Το Θέατρο της Ημέρας παρουσιάζει το έργο Ντόμινο, βασισμένο στην Ιταλική ταινία «Perfetti Sconosciuti σε σκηνοθεσία Ζωής Ρηγοπούλου. Μία νύχτα με πανσέληνο και ολική έκλειψη Σελήνης, μια παρέα φίλων θα μαζευτεί για ένα ακόμη δείπνο. Ένα φαινομενικά ακίνδυνο παιχνίδι θα πυροδοτήσει ένα ντόμινο αποκαλύψεων με αμφίβολο αποτέλεσμα.
- Κριτική Κάτια Σωτηρίου
- Φωτογραφίες παράστασης για το mytheatro Ελπίδα Μουμουλίδου
Μια κλασσικά δοκιμασμένη φόρμουλα για ένα έργο με ενδιαφέρον και σασπένς είναι ένα δείπνο που πάει στραβά. Η βασική ιδέα είναι πάντα ότι οι χαρακτήρες ξεκινούν χαρούμενοι και χαλαροί, αλλά ότι τα πράγματα παίρνουν μια σοβαρή ξαφνική τροπή αφού κάτι προκύπτει και οι σκελετοί αρχίζουν να βγαίνουν από τις ντουλάπες. Ο Genovese, δημιουργός της ιταλικής ταινίας λέει ότι πήρε την ιδέα για την υπόθεση από ένα κείμενο του Gabriel Garcia Marquez, ότι όλοι έχουμε τρεις ζωές – μια κοινωνική, μια ιδιωτική, μια μυστική.
Το Ντόμινο μας παρουσιάζει μια ελληνική θεατρική παραλλαγή στο θέμα: επτά φίλοι συγκεντρώνονται για δείπνο, αλλά ο αστάθμητος παράγοντας είναι στην περίπτωση αυτή το κινητό τηλέφωνο τους. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, συμφωνούν να διαβάζουν δυνατά ή να “μεταδίδουν” κάθε μήνυμα κειμένου, τηλεφωνική κλήση και ηλεκτρονικό ταχυδρομείο που λαμβάνουν. Είναι μια ριψοκίνδυνη δέσμευση, για να το θέσουμε ήπια – καθώς τα τηλέφωνα μας είναι “τα μαύρα κουτιά της ζωής μας”, όπως παρατηρεί ο ένας ήρωας.
Η ιστορία είναι δομημένη σχεδόν σαν μια ταινία θρίλερ – τα κείμενα και οι κλήσεις ξεκινούν αρκετά αθώα, προτού τα πράγματα κλιμακωθούν δραματικά για να εκθέσουν τα μυστικά και να αγγίξουν τις σχέσεις των ηρώων, τόσο τις οικογενειακές όσο και τις σεξουαλικές. Σχεδόν κανείς δεν γλιτώνει από την έκθεση των μυστικών του.
Οι πρωταγωνιστές είναι όλοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, σαν τους φίλους μας, ή τους γνωστούς μας. Οι περισσότεροι έχουν μεγαλώσει μαζί και γνωρίζουν ο ένας τον άλλον πολύ καλά … ή έτσι υποτίθεται. Η εννοιολογική προϋπόθεση καθίσταται πολύ πιο περίπλοκη από το γεγονός ότι δύο επισκέπτες καταφέρνουν να ανταλλάξουν τα τηλέφωνα τους (και έτσι εξαπατούν τους φίλους τους) προκειμένου να αποφύγουν μια ενοχλητική αποκάλυψη. Σε ένα πιο απλοϊκό κείμενο, κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε μια φαρσοκωμωδία. Εδώ στην πραγματικότητα προσθέτει στη δύναμη του δράματος.
Το έργο σχολιάζει την απατηλή φύση μας και την εξάρτησή μας από τα smartphones, με ελκυστικό αποτέλεσμα. πρόκειται για ένα συναρπαστικό κι εξαιρετικά ευαίσθητο κοινωνικό έργο που μιλάει με τον πιο άμεσο τρόπο για τη ζωτική ανάγκη επικοινωνίας και κατανόησης μεταξύ των ανθρώπων, πόσω μάλλον μεταξύ των ατόμων που απαρτίζουν έναν φιλικό ιστό. Είναι ένα πολύ διασκεδαστικό δράμα στο σύνολό του, ακόμη και αν απαιτεί από το κάθε θεατή να αναστείλει την αυτόματη δυσπιστία που του γεννά η ιδέα ότι οι ένοχοι πρωταγωνιστές του έργου θα συμφωνήσουν να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο παιχνίδι – πείραμα. Είναι γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των οικονομικά ανεξάρτητων ανθρώπων έχει ένα κινητό τελευταίας τεχνολογίας ως μέσο επικοινωνίας, που τους εξασφαλίζει ιδιωτικότητα, δυνατότητα ευρείας χρήσης γραπτών μηνυμάτων και αναπάντητων κλήσεων, και, για εκείνους που έχουν κάτι να κρύψουν, έναν εύκολο τρόπο διαφυγής και ψεμάτων.
