Από 26 Δεκ – 17 Φεβ 2019, στο Θέατρο οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής» με τους Σοφία Φιλιππίδου, Αγλαΐα Παππά, Γιώργο Παπαπαύλου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, σε Διασκευή-Απόδοση-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνου Χατζή. Μπήκαμε στη Γενική Πρόβα και σας παρουσιάζουμε φωτογραφικό αφιέρωμα της παράστασης. Δείτε το πλήρες φωτογραφικό άλμπουμ στη σελίδα μας στο Facebook.
Η καινοτομία της παράστασης έγκειται στο ότι στο πρώτο μέρος του έργου παρουσιάζεται το έργο Κοριολανός , και στο δεύτερο ο Ιούλιος Καίσαρας του Σαίξπηρ.
Θέλοντας ο Κωνσταντίνος Χατζής, να διερευνήσει μέσα από την ποίηση του Σαίξπηρ, το θέμα της εξουσίας και πως αυτή διαφθείρει τον λαό και κυρίως αυτούς που την ασκούν, καταπιάνονται με αυτά τα δυο μεγάλα έργα, Κοριολανό και Ιούλιο Καίσαρα διασκευάζοντάς τα σε μια ενιαία παράσταση. Στον Κοριολανό, βλέπουμε πώς η λαϊκή εξουσία χρησιμοποιεί τα μέσα και τη δύναμή της για να κερδίσει δικαιώματα και να εξοντώσει έναν εν δυνάμει τύραννο ενώ στον Ιούλιο Καίσαρα πώς η αριστοκρατική τάξη δολοφονεί έναν λαοφιλή και χαρισματικό ηγέτη για να μην εξελιχθεί σε αυτοκράτορας.
Η προσέγγιση τέτοιων μεγάλων θεμάτων που απασχολούν την ανθρωπότητα από πάντοτε είναι δύσκολη, όμως η επαφή με τον σαιξπηρικό λόγο, και η ανάγκη να τα πουν με τα δικά τους λόγια μέσα από αυτό αυτή τη διαδικασία, οπλίζει τους συντελεστές με ενέργεια, με πάθος, όρεξη για ζωή, χαρά και δημιουργία και μας «βγάζει στο δρόμο».
Ο Κοριολανός
Οι Πληβείοι της Ρώμης ετοιμάζονται να επαναστατήσουν εναντίον των Πατρικίων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου ο Γάϊος Μάρκιος διακρίνεται για την γενναιοψυχία του και χάρις σ’ αυτόν οι Ρωμαίοι κυριεύουν την πόλη των Κοριόλων, πράγμα που γίνεται αιτία να ονομαστεί Κοριολανός. Η αυθάδεια του προκαλεί το λαό να απαιτήσει την εξορία του και τότε ο Κοριολανός προδίδει τη Ρώμη και πηγαίνει στον εχθρό της, όπου εκεί δολοφονείται. Το έργο έχει σαν πρότυπο την αρχαία ελληνική τραγωδία, όχι μονάχα για τη λιτότητα της μορφής αλλά, αλλά και για τη συγκέντρωση του ενδιαφέροντος σε ένα μοναδικό πρόσωπο.
Στο πρώτο μέρος του έργου κυριαρχούν από τη μια η γενναιότητα του Κοριολανού, ο οποίος έσωσε τη Ρώμη από τους Βόλσκους και στη συνέχεια κυρίεψε τη πόλη τους Κοριόλη. Απ’ την άλλη έχουμε τις συγκρούσεις του πατρίκιου στην καταγωγή Κοριολανού με τους πληβείους της Ρώμης. Ο Κοριολανός σιχαίνεται το λαό και ο λαός τον μισεί με αποτέλεσμα η πόλη να πληρώνει αυτή τη διάσταση πολιτών κι ηγέτη. Η άρνηση του πρώτου να μειωθεί η τιμή του σταριού που έγινε δυσβάσταχτη για τους πληβείους, στη συνέχεια η άρνηση των πληβείων να ψηφίσουν τον Κοριολανό ως Ύπατο, η άρνηση του Κοριολανού να μιλήσει στα πλήθη για να εγκρίνουν την υποψηφιότητα του, και η απαίτηση του να μην έχουν οι πληβείοι το δικαίωμα να εκλέγουν τους δημάρχους τους, αναγκάζουν τους πατρίκιους να εξορίσουν ισόβια από τη Ρώμη τον Κοριολανό. Και τότε αυτός καταφεύγει στους πρώην εχθρούς της πατρίδας του, τους Βόλσκους για να εκδικηθεί τους συμπατριώτες του Ρωμαίους.
