Ιούλιος 2014 Πρόσωπο του μήνα: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Όταν μεγαλώνεις σε ένα σπίτι με δύο από τους μεγαλύτερους θεατρανθρώπους, κάποιος θα πει πως σχεδόν νομοτελειακά, το θέατρο, αργά ή γρήγορα, θα γίνει και ο δικός σου φυσικός χώρος. Θα ήταν ωραία εικασία να σκεφτεί κανείς πως η αγάπη για την τέχνη κληροδοτείται γονιδιακά, μολονότι φαντάζει πολύ πιο πιθανό το σενάριο να διαμορφώνεται από τα ερεθίσματα που κανείς προσλαμβάνει στο άμεσο οικογενειακό του περιβάλλον από πολύ μικρή ηλικία. Ακόμα κι αν αληθεύουν όλα αυτά, σε όποιον βαθμό και να αληθεύουν, πιστεύω πως η σειρήνα της τέχνης είναι υπόθεση προσωπική, μία κλίση (και κλήση), που αδυνατείς να αγνοήσεις, γιατί μόνον έτσι νοηματοδοτείται η ζωή σου και αργά ή γρήγορα, συνειδητοποιείς πως είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορείς να ακολουθήσεις.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου μπορεί να μεγάλωσε δίπλα σε έναν πατέρα σκηνοθέτη που υπήρξε από τα μεγαλύτερα ονόματα στον χώρο και μία μητέρα ηθοποιό, που της καλλιέργησαν την αγάπη και τον σεβασμό για ένα θέατρο στραμμένο στο έργο, τον ηθοποιό και τον άνθρωπο, όμως δεν άργησε να συνειδητοποιήσει ότι το θέατρο ήταν για εκείνη υπόθεση βαθιά προσωπική.
Έχοντας σπουδάσει Υποκριτική στην Δραματική Σχολή του Εθνικού, καθώς επίσης και Φιλοσοφία στο αντίστοιχο τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, αυτό που γρήγορα την κέρδισε ήταν η τέχνη της σκηνοθεσίας, την οποία μελέτησε στην Μόσχα, καθώς επίσης και στο Πανεπιστήμιο Middlesex του Λονδίνου. Στα 35 της χρόνια μετράει σχεδόν μία δεκαετία στον χώρο (σκηνοθετεί από το 2006) και παραστάσεις της έχουν ανέβει σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές σκηνές της Αθήνας, κερδίζοντας τις εντυπώσεις κοινού και κριτικών: Η ερωτευμένη νεκρή, Η Λέσχη της Αυτοκτονίας (Αμφι-Θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου), Πλαστελίνη, Wolfgang, Ο Χρυσός Δράκος (Εθνικό Θέατρο), Γυάλινος Κόσμος (Θέατρο Χορν), Ο Καλός άνθρωπος του Σετσουάν (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών)… Μάλιστα, για την «Λέσχη αυτοκτονίας» και το «Wolfgang» τιμήθηκε από την Ένωση Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών με το Βραβείο Νέου Δημιουργού τον Δεκέμβριο του 2009.
Πρόσφατα έκανε και τα πρώτα της σκηνοθετικά βήματα στο εξωτερικό, σκηνοθετώντας στην Γερμανία τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν» στο Stadttheater Augsburg, εμβαθύνοντας ακόμα περισσότερο στην αγάπη της για το γερμανικό θέατρο, την μπρεχτική και μεταμπρεχτική αφηγηματική λειτουργία του θεάτρου.
Πριν από λίγες ημέρες παρουσίασε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών τον Ιδομενέα του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ, τον οποίον γνώρισε για πρώτη φορά όταν ο Γιάννης Χουβαρδάς της πρότεινε τον «Χρυσό Δράκο». Ο «Ιδομενέας» καταδεικνύει –εκτός των άλλων– για ακόμη μία φορά την βαθιά μέριμνα της νεαρής σκηνοθέτιδος για την καθοδήγηση των ηθοποιών και την ερμηνεία του κειμένου, ενώ παράλληλα ανακαλύπτει και η ίδια την προσωπική της θέση απέναντι στην λειτουργία του αφηγηματικού θεάτρου από την σκοπιά του θεατή, αλλά και του δημιουργού, παραμένοντας συνεχώς εξελισσόμενη ως καλλιτέχνης και μη φοβούμενη να πειραματιστεί και να πάρει ρίσκα.
Τον Ιανουάριο του 2015 θα κάνει ένα ακόμα μεγάλο βήμα στο εξωτερικό: θα σκηνοθετήσει την αριστουργηματική όπερα του Όφενμπαχ «Τα παραμύθια του Χόφμαν» σε μουσική διεύθυνση Θεόδωρου Κουρεντζή στην Κρατική Όπερα της Περμ στην Ρωσία.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, είναι μία από τις πιο ελπιδοφόρες μορφές του ελληνικού θεάτρου σήμερα. Ανήκει στην νεότερη γενιά των σκηνοθετών, που όμως δεν έρχεται να απορρίψει το παρελθόν, αλλά μελετώντας το, το εξελίσσει, αφουγκραζόμενη τους προβληματισμούς και τα καυτά ερωτήματα του παρόντος και προσπαθώντας να τα μεταφράσει σε γλώσσα θεατρική που θα κομίσει ένα νόημα και μία αισθητική. Το αξιέπαινο είναι πως δεν επαναπαύτηκε ποτέ στο όνομά της και τις πόρτες που ενδεχομένως της άνοιξε, παρά συνεχίζει να δουλεύει σκληρά, να μελετάει και να πειραματίζεται και αυτές οι φωνές νέων ανθρώπων με καλλιέργεια, ήθος, συναίσθηση και σεβασμό προς την τέχνη και τους διακόνους της, ανθρώπους με προβληματισμούς και πολιτική και φιλοσοφική σκέψη είναι οι φωνές που χρειαζόμαστε για ένα πιο ελπιδοφόρο καλλιτεχνικά (και όχι μόνο) μέλλον στην χώρα μας.
Εάν μάλιστα λάβουμε υπ’όψιν μας το νεαρό της ηλικίας της, παραμένουμε ιδιαίτερα αισιόδοξοι για την πορεία της και αναμένουμε εναγωνίως τις επόμενες δουλειές της. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου πως –δυστυχώς– ο χώρος της σκηνοθεσίας παραμένει ακόμα και στις μέρες μας ανδροκρατούμενος, και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που μας ώθησε να αφιερώσουμε τον Ιούλιο στην νεαρή και πολλά υποσχόμενη Κατερίνα Ευαγγελάτου.