Αποκλειστική Συνέντευξη στην Κάτια Σωτηρίου για το mytheatro.gr Φωτογραφίες Κάτια Σωτηρίου, Ελπίδα Μουμουλίδου
Η Κύνθια Βουκουβαλίδου είναι μια από τις περιπτώσεις εκείνες των ανθρώπων που σε κερδίζουν άμα τη εμφανίσει. Χαμογελαστή, εξωστρεφής, με φυσική ευγένεια στην προσέγγιση της, αλλά και με βλέμμα που προδίδει άνθρωπο με έμφυτη ανάγκη γνώσης και εξερεύνησης, η Κύνθια μας συστήθηκε στα θεατρικά πράγματα πριν λίγα χρόνια, μετά από μια σειρά σπουδών που φανερώνουν το πολύπλευρο ταλέντο της. Λίγο πριν το κλείσιμο μιας δημιουργικής χρονιάς μας μίλησε για όσα αγαπά, φοβάται, αλλά και όσα περιμένει.
Κάτια Σωτηρίου. Μίλησε μας για τα παιδικά σου χρόνια
Κύνθια Βουκουβαλίδου. Πωπω τι προσωπική ερώτηση, κατευθείαν στα βαθιά! Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στην Αθήνα, σε μια μικρή όμορφη μονοκατοικία στο Λυκαβηττό. Δύσκολα και ευχάριστα ταυτόχρονα, όπως φαντάζομαι κάθε παιδιού. Μεγάλωσα σε ένα αστικό περιβάλλον εκπαιδευτικών, παίζοντας πολύ μπάσκετ, μένοντας καιρό στις γιαγιάδες μου στο Γύθειο και την Κω, όπου περνούσα τις διακοπές μου το καλοκαίρι, Πάσχα και Χριστούγεννα. Παρότι είχα αρκετούς φίλους έχω βιώσει και αρκετή μοναξιά, μιας και ήμουν μοναχοπαίδι.
Κ.Σ. Η αγαπημένη σου ανάμνηση από τα χρόνια αυτά;
Κ.Β Αγαπούσα πολύ ένα σκυλάκι που είχαμε στο παλιό μας σπίτι… γενικά έχω πολύ καλή σχέση με τα ζώα και πολύ όμορφες αναμνήσεις μαζί τους. θυμάμαι τη Μελίνα Μερκούρη που την έβλεπα συχνά στο Λυκαβηττό. Ήταν ψηλή, όμορφη και γενναιόδωρη ακόμα και ο τρόπος που χαμογελούσε και χαιρετούσε μου έμοιαζε ξεχωριστός. Θυμάμαι και τις ατελείωτες ώρες που έχω παίξει μπάσκετ στο Λυκαβηττό ή με τα γειτονοπούλα στο μη πολυσύχναστο δρομάκι μας. Ατελείωτες ειλικρινά.
Κ.Σ Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
Κ.Β Δεν το αποφάσισα ποτέ. Ήθελα να γίνω ηθοποιός από τότε που ήμουν 2,5 χρονών, παρά τους πολλούς καυγάδες με τον πάτερα μου. Πήγαινα θέατρο από πολύ μικρή, αλλά αυτό που είναι ενδιαφέρον και δεν ξέρω πως προέκυψε, ήταν η μεγάλη ανάγκη μου για τη στιγμή πριν βγείς στη σκηνή, πίσω απ’ την κουίντα. Το έβρισκα πολύ ελκυστικό. Αντιστάθηκα ωστόσο αρχικά, βλέποντας ότι το περιβάλλον μου δεν το ήθελε, αλλά αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, είχα κάνει πλέον αυτό που ήθελαν οι άλλοι αλλά δεν βρήκα τίποτα από τον εαυτό μου εκεί πήρα την απόφαση ότι έπρεπε να κάνω πια αυτό που ήθελα εγώ.
Κ.Σ Τι σπουδές έκανες;
Κ.Β Έχω τελειώσει μάρκετινγκ στην Αθήνα, και έχω κάνει μεταπτυχιακό στη διοργάνωση φεστιβάλ και παραστάσεων στο Μιλάνο. Αυτό ήταν το σκαλοπατάκι για μένα για να μπω στο θέατρο, γιατί εκεί είχαμε ασκήσεις θεάτρου και ιστορία θεάτρου, κινηματογράφου κτλ. Έχω επίσης δίπλωμα βιολιού και πιάνου. Όταν επέστρεψα πέρασα στο 2ο έτος της θεατρικής Σχολής του Ακμή και κατόπιν στο Εμπρός αλλά έφυγα για το London International School of Performing Arts όπου πήρα και το μεταπτυχιακό μου στο Creating Theatre and Performance.