Στο δεύτερο μέρος ο Κοριολανός επικεφαλής του στρατού των Βόλσκων βρίσκεται προ των πυλών της Ρώμης, η οποία βρίσκεται ανυπεράσπιστη χωρίς ικανή ηγεσία. Οι πατρίκιοι και οι πληβείοι αλληλοκατηγορούνται που εξόρισαν τον Κοριολανό και στέλνουν τη μητέρα και τη γυναίκα του να τον πείσουν να κλείσουν ειρήνη. Δυο επίλογοι έχουν διασωθεί. Ο ένας αναφέρει ότι ο Κοριολανός δέχτηκε την ειρήνη και οι πατριώτες του τον τίμησαν φτιάχνοντας το άγαλμα του. Ο άλλος αναφέρει ότι ο Κοριολανός δεν μπορούσε να δεχτεί την ειρήνη, γιατί τότε θα πρόδιδε τους Βόλσκους και τους όρκους που τους είχε δώσει. Όπως και να εξελίχτηκε η κατάσταση ο Κοριολανός βρέθηκε παγιδευμένος εξαιτίας των δικών του επιλογών, γεγονός που τον καθιστά τραγικό πρόσωπο.
Τραγωδία σαιξπηρικών αντιθέσεων, χαρακτηρίζει ο Πολωνός σαιξπηρολόγος Γιαν Κοτ [«Σαίξπηρ αυτός ο σύγχρονός μας», εκδ. Ηριδανός] τον «Κοριολανό» επισημαίνοντας ότι από τα μεγάλα σαιξπηρικά έργα είναι αυτό που παίζεται σπάνια. Στον «Κοριολανό» σημειώνει ο Κοτ « δεν υπάρχει ποιητική μαγεία, ουράνια μουσική, δεν υπάρχουν υπέροχοι εραστές ή παλιάτσοι, δεν υπάρχουν μαινόμενα στοιχεία ή πλάσματα της φαντασίας που να είναι ωστόσο πιο αληθινά και από την πραγματικότητα.»
Και τι υπάρχει; Ένα έργο αυστηρό και τραχύ, ένα έργο γεμάτο αντιθέσεις αφού δεν μπορούσε να ικανοποιήσει ολότελα ούτε τους αριστοκράτες ούτε τους δημοκρατικούς, ούτε τους φίλους του λαού ούτε τους εχθρούς του. Ο Γιαν Κοτ θεωρεί ότι η μη συμπάθεια που συνάντησε ο «Κοριολανός» οφείλεται σ αυτόν ακριβώς τον διφορούμενο χαρακτήρα του, στην πολλαπλότητα των πολιτικών, ηθικών και φιλοσοφικών του εκδοχών.
Ο Ιούλιος Καίσαρας
Με τον Ιούλιο Καίσαρα, όμως -και, αμέσως ύστερα, με τον Άμλετ- παρουσιάζει έναν καινούργιο τύπο ήρωα: τον άνθρωπο που, ενώ είναι ενάρετος και δίκαιος, κάνει μιαν εγκληματική πράξη για να υπερασπιστεί μια δίκαιη υπόθεση. Τέτοιος είναι στον Ιούλιο Καίσαρα, ο Βρούτος, ο φιλόσοφος-τυραννοκτόνος.
Γραμμένο στην εκπνοή του 16ου αιώνα το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Ιούλιος Καίσαρας» είναι αναμφισβήτητα η πιο πολιτική τραγωδία του κορυφαίου Ελισαβετιανού ποιητή. Αν και ο τίτλος δημιουργεί την εντύπωση ότι ο κεντρικός ήρωας είναι ο Ιούλιος Καίσαρας, στην πραγματικότητα οι τρεις κομβικοί ρόλοι του έργου είναι ο Βρούτος, ο Κάσσιος και ο Μάρκος Αντώνιος. Οι δύο πρώτοι συνωμοτούν και δολοφονούν τον Καίσαρα. Ο τελευταίος είναι αυτός που τους ανατρέπει για να αναλάβει την εξουσία.
