Οι ηθοποιοί Άγγελος Ανδριόπουλος και Γιάννης Παπαϊωάννου, της πολυαναμενόμενης Λαίδης Μάκβεθ του Λεσκώφ, σε σκηνοθεσία Ενκε Φεζολλάρι που κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Vault τη Δευτέρα 16/12, μιλούν για τους ρόλους στην παράσταση αλλά και τα συναισθήματα τους για τους ήρωες τους, τη μοίρα και την τύχη.
Άγγελος Ανδριόπουλος
Πλήξη. Πλήξη μέχρι θανάτου. Άχυρα, νερό, χώμα, αίμα, υγρασία, λάσπη. Τσάι κάθε πρωί στις 7:45π.μ.
Υπακοή ίσον ένα κομμάτι ψωμί. Αναπνοή ίσον μαστίγιο και λάσπη. Συννεφιά. Σπάνια έχει ήλιο μα όταν έχει, αυτοί που κοπιάζουν δεν δικαιούνται να τον απολαύσουν. Κι όμως αυτός που κυνηγά τη ζεστασιά του ήλιου θα βρει τρόπο να κλέψει λίγη απ’ αυτήν. Κι όμως αυτός που ονειρεύεται δεν ξεχνά την πραγματικότητα του. Γι’ αυτό ονειρεύεται! Οι δούλοι γεννούν δούλους;
Έρωτας μια επανάσταση είναι η λαίδη Μάκβεθ, έρωτας μια φωτιά είναι ο Σεργκέι. Μια συναντιούνται σε σταυροδρόμια σκοταδισμού μια καταπίεσης. Δε λυτρώνει, δε καθαρίζει, δεν εξαγνίζει, δεν ελευθερώνει το αίμα. Σκοπός του αίματος που χύνεται πριν την ώρα του είναι η αλλαγή.
Η λαίδη Μάκβεθ και ο Σεργκέι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, με το δικό του θάρρος, πάθος και τη δική του ορμή είναι έτοιμοι γι’ αυτήν την αλλαγή. Αλλαγή συντρόφου στο κρεβάτι, αλλαγή στην κορυφή του τραπεζιού, αλλαγή καθεστώτος… Απαλλαγή από τη λάσπη και το μαστίγιο, απαλλαγή από τη φθηνή βότκα και τις πουτάνες, απαλλαγή από τον γαμημένο καθημερινό χυλό.
Ήρθε η ώρα. Ήρθε η ώρα να αλλαχτούν σεντόνια, να γίνει ένα καθαρό μπάνιο με ζεστό νερό και αρώματα, να αναφτούν κεριά και να γίνει έρωτας. Μια ολοκληρωμένη ερωτική και παθιασμένη πράξη που οι ανάσες της διατάζουν την εκθρόνιση ενός βασιλιά για την ενθρόνιση ενός άλλου. Που οι ανάσες της θα φέρουν τα πάνω κάτω μέσα στην πλήξη. Τον Σεργκέι πάνω στο κρεβάτι και τον Ζινόβι κάτω από αυτό. Το στέμμα και η τιμή πάνε σ’ αυτόν που το πεπρωμένο ορίζει βασιλιά. Ο Σεργκέι ούτε βασιλιάς είναι, ούτε από τιμές και πεπρωμένο ξέρει. Ξέρει όμως από όνειρα και λάσπη ( και ξέρει πως σ’ αυτήν θα ξαπλώσει και θα γίνει ένα μαζί της).
Η λαίδη Μάκβεθ κρατάει τα στέμματα. Ορίζει. Αυτό που δεν μπορεί να ορίσει είναι η τύχη. Λάσπη για όλους!
Γιάννης Παπαϊωάννου
Ζινόβι Μπορίσοβιτς. Είναι ένα χρώμα ανάμικτο μπλε και καφέ, ο ουρανός και η γη. Η γη η παλιά η βρώμικη,η ταλαιπωρημένη. Ένα ταξίδι η μία βόλτα από εδώ ως εκεί, με εμπόδια, σκοτάδια και μια ηλιόλουστη μέρα που δε φωτίζει τίποτε,δε ζεσταίνει τίποτε, ούτε σώματα ούτε ψυχές. Και πόνος και πλούτος ανάμικτο και αυτοί σαν ένα κόσμημα φτιαγμένο από χρυσάφι και κάρβουνο, τόσο φανταχτερό και τόσο μηδαμινό. Κι αγάπη, μια λάμψη που τυφλώνει τα μάτια μέσα από την απουσία της. Μια απούσα αγάπη που λάμπει με μια λάμψη πιο παγωμένη και από τους πάγους της Σιβηρίας, κλεισμένη σ’ ένα σεντούκι γεμάτο άχυρα. Ζω συντροφιά με ένα ποντίκι, ένα ποντικοφάρμακο, μια ζώνη κι ένα κενό.