Κ.Σ Πόσο διαφορετικό βρήκες το σύστημα οργάνωσης στην Ελλάδα σε σχέση με την Ιταλία και την Αγγλία;
Κ.Β Πολύ. Βέβαια, όταν ήμουν στην Ιταλία δεν είχαμε μπει ακόμα για τα καλά στην κρίση, και είμαστε και πιο κοντά σε νοοτροπία, οπότε δεν είδα τεράστιες διαφορές, αλλά όταν γύρισα από την Αγγλία ήταν σοκαριστική η αλλαγή. Και δε σου κρύβω ότι υπήρχε με έπιασε κατάθλιψη τον πρώτο καιρό. Ακόμα παλεύουμε για πράγματα αυτονόητα εδώ. Για την ακρίβεια στις μέρες μας τα βλέπουμε να χάνονται ένα ένα. Αυτό μου είναι ξένο. Ξέρω ότι θα το παλέψω όσο μπορώ, αν και δεν υπόσχομαι ότι θα μείνω για πάντα, ούτε στην Ελλάδα ούτε στο θέατρο, αλλά για την ώρα θα είμαι εδώ και θα το παλέψω. Φτιάχνω το μικρόκοσμό μου, ψάχνω τους ανθρώπους, είτε είναι στην γειτονιά μου, είτε στη δουλειά μου, που το κάνουν μα αξίζει όλο αυτό. Παρόλα αυτά εκπλήσσομαι πολύ από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα ακόμα, το ποσό δύσκολο είναι να συνδιαλλαγείς στις υπηρεσίες, η έλλειψη ευγένειας, τυπικότητας και επαγγελματισμού. Ειδικά επειδή δεν υπάρχουν χρήματα, ο επαγγελματισμός εκλείπει ακόμα περισσότερο.
Κ.Σ Είδες διαφορές και στον τρόπο διδασκαλίας του θεάτρου στις σχολές;
Κ.Β Ναι μεγάλες. Εδώ είχα λαμπρούς καθηγητές, σπουδαίους ανθρώπους όπως η Κατερίνα Ευαγγελάτου, η Μαριάννα Καβαλιεράτου, η ομάδα του Λιβαθηνού και ο ίδιος με τους οποίους έκανα σεμινάρια, αλλά η έννοια της σχολής δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα όπως υπάρχει στην Αγγλία. Εκεί υπάρχει σύστημα, πολύ συγκεκριμένο, και υπάρχει σχολή, μεθοδολογία, αυτό είναι κάτι που σε προστατεύει. Δεν μετανιώνω που έφυγα, αν και ξέρω ότι μπορεί να μου στερεί γνωριμίες ή την δυνατότητα να ανήκα σε μια ομάδα τελειώνοντας εδώ. Όμως η LISPA ήταν ανέλπιστα καλή σχολή , και ήταν φανταστικός και ο Thomas Prattki που την διευθύνει. Είναι κυριολεκτικά ένας μέντορας, Δάσκαλος… προικισμένος άνθρωπος. Η κεφαλή ορίζει τελικά τα υπόλοιπα. Το σκεφτόμουν πολύ και για εδώ, γιατί είχα πραγματικά εξαιρετικούς δασκάλους αλλά δεν φτάνει αυτό όταν μιλάμε για σχολή.
