Σε μια χρονιά με πολλές και καλές επαναλήψεις, αλλά και παραγωγές έκπληξη, ορισμένοι ηθοποιοί έθεσαν με συνέπεια τα πρότυπα και πότισαν τις θεατρικές μας εμπειρίες με βάθος και ουσία. Η ακόλουθη συλλογή απέχει πολύ από το να θεωρείται ολοκληρωμένη καθώς υπάρχουν αναμφίβολα πολυάριθμες πρόσθετες περιπτώσεις που έχουν διαφύγει της παρατήρησης μας. Εντούτοις, οι ερμηνείες αυτές δικαιολογούν αναμφισβήτητα την εκτίμησή μας.
- Κείμενο Κάτια Σωτηρίου
- Ημερομηνία Δημοσίευσης 18/6/2024
Η Φιλαρέτη Κομνηνού, στο Ξαφνικά Πέρσι το καλοκαίρι, μας αποκάλυψε την πολυδιάστατη κα Βέναμπλ σε μια ερμηνεία – αριστούργημα έκφρασης και συναισθήματος, ένα θρίαμβο της θεατρικής τέχνης, που αποδεικνύει το μεγαλείο του ταλέντου της.
Η Στεφανία Γουλιώτη σε ένα one woman show στο The Doctor, με την εκφραστική της δύναμη και την υποκριτική της δεξιότητα, δημιούργησε μια αξέχαστη θεατρική εμπειρία , καταφέρνοντας να εκφράσει τις πιο βαθιές ανθρώπινες συναισθηματικές διακυμάνσεις με εξαιρετική ευαισθησία και τέχνη.
Στην ερμηνεία της στον Βασιλιά Ληρ, η Μπέτυ Αρβανίτη εμβάθυνε επιδέξια στα βάθη της ανθρωπιάς του, εκθέτοντας τόσο την βασιλική υπερηφάνεια όσο και τις ευάλωτες αδυναμίες του με συγκλονιστική διορατικότητα.
Η Παρθενόπη Μπουζούρη στο Μήδειας Υλικό του Μύλλερ, παρότι κλεισμένη μέσα σε ένα διαφανές κλουβί, γέμισε τη σκηνή με πάθος και αυθεντικότητα και παρέδωσε μια ερμηνεία γεμάτη ένταση και αλήθεια.
Ρένη Πιττακή – Λουκία Μιχαλοπούλου στις Τρεις Ψηλές Γυναίκες. Η ικανότητα τους να μεταφέρουν τα συναισθήματα, η ευελιξία τους στην φωνητική απόδοση και η μαγευτική τους κίνηση στη σκηνή που μοιάζει με περίπλοκες κουρδιστές φιγούρες απαίτησαν ένα τεράστιο επίπεδο δεξιοτήτων, συντονισμού σε ένα ευρύ φάσμα τεχνικών και αντοχής.
Η Ιωάννα Παππά στον Πατέρα, ενσαρκώνει με μαεστρία τον χαρακτήρα της Ανν, μιας κόρης διχασμένης ανάμεσα στη βαθιά στοργή της για τον πατέρα της και στο κυνήγι της δικής της ευτυχίας. Η ερμηνεία της είναι λεπτή, συγκλονιστική και συναρπαστική με μια βαθιά αγάπη για τον πατέρα.
Η Βίκυ Βολιώτη στα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ , απέδωσε την ηρωίδα του Φασμπίντερ με πάθος και ευθραυστότητα, περνώντας υποδειγματικά από την υπεροχή στην κατάρρευση από έρωτα και ματαίωση.
O Αργύρης Ξάφης στο Πιο Όμορφο Σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος, μέσα από μεταβαλλόμενες οπτικές γωνίες και ποικίλες ψυχικές καταστάσεις, φόρεσε διαφορετικές μάσκες που αντικατοπτρίζουν τις διαφορετικές πτυχές του κάθε χαρακτήρα , καθεμία μοναδική και περίπλοκη. Μια ερμηνεία κέντημα.
Ο Μιχάλης Σαράντης με αριστοτεχνική δεξιότητα και απαράμιλλη εκφραστικότητα, καταφέρνει να ενσαρκώσει τον πολύπλοκο χαρακτήρα του Συρανό με μια σαρωτική ερμηνεία. Η δύναμη και το πάθος που εκλύονται από την ερμηνεία του, συνδυασμένα με τις εξαιρετικές του δυνατότητες στον χειρισμό της γλώσσας, κάνουν κάθε σκηνή μια αξέχαστη εμπειρία. Καταφέρνει να ισορροπήσει τον ρομαντισμό και την τραγικότητα του ήρωα με τέτοια φυσικότητα, που αφήνει το κοινό μαγεμένο και βαθιά συγκινημένο.
Ο Περικλής Μουστάκης στον Πατέρα. Μια από τις κορυφαίες θεατρικές ερμηνείες της χρονιάς, που εμβαθύνει στην ψυχή ενός ανθρώπου που παλεύει με τη σταδιακή απώλεια της αντίληψής του για την πραγματικότητα και την αυτογνωσία, μια συνειδητοποίηση που τελικά τον συντρίβει.
Ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης στη “Σκέψη” που σκηνοθέτησε ο Χάρης Φραγκούλης μας παρέδωσε μια υποδειγματική ερμηνεία επάνω στο δύσκολο είδος του μονολόγου, δημιουργώντας έναν ανεμοστρόβιλο γόνιμων αμφιβολιών.
Ο Ορέστης Τζιόβας στο Ριχάρδο ΙΙΙ* . Στο κλείσιμο της χρονιάς, μια από τις παραστάσεις έκπληξη, μας επιφύλασσε και μια πολύ ξεχωριστή ερμηνεία, με τον Ορέστη Τζιόβα στο διπλό, παράλληλο ρόλο του Ριχάρδου και του κακοποιητή σκηνοθέτη, με όλο το ναρκισσισμό, την υπεροψία και την κοινωνικοπάθεια που αρμόζει και στους δυο ήρωες.
Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης στο Θάνατο του Εμποράκου ενσάρκωσε τον Willy Loman ως έναν σύνθετο χαρακτήρα, επιδεικνύοντας ένα μείγμα πάθους και ευαλωτότητας, και σκιαγραφώντας έναν άνθρωπο που είναι προϊόν του περιβάλλοντός του με μια γκάμα συναισθημάτων που τον κάνουν συναρπαστικό και τραγικό ταυτόχρονα.
Ασφαλώς θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι φέτος συνεχίστηκαν παραστάσεις που ξεχώρισαν πέρσι για τις ερμηνείες τους.. Απολαύσαμε πάλι το έξοχο καστ του «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς», του Αρτούρο Ούι, την καταπληκτική Λένα Ουζουνίδου στην Τουρκομερίτισσα, τη Ράνια Σχίζα στη Μάνα Αυτουνού, τον εξαιρετικό θίασο του Κωλόκαιρου, και το καστ του Goodbye Lindita.
Αναμένουμε με αγωνία τις ερμηνείες του καλοκαιριού!