Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου

Αποκλειστική συνέντευξη για το mytheatro.gr

• Επιμέλεια της συνέντευξης, ερωτήσεις φωτογραφίες Κάτια Σωτηρίου

Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου είναι μια περίπτωση ηθοποιού που τραβά το ενδιαφέρον του προσεκτικού θεατή πολύ εύκολα. Είναι όμορφη, με εξαιρετική φωνή, επιμονή για τη δουλειά της, αξιόλογες θεατρικές επιλογές και συμμετοχές, με λόγο καθαρό και εμπεριστατωμένο, και με μια παρουσία που εκπέμπει ήθος και ευγένεια. Ως θεατής και λάτρης της τέχνης, οφείλεις να την προσέξεις, γιατί η ανακάλυψη νέων καλλιτεχνικών μαργαριταριών, είναι σπάνια, αλλά πάντα μια πολύ ευπρόσδεκτη εμπειρία. Είχα τη χαρά να γνωρίσω τη Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου και εκτός σκηνής, και να της ζητήσω μια συνέντευξη, την οποία πραγματοποιήσαμε στο περιθώριο των προβών της για το «Ποιος τη Ζωή μου», στο θέατρο Badminton.

Κάτια Σωτηρίου. Ας ξεκινήσουμε από την αρχή… Πώς αποφάσισες να γίνει ηθοποιός;

Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου. Μικρόβιο από την οικογένεια είναι αυτό. Ο μπαμπάς μου σκηνοθέτης… η πρώτη βέβαια που αποφάσισε να γίνει ηθοποιός είναι η μεγαλύτερη αδερφή μου, η οποία το ήθελε από μωρό! Εγώ, συνειδητά, δεν ήμουν από τα κορίτσια που ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί. Είχα πει κατά καιρούς διάφορα. Ωστόσο το μικρόβιο υπήρχε. Πήγαινα σε γυρίσματα με το μπαμπά, και μου άρεσε πολύ όλο αυτό, αλλά ήξερα ότι αν ποτέ ασχολιόμουν με αυτό, θα ήθελα να είμαι μπροστά από την κάμερα. Στο λύκειο, είχαμε ένα εξαιρετικό καθηγητή, φυσικό, ο οποίος έκανε τις γιορτές για 17η Νοέμβρη, 28η… και μας είχε με τη σειρά πρωταγωνίστριες, πρώτα την αδερφή μου, μετά εμένα. Εκεί τελικά το κατάλαβα, και μάλιστα τον συνάντησα πριν από λίγο καιρό και του είπα «Δική σας η ευθύνη», και λιγότερο του μπαμπά (γέλια). Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, σημαιοφόρος, και όταν έπρεπε να συμπληρώσω το μηχανογραφικό μου, έλεγα: «αυτό; Μπα…, εκείνο; Ούτε». Αφού ηθοποιός ήθελα να γίνω. Και κάπως έτσι έδωσα σε μια δραματική σχολή και πέρασα. Ήμουν η μικρότερη του έτους. Ακόμα όμως και τότε δεν ήταν απόλυτα συνειδητό, ήταν λίγο και σαν παιχνίδι. Είμαι από τους ανθρώπους που αγάπησαν τη δουλειά αυτή, μέσα από τη δουλειά. Μετά έγινε τρόπος ζωής, δεν μπορώ χωρίς αυτήν.