Κ.Σ Πώς αντιμετωπίζεις εσύ την έλλειψη επαγγελματισμού στην Ελλάδα εν μέσω κρίσης;
Κ.Β Δεν ξέρω αν το αντιμετωπίζω. Αν υπάρχει διάθεση για συνεργασία και ένας σκηνοθέτης που έχει μεθοδολογία φτιάχνονται εκπληκτικά πράγματα. Όταν όμως δεν υπάρχει αυτό, και συνδυάζεται και με έλλειψη επαγγελματισμού, τότε βλέπεις μια παράσταση στην οποία, για να το πω με λόγια μουσικής, ο ένας παίζει κλασική μουσική, ο άλλος μπουζούκι και ο άλλος μπαρόκ σε άλλη κλίμακα και ρυθμό. Οπότε προκύπτει μια αθέμιτη ανομοιογένεια. Προσπαθώ να διαλέγω τις σκηνοθεσίες, και ως αποτέλεσμα έχω πει πολλά όχι – πληρώνοντας το κόστος τελικά και μένοντας σπίτι, γιατί δεν είμαι και κάποια, για να λέω όχι! Είναι πολύ δύσκολο για έναν ηθοποιό να μένει σπίτι, και ειδικά για έναν ηθοποιό θεάτρου. Εμείς υπάρχουμε μόνο τη στιγμή που μας βλέπει κόσμος. Δεν μπορούμε να αναγνωριστούμε μετά από χρόνια, δε θα μας θυμηθεί κανείς όταν θα είμαστε στο σπίτι μας. το θετικό είναι ότι και λόγω της σχολής μου, έχω τη δυνατότητα να συμμετέχω ενεργά σε παραγωγές. Το ψάχνω αρκετά.
Κ.Σ Το γεγονός ότι υπάρχει άγχος επιβίωσης στον κλάδο λειτουργεί ως κίνητρο ή ανασταλτικά;
Κ.Β Νομίζω ότι υπάρχει άγχος επιβίωσης παντού, σε κάθε κλάδο. Είναι μεγάλο θέμα όμως για έναν ηθοποιό, ειδικά όταν έχει να αντιμετωπίσει την οικογένεια του που θα θέλε να ασχολείται με κάτι άλλο. Ωστόσο για μένα είναι ζωτική ανάγκη, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, δε με ενδιαφέρει να κάνω κάτι άλλο. Μετά οδηγούμαστε σε παράλληλες βιοποριστικές επιλογές. Όχι ότι δεν το έχω κάνει, αλλά τελικά είμαι απλήρωτη και από κει. Οπότε το να κάνεις κάτι που δεν λαχταράς και να είσαι απλήρωτος είναι μάταιο.
Κ.Σ Υπάρχει φόβος;
Κ.Β Ναι. Νομίζω στις μέρες μας υπάρχει φόβος διάχυτος παντού, και για πολλά ζητήματα. Υπάρχει φόβος πολέμου, ασφαλείας, υγείας, μοναξιάς. Σχεδόν κυβερνόμαστε απ’ τον φόβο. Νομίζω ότι τελικά ο φόβος για τα επαγγελματικά είναι δευτερεύων. Ο επαγγελματικός φόβος δεν είναι τόσο σημαντικός, χωρίς να αναιρώ τη σπουδαιότητα του ωστόσο. Αλλά έχει σημασία γιατί ζεις; Όπως λέει ο Νίτσε, “αυτοί που έχουν ένα γιατί να ζουν, μπορούν να αντέξουν σχεδόν οποιοδήποτε πως”
Κ.Σ Φέτος σε έχουμε δει σε 2 παραστάσεις μέχρι τώρα, το Roadrip και το Δουργούτι Island, που έχουν ακουστεί πολύ.
Κ.Β Χαίρομαι! Και που ακούστηκαν, και κυρίως που συμμετείχα σε αυτές τις δυο παραστάσεις
Κ.Σ Πώς ήταν η εμπειρία αυτή;
Κ.Β Φέτος έπαιξα σε δυο παραστάσεις που έπρεπε πάντα να εξηγώ τι κάνω! [γέλια]. Το Δουργούτι είναι μια περιπατητική παράσταση του Γιώργου Σαχίνη και της Ειρήνης Αλεξίου. Και το Roadtrip της Βιολέτας Γύρα εξελισσόταν μέσα σε αυτοκίνητο. Εξαρτιόμασταν πλήρως από τις καιρικές συνθήκες, τα κέφια του καθένα στο δρόμο και του κόσμου που μπορούσε να μιλήσει. Και οι δυο ήταν πολύ όμορφες εμπειρίες. Και πλούσιες. Ήταν πανέμορφο το πόσο κοντά ερχόσουν στο κοινό. Έπαιρνες μια γεύση από την προσωπικότητα τους, μπορούσαν να σε αγγίξουν.. μέχρι και φιλιά έχω ανταλλάξει με θεατές!
