Από Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014 | Θέατρο Σημείο > Καλλιθέα – Μοσχάτο
- Γράφει ο κ Στέλιος Αντωνιάδης
Το Θέατρο Σημείο παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα την “Καιομένη” του Γιον Φόσσε από την Παρασκευή, 10 Οκτωβρίου. Για την καταπληκτική παράσταση του έργου «Παραλλαγές θανάτου» από τον ίδιο συγγραφέα, στην περασμένη θεατρική χρονιά, έγραφα: Ο Γιόν Φόσσε (Jon Fosse), το 54 χρόνων πνευματικό καμάρι της Νορβηγίας, εκτός από πολύ επιτυχημένα θεατρικά έργα έχει γράψει και ποιήματα, διηγήματα, δοκίμια αλλά και παιδικά βιβλία. Πρέπει να προσθέσω ότι τα έργα του πολυβραβευμένου συγγραφέα έχουν μεταφραστεί σε σαράντα γλώσσες, ενώ ο ίδιος έχει χαρακτηριστεί από την “The Daily Telegraph” ως ο ογδοηκοστός τρίτος ανάμεσα στις εκατό πρώτες διάνοιες που υπάρχουν στον κόσμο στις μέρες μας. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς της εποχής μας που τα τριάντα θεατρικά έργα που έγραψε παίχτηκαν σε 750 θέατρα παγκόσμια.
Πολλοί μιλάνε για τον Ibsen των ημερών μας που το έργο του περιέχει πολλά «μπεκετικά» στοιχεία. Δεν είναι τυχαίο που το όνομά του φιγουράρει ανάμεσα στις υποψηφιότητες για το βραβείο Νόμπελ.
Ο συγγραφέας, που όπως φαίνεται είναι ένα από τα άτομα που ξεχωρίζουν για τη μοναδικότητά τους, στο έργο αυτό όπως και σε άλλα είναι επηρεασμένος από το περιβάλλον του. Το χειμερινό θαλασσινό τοπίο, τα απομονωμένα σπίτια σε απόμακρα χωριά δίπλα στην άγρια θάλασσα και τα φιόρδ, τον εμπνέουν. Δεν είναι ίσως τυχαίο πως σε κάποιο τέτοιο σκηνικό βρίσκετε και ένα από τα εξοχικά του σπίτια.
Με το ξεκίνημα της παράστασης ήρθαν στον νου μου οι στοίχοι από το ποίημα «Φωνές» του Καβάφη: «Ιδανικές φωνές και αγαπημένες / εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι / για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους». Αυτό είναι και το θέμα του έργου. Η απώλεια αγαπημένου προσώπου, όπως και στις «Παραλλαγές θανάτου». Εδώ μια γυναίκα, κάπου κοντά στη θάλασσα, προσπαθεί επί είκοσι χρόνια να συνηθίσει στην ιδέα του χαμού του αγαπημένου της. Του αγαπημένου της που χάθηκε μια νύχτα του χειμώνα σε ένα φιόρδ. Περιμένοντας τον γυρισμό του θυμάται δυσεξάλειπτες λεπτομέρειες από την κοινή ζωή τους. Τελικά δεν μπορεί να ξέρει κανείς εάν αυτά που θυμάται αποτελούν κομμάτια της πραγματικότητας, εάν βρίσκονται μόνο στη φαντασία της, στις αναμνήσεις της ή μήπως πρόκειται για μια ιστορία φαντασμάτων. Θαυμάσια αμφισημία, μια από τις υπέροχες δυνατότητες του θεάτρου
Η γυναίκα περιμένει, αναπολεί, αναμνησιολογεί φέρνοντάς μου στο μυαλό και πάλι τους στίχους του Καβάφη από το ίδιο ποίημα: «Κάποτε μες τα όνειρά μας ομιλούνε / κάποτε μες τη σκέψη τες ακούει το μυαλό». Είναι πράγματι δύσκολο να συνηθίσουμε στην ιδέα της απώλειας και μάλιστα της απώλειας αγαπημένων προσώπων. Είναι ακόμα πιο δύσκολο να διαχειριστούμε τη θλίψη που προκαλεί. Ίσως όμως και να μην πρέπει να ξεχάσουμε μια και όπως είναι γνωστό «Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε». Η γυναίκα βασανίζεται είναι όμως και αυτός ένας λόγος ύπαρξης, την κρατάει στη ζωή, την κάνει κατά κάποιο τρόπο να ζει με αυτόν που χάθηκε, σαν να μην χάθηκε.
Συντελεστές: Η μετάφραση του Αντώνη Γαλέου είναι άψογη. Η σκηνοθεσία του Νίκου Διαμαντή εξαιρετική. Η ιδέα με τα φαντάσματα πολύ καλή. Ο καθρέφτης επίσης έχει τον συμβολισμό του. Η εικαστική επιμέλεια του Γιώργου Πάτσα πάρα πολύ καλή και αξιόλογη.
Η Ιωάννα Μακρή με τα κόκκινα παπούτσια, τη μπορντό-κόκκινη ρόμπα και τα κόκκινα μαλλιά ταιριάζει απόλυτα με τον τίτλο του έργου. Ο τρόπος της ερμηνείας της δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε και μάλιστα σε ένα έργο που είναι πρακτικά μονόλογος.
Χόρεψε ο Γρηγόρης Γαϊτανάρος . Συμμετέχουν οι Σταύρος Γιαννακόπουλος και Φρεντερίκα Σανταρέλλι.
Η παράσταση διαρκεί μία περίπου ώρα. Στέλιος Αντωνιάδης – mytheatro.gr