Κ.Σ. Ποιες συνεργασίες μέχρι τώρα ξεχωρίζεις;

Μ.Π. δεν μπορώ να μην αναφέρω τη συνεργασία με το Θέμη Μουμουλίδη, με τον οποίο συνεργαζόμαστε ακόμα. Γνωριστήκαμε το 2006 σε μια οντισιόν. Πέρασα από οντισιόν του Θέμη για την Οπερα της Πεντάρας, σε 5 φάσεις. Εγώ ήμουν σε περιοδεία και πηγαινοερχόμουν τότε, και έλεγα ότι αν δε με πάρει θα τον βάλω να μου πληρώσει τα οδοιπορικά (γέλια). Με πήρε σε αυτήν την οντισιόν και κατέληξα να κάνω την Τζένη των Πειρατών. Ήμουν μικρή, και είχα πάρα πολύ άγχος, αλλά είναι σταθμός στην πορεία μου. Η συνεργασία μου με το Σταμάτη Φασουλή επίσης, σε αρχαίο δράμα. Με το Διαγόρα Χρονόπουλο, που ήταν η πρώτη μου «κορυφαία» στην Επίδαυρο, και αγαπώ πολύ και την παράσταση που κάνουμε και φέτος, για τον Μίκη Θεοδωράκη. Γενικά όμως νομίζω ότι αγαπημένος μου ρόλος ήταν η Τζένη, αν και δεν είμαι από τους ανθρώπους που είχαν ποτέ ρόλους στο κεφάλι τους. Χιλιόμετρα θέλω να κάνω.

Κ.Σ. Δηλαδή δεν υπάρχει κάποιος ρόλος που θέλεις να παίξεις;

Μ.Π. Υπάρχει ένας, που τον είχα κάνει στη σχολή, σε ηλικία 19 ετών, και δεν μου πήγαινε πολύ, αλλά λόγω physique – ήμουν dame από παιδάκι – έκανα τη Virginia Woolf. 19 χρονών, με τι εμπειρία, τι ψυχισμό… αλλά αυτός είναι ένας ρόλος που κάποια στιγμή θα ήθελα να αναμετρηθώ μαζί του.

Κ.Σ. Ασχολείσαι με το τραγούδι. Σίγουρα κατάλαβες από νωρίς ότι έχεις ωραία φωνή…

Μ.Π. και αυτό προέκυψε μέσα από την οικογένεια. Έχω την τύχη να είμαι σε μια οικογένεια που δεν έχει μεν μουσικούς, επαγγελματίες, αλλά η μουσική υπήρχε πάντα μέσα στο σπίτι. Οι δυο γονείς μου είναι καλλίφωνοι εξαιρετικά, η μητέρα μου έχει εξαιρετικό «αυτί», και πήρα το αυτί της, ο πατέρας μου εξαιρετική χροιά. Και μάλλον η φωνή μου πάει σε αυτήν την πλευρά. Πήρα δηλαδή το πάντρεμα των δυο τους. Και τραγουδάγαμε από μικρά. Θυμάμαι δηλαδή τον εαυτό μου να καθόμαστε σπίτι τις Κυριακές και να τραγουδάμε όλοι μαζί, η μαμά μου έκανε διφωνίες. Καφέ Σαντάν το είχαμε κάνει (γέλια). Περνούσαμε πολύ ωραία. Το τραγούδι με απελευθερώνει. Στο θέατρο υπάρχουν στιγμές που θεωρώ ότι σκέφτομαι λίγο παραπάνω, ενώ όταν τραγουδώ δε σκέφτομαι καθόλου. Και προσπαθώ να δανειστώ αυτό και να το φέρω και στο θέατρο. Όχι τόσο το να μη σκέφτομαι όσο τον αυτοέλεγχο που έχω πάνω στη σκηνή, θεωρώ ότι το κάνω λίγο παραπάνω. Δεν το κάνω στο τραγούδι.

Κ.Σ. Οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι εκφράζεσαι καλύτερα μέσα από το τραγούδι παρά μέσα από την πρόζα;

Μ.Π. Όχι, είναι η σύζυγος και η ερωμένη μάλλον (γέλια). Την αγαπάς τη σύζυγο, τη λατρεύεις, έχεις περάσει πολλά μαζί της, αλλά η ερωμένη σου δίνει αυτό το κρυφό… η ερωμένη είναι το τραγούδι για μένα.