44 π.Χ. Η Ρώμη είναι σε αναβρασμό. Το «αβγό του φιδιού» επωάζεται και εκκολάπτεται στη Σύγκλητο. Αλλεπάλληλες συνωμοσίες, δολοφονίες, βία και διαπλοκή. Και στο παρασκήνιο ένας λαός που έχει μετασχηματιστεί σε όχλο, χειραγωγούμενος από δημαγωγούς πολιτικούς. Η ρωμαϊκή Σύγκλητος καλωσορίζει τον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα, ο οποίος επιστρέφει θριαμβευτής από την εκστρατεία στη Γαλατία. Ο λαός πανηγυρίζει, τον καλωσορίζει και προετοιμάζεται για τη στέψη του ως βασιλιά. Την ίδια στιγμή, ο Κάσσιος, ως μέλος της Γερουσίας, προσπαθεί να πείσει τον Βρούτο ότι εφόσον οι υποστηρικτές του Καίσαρα έχουν αυξηθεί υπερβολικά και πρέπει να δολοφονηθεί.
Το κλασικό αριστούργημα του Shakespeare δεν είναι απλώς ένα πολιτικό ή ιστορικό έργο που αποτυπώνει τον μύθο της ανόδου και της πτώσης μιας αυτοκρατορίας. Κλίκες, μίζες από την οικοδομική ανάπτυξη της πόλης, εξεγέρσεις, ιδεολογικές συγκρούσεις, ανίερες συμμαχίες και έντονες παρασκηνιακές δοσοληψίες φέρνουν στο μυαλό του θεατή τη σύγχρονη πραγματικότητα της αδιαφάνειας και της διαπλοκής που μαστίζουν κάθε κοινωνία.
Ο Ιούλιος Καίσαρας είναι μια αυθεντικά οικουμενική ιστορία, εξαιρετικά επίκαιρη σε παγκόσμιο επίπεδο, η οποία θέτει στην ανθρωπότητα διαχρονικά ερωτήματα: Τι είναι “εντιμότητα” και τι “ατιμία”; Τι είναι “πατριωτισμός” και τι “προδοσία”; Τι είναι “έγκλημα” και τι “πολιτική πράξη”;
Ταυτότητα του έργου:
Συγγραφέας: Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
Διασκευή-Απόδοση-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Χατζής
Παίζουν οι:
Σοφία Φιλιππίδου
Αγλαΐα Παππά
Γιώργος Παπαπαύλου
Κωνσταντίνα Τάκαλου
Ηλέκτρα Νικολούζου
Νικόλας Χανακούλας
Βασίλης Τσιγκριστάρης
Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος
Ανδριανός Γκάτσος
Σπύρος Δούρος
Άρης Ντελία
Λυδία Σκουράκη
Επιμέλεια κίνησης- Χορογραφία: Χριστίνα Βασιλοπούλου
Ενδυματολογία: Miranda Dempsey
Σκηνογραφία: Λία Ασβεστά
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιάσωνας Νικητέας
Μουσική Σύνθεση – Τραγούδι: Αλέξανδρος Μέντης
Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Νικόλ Βότση
Δ/νση Παραγωγής: Κωνσταντίνα Αγγελέτου
Βοηθός Παραγωγής: Έλλη Φαμελιάρη
Παραγωγή: Ομάδα Χρώμα – Νέα Σκηνή
Βασισμένη στις μεταφράσεις των: Μίνως Βολανάκης-Μιχάλης Κακογιάννης
Κωνσταντίνος Χατζής
Ο Κωνσταντίνος Χατζής, είναι σκηνοθέτης και ιδρυτής της ομάδας Χρώμα. Έχει παρουσιάσει από το 2008 μέχρι σήμερα πολλές παραστάσεις. Στο βιογραφικό τουμετράσπουδαίες συνεργασίες μεταξύ των άλλων με τις Λήδα Πρωτοψάλτη, Λυδία Κονιόρδου, Αγλαΐα Παππά, Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Μαρία Κατσανδρή. Τοχειμώνα σκηνοθέτησε την παράσταση .Αγαμέμνονας. Αισχύλος/Ευριπίδης., μια συρραφή πάνω στον “Αγαμέμνονα” του Αισχύλου και την “Ιφιγένεια εν Αυλίδι” του Ευριπίδη. Η τελευταία του δουλειά είναι ο Γλάρος του Α. Τσέχοφ στο Θέατρο Τέχνης.
Κείμενο Κάτια Σωτηρίου
Φωτογραφίες Ελπίδα Μουμουλίδου