Με αφορμή τον πιο παράδοξο εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου, η παράσταση “Οικογένεια Τσέντσι” προσφέρεται διαδικτυακά.

Η πλοκή

Ρώμη, 1599. Ο Κόμης Τσέντσι είναι ο πλουσιότερος άντρας της εποχής. Είναι έξυπνος, ασεβής και κυνικός. Είρωνας και σκωπτικός. Οι φήμες για εκείνον οργιάζουν. Λέγεται, πως οι φρίκες του δεν έχουν προηγούμενο και πως οι ορέξεις του, παρά την ηλικία του, δεν γνώρισαν ακόμη το μέτρο. Ένα βράδυ, ο Τσέντσι δέχεται μια απρόσμενη επίσκεψη. Στο Μέγαρό του καταφτάνει ο απεσταλμένος διαπραγματευτής του Πάπα, Σινιόρ Καμίλο. Ο Κόμης δυσκολεύεται να βρει το καλό στις προθέσεις του απρόσκλητου επισκέπτη και η βροχή που τον συνοδεύει δεν μοιάζει με αγαθό οιωνό. Ο Σινιόρ Καμίλο, συμβουλεύει τον Τσέντσι, πως αν επιθυμεί να παραμείνουν άγνωστα τα μέχρι τώρα εγκλήματά του, οφείλει άμεσα να παραχωρήσει στο Βατικανό το ένα τρίτο της περιουσίας του. Ο γέρο-Τσέντσι, παρά τις αντιρρήσεις του, έκπληκτος από την πρόταση της Ιεράς Εξέτασης να φιμωθεί με τον ίδιο του τον χρυσό, αποφασίζει να συνθηκολογήσει. Στο όνομα, όμως, αυτής της συνθηκολόγησης -και αφού το χρυσάφι που παραχωρεί μοιάζει αρκετό για μερικά εγκλήματα ακόμα- σχεδιάζει το ανομολόγητο: ένα τεράστιο όργιο, όπου θα σκοτώσει τους δυο του γιους και θα σπιλώσει την τιμή της μονάκριβης κόρης του. Η ατιμασμένη Βεατρίκη, είναι η μόνη σε ολόκληρη τη Ρώμη που έχει το θάρρος να τον εκδικηθεί για τα ανομήματά του. Η εξουσία, όμως, είναι μια δύναμη χωρίς δικαιοσύνη και επιστρέφεται σ’ όποιον την πολεμά. Το ικρίωμα που την περιμένει είναι ζεστό. Και η ιστορία είναι πραγματική.

Λίγα λόγια για το έργο

Η «Οικογένεια Τσέντσι» γράφτηκε την άνοιξη του 2015 και το πρώτο θεατρικό έργο της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη. Βασίζεται δραματουργικά στο θεατρικό έργο «Οι Τσέντσι» του Αρτώ και στην πραγματική ιστορία από το ομώνυμο χρονικό του Σταντάλ Επίσης χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από έργα των Ρεμπώ, Καμύ και Γκίνσμπεργκ. Το έργο αποπειράται να παρουσιάσει ένα γεγονός του 16^ου αιώνα στο σήμερα, με έναν τρόπο διαμεσολαβημένο και χωροταξικά περιορισμένο, τοποθετώντας τους ήρωες εγκλωβισμένους σε μια ιδεατή βιτρίνα, η οποία τους προσδίδει κύρος, αλλά τους αφαιρεί κάθε διέξοδο φυγής. Οι Τσέντσι (Les Cenci) του Αρτώ αποτέλεσαν έργο-ορόσημο για το λεγόμενο «Θέατρο της Σκληρότητας» και το κείμενό του θεωρήθηκε υψηλής δραματουργικής δύναμης και μεγάλης επιρροής σε πολλαπλά πεδία και κινήματα των τεχνών του 20ου αιώνα. Στο πρώτο ανέβασμα του έργου, το οποίο πραγματοποιήθηκε από τον Αρτώ στις 7 Μαΐου του 1935, η παράσταση κρίθηκε ως αποτυχία από κοινό και κριτικούς κι έμεινε στην σκηνή μόνο για 17 βράδια. Τον ρόλο του Κόμητα Τσέντσι ερμήνευε ο ίδιος ο Αρτώ, ο οποίος μετά την οικονομική καταστροφή του εγχειρήματος απογοητεύτηκε τόσο που αποφάσισε πως δε θα ξανασκηνοθετήσει για το θέατρο ποτέ. Τα πάθη της οικογένειας των Τσέντσι, τα φρικαλέα εγκλήματα του Κόμη Τσέντσι και η γενναία και τραγική αυτοθυσία της 16χρονης Βεατρίκης, αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για κορυφαίους ποιητές, στοχαστές και ζωγράφους όπως ο Σέλλεϋ, ο Σταντάλ, ο Μοράβια, ο Αρτώ και η Αρτεμισία Τζεντιλέσκι. Το κείμενο της παράστασης ‘Οικογένεια Τσέντσι’ κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από την Κάπα Εκδοτική σε πρόλογο της ποιήτριας Γλυκερίας Μπασδέκη.

