Είδαμε την μουσική σύμπραξη της Χαρούλας Αλεξίου και του Σταύρου Ξαρχάκου στο Gazarte, στο αφιέρωμα τους στον μεγάλο Γιώργο Ζαμπέτα.
- κείμενο Κάτια Σωτηρίου
- αποκλειστικές φωτογραφίες για το Mytheatro, Ελπίδα Μουμουλίδου
Οι συναυλίες-αφιερώματα στους ανθρώπους της μουσικής που σφράγισαν την ιστορία του τόπου έχουν πληθύνει τα τελευταία χρόνια, και η δημοτικότητα τους έχει αυξηθεί σημαντικά . Είτε πρόκειται για αφιερώματα από ένα πρόσωπο ή από περισσότερα, από πρόσωπα που τους γνώρισαν ή τους πρωτοτραγούδησαν ή υπήρξαν συνάδελφοί τους, αλλά και από νεώτερους καλλιτέχνες που καλούνται να καταθέσουν τη δική τους άποψη για τις δημιουργίες ή τις ερμηνείες τους, τα περισσότερα αναλώνονται σε αναμενόμενες επανεκτελέσεις. Η σύμπραξη όμως ενός συνθέτη που έχει γράψει τη δική του ιστορία στην Ελλάδα όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος, και της τρυφερά χωμάτινης φωνής που ταυτίστηκε όσο καμία με τη γη αυτή, όπως η Χάρις Αλεξίου, αποτελεί μια ιστορική συνάντηση επί σκηνής.
Το ζητούμενο είναι πάντα η απήχησή αυτών των αφιερωμάτων στον κόσμο και ο σεβασμός στο τιμώμενο πρόσωπο. Όχι μόνο με την εξωστρέφεια της συμμετοχής του κοινού, αλλά κυρίως αναφορικά με το τι θα μείνει μετά χαραγμένο στη μνήμη του. Το εγχείρημα ήταν δύσκολο, καθώς το να φέρεις την ευθύτητα και τη λαϊκότητα του Ζαμπέτα σε ένα αστικό και πειθαρχημένο χώρο όπως το Gazarte είναι ριψοκίνδυνο. Αυτό όμως που άκουσα με έτερψε και με γέμισε. Και όχι επειδή σπάνια έχω ακούσει κάτι αντίστοιχο, αλλά γιατί οι διασκευές και οι ενορχηστρώσεις του Σταύρου Ξαρχάκου στα τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα έγιναν με γνώση, έμπνευση και σεβασμό. Χωρίς το άγχος μιας καινοτόμου προσέγγισης, αλλά με μια ένταση και φρεσκάδα που απαιτεί ο σημερινός ακροατής.
Ο Ζαμπέτας υπήρξε μία αεικίνητη δύναμη, μία ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης, μεγαλοφυής δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, ο οποίος μας κληροδότησε ένα έργο σπάνιας μαστοριάς, καυστικός και χωρίς προσχήματα του – χαρακτηριστική η επιστολή του στον Ξαρχάκο όταν εκείνος ζούσε στο Παρίσι. Και ο Ξαρχάκος πήρε τις μουσικές, τις σεβάστηκε, τις μελέτησε και μας τις παρέδωσε με ευλάβεια, σαν μια γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν.
Φανερά ευδιάθετη και ευπρόσδεκτα επικοινωνιακή, με την πάντα φιλόξενη της γλυκύτητα αλλά και σεμνότητα της επάνω στη σκηνή, η Χάρις Αλεξίου διάβαζε λόγια του Ζαμπέτα μέσα από τη βιογραφία του, συνδέοντας τα τραγούδια, ή προσφέροντας πληροφορίες για την ζωή του και την πορεία του στο τραγούδι με σύντομα μεν αλλά εύστοχα και συχνά απολαυστικά χιουμοριστικά σχόλια που αντανακλούν το πνεύμα και την ψυχή του συνθέτη. Η Χαρούλα ερμήνευσε τα τραγούδια θέτοντας τη φωνή της στην υπηρεσία των τραγουδιών κρατώντας ωστόσο τη μουσική της ταυτότητα και προσωπικότητα. Η βρόχα έπεφτε στρέιτ θρου, και τα Αποσπάσματατα Από Έρωτες (part II) συναντούν το Που ‘σαι Θανάση, τα Δειλινά, το Πάει πάει, την καταπληκτική διασκευή του Τζακ Ο’Χάρα, την υπέροχα τραγουδισμένη Αγωνία, τα Χίλια Περιστέρια ή τον Πενηντάρη. Τραγούδια που όχι μόνο κατάφεραν να επιζήσουν, αλλά να προσφέρουν πάντα έντονες συγκινήσεις. Τραγούδια σμιλεμένα με τη μεστή, ιδιαίτερη φωνή της Χαρούλας.
