Παναγιώτα Βλαντή –Δε θέλω να είμαι από τις γυναίκες που λένε ότι τις φοβούνται οι άντρες. Δε θέλω. Το έχω ακούσει να το λένε άλλες γυναίκες, και ίσως είναι αλήθεια, αλλά δε θέλω να το πω εγώ για μένα.Κάθε άνθρωπος αξίζει να αγαπηθεί για αυτό που είναι. Και όχι να τιμωρείται για αυτό.
Με μια απλότητα και σοβαρότητα που σε κερδίζει, η Παναγιώτα Βλαντή είναι μια σύγχρονη ηθοποιός, που έχει ανταποκριθεί με στιβαρότητα και συνέπεια σε ετερόκλητους ρόλους, τόσο στην τηλεόραση όσο και στο θέατρο, και έχει αποδείξει επάξια, ότι το ταλέντο μπορεί να συνδυαστεί με την ομορφιά και τη γοητεία, στοιχεία που την έχουν κατατάξει ανάμεσα στις πιο αγαπημένες και αναγνωρίσιμες Ελληνίδες ηθοποιούς.
Φέτος τη συναντάμε στο Σκηνές από ένα γάμο του Μπέργκμαν, που θα συνεχιστεί για λίγες ακόμα παραστάσεις στην Αθήνα, και θα περιοδεύσει σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Στο περιθώριο των παραστάσεων της, μας παραχώρησε την ακόλουθη συνέντευξη.
Κάτια Σωτηρίου: Είχατε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξη σας ότι για να κυνηγήσετε το όνειρο σας και να γίνετε ηθοποιός χρειάστηκε να αντιταχθείτε στην οικογένεια σας. Τι ήταν αυτό που σας άρεσε τόσο και σας ώθησε σε αυτήν την απόφαση.
Παναγιώτα Βλαντή: Είναι κάτι που ξεκίνησε όταν ήμουν πάρα πολύ μικρή. βασικά συνέβησαν δυο πράγματα. Έβλεπα πολλές ταινίες αμερικάνικες όταν ήμουν μικρή. Κυρίως Φρεντ Αστέρ, τζιν Κέλι και μου άρεσε πάρα πολύ όλο αυτό. Μετά με πήγαν οι γονείς μου σε μια παράσταση, σε πολύ τρυφερή ηλικία. Δε θυμάμαι ποια παράσταση ήταν, και ούτε οι γονείς μου θυμούνται να μου πουν, αλλά ήταν κωμωδία γιατί γελούσε ο κόσμος. Και θυμάμαι ότι είπα τότε σαν παιδάκι «αχ μου αρέσει αυτό, θέλω κι εγώ να το κάνω!». Και έτσι ξεκίνησε το όνειρο, και το οποίο στην πορεία δεν έφευγε από μέσα μου, κι έτσι αυτή ήταν η αφορμή που με έκανε να κυνηγήσω το όνειρο μου. Ήμουν και πάρα πολύ μοναχική όταν ήμουν μικρή, και ίσως να βοήθησε και αυτό, γιατί θεώρησα ότι θα βρω εκεί κάτι. Είχα μια απομόνωση με τις ταινίες, τα βιβλία, και θεώρησα ότι θα μπορούσα εκεί να εκφραστώ, με αυτήν την ντροπαλοσύνη που είχα τότε, και την εσωστρέφεια.
Κ.Σ. Υπήρξαν και κάποια πρόσωπα που σας ενέπνευσαν το να γίνετε ηθοποιός;
Π.Β. Όχι, δεν υπήρχε κάποιος.
Κ.Σ Πώς έγινε το ξεκίνημα σας;
Π.Β. Έγινε στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, με παιδική παράσταση, και μετά ήρθαν και τα υπόλοιπα. Ξεκίνησα με παιδικό θέατρο ως πρώτο μου έργο.
Κ.Σ. Ποιοι είναι οι σταθμοί της μέχρι τώρα καριέρας σας που ξεχωρίζετε;
Π.Β. Οι σταθμοί της καριέρας μου είναι η Αιμιλία Υψηλάντη, η οποία ήταν το πρώτο θεατρικό έργο για μεγάλους. Μετά ήταν η φιλονικία που είχα κάνει με το Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο και μετά ήταν οι παραστάσεις που έκανα με το δάσκαλο μου, Γιώργο Θεοδοσιάδη, όπως το Οργισμένα Νιάτα, το « Δε βλέπω, δεν ακούω, δε μιλάω». Αυτές ήταν παραστάσεις σημαντικές για μένα, όπως επίσης και ο Θείος Βάνιας που ήταν παράσταση σταθμός, γιατί ανακάλυψα ξανά τον Τσέχωφ, με την έννοια ότι στη σχολή είχα μια άλλη άποψη. Η ανάμνηση μου ήταν διαφορετική από αυτή που είχα μεγαλώνοντας στο θέατρο, και μέσα από την παράσταση που σκηνοθέτησε ο Αρμένης. Επίσης μεγάλοι σταθμοί, τώρα τελευταία, είναι το Cuba Libre, το Frozen και τώρα το Σκηνές από ένα Γάμο του Μπέργκμαν. Ήταν τρία συνεχόμενα έργα που με έχουν πάει καλλιτεχνικά μπροστά, σε μια δύσκολη και περίεργη στιγμή της ζωής μου. Αυτές οι τρεις παραστάσεις έχουν πολλά σημεία από εμένα. Στο Frozen, η συνάντηση αυτή με τη μητρότητα και την απώλεια ήταν πολύ σημαντική για μένα. Και ήμουν πολύ τυχερή που έπαιξα σε αυτήν την παράσταση. Τη σκέφτομαι συχνά, όπως και το Μπέργκμαν, γιατί έχει έρθει σε μια στιγμή πολύ κρίσιμη για μένα. Μου αρέσει πολύ ο Μπέργκμαν και στο σινεμά.
