις πηγές μου για να πληροφορηθώ σε ότι αφορά στο θέμα του έργου. Το θέμα είναι που με ενδιαφέρει περισσότερο και πρώτα από όλα. Ψάχνω να μάθω ποιος είναι ο συγγραφέας; Τί άλλο έχει γράψει; Ποια είναι τα έργα και οι ημέρες του; Φυσικά όλα αυτά εάν δεν είναι κάποιος από τους γνωστούς θεατρικούς συγγραφείς. Για την κατηγορία των γνωστών μπορεί να ψάξω να βρω κάποιες άγνωστες λεπτομέρειες ή κάτι καινούριο που να έχει σχέση με το συγκεκριμένο έργο. Αυτή είναι η συνηθισμένη πρακτική μου την οποία πολύ σπάνια παραμελώ να εφαρμόσω. Τα λάθη όμως πληρώνονται και σε χρόνο και σε χρήμα κάτι το οποίο είχα πολύ καιρό να διαπιστώσω στο θέατρο.
Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
Διάβασα πρώτα το θέμα του έργου ¨Η Περαστική¨ και μου φάνηκε ενδιαφέρον. Η συγγραφή αποτέλεσε και αποτελεί την παντοτινή μου αγάπη. Η ζωή ενός συγγραφέα μου φαίνεται ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη. Η παρελθοντολογία και η αναμνησιολογία πάντα με συγκινούν. Εκτός από το έργο προσπάθησα να μάθω και κάτι περισσότερο για τον συγγραφέα χωρίς όμως να φτάσω στο ποθητό αποτέλεσμα.
Ο Ζαν-Πωλ Ντενιζόν είναι Γάλλος συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός θεατρικός εκπαιδευτής ο οποίος έχει διοργανώσει σεμινάρια αλλά και μαθήματα εξειδίκευσης στη δραματική τέχνη. Όσο και αν έψαξα στο διαδίκτυο, περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή του δεν βρήκα.
Το έργο
Ένας συγγραφέας που κάποτε έγραφε δοκίμια, ζει τώρα μόνος, συντροφιά με το κρασί και τις αναμνήσεις του. Δεν μοιάζει να είναι ευχαριστημένος, ικανοποιημένος από τη ζωή που έζησε. Προσπαθεί να συμφιλιωθεί με το γήρας, το οποίο βλέπει ότι είναι πολύ κοντά, με τις σκέψεις παρεπιδημίας και τα άγχη της προσκαιρότητας να τριβελίζουν το μυαλό του.
Το κουδούνι της πόρτας φέρνει μια παλιά του σχέση, έναν παλιό του έρωτα, με την οποία έχει να συναντηθεί ή να έρθει σε κάποιου είδους επαφή τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η κυρία εμφανίζεται με τη βαλίτσα της και με φανερή την απόφασή της να μείνει μαζί του. Φαίνεται όμως κάπως περίεργο το πώς μια παλιά σχέση που έχει χαθεί για είκοσι ολόκληρα χρόνια, ακόμα και αν κάποτε έμενε στο ίδιο σπίτι, εμφανίζετε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, σαν να έφυγε χθες. Δε ήταν βέβαια χθες αλλά ήταν εκείνη που τον εγκατέλειψε μολονότι δηλώνει ότι τον αγαπούσε και ακόμα τον αγαπάει! Ότι ήταν ο μοναδικός της αληθινός έρωτας! Η πραγματική αιτία της εγκατάλειψης δεν γίνεται γνωστή.
Εκείνος μολονότι δείχνει δυσαρεστημένος δεν τη διώχνει άμεσα αλλά δέχεται τα σαλιαρίσματά της (με σκέρτσα αηδιαστικά) και αφήνεται σε μια συζήτηση για όλα αυτά που έγιναν, στις πλάνες της ζωής, στα λάθη, στις απογοητεύσεις.
Και οι δύο ξέρουν ότι γέρασαν και αναπολούν όσα έζησαν μαζί και χώρια. Τις σωστές επιλογές και τις λάθος σωστές επιλογές τους. Εκείνη εμφανώς προσπαθεί να αναθερμάνει τη σχέση αλλά όπως είναι γνωστό τα ξαναζεσταμένα φαγητά και ακόμα περισσότερο αυτά που έμειναν στο ψυγείο για πολύ καιρό, δεν τρώγονται ευχάριστα. Εκείνος προσγειωμένος, βλέπει την όλη προσπάθεια ρεαλιστικά και δεν υποκύπτει στη λεκτική αλλά και στη σωματική της προσπάθεια προσέγγισης. Ίσως να σκέφτεται ότι η κυρία είναι επαγγελματίας ηθοποιός και όλα αυτά ένα είδος θεάτρου. Τελικά και εντελώς ξεκάρφωτα μαθαίνουμε πως η ηθοποιός κυρία πάσχει από μια βαριά ασθένεια, ότι βρίσκεται στο τέλος της ζωής της, ένα τέλος που θέλει να έρθει κοντά στον άνθρωπο που αγάπησε!