Είναι ο θρίαμβος του ρεαλισμού της νέας εποχής και δείχνει το βάθος των ανθρώπινων σχέσεων. Πρόκειται για μια επίκαιρη ιδέα η οποία αναπτύσσεται μέσα από ένα πανέξυπνο σενάριο. Αν και κινηματογραφική ταινία αρχικά, η δομή του έργου είναι ξεκάθαρα θεατρική, και στα χέρια ενός ικανού σκηνοθέτη, το έργο αυτό μπορεί να έχει ρυθμό και ενέργεια, παρά το γεγονός ότι είναι περιορισμένο στο σαλόνι ενός δωματίου. Το ενδιαφέρον στο έργο αυτό είναι ότι η ωμή αλήθεια δημιουργεί προβλήματα, κάτι που έρχεται να ανατρέψει στην πράξη την υποτιθέμενη ανάγκη όλων για αλήθεια. Στις σχέσεις των ανθρώπων αυτών το ψέμα, κατά έναν παράδοξο τρόπο, εξασφαλίζει την ομαλότητα.
Η σκηνοθεσία της Ζωής Ρηγοπούλου υιοθετεί ένα λιτό, ρεαλιστικό στιλ, επικεντρώνοντας την προσοχή του θεατή στην ιστορία και στα προβλήματα που προκύπτουν. Η Ρηγοπούλου έδωσε πολύ καλό ρυθμό στο έργο και τις απαραίτητες «σιωπές» στο κοινό, ενώ κατάφερε , χωρίς διόλου να φαίνεται, να επιδεικνύεται η λεπτομερειακή καθοδήγησή της να αντλήσει από τις απέριττες ερμηνείες των ηθοποιών ερμηνείες βάθους, δημιουργώντας πλήρως θεατρικά πρόσωπα. Πρόκειται για μια εύστοχη, συγκροτημένη και πειστική σκηνοθεσία, στηριγμένη απολύτως από την δημιουργική συμβολή όλων των καλλιτεχνικών συντελεστών και ερμηνευτών της παράστασης, με αίσθηση του κωμικού, με ρεαλιστικές και παιγνιώδεις σκηνογραφικές λύσεις.
Ο Βλάσης Πασιούδης με φυσικότητα και άριστη εκφορά του λόγου, αποδίδει το ρόλο του οικοδεσπότη και πλαστικού χειρούργου, με εύφορο μέτρο η εξαιρετικά αυτοελεγχόμενη Μυρτώ Παπά στο ρόλο της πιο χειραφετημένης ψυχαναλύτριας. Με ρωγμές, ευαισθησία και ειλικρίνεια ο Κωνσταντίνος Καραγάνης στο ρόλο του γυμναστή Κίμωνα, ενώ ο Kωνσταντίνος Τσεντούρος ερμηνεύει το ρόλο του Παύλου με ευαισθησία και άνεση –καθώς είναι ένας από τους δυο που εμπλέκονται στην ανταλλαγή τηλεφώνων και την παρεξήγηση που προκύπτει στη συνέχεια, η δραματική του μεταστροφή στο τέλος είναι έξοχη. Με εσωτερικό έλεγχο η Ναταλία Μαργωμένου στο ρόλο της Στέλλας, συζύγου του Παύλου – εξαιρετική στην σκηνή των αποκαλύψεων για το σύζυγο της.
Ο Βασίλης Παπαστάθης, στο ρόλο του ταξιτζή ερμηνεύει με φυσικότητα και νεανικό ρεαλισμό το ρόλο του, ενώ η η Μαριλένα Χατζηνικολαϊδη, η θεατρική σύζυγός του και κτηνίατρος, αποδίδει με γλυκύτητα την αβεβαιότητα και ελαφριά αφέλεια της ηρωίδας της.
Τα σκηνικά του Κωνσταντίνου Ζαρουλέα είναι πολύ λειτουργικά (και επιτέλους πραγματικά σκηνικά).
Το Ντόμινο είναι μια πολύ διασκεδαστική παράσταση, που θίγει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, αυτό της εξάρτησης από τα κινητά και από τη μυστικοπάθεια που έχουν φέρει στη ζωή μας, και περνάει ένα σημαντικό μήνυμα χωρίς να πέφτει στην παγίδα του ηθικοπλαστικού. Το μικρόβιο της ζήλιας, οι προδοσίες του «κολλητού», η αμφιταλαντευόμενη εμπιστοσύνη, οι ανασφάλειες όλων μας βγαίνουν στην επιφάνεια μέσα από ένα όχι και τόσο αθώο και εύκολο παιχνίδι θάρρους. Μια παράσταση που αξίζει να δείτε.
Σκηνοθεσία: Ζωή Ρηγοπούλου
Προσαρμογή: Ζωή Ρηγοπούλου, Μαριλένα Χατζηνικολαΐδη
Παίζουν:
Κωνσταντίνος Καραγάνης
Ναταλία Μαργωμένου
Μυρτώ Παπά
Βασίλης Παπαστάθης
Βλάσης Πασιούδης
Κωνσταντίνος Τσεντούρος
Μαριλένα Χατζηνικολαΐδη
Ευχαριστούμε για το “Πόσο σ’ αγαπώ”, τον Σταμάτη Κραουνάκη
Επιμέλεια Σκηνικού: Κωνσταντίνος Ζαρουλέας
Παραγωγή: «ΝΟΝΗ»