 

Έγραψαν για την παράσταση

Παράσταση αισθητικής και φορμαλιστικής υπεροχής, με τρεις ηθοποιούς-διαμάντια να ενσαρκώνουν κατάσαρκα τη διαστροφή της εξουσίας. Σκύβοντας με επιστημονική επιμέλεια και καλλιτεχνική έμπνευση στο χρονικό του Σταντάλ και στο έργο του Αρτώ που αφορούν τους Τσέντσι, η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης συνέγραψαν ένα μοντέρνο τετράπρακτο έργο, πυκνό και φλογερό, μια σύνθεση φωνών και ομολογιών που διατρέχεται από μια σαιξπηρική αύρα και μια διακειμενική εμμονή, από τον Καμί ως τον Ρεμπό. Τρεις ηθοποιοί –ένας ρολίστας του εξπρεσσιονισμού, ο Μιλτιάδης Φιορέντζης, και οι νεότατες Ελεάνα Καυκαλά και Μαρία Προϊστάκη- υπηρετούν με αφοσίωση το τρίπτυχο στατικότητα, σωματικότητα και βίαιη ποιητικότητα. Εντός ενός χρυσοποίκιλτου κάδρου, οι Τσέντσι θανατώνουν και θανατώνονται. Αθάνατο είναι μόνο το «κακό αίμα» που τρέχει στις φλέβες κάθε δομής κυριαρχίας και υποταγής. Εξαιρετική σκηνογραφία – ενδυματολογία της Δήμητρας Λιάκουρα, όπως και οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα. | Ιλειάνα Δημάδη, ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ.

Το πολύ ενδιαφέρον, με την παράσταση της Ανδρεάδη είναι ότι αποτελεί ένα άψογα δομημένο σκηνικό γεγονός, στο οποίο κάθε μεμονωμένη σκηνή υποστηρίζει και εξυπηρετεί τη σύνολη πράξη. Η νεαρή σκηνοθέτις κατέχει πολύ καλά την τέχνη της σύνθεσης, χωρίς να επηρεάζεται από την πυρέσσουσα και αντιφατική σκέψη του Αρτώ. Είναι ορθολογικός ο τρόπος που ενσωματώνει την ανορθολογικότητα τηρουμένων των αναλογιών- των εγκεφαλικών, υψηλής αισθητικής, προσεγγίσεων του Μπομπ Γουίλσον. Προσέξτε πώς το σκηνικό της Λιάκουρα, σε συνδυασμό με τους φωτισμούς της Θανάσουλα, δίνουν έξοχα την όψη του έργου. Το άλλο μεγάλο πλεονέκτημα της παράστασης είναι οι ηθοποιοί της – όχι μόνο για τη λεκτική αλλά και την εν γένει σωματική ερμηνεία τους. Μπράβο! | Ματίνα Καλτάκη, LIFO.