Το θέμα προσφέρεται για πολλές φιλοσοφικές σκέψεις, προβληματισμούς, ερωτήματα που έχουν απαντήσεις και ερωτήματα που δεν έχουν απαντήσεις. Δεν νομίζω όμως ότι παρουσιάζεται όπως θα το περίμενε κανείς αλλά στέκεται στην επιφάνεια. Εκτός από μερικές καλές στιγμές και φράσεις μοιάζει σαν να μην έχει να πει κάτι περισσότερο. Και δεν λέει.
Συντελεστές:
Στη Μετάφραση της Ελένης Παπαχριστοπούλου που είναι και η ηθοποιός, δεν διέκρινα λάθη.
Η Σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα, του Ζαν-Πωλ Ντενιζόν μου φάνηκε εντελώς παλιομοδίτικη, το ίδιο και τα Σκηνικά-Κοστούμια από την Μπέτυ Λυρίτη
Η Μουσική του Γιάννη Κ. Ιωάννου από τα λίγα ευχάριστα (ίσως το μόνο) της παράστασης. Φωτισμοί: Παναγιώτης Μαζαράκης. Φωτογραφία: Τούλα Ροδοπούλου. Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού
Παίζουν
Άντρας: Γιάννης Σταματίου Γυναίκα: Ελένη Παπαχριστοπούλου
Προτιμώ να μη γράψω κάτι το οποίο λυπάμαι που δεν μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση επαινετικό.
Εκείνο όμως για το οποίο δεν μπορώ να μην γράψω είναι ότι δεν είναι δυνατό ο θεατής να κάθεται επί μιάμιση περίπου ώρα σε ένα μαξιλάρι τοποθετημένο επάνω σε ένα χαμηλό σκαλοπάτι χωρίς να έχει κάπου να ακουμπήσει την πλάτη του. Φυσικά οι έξοδοι κινδύνου και διάφορα τέτοια ¨παράξενα¨ δεν θεωρείται ότι έχουν καμία σημασία όπως εξάλλου συμβαίνει και σε πολλά άλλα αθηναϊκά θέατρα.
Διάρκεια: 105′”>Συνήθως πριν πάω να δω μια παράσταση ψάχνω στις πηγές μου για να πληροφορηθώ σε ότι αφορά στο θέμα του έργου. Το θέμα είναι που με ενδιαφέρει περισσότερο και πρώτα από όλα. Ψάχνω να μάθω ποιος είναι ο συγγραφέας; Τί άλλο έχει γράψει; Ποια είναι τα έργα και οι ημέρες του; Φυσικά όλα αυτά εάν δεν είναι κάποιος από τους γνωστούς θεατρικούς συγγραφείς. Για την κατηγορία των γνωστών μπορεί να ψάξω να βρω κάποιες άγνωστες λεπτομέρειες ή κάτι καινούριο που να έχει σχέση με το συγκεκριμένο έργο. Αυτή είναι η συνηθισμένη πρακτική μου την οποία πολύ σπάνια παραμελώ να εφαρμόσω. Τα λάθη όμως πληρώνονται και σε χρόνο και σε χρήμα κάτι το οποίο είχα πολύ καιρό να διαπιστώσω στο θέατρο. Διάβασα πρώτα το θέμα του έργου ¨Η Περαστική¨ και μου φάνηκε ενδιαφέρον.
Η συγγραφή αποτέλεσε και αποτελεί την παντοτινή μου αγάπη. Η ζωή ενός συγγραφέα μου φαίνεται ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη. Η παρελθοντολογία και η αναμνησιολογία πάντα με συγκινούν. Εκτός από το έργο προσπάθησα να μάθω και κάτι περισσότερο για τον συγγραφέα χωρίς όμως να φτάσω στο ποθητό αποτέλεσμα. Ο Ζαν-Πωλ Ντενιζόν είναι Γάλλος συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός θεατρικός εκπαιδευτής ο οποίος έχει διοργανώσει σεμινάρια αλλά και μαθήματα εξειδίκευσης στη δραματική τέχνη. Όσο και αν έψαξα στο διαδίκτυο, περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή του δεν βρήκα. Το έργο Ένας συγγραφέας που κάποτε έγραφε δοκίμια, ζει τώρα μόνος, συντροφιά με το κρασί και τις αναμνήσεις του. Δεν μοιάζει να είναι ευχαριστημένος, ικανοποιημένος από τη ζωή που έζησε.