Κ.Σ Τι αντιδράσεις είχατε από συνεπιβάτες και συνοδοιπόρους;
Κ.Β. Το υπέροχο ήταν ότι στο Δουργούτι ερχόταν κάθε μέρα κάποιος που με είχε δει και στο Roadtrip προφανώς γιατί είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ψάχνουν αυτού του τύπου τις παραστάσεις. Αντιδράσεις είχαμε θετικές ως επί το πλείστον. Είναι δύσκολο ωστόσο μερικές φορές γιατί το κοινό δεν είναι μαθημένο στην έκθεση, οπότε το ότι είναι τόσο κοντά και ο ηθοποιός να αντιδρά στα λόγια και τις αντιδράσεις του, μπορεί να φέρει κάποιον σε δύσκολη θέση. Σκοπός μας ήταν όμως να τους κάνουμε να νιώσουν άνετα, και πολλοί μας είπαν ότι μας ένιωσαν πολύ δικούς τους ανθρώπους μετά την παράσταση, παρότι ήταν λίγη ώρα που περνούσαμε μαζί. Δεν είναι τυχαίο το ότι προκαλούσαν και έντονα συναισθήματα στο κοινό, γέλιο ή θλίψης. Είναι καταπληκτικό ότι γνωρίζεις το κοινό, τον άνθρωπο που σε παρακολουθεί, γιατί δεν είναι κάποιος που κάθεται στην 6η σειρά… μπορεί να μην ξέρω το όνομα του, αλλά τον θυμάμαι. Είχα την τιμή να νιώσω την ενέργεια του κ να δω το πρόσωπο του. Πολύ ωραία εμπειρία, και μακάρι να επαναληφθούν και οι δυο. Έχουν και τα δυο ζήτηση για επανάληψη.
Κ.Σ Είχατε και αρνητικές εμπειρίες και αντιδράσεις;
Κ.Β Ναι, είχαμε, και εκεί υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πολύ εκτεθειμένος, ειδικά στο αυτοκίνητο που βρίσκεσαι σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο με τον άλλο. Είναι σα να χεις καλεσμένους σπίτι σου και κάποιος να παρεκτρέπεται, νιώθεις και ευθύνη για τους άλλους θεατές, αν δεν είναι παρέα, μην έρχονται σε δύσκολη θέση ή δεν περνάνε καλά. Περνάς μια στιγμή που αναρωτιέσαι… Προσωπικά δεν μου έτυχε να μην μπορέσω να το γυρίσω σε κάτι θετικό, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν άκουσα την καρδιά μου να χτυπά πιο δυνατά.
Κ.Σ Θα έλεγες ότι είσαι ηθοποιός πρωτοποριακών ή κλασικών παραστάσεων;
Κ.Β Ό,τι και να πω τα έργα μου αποδεικνύουν άλλα! Πιστεύω στο κλασικό. Ο Πικάσο πριν ζωγραφίσει όπως έφτασε να ζωγραφίζει, έχει κάνει άπειρη εξάσκηση με νεκρά φύση. Το ίδιο και ο Μιρό. Το θεωρώ αδύνατον να περάσουμε απευθείας στο πρωτοποριακό. Ακόμα και η πρωτοπορία όμως, αντιμετωπίζεται και από εμένα και από τους σκηνοθέτες που χω συνεργαστεί, με μεθοδολογία και πολύ κλασικό τρόπο. Το κλασικό είναι όμως και παρεξηγημένο. Κανονικά για να είναι κατι κλασικό, σημαίνει ότι είναι και διαχρονικό. Όμως υπάρχει το λεγόμενο “κλασικό παίξιμο” που σημαίνει ότι κάτι είναι πομπώδες, ψεύτικο και παίζεται με στόμφο. Αυτό είναι απαρχαιωμένο ήδη, δε μιλάω για αυτό. Δεν μπορούμε να αναιρέσουμε όμως ούτε τα κλασικά έργα, ούτε τα μεγάλα θέατρα. Μου αρέσει απ’την άλλη η ανάγκη του θεάτρου να πλησιάσει το κοινό, να γνωρίσει καινούργιους χώρους. Με ενδιαφέρει αυτό. Έχει σημασία, γιατί το θέατρο ως Τέχνη έχει νόημα όταν έρχεται σε επαφή με τον κόσμο.