 

Η σκηνοθέτις Ιόλη Ανδρεάδη μαζί με τον Άρη Ασπρούλη δημιουργούν για τη σκηνή ένα νέο, πρωτότυπο θεατρικό κείμενο. Ολόκληρη η απόλυτα κωδικοποιημένη κινησιολογικά παράσταση διεξάγεται εντός ενός πλαισίου-σκηνή, ενός κάδρου που περιβάλλεται από χρυσή κορνίζα εποχής και εντός του οποίου τα απεικονιζόμενα πρόσωπα μοιάζουν, με την έναρξη της παράστασης, να αποκτούν ζωή «δείχνοντας» την αιματηρή ιστορία τους. Από την πραγματική ιστορία των Cenci έως την ελληνική εκδοχή των Ανδρεάδη-Ασπρούλη μέσω Σέλλεϋ, Σταντάλ, Αρτώ, έχει χυθεί πολύ μελάνι. Γεγονός είναι ότι η «Οικογένεια Τσέντσι» συνιστά ένα καλοδουλεμένο θεατρικό έργο μακριά τόσο από τη ρομαντική έμμετρη τραγωδία του Σέλλεϋ όσο και το θέατρο της σκληρότητας του Αρτώ, αλλά και το ντοκουμενταρίστικο αφήγημα του Σταντάλ. Η Ιόλη Ανδρέαδη, έχοντας εγκλωβίσει όλη τη σκηνή σε κάδρο που ζωντανεύει, χρησιμοποιεί τρεις μόνον ηθοποιούς για όλους τους ρόλους του δράματος εξασφαλίζοντας μιαν απόλυτη συμμετρία στη σκηνική εικόνα και προσδίδοντας στο έργο μια στυλιζαρισμένη προσέγγιση που αποκλείει συναισθηματισμούς και ψυχολογία προσώπων.Τον Τσέντσι ερμηνεύει ο Μιλτιάδης Φιορέντζης και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς ιδανικότερη επιλογή για να εκφραστεί η εξώκοσμη κινησιολογία, η εκφορά λόγου με τοποθέτηση της φωνής «ως εάν φορούσε μάσκα», όπως θα έλεγε ο Ζαρύ, η αφοπλιστική ερμηνεία.  Αξίζουν εύσημα στους δημιουργούς για το δραματικό κείμενο και αξίζουν συγχαρητήρια για την όλη σκηνοθετική σύλληψη στην Ανδρεάδη που πραγματικά ξέφευγει από τα τετριμμένα, ανοίγοντας διάλογο με άλλα κείμενα και σκηνοθετικά ρεύματα του 20ού αιώνα. | Δημήτρης Τσατσούλης, ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ.

 

Εδώ έχουμε, ένα καινούργιο, πλήρες κείμενο με πληθωρική, πυκνή, φορτισμένη ποιητική γλώσσα και οργανωμένη δραματουργία. Ένα κείμενο που έχει όλα τα φόντα και τις προϋποθέσεις να αξιοποιηθεί κι από θιάσους του εξωτερικού. Πλάι σ’ αυτό το ντεμπούτο των δύο συγγραφέων, Ιόλης Ανδρεάδη και Άρη Ασπρούλη, έχουμε μια δυναμική σκηνοθετική και αισθητική πρόταση. Τα σκηνοθετικά αντανακλαστικά της Ιόλης Ανδρεάδη βρίσκονται σε εγρήγορση. Καταρχάς, ο ρυθμός που υιοθετεί τη γλιτώνει από καθετί το περιττό, κι έτσι αναδεικνύονται τα άλλα της ‘παιδιά’, ο λόγος και η πλοκή. Όλα γίνονται κατανοητά. Τα σώματα των τριών ερμηνευτών στέκουν πραγματικά σε βάθρο και σχεδόν σαν ταριχευμένα εκθέματα πίσω από μια αόρατη βιτρίνα. Δουλειά ακρίβειας και καλαισθησίας. | Στέλλα Χαραμή, ΤΟSPIRTO.

