Το Λαχταρώ (Crave) της Sarah Kane ανεβαίνει στο Θέατρο Ροές από τις 6 Ιουνίου και για λίγες παραστάσεις, σε σκηνοθεσία Χρήστου Τζιούκαλια.
Η Άντζελα Μπρούσκου και η Παρθενόπη Μπουζούρη αναμετρούνται για τρίτη φορά με κείμενο της Sarah Kane, αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία του ανερχόμενου Χρήστου Τζιούκαλια. Μαζί τους επί σκηνής η Φελίς Τόπη και ο Κωνσταντίνος Μαργαρίτης.
Πρόκειται για ένα παραληρηματικό κείμενο, έναν μονόλογο για τέσσερις φωνές, για τέσσερα πρόσωπα: δύο άντρες και δύο γυναίκες που συναντιούνται σε έναν απροσδιόριστο χώρο. Τέσσερις απομονωμένοι κόσμοι που ενώνονται επί σκηνής μέσα στο πλαίσιο μιας ανάμνησης. Στόχος τους είναι μια άμεση εμπλοκή με τον απέναντι: να αποκαλύψουν τα βαθύτερά τους συναισθήματα, να ξορκίσουν τους δαίμονές τους, να ξεπεράσουν την ενοχή τους και να οδηγηθούν σταδιακά από το σκοτάδι στο φως. Αυτό είναι το παράξενο σύμπαν του Λαχταρώ. Ακραίο, επικίνδυνο, γεμάτο σκιές. Οι ήρωες του έργου αποζητούν απελπισμένα τον έρωτα, γνωρίζουν όμως καλά ότι για να αποκτήσουν την ευτυχία πρέπει να ρισκάρουν τον ολοκληρωτικό ψυχικό, ίσως και σωματικό τους, αφανισμό. Γιατί ο έρωτας είναι ταυτόχρονα η ελπίδα και η συντριβή τους. Όπλα τους είναι οι λέξεις, οι κραυγές, τα θραύσματα αναμνήσεων, η ποίηση, τα όνειρα και οι εφιάλτες τους.
Λαχταρούν να ζήσουν; Λαχταρούν να πεθάνουν; Λαχταρούν τη λύτρωση, γιατί μόνο αυτή θα δώσει ένα τέλος. Θα την βρουν;
Η Sarah Kane έγραψε το Crave το 1998, επιτυγχάνοντας την υπέρβαση της προηγούμενης δραματουργικής της γραφής: δημιουργεί μια αληθινή συμφωνία από φωνές, γεμάτη ρυθμό και λυρισμό, χωρίς όμως να θυσιάζεται στο ελάχιστο η αυθεντικότητα του λόγου. Το έργο έχει παιχτεί στις μεγαλύτερες σκηνές της Ευρώπης, της Αμερικής, του Καναδά και της Λατινικής Αμερικής και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, εντυπωσιάζοντας κοινό και κριτικούς. Η πρώτη παράσταση του Crave στην Ελλάδα ανέβηκε το 2003 σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή, στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων.
Το Crave αποτελεί το προτελευταίο έργο της βρετανής θεατρικής συγγραφέως Sarah Kane πριν αυτοκτονήσει τον Φεβρουάριο του 1999 και αποτελεί ορόσημο της καλλιτεχνικής της δημιουργίας. Η Sarah Kane πρόλαβε μόλις να γράψει πέντε όλα και όλα θεατρικά έργα, τα οποία όμως κατάφεραν να έχουν σημαντικό αντίκτυπο στο σύγχρονο θέατρο και στη φόρμα του. Τα τρία πρώτα της έργα (Blasted, Phaedra’s Love, Cleansed) χαρακτηρίζονται κατά βάση για τη βία που απεικονίζουν έμμεσα ή άμεσα πάνω στην σκηνή. Λεπτομερείς μάλιστα σκηνικές οδηγίες συνόδευαν αυτές τις αναπαραστάσεις. Στο Crave σπάει το μοτίβο της βίας πάνω στην σκηνή και κυρίως και πιο σημαντικό δεν υπάρχουν σκηνικές οδηγίες. Οι ηθοποιοί δεν δέχονται καμία υπόδειξη από το κείμενο και δεν υπάρχει συγκεκριμένος χωροχρόνος. Είμαστε σε δωμάτιο, στο δρόμο, μέσα σε ένα όνειρο, σε ένα μυαλό; Κανείς δεν ξέρει. Τέσσερις χαρακτήρες, δυο άντρες και δυο γυναίκες. Είναι διαφορετικά πρόσωπα; Είναι όλοι το ίδιο πρόσωπο; Μιλούν ο ένας στον άλλον; Ή στον εαυτό τους; Ήρωες/ας που στην ουσία τους, αναζητούν την αγάπη. Άλλωστε η ίδια η Sarah Kane είχε δηλώσει ότι έγραψε το Crave όταν έχασε κάθε πίστη στην αγάπη.