Κ.Σ Τι είναι τελικά αυτό που προσφέρει η Τέχνη στον κόσμο;
Κ.Β Κάτι διαφορετικό στον καθένα μας. Αλλά σε εμένα κάτι το ιδιαίτερα ουσιώδες, όσο αυτό που προσφέρει ο ήλιος, ο αέρας, η θάλασσα. Είναι ζωογόνος η τέχνη. Και δίνει το «γιατί» που λέγαμε πριν. το γιατί ζούμε, μας βοηθά να καταλάβουμε, να δουμε τα πράγματα αλλιώς, να ταξιδέψουμε σε κόσμους, να ικανοποιήσουμε τις αισθήσεις μας, να συναισθανθούμε, μας φέρνει κοντά. Αν δεν είχαμε Τέχνη, δεν ξέρω… βέβαια Τέχνη μπορεί να γίνει κάθε τι που γίνεται με μεράκι, με αγάπη. Τέχνη κάνει και ένας κηπουρός, και ένας μάγειρας, ενώ εξαιρετικά άτεχνος μπορεί να είναι ένας καλλιτέχνης, αν αυτό το κάνει διεκπεραιωτικά, για λεφτά. Επειδή πήγαινα από πολύ μικρή σε εκθέσεις, σινεμά, θέατρο, στο Μέγαρο μουσικής, δεν μπορώ να φανταστώ με τίποτα να μου στερείται αυτό. Είναι μια διέξοδος, είναι μια άλλη ματιά που πάντα βοηθά, στο να βλέπεις τα πράγματα αλλιώς, και ειδικά αν βάλεις και λίγο χιούμορ καταλήγει ένας υπέροχος μηχανισμός επιβίωσης. Με χαρά βλέπω ότι ο κόσμος μέσα στην κρίση θέλει να πηγαίνει θέατρο. Αυτό δείχνει και την ανάγκη του «κοινωνείν», έχεις πολλά σώματα που πάλλονται για να επικοινωνήσουν μαζί σου, και κοινωνείς αυτό με κάποιους άλλους. Λέω στους φίλους μου που τους αρέσει να βλέπουν ταινίες στο σπίτι, ότι είναι αλλιώς στο σινεμά. Και πολύ διαφορετικά φυσικά στο θέατρο, όπου ο ηθοποιός με τα καλά του και τα στραβά του θα ανέβει στη σκηνή. Κανείς δεν είναι τέλειος. «Θα τολμήσω» λέμε όλοι, και θα προσπαθήσουμε να το μοιραστούμε αυτό όσο καλύτερα μπορούμε.
Κ.Σ Πώς ένιωσες εσύ να αλλάζεις μέσα από το Θέατρο;
Κ.Β Το θέατρο και οι ρόλοι με βοηθούν πολύ στο να κατανοώ τον άνθρωπο, την ανθρώπινη φύση. Πολλές φορές μπορεί να μην συμπαθείς τον ρόλο σου, και εκεί υπάρχει και πολύ ζουμί τελικά, γιατί είναι ένα δικό σου κομμάτι που δεν συμπαθείς, το οποίο το έχει δει κάποιος άλλος σε εσένα και για αυτό σε διάλεξε. Με απελευθερώνει, με ζωντανεύει, με φέρνει σε επαφή με υπέροχους ανθρώπους, μεγάλα κείμενα, με πανανθρώπινα θέματα. Το θέατρο τελικά με βοηθά στο να συμφιλιώνομαι και να δοκιμάζω.
Κ.Σ Σε έχει απογοητεύσει ποτέ η διαδικασία στο θέατρο;
Κ.Β Ναι. Η διαδικασία, αν γίνει με καλή πρόθεση και μέθοδο δεν απογοητεύει ποτέ. Στην Ελλάδα δεν πολυγίνονται ανοιχτές ακροάσεις πράγμα που μπορεί να φέρει σε απελπισία έναν νέο ηθοποιό που ψάχνει τροπο να μπει στο χώρο. Μπορεί όμως να σε απογοητεύσουν κάποιοι άνθρωποι που θα συναντήσεις, συμπεριφορές, ή το να δουλεύεις μήνες για πενιχρές απολαβές. Αλλά όσο δύσκολη και αν ήταν η πρόβα ή η παράσταση, προσωπικά γυρνώντας σπίτι πάντα έλεγα ότι αυτό θέλω να κάνω. Αυτό έχει ζωή.
