Σε μια χρονιά γεμάτη με αξιόλογες επαναλήψεις και εντυπωσιακές νέες παραγωγές, ορισμένοι ηθοποιοί κατάφεραν να ξεχωρίσουν, θέτοντας υψηλά πρότυπα και εμπλουτίζοντας τις θεατρικές μας εμπειρίες με ουσία και βάθος. Η ακόλουθη λίστα, αν και δεν διεκδικεί εύσημα πληρότητας, αποτελεί μια αναγνώριση ερμηνειών που μας άγγιξαν βαθιά. Αναμφίβολα, υπάρχουν πολλές ακόμη αξιόλογες στιγμές που δεν καταγράφηκαν, ωστόσο οι συγκεκριμένες ερμηνείες κέρδισαν επάξια την εκτίμησή μας.
- Κείμενο Κάτια Σωτηρίου
Η Φιλαρέτη Κομνηνού, στο “Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι”, ανέδειξε την πολυπλοκότητα της κυρίας Βέναμπλ μέσα από μια ερμηνεία που έφερε επιτέλους στη σκηνή την ουσία της ηρωίδας του Τενεσί Ουίλιαμς και αποτέλεσε πραγματικό αριστούργημα. Με απόλυτο έλεγχο της έκφρασης και του συναισθήματος, χάρισε στο κοινό έναν θρίαμβο της θεατρικής τέχνης, αποκαλύπτοντας το μεγαλείο του ταλέντου της.
Η Στεφανία Γουλιώτη, μέσα από ένα μοναδικό one-woman show στο “The Doctor”, απέδειξε την εξαιρετική εκφραστική της δύναμη και υποκριτική δεξιοτεχνία. Με ευαισθησία και περίτεχνη λεπτότητα, κατάφερε να αποδώσει τις πιο λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις της ανθρώπινης φύσης, δημιουργώντας μια αξέχαστη θεατρική εμπειρία.
Η Ρένη Πιττακή και η Λουκία Μιχαλοπούλου, στις “Τρεις Ψηλές Γυναίκες”, παρουσίασαν μοναδικές ερμηνείες που συνδύασαν συναισθηματική δύναμη, φωνητική ευελιξία και κινησιολογική αρμονία. Οι κινήσεις τους στη σκηνή, σαν περίτεχνες μηχανικές φιγούρες, απαιτούσαν τεράστια δεξιοτεχνία και συντονισμό.
Η Ιωάννα Παππά, στον “Πατέρα”, ζωντάνεψε την Ανν, μια κόρη που ισορροπεί ανάμεσα στην αφοσίωση στον πατέρα της και στη δική της αναζήτηση ευτυχίας. Η ερμηνεία της, λεπτή και συγκινητική, αποτυπώνει με μαεστρία τη βαθιά συναισθηματική σύνδεση της με το χαρακτήρα της.
Η Παρθενόπη Μπουζούρη, στο “Μήδειας Υλικό” του Μύλλερ, παρά τους φυσικούς περιορισμούς ενός διαφανούς κλουβιού, κατάφερε να γεμίσει τη σκηνή με την εκρηκτική της παρουσία. Με πάθος που διαπερνούσε κάθε λέξη και κίνηση, απέδωσε μια ερμηνεία γεμάτη ένταση, βάθος και αυθεντικότητα. Η εσωτερική της δύναμη και η απόλυτη αφοσίωση στον ρόλο μετέτρεψαν τη σκηνική δράση σε ένα συναρπαστικό θέαμα, αποκαλύπτοντας τη σκοτεινή και πολυδιάστατη φύση της Μήδειας.
Η Άννα Μάσχα στο “Ηταν όλοι τους παιδιά μου“, με ακρίβεια και δραματική ευαισθησία, ενσαρκώνει μια γυναίκα που παλεύει με την ενοχή και την αλήθεια, σε έναν στοιχειωμένο ρυθμό από καταπιεσμένες κραυγές και ένα αδάμαστο πνεύμα που αντιστεκόταν λυσσαλέα στις σκιές του προαισθήματος.
