Η παγκόσμια ιστορία του θεάτρου έχει τις ρίζες της στην ελληνική ιστορία και τη φαντασία ανθρώπων που έψαχναν τρόπους έκφρασης και δημιουργίας και εξελίχθηκε σε μια από τις πιο γόνιμες και ζωντανές πηγές και μορφές Τέχνης. Η λέξη θέατρο προέρχεται από τα αρχαία ελληνικά και αρχικά αφορούσε το σύνολο των θεατών, ενώ μετά ταυτίστηκε με την παράσταση, αλλά και το μέρος που λάμβανε χώρα αυτή.
Θέατρο υπάρχει σύμφωνα με τον Βρετανό σκηνοθέτη Peter Brook, κάθε φορά που κάποιος περνά τον ουδέτερο χώρο και παρακολουθείται από ένα άλλο πρόσωπο. Ο συνδυασμός του ύφους, της ιστορίας, των ηθοποιών, και του ακροατήριου έχει δει πολλές διαμορφώσεις σε όλο τον κόσμο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Από τις πρώτες ελληνικές τραγωδίες σε αυτοσχέδιο θέατρο ως το σύγχρονο θέατρο, κάθε θεατρική παράσταση έκανε χρήση αυτών των στοιχείων, μερικές φορές σε επαναστατικούς τρόπους.
Η γέννηση του θεάτρου στην Αρχαία Ελλάδα
Οι απαρχές του δυτικού δράματος ανιχνεύονται στην πανηγυρική μουσική του 6ου αιώνα π.Χ. στην Αττική, και κυρίως στην πόλη κράτος της Αθήνας. Παρόλο που τα στοιχεία της περιόδου αυτής είναι ανεπαρκή, φαίνεται ότι ο ποιητής Θέσπις είχε αναπτύξει μια νέα μουσική μορφή στην οποία υποδυόταν έναν χαρακτήρα και απασχολούσε μια χορωδία από τραγουδιστές και χορευτές μέσω του διαλόγου.
Ως ο πρώτος συνθέτης και σολίστ σε αυτή τη νέα μορφή, η οποία έγινε γνωστή ως θέατρο, Θέσπις μπορεί να θεωρηθεί τόσο ο πρώτος δραματουργός και ο πρώτος ηθοποιός. Από τις εκατοντάδες των έργων που γράφτηκαν από τους Έλληνες τραγικούς, μόνο 32 έργα κατάφεραν να επιβιώσουν. Η Ρώμη αργότερα ακολούθησε το ίδιο μοτίβο στο δικό της θέατρο, αν και πάντα τα θεατρικά έργα των Ρωμαίων είχαν θεματολογία που αφορούσε τις περιπέτειες της εποχής, ή την αρχαία Ελλάδα.
Η ιστορία του θεάτρου από το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση μέχρι σήμερα
Το μεσαιωνικό δράμα όταν προέκυψε εκατοντάδες χρόνια αργότερα, ήταν μια νέα δημιουργία και όχι μια αναγέννηση, με το δράμα των παλαιότερων εποχών να μην έχει σχεδόν καμία επίδραση σε αυτό. Ο λόγος για αυτή τη δημιουργία προήλθε από έναν φορέα που είχε παραδοσιακά αντιτίθεται σε κάθε μορφή θεάτρου: τη χριστιανική εκκλησία. Στη λειτουργία του Πάσχα, και αργότερα των Χριστουγέννων, κομμάτια τραγουδιστών διαλόγων παρεμβάλλονταν στη λειτουργία. Ιερείς, μεταμφιεσμένοι σε βιβλικές μορφές, λειτουργούσαν σε μικροσκοπικές σκηνές με ιστορίες από τις Γραφές. Κοσμικά στοιχεία παρεισέφρησαν στις παραστάσεις αυτές, ενώ άρχισαν να εμφανίζονται σιγά σιγά και επαγγελματίες συγγραφείς, κυρίως στην Αγγλία και τη Γαλλία, που άρχισαν τη μαζική γραφή έργων που ανέβαιναν σε αυτοσχέδιες σκηνές και συχνά προκαλούσαν τους θεατές λόγω της πρωτότυπης και τολμηρής θεματολογίας.
Από την εποχή της Αναγέννησης και μετά, το θέατρο έμοιαζε να προσπαθεί να αγγίξει το ρεαλισμό, ή, τουλάχιστον, να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας. Για να φτάσει αυτό το στόχο στα τέλη του 19ου αιώνα, ξεκίνησε μια σειρά από θεατρικά ρεύματα. Το Avant-garde είχε τα πρώτα ψήγματα Μοντέρνου Θεάτρου και προσπάθησε να προτείνει εναλλακτικές λύσεις για το ρεαλιστικό δράμα και την παραγωγή. Πλάι πλάι με σύγχρονα κινήματα της τέχνης, το θέατρο έγινε για πολλούς μια μορφή λύτρωσης από πάθη και έντονα συναισθήματα, γιατί όπως και στην αρχαιότητα προσέφερε την κάθαρση.
Σε όλες τις χώρες όπου ευδοκιμεί το θέατρο, ο μόνο σταθερός παράγοντας στην παγκόσμια ιστορία θεάτρου είναι πάντα η αλλαγή. Οι πιο σημαντικοί συγγραφείς εξακολουθούν να είναι αυτοί που προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν τις βασικές αρχές της τέχνης του θεάτρου και να του προσδώσουν νέα στοιχεία, διατηρώντας ωστόσο την επαφή με την πρώτη έννοια του, όπως τη διαμόρφωσε ο Θέσπις και το ελληνικό δράμα.