Κ.Σ Είσαι άνθρωπος της πρόβας ή της παράστασης;
Κ.Β Νομίζω ότι είμαι της παράστασης. Για μένα θέατρο υπάρχει όταν υπάρχει κοινό. Σχεδόν μου είναι αδύνατο να προβάρω κάτι μόνη μου, αν και πολλοί μεγάλοι ηθοποιοί τους οποίους θαυμάζω το κάνουν. Η πρόβα είναι πολύ αγαπημένη διαδικασία, ανακαλύπτεις πράγματα έρχεσαι σε επαφή με τους συναδέλφους σου, μαθαίνεις να λειτουργείς ως ομάδα, αλλά για μένα το πλοίο έχει νόημα όταν μπει στη θάλασσα και σαλπάρει. Μπορούμε να προετοιμάσουμε αναλυτικά το πώς θα είναι μέχρι να πάμε στη Σελήνη, αλλά πρέπει να πας πραγματικά στη Σελήνη. Ζωντανεύω στην παράσταση.
Κ.Σ Τι θα θυσίαζες για μια μεγάλη καριέρα;
Κ.Β. Ήδη για τη μικρή μου καριέρα έχω θυσιάσει πολλά. Θυσιάζονται από μόνα τους. Δεν υπάρχει οικονομική ασφάλεια. Οι φίλοι είναι αυτοί που έχουν αντέξει τα ωράρια και το κλειστό κινητό όταν έχω πρόβες και παραστάσεις. Το ίδιο και η προσωπική ζωή, αν δεν είναι κάποιος του χώρου, υπάρχει a priori πρόβλημα με τα ωράρια, με τις προτεραιότητες. Είναι ζωή το θέατρο. Και η ζωή είναι θέατρο επίσης. Όμως η απάντηση δεν μπορεί να είναι ίδια κάθε στιγμή. Μπορεί αν κάποιες συνθήκες αλλάξουν να αλλάξει και η απάντηση. Εξαρτάται πολύ από τη στιγμή.
Κ.Σ. Αν δεν ήσουν ηθοποιός τι θα ήσουν;
Κ.Β. Νομίζω δυστυχισμένη
Κ.Σ Ποιος είναι ο τρόπος που έχεις επιλέξει για να αντιστέκεσαι στην πραγματικότητα;
Κ.Β.Δεν έχω τηλεόραση. Πλέον δεν παίρνω εφημερίδα, ενημερώνομαι ιντερνετικά, και είμαι στο τσακ να κλείσω και το Facebook γιατί έχει καταντήσει και αυτό ένας χώρος βομβαρδισμού. Αλλά όπως είπα και πριν, φτιάχνω το μικρόκοσμό μου, τους ανθρώπους μου και τις δραστηριότητες μου. Σίγουρα η Τέχνη είναι μια μεγάλη αντίσταση στην πραγματικότητα. Αλλά η μεγάλη μου χαρά είναι οι άνθρωποι που συναντώ γύρω μου, ο μικρόκοσμος αυτός όπου βλέπεις ακόμα ανθρωπιά, ευγένεια, αγάπη για τη ζωή. Και φυσικά τα ζώα, τα οποία με φέρνουν πάντα στο εδώ και τώρα. Δεν έχουν φόβους για ένα πιθανό μέλλον, δεν κρατούν μούτρα για ένα κακό παρελθόν. Είναι εδώ. Δεν κρίνουν. Εγώ κρίνω ακόμα – προσπαθώ να το φτιάξω αυτό, είμαι το πρώτο μου θύμα αλλά είναι άσχημο συνήθειο για όλους.