Προσπαθεί να συμφιλιωθεί με το γήρας, το οποίο βλέπει ότι είναι πολύ κοντά, με τις σκέψεις παρεπιδημίας και τα άγχη της προσκαιρότητας να τριβελίζουν το μυαλό του. Το κουδούνι της πόρτας φέρνει μια παλιά του σχέση, έναν παλιό του έρωτα, με την οποία έχει να συναντηθεί ή να έρθει σε κάποιου είδους επαφή τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η κυρία εμφανίζεται με τη βαλίτσα της και με φανερή την απόφασή της να μείνει μαζί του. Φαίνεται όμως κάπως περίεργο το πώς μια παλιά σχέση που έχει χαθεί για είκοσι ολόκληρα χρόνια, ακόμα και αν κάποτε έμενε στο ίδιο σπίτι, εμφανίζετε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, σαν να έφυγε χθες. Δε ήταν βέβαια χθες αλλά ήταν εκείνη που τον εγκατέλειψε μολονότι δηλώνει ότι τον αγαπούσε και ακόμα τον αγαπάει! Ότι ήταν ο μοναδικός της αληθινός έρωτας! Η πραγματική αιτία της εγκατάλειψης δεν γίνεται γνωστή. Εκείνος μολονότι δείχνει δυσαρεστημένος δεν τη διώχνει άμεσα αλλά δέχεται τα σαλιαρίσματά της (με σκέρτσα αηδιαστικά) και αφήνεται σε μια συζήτηση για όλα αυτά που έγιναν, στις πλάνες της ζωής, στα λάθη, στις απογοητεύσεις. Και οι δύο ξέρουν ότι γέρασαν και αναπολούν όσα έζησαν μαζί και χώρια.
Τις σωστές επιλογές και τις λάθος σωστές επιλογές τους. Εκείνη εμφανώς προσπαθεί να αναθερμάνει τη σχέση αλλά όπως είναι γνωστό τα ξαναζεσταμένα φαγητά και ακόμα περισσότερο αυτά που έμειναν στο ψυγείο για πολύ καιρό, δεν τρώγονται ευχάριστα. Εκείνος προσγειωμένος, βλέπει την όλη προσπάθεια ρεαλιστικά και δεν υποκύπτει στη λεκτική αλλά και στη σωματική της προσπάθεια προσέγγισης. Ίσως να σκέφτεται ότι η κυρία είναι επαγγελματίας ηθοποιός και όλα αυτά ένα είδος θεάτρου. Τελικά και εντελώς ξεκάρφωτα μαθαίνουμε πως η ηθοποιός κυρία πάσχει από μια βαριά ασθένεια, ότι βρίσκεται στο τέλος της ζωής της, ένα τέλος που θέλει να έρθει κοντά στον άνθρωπο που αγάπησε! Το θέμα προσφέρεται για πολλές φιλοσοφικές σκέψεις, προβληματισμούς, ερωτήματα που έχουν απαντήσεις και ερωτήματα που δεν έχουν απαντήσεις. Δεν νομίζω όμως ότι παρουσιάζεται όπως θα το περίμενε κανείς αλλά στέκεται στην επιφάνεια. Εκτός από μερικές καλές στιγμές και φράσεις μοιάζει σαν να μην έχει να πει κάτι περισσότερο. Και δεν λέει.
Συντελεστές: Στη Μετάφραση της Ελένης Παπαχριστοπούλου που είναι και η ηθοποιός, δεν διέκρινα λάθη. Η Σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα, του Ζαν-Πωλ Ντενιζόν μου φάνηκε εντελώς παλιομοδίτικη, το ίδιο και τα Σκηνικά-Κοστούμια από την Μπέτυ Λυρίτη Η Μουσική του Γιάννη Κ. Ιωάννου από τα λίγα ευχάριστα (ίσως το μόνο) της παράστασης. Φωτισμοί: Παναγιώτης Μαζαράκης. Φωτογραφία: Τούλα Ροδοπούλου. Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού Παίζουν Άντρας: Γιάννης Σταματίου Γυναίκα: Ελένη Παπαχριστοπούλου Προτιμώ να μη γράψω κάτι το οποίο λυπάμαι που δεν μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση επαινετικό. Εκείνο όμως για το οποίο δεν μπορώ να μην γράψω είναι ότι δεν είναι δυνατό ο θεατής να κάθεται επί μιάμιση περίπου ώρα σε ένα μαξιλάρι τοποθετημένο επάνω σε ένα χαμηλό σκαλοπάτι χωρίς να έχει κάπου να ακουμπήσει την πλάτη του. Φυσικά οι έξοδοι κινδύνου και διάφορα τέτοια ¨παράξενα¨ δεν θεωρείται ότι έχουν καμία σημασία όπως εξάλλου συμβαίνει και σε πολλά άλλα αθηναϊκά θέατρα. Διάρκεια: 105′