Κ.Σ. Θεωρείς ότι έχεις τα ίδια όνειρα για το θέατρο, όπως όταν ξεκίνησες πριν λίγα χρόνια;

Μ.Π. Εχω προσγειωθεί λίγο. Λογικό και επόμενο. Έχω φάει χαστούκια αρκετά. Και συνεχίζω να τρώω. Το ίδιο πάθος έχω, ίσως και περισσότερο. Ίσως δηλαδή τα χαστούκια να με έχουν κάνει και πιο δυνατή. Απλά δεν είμαι τόσο ευκολόπιστη πια. Όνειρα φυσικά και έχω, κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τα όνειρα μας. Είναι αγαπημένη μου φράση αυτή. Υπήρξαν στιγμές που είχα σκεφτεί να τα παρατήσω, αλλά το μετάνιωσα σε δευτερόλεπτα. Προσπαθούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό, και με έπιανε μια ματαιότητα, μια ανυπαρξία, και έλεγα να το παλέψω όσο μπορούσα. Θα ήθελα να πεθάνω κάνοντας αυτή τη δουλειά, θεωρώ όμως ότι δε θα πεθάνω αν η δουλειά με απορρίψει. Σίγουρα θα βρω κάτι να κάνω. Αγαπώ πάρα πολύ τα παιδιά για παράδειγμα. Θα μπορούσα να ασχοληθώ με παιδιά.

Κ.Σ. Δηλαδή αν δεν ήσουν ηθοποιός θα ασχολιόσουν με παιδιά ως, ας πούμε, νηπιαγωγός;

Μ.Π. Όχι, θα ήμουν εγκληματολόγος καταρχήν! (γέλια). Είναι ένας τομέας που μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει να συμπαραστέκομαι όμως σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, σε παιδιά κυρίως, οπότε μάλλον προς κάτι τέτοιο θα πήγαινα τελικά. Εθελοντικά μπορώ να το κάνω ακόμα, αλλά κάτι με τα παιδιά θα επέλεγα και πάλι.

Κ.Σ. Είναι εύκολο να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα του σήμερα;

Μ.Π. Όχι, δεν είναι. Παλεύεις με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες κάθε μέρα. Με αφορμή τη βράβευση του Σάκη Ρουβά, θα ήθελα να πω κάτι για τους αλεξιπτωτιστές στο χώρο. Ποτέ δεν πίστευα ότι η Τέχνη είναι κάτι που διδάσκεται απόλυτα, ή ότι είναι κάτι που δεν έχει δικαίωμα να κάνει κάποιος που δεν έχει πτυχίο.

Από την άλλη όμως, θεωρώ ότι είναι μια δουλειά που θέλει αφοσίωση και σπουδή, πέραν των σπουδών που στην Ελλάδα είναι σε μεγάλο βαθμό σε φροντιστηριακό επίπεδο. Ο,τι εμπειρία αποκτάς, την αποκτάς στην πορεία της δουλειάς σου και από προσωπική προσπάθεια, το τραγούδι, το θέατρο, το διάβασμα. Λέω ότι είμαστε σαν τους γιατρούς, δε σταματάμε να διαβάζουμε ποτέ. Θεωρώ ότι η ευκολία με την οποία χαρίζονται κάποιοι τίτλοι σε κάποιους ανθρώπους, που κάποιοι άλλοι έχουν φτύσει αίμα για να τους αποκτήσουν, είναι μεν κάτι που συμβαίνει στα πάντα στην Ελλάδα, αλλά με ενοχλεί. Δεν έχω πρόβλημα με το Σάκη Ρουβά, με ενοχλεί όμως ότι βραβεύτηκε για το Αρχαίο δράμα. Είναι ένα κομμάτι του θεάτρου που ακόμα και άνθρωποι που ασχολούνται χρόνια δεν μπορούν να πουν ότι το έχουν κατακτήσει, ουσιαστικά. Μου φάνηκε λίγο περίεργο λοιπόν να δοθεί το βραβείο στο Σάκη, όταν στην ίδια κατηγορία υπήρχαν άνθρωποι που ασχολούνται χρόνια με αυτό. Είναι ένα πολύ ταλαντούχο πλάσμα, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι ηθοποιός. Ακόμα τουλάχιστον. Εάν είναι το όνειρο του και η ψυχή του όπως είπε, ας ασχοληθεί με αυτό, και τότε τα ξαναλέμε.

