Ο Ένκε Φεζολλάρι ήταν εκείνος που έδωσε χτες 10 Νοέμβρη την είδηση για το θάνατο της Σωτηρίας Λεονάρδου, της προσωπικής του φίλης… σήμερα μας εμπιστεύτηκε τον αποχαιρετισμό του…
Γράφει…
” Απρίλιος 2009 , μου τηλεφωνούν να παρουσιάσω ένα θεατρικό δρώμενο στο Puzzle Festival στο Αγγέλων Βήμα,επιλέγω το κορμό : για αρχή ένα ποίημα του Παντελή Μπουκάλα που μιλά για την παλιλλογία της γλώσσας και των ανθρώπων για την ξενιτειά του εαυτού μας, ..τηλεφωνώ χωρίς να την γνωρίζω στη Λεονάρδου. Το ίδιο βράδυ πάω στο Κύτταρο και της δίνω το ποίημα και ένα μικρό κείμενο του Μάνου Λαμπράκη ..την καλώ τότε σε μια παράσταση που έπαιζα…αυτό ήταν .
Ενα πρωινό στις 8,00 μου τηλεφωνεί,είχε την συνήθεια να ξυπνά 5 να πηγαίνει για κολύμπι,να γυμνάζεται ,να εξασκεί τις πολεμικές τέχνες…με καλεί στο σπίτι.
Αγχωμένος και ταυτόχρονα θαυμαστής της φτάνω σε ένα λιτό διαμέρισμα,με λίγα υπάρχοντα,η φωτο του Μαρλέι στο τοίχο, θα φάς μου λέει,καθόμαστε μαζί ,μέσα μου νιώθω αγάπη,το βλέμμα της αγέρωχο αρχίζω και την ρωτώ,θα το κάνεις; Ναι μου λέει γιατί είσαι Ασίκης -Αλβανός Πολεμιστής…αύριο πρόβα …έκτοτε αρχίσαμε μια φιλία,ιστορίες για την Γωγου,για τον Παύλο ,λυπημένη αγανακτισμένη που οι φίλοι της αυτοκτόνησαν,δεν τους συγχώρεσε ποτέ, θύμωνε με την Κατερίνα πολύ, την αγαπούσε πολύ.
Ήταν ασυμβίβαστη,αδάμαστη,αγέρωχη δεν κώλωνε σε τίποτα,Ξέρεις κάτι μου έλεγε αν ήθελα θα είχα βγάλει πολλά λεφτά,είχε το Ροκ μέσα της ,αυτάρκης, δεν τραγούδαγε ερμήνευε, μετά τη παράσταση αρχίσαμε πρόβες τον Σεπτέμβρη του 2009 στο Happy Birthday του Λαμπράκη Μαννου, σε μια πρόβα πετάγεται στο τραπέζι και τραγουδά Bowie ήταν συνταρακτική εκείνη η πρόβα,Μετά οι πρόβες το Νοέμβρη σταμάτησαν …πέρασε μια περιπέτεια υγείας που δεν της ξαναεπέτρεψε να ασχοληθεί με το Θέατρο και το τραγούδι,οι συναντησεις μας αραίωσαν,όμως τα τηλέφωνα όχι…κάθε φορά που τη συναντούσα ονειρευόμασταν τις Τρωαδες μεγαλο απωθημένο ,και η Αγαύη επίσης…ήθελε να τα κάνουμε…απέναντι στο κρεβάτι η εικόνα του Μαρλει,οι φωτο απο τα εγγόνια της, η Τζάνις που την μνημονεύαμε,αγαπούσε την Amy ….
Άκου Ενκε θα γίνω καλά, σε δυο μήνες ..μετά με έπαιρνε μου έλεγε όχι ακόμα θέλω χρόνο….οι συναντήσεις μέσα στη δεκαετία αραίωσαν..τα φερε έτσι η ζωή… αλλά τα τηλέφωνα όχι…σαν παιδάκι στην άλλη ακρη της γραμμής…πότε θα έρθεις;
Λιγόστεψαν οι φίλοι της όμως εκείνη ήταν ένα μοναχικό αγρίμι , Αηδόνι και αγρίμι συνάμα ,πάλευε για τις ιδέες της , μου λέει στη τελευταίοι μας συνάντηση “Ο Ασιμος μια μέρα μου λέει Κυρά μου σε πουλάω στο παζάρι και δεν σ αγοράζει κανείς (εννοούσε τις κασέτες από το Διογένη )ε και; εγώ τότε του λέω και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια……έτσι ήταν σκληρή και απότομη ένα μικρό παιδί που έκανε ζαβολιές…στο Καλό Σωτηρία μου..τώρα θα είσαι με τους φίλους σου από ψηλά και θα γελάς με μας…με την ανυπαρξία και την δήθεν τέχνη που κάνουμε γιατί εσύ έφυγες νωρίς και μας άφησες παρακαταθήκη το πλούσιο σου έργο,γιατί εσύ δεν χώραγες σε στεγανά και νόρμες….Μαχήτρια μέχρι τέλος ….μόνο που καμιά φορά η Λερναία Ύδρα δεν σκοτώνεται…έχει πολλά κεφάλια…..στο καλό φίλη μου..