 

Μια παράσταση σχεδόν ακίνητη, σκοτεινή, απόλυτα στιλιζαρισμένη που, όμως, μεσ’ απ’ την ‘ακινησία’ της εκλύει ενέργεια κατεβάζοντας με δέος, σαν μέσα απ’ τη βιτρίνα ενός μουσείου, αυτή τη ‘θλιμμένη τραγωδία τεράτων’, όπως τη χαρακτηρίζει η Γλυκερία Μπασδέκη. Κι οι τρεις ηθοποιοί έχουν τη δύναμη να το κάνουν: Ελεάνα Καυκαλά, Μαρία Προϊστάκη, με κορυφαίο τον Μιλτιάδη Φιορέντζη που χαράζει στη μνήμη αυτόν τον τερατώδη Κόμη Τσέντσι | Γιώργος Σαρηγιάννης, ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ.

 

Ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία – Κίνηση: Ιόλη Ανδρεάδη

Κείμενο: Ιόλη Ανδρεάδη & Άρης Ασπρούλης

Σκηνογραφία & Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Ήχος: Ερατώ Α. Κρεμμύδα

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Κατασκευές: Περικλής Πραβήτας & Βικτώρια Νταρίλα

Βοηθός Σκηνοθέτη: Διονύσης Χριστόπουλος

Βοηθός Φωτισμών: Μαριάντζελα Σεφεριάν

Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ

Αφίσα: Κώστας Τσακαλάκης

 

Διανομή

Κόμης Τσέντσι & Μπερνάρντο: Μιλτιάδης Φιορέντζης

Μπαλαντέρ [Καμίλλο & Αντρέας & Ορσίνο & Λουκρητία]: Ελεάνα Καυκαλά

Βεατρίκη: Μαρία Προϊστάκη

 

Λίγα λόγια για τους συγγραφείς

Η σκηνοθέτις Ιόλη Ανδρεάδη και ο κοινωνιολόγος Άρης Ασπρούλης έχουν συγγράψει μαζί 10 θεατρικά κείμενα (πρωτότυπα και διασκευές) από το 2015 έως σήμερα, τα οποία έχουν ανέβει σε Αθήνα, Λονδίνο και Νέα Υόρκη και κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία από την Κάππα Εκδοτική,

– «Οικογένεια Τσέντσι» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης τη σεζόν 2015-2016

– «Διακόσιες δέκα χιλιάδες οκάδες βαμβακιού – μια παράσταση στο Αρχείο» στο Πολιτιστικό Ίδρυμα του Ομίλου Πειραιώς το 2016

– «Young Lear» στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2016

– «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και στο Bob Festival (Φεστιβάλ Αθηνών) το 2017

– «Ένας άνθρωπος επιστρέφει στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης τη θεατρική σεζόν 2017 – 2018

– «Ο Μισάνθρωπος» στο Σύγχρονο Θέατρο την άνοιξη του 2018

– «Ίων» στο Φεστιβάλ Φιλίππων, στο θέατρο Άλφα, σε περιοδεία στην Ελλάδα, στη Βόρεια Κλιτύ της Ακρόπολης και στο ΤΗΕ ΤΑΝΚ theatre στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, τη διετία 2017-2019

– «Στη μνήμη ενός μικρού παιδιού» στον προαύλιο χώρο του Ασύλου Ανιάτων και στο Jubille Theatre του University of Roehampton στο Λονδίνο, το 2019

– «Πόλεμος και Ειρήνη» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά τη θεατρική σεζόν 2019 – 2020

– «Περηφάνια και Προκατάληψη» στο Θέατρο Αλκυονίς τον Φεβρουάριο του 2020.