Κ.Σ. Πες μου 5 λέξεις που να εκφράζουν την άποψη σου για την Τέχνη

Μ.Π. Ζωή, Πάθος, Γνώση, Άνθρωπος, Δημιουργία. Και Μαγεία εννοείται.

Κ.Σ Αν σου έλεγα να μου βρεις ένα ορισμό του ρόλου;

Μ.Π. Μια αφορμή να επικοινωνήσεις πράγματα που δεν μπορείς αλλιώς, με πολύ κόσμο. Και μια πολύ καλή αφορμή για ψυχανάλυση και ομαδική ψυχοθεραπεία. Και εμπειρία ζωής. Κάθε ρόλος έχει να σου πει κάτι, και αυτό το κάτι έχεις την ευθύνη να το μεταφέρεις στον κόσμο. Ένας λαϊκός άνθρωπος μια φορά μου είχε πει « εσείς οι καλλιτέχνες ξέρετε τι είστε; Ο Θεός έφτιαξε έναν υπέροχο κήπο στον οποίο μπορούν να μπουν κάποιοι, και πρέπει να βγουν να πουν στους άλλους τι είδαν μέσα σε αυτόν τον Παράδεισο. Ο καλλιτέχνης είναι αυτός που θα επικοινωνήσει τι είδε μέσα στον Παράδεισο με τον υπόλοιπο κόσμο». Και αυτός ο κύριος ήταν ένας παππούς, κάπου στη Μακεδονία από όπου κατάγομαι. Και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Μου φάνηκε τόσο απλό, και τόσο ουσιαστικό, που το έχω δανειστεί και το λέω. Αυτή είναι η ουσία.

Κ.Σ Ποιες λεπτομέρειες της καθημερινότητας σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον;

Μ.Π. Όταν βλέπω να γίνεται κάτι όμορφο από κάτι πολύ απλό. Ένα χαμόγελο ας πούμε, ή μια καλημέρα σε έναν άγνωστο. Το έχω κάνει τεστ αυτό. Έχω πει καλημέρα σε ανθρώπους που δε γνώριζα στο δρόμο. Και η αντίδραση τους ήταν περίεργη τις περισσότερες φορές. Υπήρχαν και κάποιοι που μου απάντησαν. Γενικά, τα απλά πράγματα μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον, και πως μπορεί να γεννηθεί κάτι πολύ ουσιαστικό από κάτι απλό.

Κ.Σ. Τι σε φόβίζει στην καθημερινότητα ;

Μ.Π Η ευκολία με την οποία απορρίπτει ο άνθρωπος τον άνθρωπο. Η ευκολία με την οποία απομονώνεσαι και πιστεύεις ότι δε χρειάζεσαι κανέναν, άρα και απορρίπτεις τον άλλο. Αυτό.

Κ.Σ. Ποια πράγματα αγαπάς, και σε ηρεμούν εκτός δουλειάς;

Μ.Π. Μια καλή παρέα, ένα καλό βιβλίο, ο σύντροφός μου, οι γονείς μου, η αδερφή μου. Είμαι ανθρωποκεντρικό άτομο, αγαπώ τους ανθρώπους πολύ. Οπότε είναι η ανθρώπινη επαφή αυτή που με χαλαρώνει. Έχω και τις στιγμές της μοναξιάς μου, που είναι έντονες και τις χρειάζομαι, αλλά είμαι κοινωνικό άτομο. Από αυτό παίρνω ενέργεια, αυτό με ηρεμεί , αυτό και με κουράζει ταυτόχρονα.