Η Αλεξία Καλτσίκη, στον ρόλο της Μπλανς Ντιμπουά στο “Λεωφορείο ο Πόθος” του Δημήτρη Καραντζά, προσφέρει μια ερμηνεία βαθιά συναισθηματική και πολυεπίπεδη. Με έντονη εσωτερικότητα και δραματική ένταση, αποτυπώνει με ακρίβεια τη σταδιακή πτώση της ηρωίδας, συνδυάζοντας ευαισθησία και ψυχολογική πολυπλοκότητα. Η ερμηνεία της καθηλώνει και συγκινεί, αναδεικνύοντας το τραγικό μεγαλείο του ρόλου.
Η Λένα Παπαληγούρα στο “Prima Facie” παραδίδει μια ερμηνεία εξαιρετικής έντασης και συναισθηματικής εμβάθυνσης. Ως δυναμική δικηγόρος που συγκρούεται με τις ίδιες τις αρχές του δικαστικού συστήματος, αποτυπώνει μοναδικά την εσωτερική πάλη και τον ψυχικό της κατακερματισμό. Με ακρίβεια και ευαισθησία, η Παπαληγούρα κινητοποιεί συναισθηματικά το κοινό, αναδεικνύοντας τις κοινωνικές και προσωπικές διαστάσεις του ρόλου της.
Ο Άρης Μπαλής, στον ρόλο του Στάνλεϊ Κοβάλσκι στο “Λεωφορείο ο Πόθος” του Δημήτρη Καραντζά, δίνει μια ερμηνεία ωμή και δυναμική, που αποτυπώνει την επιθετική και πρωτόγονη φύση του χαρακτήρα. Με ενέργεια και ένταση, ο Μπαλής ενσαρκώνει τον Στάνλεϊ ως έναν άνδρα γεμάτο πάθος και σκληρότητα, δημιουργώντας ισχυρές αντιθέσεις με την εύθραυστη Μπλανς. Ένας καθηλωτικός Στάνλεϊ.
Ο Γιώργος Παπαπαύλου, στο “Δυο Πορτοκάλια για τα Χριστούγεννα”, δίνει μια ερμηνεία γεμάτη ένταση και εσωτερικότητα. Με λεπτομερή αποτύπωση της συναισθηματικής φόρτισης του χαρακτήρα, αποκαλύπτει τις πληγές και τις ενοχές που άφησε το καθεστώς του Τσαουσέσκου. Η ερμηνεία του συνδυάζει ευαισθησία και δυναμισμό, δημιουργώντας έναν πολυδιάστατο ρόλο που προκαλεί τη σκέψη και αγγίζει την καρδιά του θεατή. Ο μονόλογος του στο δεύτερο μέρος του έργου είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές ερμηνευτικά στιγμές που έχουμε δει.
Ο Μιχάλης Σαράντης, με απαράμιλλη εκφραστικότητα και δεξιοτεχνία, ενσάρκωσε τον Συρανό σε μια ερμηνεία που συναρπάζει. Η ένταση και το πάθος του, συνδυασμένα με τον αριστοτεχνικό χειρισμό της γλώσσας, έκαναν κάθε στιγμή μαγευτική. Ισορροπώντας με φυσικότητα ανάμεσα στον ρομαντισμό και την τραγικότητα, κατάφερε να καθηλώσει και να συγκινήσει το κοινό.
Ο Περικλής Μουστάκης, στον Πατέρα, προσέφερε μια από τις κορυφαίες ερμηνείες της χρονιάς. Διεισδύοντας στην ψυχή ενός ανθρώπου που παλεύει με τη διάλυση της αντίληψής του για την πραγματικότητα, αποτύπωσε την τραγικότητα της σταδιακής αυτογνωσίας με συγκλονιστική ένταση και βάθος.
Ο Ορέστης Τζιόβας, στον Ριχάρδο ΙΙΙ, εντυπωσίασε με την εξαιρετική του ερμηνεία στον διπλό ρόλο του Ριχάρδου και του κακοποιητή σκηνοθέτη. Με ναρκισσισμό, υπεροψία και σκοτεινή ενέργεια, ενσάρκωσε αριστοτεχνικά δύο χαρακτήρες που αναδεικνύουν τη διαφθορά της εξουσίας.