Είναι εντυπωσιακό το πώς η Χαρούλα μαγνητίζει τους θεατές, πώς μια πιο σπιρτόζικη ερμηνεία, πιο θεατρική, ή πιο μάγκικη, μπορεί να ξεσηκώσει το κοινό. Ήταν εκείνη που μας πήρε από το χέρι και μας ταξίδεψε στον ευθύβολο και λαϊκό τρόπο του Ζαμπέτα. Είναι αυτό το χαρακτηριστικό της εξάλλου καθόλη την πορεία της στο τραγούδι: η ικανότητα της να διαπερνά τα μουσικά είδη με χαρακτηριστική ευκολία, να ενώνει μουσικές, εποχές, κόσμους, και ετερόκλητους θεατές. Κι αν ακόμα η φωνή είναι ένα εργαλείο που κάποια στιγμή αποκτά κι αυτό ρυτίδες και αλλάζει, η ερμηνευτική δύναμη της Αλεξίου, η σαγήνη που προκαλεί, και τα εκφραστικά της χρώματα μένουν ανέπαφα. Ήταν για μια ακόμα φορά η Χαρούλα που αγαπάμε, που ζεσταίνει τις ψυχές μας με την οικειότητα του δικού μας ανθρώπου.
Από την άλλη, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ιδανικός ενορχηστρωτής, μίλησε λίγο για τον Ζαμπέτα, με εμφανή συγκίνηση και αγάπη για τον σπουδαίο συνάδελφο του. Ενδεικτικό της έντασης και της αφοσίωσης του Ξαρχάκου η συνηθισμένη αλλά και πάντα ασυνήθιστα έντονη διεύθυνση των μουσικών του καθόλη τη διάρκεια της παράστασης.
Το αφιέρωμα στον Ζαμπέτα είναι ένα γενναιόδωρο μοίρασμα δυο σπουδαίων καλλιτεχνών, που εκ πρώτης δείχνουν και οι δυο πολύ δυναμικοί για να ενωθούν κάτω από μια μουσική ομπρέλα. Όμως η χημεία και η επικοινωνία τους ήταν βαθιά και συγκινητική. Και αυτό είναι πάρα πολύ σπάνιο σήμερα . Σε έκανε να βγαίνεις από την αίθουσα πολύ πιο ελαφρύς από όσο μπήκες και αρκετά πιο πλούσιος και αισιόδοξος. Ίσως γιατί η αλήθεια και η αγάπη των σπουδαίων για την τέχνη θα αποτελεί πάντα σανίδα σωτηρίας.
Μαζί τους οι μουσικοί: Νεοκλής Nεοφυτίδης – Πιάνο Βασίλης Δρογκάρης – Ακορντεόν Αλέξανδρος Καψοκαβάδης – Κιθάρα, Νυκτά, Έγχορδα Ηρακλής Ζάκκας – Μπουζούκι Δημήτρης Ρέππας – Μπουζούκι Γιώργος Λιμάκης – Κιθάρες Αντώνης Τσίγκας – Κοντραμπάσο Επιμέλεια ήχου: Χάρης Κρεμμύδας, Στέφανος Χατζόπουλος Φωτισμοί: Δημήτρης Λάιος
INFO Σταύρος Ξαρχάκος – Χάρις Αλεξίου / «Ζαμπέτας κατα Ξαρχάκο»
Gazarte Main Stage Aπό 8 Δεκεμβρίου 2018 κάθε Σάββατο και Κυριακή