Κ.Σ. Αν επέλεγες ένα στίχο τραγουδιού για να χαρακτηρίσεις τον εαυτό σου;

Μ.Π. Κάποτε μου άρεσε η Μαριάνθη των Ανέμων και πίστευα ότι μου ταιριάζει πολύ. Δεν είμαι από χωριό, αλλά είμαι από τρελή γενιά (γέλια). Αυτό που λέει «Και με παιδεύουν σαν άγιο και Χριστό». Και ένα ρεμπέτικο τραγούδι, που λέγεται «Λιλή η σκανδαλιάρα». Και φυσικά, το κλασικό « I did it my way” του Frank Sinatra. Και συνεχίζω! Δεν ξέρω που θα με βγάλει, αλλά συνεχίζω.

Κ.Σ. Μίλησε μας για τα σχέδια σου αυτή τη χρονιά

Μ.Π. Κάνουμε στο Χυτήριο μια παράσταση που ξεκίνησε πριν λίγο καιρό. Είμαστε τρεις κοπέλες, με τη Φανή Γέμτου και την Έλλη Δαδήρα, οι δυο από εμάς και επαγγελματίες ηθοποιοί, και μια κοπέλα που είναι επαγγελματίας μουσικός και ασχολείται και με το θέατρο, με διαφορετικές καταβολές. Κάποια στιγμή ήρθαμε κοντά μέσω κοινών γνωστών και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Και θέλαμε να συνεργαστούμε. Αλλά οι μουσικές μας καταβολές ήταν διαφορετικές, και ψάξαμε να βρούμε πώς μπορούμε να το παντρέψουμε αυτό. Και έφτιαξε η Φανή Γέμτου έναν πολύ ωραίο καμβά , που λέγεται «Με τα Μάτια των Μεγάλων Γυναικών». Καταφέραμε να παντρέψουμε τα είδη μας, που είναι το μουσικό θέατρο της Φανής, η τζαζ για την Έλλη και η ρόκ για μένα, υπό το πρίσμα των μεγάλων γυναικών, που είναι τα κορίτσια που έχουν περάσει τα τριάντα – τώρα εγώ γιατί συμμετέχω σε αυτό δεν ξέρω – και είναι οι εκδοχές του ενήλικου έρωτα, μέσα από τραγούδια και κείμενα της Φανής, λέμε μια ιστορία, των κοριτσιών που έχουν χάσει την πρώτη αθωότητα, και πώς αντιμετωπίζουν τον έρωτα σε μια πιο ενήλικη φάση. Έχουμε και τρεις εξαίσιους μουσικούς, τους Γιάννη Αναστασόπουλο, Νίκο Σκλάβο ακαι Χρήστο Παπαδόπουλο . Ξεκινήσαμε στο Χυτήριο, πήγε πολύ καλά η παράσταση και πήραμε παράταση μέχρι 5/1 με option να συνεχίσει αυτό και μετά. Θα κάνουμε και μια Χριστουγεννιάτικη εκδοχή του έρωτα. Τις Δευτέρες στο Χυτήριο αυτό.

Κάνουμε τώρα επανάληψη το «Ποιος τη Ζωή μου» για τα 90χρονα του Μίκη Θεοδωράκη, όπου παίζω και είμαι και βοηθός σκηνοθέτη, του Θέμη Μουμουλίδη. Είναι μια παράσταση που ξεκίνησε πέρσι το Μάιο, πήγε περιοδεία το προηγούμενο καλοκαίρι, και θα ξαναπαίξει στο Badminton τώρα, όπου γίνεται μια θεματική χρονιά, είναι δηλαδή όλη η χρονιά αφιερωμένη στα ενενηκοστά γενέθλια του Μίκη. Είναι μια παράσταση που αγαπώ πάρα πολύ. Ακούγαμε στο σπίτι και Θεοδωράκη και Χατζηδάκι. Εγώ ήμουν πιο πολύ του Χατζηδάκι, αλλά μέσα από αυτήν την παράσταση αγάπησα πολύ το μουσικό Θεοδωράκη. Είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι σε αυτήν τη δουλειά. Αυτό θα πάει από 23 Γενάρη μέχρι 8 Φλεβάρη στην Αθήνα, και θα πάει και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης από 12 – 16/2 με option να πάει μέχρι 22.