Κ.Σ Υπάρχουν ρόλοι και παραστάσεις που έχεις ζηλέψει, και θα ήθελες να παίξεις;
Κ.Β Ναι. Μια παράσταση που ζήλεψα πάρα πολύ ήταν αυτή που είχαν κάνει υπό την αιγίδα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών στη Στοά στην Πανεπιστημίου. Λεγόταν «’Όσο είναι δίπλα μου» του Φερνάντο Ρούμπιο, και κυριολεκτικά ο θεατής ξάπλωνε δίπλα στην ηθοποιό, η οποία έλεγε ένα μονόλογο μόνο για αυτόν τον θεατή. Μέσα στην πολύβουη Αθήνα συνέβαινε αυτό το καταπληκτικό πράγμα, για λίγα λεπτά. Ήταν πολύ ουσιαστικό, σε κόντρα με την μεγαλούπολη όπου δεν νοιαζόμαστε για τον άλλο, δεν τον κοιτάμε στα μάτια, δε δίνουμε χρόνο στον άλλο. Είχε μεγάλη σημασία και μόνο το ότι κάποιος δε βλέπει και σου αφιερώνει ένα μονόλογο. Από εκεί και πέρα υπάρχουν συνεργασίες που θέλω να ζήσω και να ξανα-ζήσω. Θα ήθελα να συνεργαστώ με σπουδαίους σκηνοθέτες και ηθοποιούς μας, να διαπραγματευτούμε τα θέματα που μας καίνε. Και φυσικά, Επίδαυρο…
Κ.Σ Έχεις την εμπειρία της Επιδαύρου. Πώς ήταν ;
Κ.Β Μαγική. Έχει κάτι θεραπευτικό ο χώρος. Μεγάλο σχολείο όπως και να έχει. Ήμουν δίπλα στον Θοδωρή Αμπαζή, που είναι ένας πολυπράγμων σύγχρονος Οδυσσέας, σκηνοθέτης με όραμα, καταπληκτικός μουσικός και συνθέτης, πολύ δυνατός και εμπνευστικός ηγέτης, δίπλα στο τέρας υποκριτικής που είναι η Άννα Κοκκίνου. Κάθε μέρα ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Δύσκολο, πολύωρο αλλά εκπληκτικό σχολείο. Και μόνο ότι έμπαινες στην Επίδαυρο μετά τις εφτά το απόγευμα, έχοντας την “δικιά σου” είναι θείο δώρο.
Κ.Σ Είναι εύκολες οι συνεργασίες στο χώρο αυτό;
Κ.Β Μεταξύ ανθρώπων που έχουν έντονο ναρκισσισμό και εγωισμό, όχι δεν είναι εύκολες. Είναι όμως δημιουργικές και καταλήγουν να είναι πολύ όμορφες. Έχω σταθεί και τυχερή και εκλεκτική, δεν έχω παράπονο.
Κ.Σ Αν χαρακτήριζες τον εαυτό σου με πέντε λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;
Κ.Β Αισιόδοξη, τελειομανής, μάλλον δυναμική, γυναίκα – αυτή είναι μια λέξη που σημαίνει τόσα πράγματα – και ηθοποιός.
Κ.Σ Τι κάνει η Κύνθια στον ελεύθερο χρόνο της;
Κ.Β Πολύ συχνά κινούμαι γύρω από τα πράγματα που αφορούν και τη δουλειά μου, θέατρο, θα ψάξω για ένα έργο, για μια ιδέα, σινεμά, πολλές ώρες βόλτες με φίλους, κολύμπι, επιτραπέζια, εξορμήσεις, ραντεβού, βόλτα με το σκύλο μου και ταξίδια.
Κ.Σ Τα σχέδια για τη χρονιά που μπαίνει;
Κ.Β 26/12 θα παιχτεί, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στα πλαίσια του φεστιβάλ Dreamland του ιατρού Μπιμπ, το Cosmofatilan, μια δημιουργία μου μεταξύ θεάτρου και performance, που αποτέλεσε και την διπλωματική μου στο Λονδίνο. Είναι μια δουλειά που κάνω με πολύ χαρά με τις δυο βασικές μου συνεργάτιδες, την Μαίρη Λογοθέτη που θα παίζουμε μαζί και την Κέλλυ Καρμιρη που έχει την επιμέλεια της κίνησης. Έχω μια πολύ όμορφη πρόταση απ’ τον Jerome Kaluta για κάτι που θα χει πολύ μουσική και χιούμορ και ανυπομονώ να ξεκινήσουμε. Ελπίζω να γίνουν και οι δυο θεατρικές παραγωγές που μου χουν προτείνει όπως και η επανάληψη του Dourgouti island hotel, που είναι στα σκαριά, γιατί όχι και του Roadtrip3. Ευτυχία όμως θέλω ..υγεία, αγάπη και έκφραση. Ελπίζω για το καλύτερο γύρω μας, γιατί είναι χαλεποί οι καιροί και σκοτεινοί σε πολλά επίπεδα. Μακάρι να μην υποφέρει άλλο άνθρωπος από άνθρωπο..
Κ.Σ Σε ευχαριστώ πολύ Κ.Β Κι εγώ!