- Γράφει η Γιούλη Μακρή
Ο όρος Νεοελληνικό θέατρο ορίζει την ελληνική θεατρική κίνηση που έγινε μετά από την επανάσταση του 1821. Την εποχή του Νεοελληνικού Διαφωτισμού γίνονται για πρώτη φορά μεταφράσεις έργων των Μολιέρου, Βολταίρου, Γκολντόνι κ.α. Τότε γράφει το έργο Αχιλλεύς (1805) ο Αθανάσιος Χριστόπουλος και ο Ρίζος Νερουλός τα Κορακίστικα (1812).
Την προεπαναστατική περίοδο, όπου οι υπόδουλοι Έλληνες προετοιμάζονται για την απαλλαγή του τουρκικού ζυγού, γράφτηκαν έργα όπως : Η Ελλάς και ο ξένος (1818) του Γεωργίου Λασσάνη και Τιμολέων (1818) του Ιωάννη Ζαμπέλιου.
Μετά την επανάσταση του 1821 το έργο Βασιλικός (1830) του Αντωνίου Μάτεση δίνει το ξεκίνημα της άνθησης του Θεάτρου. Το πρώτο υπαίθριο θέατρο ανοίγει το 1835 και το πρώτο χειμερινό το 1840.
Ρομαντικά δράματα γράφονταν και παίζονταν τότε όπως Η κόρη του παντοπώλη του Άγγελου Βλάχου, Ο οδοιπόρος(1830) του Παναγιώτη Σούτσου, Ο τυχοδιώκτης (1835) και Ο χαρτοπαίκτης (1835) του Μιχάλη Χουρμούζη, Του κουτρούλη ο γάμος (1846) του Αλέξανδρου Ρίζου ,Βαβυλωνία (1836) του Δημητρίου Βυζάντιου , Φαύστα (1893) και Μαρία Δοξαπατρή (1858) του Δημητρίου Βερναδάκη, Γαλάτεια (1872) του Σπυρίδωνα Βασιλειάδη.
Το 1889 έκανε την εμφάνισή του το κωμειδύλλιο με το έργο Η τύχη της Μαρούλας του Δημητρίου Κορομηλά και το ειδυλλιακό δράμα με το έργο Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας του Δημητρίου Κορομηλά. Τέτοιου είδους έργα έγραψαν οι Δημήτρης Κόκος(Μπαρμπα Λινάρδος), Κ. Ξένος (Περί όνου σκιάς) και Σ. Περεσιάδης (Γκόλφω).
Τον 20 αιώνα το ελληνικό θέατρο συνεχίζει να αναπτύσεται. Σπουδαίος συγγραφέας του Νεοελληνικού Θεάτρου είναι ο Γρηγόρης Ξενόπουλος (1897 – 1951), ο οποίος γράφει στη δημοτική γλώσσα δράματα, κωμωδίες και ηθογραφίες. Έργα του είναι η Στέλλα Βιολάντη, Φοιτητές, Ποπολάρος κ.α. Άλλοι συγγραφείς : Δημήτρης Χόρν (Φυντανάκι), Άγγελος Τερζάκης (Σταυρός και Σπαθί), Σπύρος Μελάς (Ομπαμπάς εκπαιδεύεται) κ.α.
Τη δεκαετία του 1950 η ανάπτυξη του Θεάτρου Τέχνης από τον Κάρολο Κουν συμβάλει σημαντικά στην ανάπτυξη του θεάτρου. Σπουδαίοι συγγραφείς της δεκαετίας ο Ιάκωβος Καμπανέλλης (Η αυλή των Θαυμάτων, Το μεγάλο μας τσίρκο) και ο Γιώργος Σεβαστίκογλου (Αγγέλα).
Δεκαετία 1960 . Μεγάλη συγγραφική κίνηση χωρίς εθνικές προκαταλήψεις. Κυριότεροι συγγραφείς του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου : Βασίλης Ζιώγας (Πασχαλινά παιχνίδια, Το προξενειο της Αντιγόνης), Κώστας Μουρσελάς ( Η κυρία δεν πενθεί, Επικίνδυνο φορτίο), Δημήτρης Κεχαϊδης (Προάστειον Νέου Φαλήρου, Το πανηγύρι, Η βέρα και το τάβλι), Λούλα Αναγνωστάκη (Αντόνιο, Η πόλη), Γιώργος Σκούρτης (Νταντάδες, Κομμάτια και θρύψαλα), Μάριος Ποντίκας (Τρομπόνι).