Κ.Σ. Με το έργο αυτό παίξατε και στη Μακρόνησο. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Μ.Π. Συγκλονιστική. Και η ανταπόκριση του κόσμου, και τα συναισθήματα τα δικά μας. Είναι μια μελανή σελίδα στην ιστορία μας η Μακρόνησος. Και τόσο σύγχρονη δυστυχώς. Η ευλάβεια με την οποία αντιμετώπισε ο κόσμος την παράσταση αυτή της Μακρονήσου με εξέπληξε πραγματικά. Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι λίγο από τους ανθρώπους και την Ελληνική κοινωνία, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές σου θυμίζουν ότι είμαστε ένας λαός με μνήμη και ιστορία. Χρειάζεται λίγο «παίδεμα» σε αυτά τα στοιχεία για να προχωρήσουμε σοφότερα, αλλά θυμάσαι ότι ο Έλληνας έχει τέτοια ψήγματα ακόμα και έτσι σε κάνει να συνεχίζεις να ελπίζεις. Και πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα συνέλθουμε. Γιατί είμαστε σε λήθαργο τώρα.

Κ.Σ Είσαι αισιόδοξη δηλαδή…

Μ.Π. Είμαι. Δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Είμαι τόσο drama queen, που αν χάσω την αισιοδοξία μου θα πέσω σε βαριά κατάθλιψη, οπότε…

Κ.Σ. Πώς βιώνεις εσύ προσωπικά την κρίση;

Μ.Π. Και εγώ προσωπικά έχω πληγεί, και ο τομέας μου, και οι άνθρωποι μου. Είχα μάθει σε έναν τρόπο διαφορετικό, τον οποίο χρειάστηκε να αλλάξω, όχι βέβαια σε τραγικό βαθμό, έφτασα όμως σε σημείο να παλεύω για την επιβίωση, όπως εκατομμύρια άνθρωποι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Αυτό που με ενοχλεί όμως είναι η κρίση των θεσμών και αξιών που βγήκε στην επιφάνεια με την κρίση. Πιστεύω ότι από εκεί πρέπει να ξεκινήσει η δουλειά.

Κ.Σ. Αυτό είναι το θέμα, ότι βγήκε στην επιφάνεια, όχι ότι δεν υπήρχε.

Μ.Π. Υπήρχε, αλλά εθελοτυφλούσαμε, και ζούσαμε μια πλασματική αλήθεια. Δεν ξέρω αν αυτός ο βίαιος τρόπος ήταν ο κατάλληλος, αλλά ίσως μόνο μέσα από τέτοιες συγκυρίες μπορείς να διδαχθείς. Αν έχουμε διδαχθεί, γιατί νομίζω ότι ακόμα δεν έχουμε πάρει το μήνυμα. Και στους γύρω μου, βλέπω πολλή δυστυχία, πολλή απομόνωση, που ναι μεν προϋπήρχε. Σε κάποια σημεία βέβαια οι άνθρωποι ψάχνουν επαφή για να επιβιώσουν, αλλά θεωρώ ότι σε κάποιες περιπτώσεις ενισχύθηκε αυτό, ο «παρτακισμός» που αναπτύχθηκε τα προηγούμενα χρόνια, και συνεχίζει να υπάρχει. Θα δούμε. Αισιοδοξία.

