- Γράφει η Διονυσία Ρώντα
Κινουμενα σχεδια live, ένα διαδραστικό παιχνίδι από την Καίτη Μανωλιδάκηγια όλη την οικογένεια. Μέχρι να στείλεις τον Cheater στα έγκατα της Αβύσσης,κατεβαίνεις κι εσύ μαζί του. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σταθώ στο ύψος της μετριοφροσύνης των συντελεστών αυτής της παράστασης, αλλά δεν θα μασήσω τα λόγια μου. «Τα Κινούμενα» είναι ένα μικρό (70 λεπτών) αριστούργημα. Από τις θεατρικές παραστάσεις που σου αφήνουν πολλά.
Παράδειγμα, όταν οΣπυρος Ξενος, από gothicΠαππούς, εμφανίζεται ξαφνικά ως Cheater (ήρωαςτωνroleplayinggames) και προκαλεί το γέλιο με το μαγιό που φοράει. Προσωπικά δεν μπόρεσα να γελάσω. Υπερίσχυσε μέσα μου η σκέψη «ενδυματολόγοςrespect» (Σάββας Πασχαλίδης!).Kι όταν αρχίσει να χορεύει ως εκπρόσωπος του Κακού ενάντια στο Καλό, αναγκάζεσαι να ψάξεις και να μάθεις ότι ο συγκεκριμένος Cheaterέχει κάνεισωματικό θέατρο στη Βουλγαρία.
Αλλά πάλι, όλη η παράσταση λειτουργεί σαν μια παρτιτούρα όπου όλοι συμμετέχουν ως νότες, άψογα συντονισμένοι στο ρυθμό. Μεγάλη σκηνοθετική τόλμη να βασίσεις ένα ολόκληρο έργο όχι στα λόγια αλλά στο ρυθμό και στις συντονισμένες κινήσεις. Αν δεν βγει τέλειο, θα βγει γελοίο και βαρετό. Εδώ αρχίζεις και ψάχνεσαι πώς το έκανε αυτό κινησιολογικά η Καίτη Μανωλιδάκη. Από Σχολή, Κουν δεν θυμίζει ούτε και Κατσέλη. Αυτό είναι καραμπινάτη Πολωνία, τρανταχτή επιρροή απ’ το Theater Lodz. Είναι μεταμοντέρνο θέατρο που δημιουργείται για να μπορεί να παιχτεί σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου και να γίνει άμεσα κατανοητό, ακόμα κι αν συμμετέχουν ηθοποιοί που μιλούν διαφορετικές γλώσσες. Στο σενάριο της Καίτης Μανωλιδάκη είναι περισσότερες οι σκηνοθετικές οδηγίες παρά τα λόγια. Και οι οδηγίες έχουν να κάνουν περισσότερο με το ρυθμό και τη μουσική.
Η μουσική σταΚινούμενα δεν έχει γραφεί σαν χαλί για την παράσταση, αλλά ανασαίνει μαζί της σε κάθε βήμα.Η ψυχική διάβαση απότο παιδικό νανούρισμα στιςοιμωγές των ψυχών από τα έγκατα της Αβύσσηςεπιβραβεύει για άλλη μια φορά όσους παρακολουθούν τη δουλειά τουΓιάννη Μανωλιδάκη (ο πρώτος μουσικολόγος στον κόσμο που αποκάλυψε τις ελληνικές ρίζες των Καλάς, μαθητής του Segoviaκαι του Δημήτρη Φάμπα).
ΠΑΜΕ ΘΕΑΤΡΟ;
Η παράσταση ξεκινά μ’ ένα εντυπωσιακό κάδρο ανθρώπων που βλέπουν τη ζωή τους μέσα από ένα μαγικά φωτισμένο παράθυρο (η Καίτη Μανωλιδάκη έχει διδαχτεί φωτισμούς από την Ελευθερία Ντεκώ̵ τελετή έναρξης ΑΘΗΝΑ 2004).
Το φως και ̵ πιο σημαντικά ̵η απουσία του παίζει καθοριστικό ρόλο στα Κινούμενα. Το σκοτάδι είναι το «φυσικό» περιβάλλον ενός παίκτη rpggames. Όταν ο ενηλικιούμενος έφηβος έχει πεθάνει όλους εκτός από τη μητέρα του, στο τέλος τη ρωτά αν θέλει φως. Τότε που τα μάτια δεν μπορούν πια να διακρίνουν το φως μιας πραγματικότητας που δεν είναι virtualreality.
Αναρωτήθηκα γιατί στα Κινούμενα παίζουν όλοι οι ηθοποιοί τόσο καλά. Η σκηνοθέτης Καίτη Μανωλιδάκη μού έλυσε την απορία: Δεν γνώριζε κανέναν προσωπικά. Επέλεξε μετά από ατέλειωτες auditionτην αφρόκρεμα για κάθε ρόλο, φροντίζοντας να δένουν και στις μεταξύ τους σχέσεις:
Εκπληκτική ως κόρη η Ελενα Κωνσταντινιδου, όργιο καρτούν οι αλληλοπορδίζοντες Παππούς (Σπύρος Ξένος) και Γιαγιά (Μαρία Γιαννακιτσίδου), στο ύψος του ως Nintendofreak ο Πέτρος Ιωάννου, που τον συνοδεύει επάξια πότε ως αλλοτριωμένη μάνα καιπότε ως virtualsexpet η Αργυρώ Τσιρίτα
Περνώντας στο τέλος απ’ το ατμοσφαιρικό μπαράκι-φουαγιέ στο Θέατρο Βαφείο, θα ήθελες να πάρεις μαζί σου για το δρόμο κάποιο απ’ τα αισχυλικά παιχνίδια ορθοφωνίας της Καίτης Μανωλιδάκη, για να το πιπιλίζεις μέχρι να φτάσεις σπίτι:
«Πρωτόμορος ή μή φημί φιμόν;» (googletranslate: Να πεθάνω μια ώρα αρχίτερα ή να μου αφαιρεθεί η ελευθερία του λόγου με φίμωτρο;»
Μέχρι να σε τραβήξει πάλι ένα χέρι απ’ το λαιμό (στο προσεγμένο videoart)και να ξαναρχίσεις να βαράς μανιασμένα το πληκτρολόγιο μονολογώντας:
«Το’χουμε, το’χουμε, έλα, έλα, Χωθείτε… Γιατί δε μιλάει κανείς ρε;
ΥΓ Έμαθα ότι οι ηθοποιοί δεν θα πληρωθούν για αυτή την παράσταση. Παίζουν μόνο επειδή πίστεψαν από την αρχή σ’ αυτή τη δουλειά.