Κ.Σ Το θέατρο όμως ανεβαίνει μέσα στην κρίση

Μ.Π. Πάντα ιστορικά συνέβαινε αυτό. Ο κόσμος στρέφεται στην Τέχνη σαν αποκούμπι, και σε πιο ουσιαστικά πράγματα. Βέβαια και εμείς περνάμε κρίση, σαφώς, και είναι περίεργα τα πράγματα. Στην αρχή της κρίσης το θέατρο όντως άνοιξε πολύ, τώρα έχει αρχίσει να δυσκολεύει πιο πολύ και για εμάς. Ίσως δεν ήμαστε κι εμείς αντάξιοι των προσδοκιών αυτών που στράφηκαν στην Τέχνη. Ίσως φταίμε κι εμείς. Η Τέχνη είναι ένα μέσο ανακούφισης για την ψυχή, λύτρωσης, και έχει και διδακτικό χαρακτήρα. Εμείς μείναμε λίγο στην επιφάνεια του πράγματος, ότι δηλαδή άνοιξε το θέατρο, και γίνονταν παραγωγές, να βγούν λεφτά, να επιβιώσουμε. Και δεν είδαμε τι ζητά ο κόσμος που στρεφόταν στο θέατρο, στη μουσική, στη ζωγραφική. Και αυτό πληρώνουμε τώρα, φέτος για παράδειγμα που είναι μια δύσκολη χρονιά για το θέατρο. Βλέπεις ότι ο κόσμος ψάχνει να βρει παραστάσεις με μήνυμα, που έχουν να πουν κάτι στην ψυχή του. Είτε λυτρωτικό… και το κλάμα είναι λυτρωτικό, και το να γίνει κάποιος καθρέφτης σου επίσης. Το θέατρο πρέπει να βρει την πορεία του προς τα εκεί. Αυτή θεωρώ ότι είναι η ευθύνη η δική μας.

Κ.Σ Έχει ευθύνη τελικά ο καλλιτέχνης;

Μ.Π Είναι ένα όν κοινωνικό, που έχει μια ευθύνη παραπάνω πιστεύω. Πολλές φορές μέσα από την τηλεόραση που είναι ένα πολύ ισχυρό μέσο, ή μέσω του θεάτρου, μπορεί κάποιοι να γίνουν πρότυπα. Δεν οφείλει βέβαια κάποιος επειδή έχει γίνει γνωστός να προσαρμόσει τη ζωή του ανάλογα με τα θέλω του κόσμου, αλλά νομίζω ότι πρέπει να είναι προσεκτικός στον τρόπο που φέρεται και στέκεται μέσα στην κοινωνία, στο τι λέει. Διαφωνώ με όσους έχουν γνώμη επί παντός επιστητού και τη στηρίζουν και τη διατυμπανίζουν. Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν. Ο καθένας μας έχει ευθύνη, απλά επειδή κάνουμε μια δουλειά που έχει φώτα και προβολή, έχουμε μια ευθύνη παραπάνω.

Κ.Σ Τι ελπίζεις για το μέλλον;

Μ.Π. Ανάσταση. Ελπίζω στην ανάταση, ελπίζω ότι τα πράγματα θα καλυτερεύσουν. Θέλει δουλειά από εμάς, πολλή, ελπίζω ότι θα έρθει κάποια στιγμή που δε θα χρειαστεί να συζητάμε το αυτονόητο, και η δημιουργία θα γίνει πιο ουσιαστική. Σε όλους τους τομείς. Να βάλουμε μυαλό για να έρθει η ανάταση. Ελπίζω σε μια επανάσταση, αν είναι δυνατόν, αναίμακτη. Σε μια αναγέννηση, νέα, γιατί ζούμε σε έναν Μεσαίωνα. Θα έρθει, δεν μπορεί…

• Δείτε τις Φωτογραφίες σε μεγάλη ανάλυση στο facebook.com/mytheatro