Κ.Σ. Έχετε υπηρετήσει και το δραματικό και το κωμικό ρεπερτόριο. Υπάρχει κάποιο που προτιμάτε;
Π.Β. Θα ήθελα να κάνω περισσότερες κωμωδίες. Ωστόσο προτιμώ να κάνω καλά κείμενα. Δε θα άλλαζα ποτέ το Frozen για παράδειγμα με μια κωμωδία. Και το έργο που κάνω τώρα έχει κάποια κωμικά στοιχεία, πάντα είχε χιούμορ ο Μπέργκμαν, αλλά μιλάω για το Frozen που είναι πιο δραματικό.
Κ.Σ. Με ποια κριτήρια επιλέγετε τις δουλειές σας;
Π.Β. Κυρίως με το ποιος μου προτείνει τη δουλειά. Μετά διαβάζω το κείμενο, και μετά βλέπω ποιοι άλλοι είναι δίπλα. Αλλά κυρίως ξεκινά από αυτόν που μου το προτείνει.
Κ.Σ. Επομένως θα λέγατε ότι οι συνεργασίες παίζουν σημαντικό ρόλο για εσάς;
Π.Β. Πολύ σημαντικό ρόλο, τον σημαντικότερο ίσως.
Κ.Σ. Πώς βλέπετε τη ζωή του ηθοποιού σήμερα, πέντε χρόνια ήδη μέσα στην κρίση;
Π.Β. Όπως όλων των Ελλήνων, πάρα πολύ δύσκολη. Παίζεται ένα αρκετά περίεργο παιχνίδι και κάποιοι εκμεταλλεύονται αυτήν την κρίση, αλλά αυτό συμβαίνει σε όλους τους χώρους, όχι μόνο στο δικό μας. Κρίση υπάρχει, σαφώς υπάρχει. Αλλά όπως συμβαίνει πάντα, κάποιοι ευνοήθηκαν και από αυτήν την κρίση. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα ωστόσο για τους ηθοποιούς. Κάνουμε περισσότερες δουλειές τώρα, και ευτυχώς που υπάρχουν αυτές οι δουλειές, αλλά είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.
Κ.Σ. Είστε αισιόδοξη ωστόσο;
Π.Β. Ναι δε γίνεται και αλλιώς, είμαι πολύ αισιόδοξη ως άνθρωπος. Βλέπω γύρω μου και καταλαβαίνω ότι δεν είμαι μόνη, είναι ένα γενικό θέμα. Θεωρώ ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή, και κάτι θα γίνει, θα γυρίσει πάλι. Ήδη στη δική μας δουλειά, υπάρχει μυθοπλασία και νέα δημιουργία. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.
Κ.Σ. Το θέατρο έχει ωφεληθεί κατά μία έννοια από την κρίση;
Π,Β. Γίνονται πολλές παραστάσεις, αλλά πάντα γίνονταν. Τώρα είναι περισσότερες. Αλλά οικονομικά δεν έχει ωφεληθεί το θέατρο, καθόλου. Μόνο από την άποψη των παραστάσεων.
Κ.Σ. Στράφηκε και περισσότερος κόσμος προς το θέατρο…
Π.Β. Ίσως ναι, αλλά να μην ξεχνάμε ότι για ένα μεγάλο διάστημα χάσαμε τελείως και την τηλεόραση. Αλλά και ο κόσμος όμως ήθελε να βγει, να δει ένα έργο, να ταυτιστεί με κάτι, είτε ήταν κωμωδία, είτε ήταν δράμα. Πόσες να δει βέβαια κιόλας.
Κ.Σ. Πιστεύετε ότι το ελληνικό θέατρο υπολείπετε κάπου σε σχέση με το ευρωπαϊκό;
Π.Β. Δεν έχω δει πολύ Ευρωπαϊκό θέατρο, έχω δει ελάχιστο, ωστόσο η δασκάλα μου, που τώρα δεν υπάρχει πια, η Μίρκα Γιεμεντζάκη έλεγε, ότι εμείς οι ηθοποιοί είμαστε καλοί, αλλά δε μας βοηθά η σκηνοθεσία, ότι δηλαδή δεν έχουμε τόσους πολλούς εμπνευσμένους σκηνοθέτες. Νομίζω ότι ίσως αυτό είναι θέμα τελικά. Έχουμε, αλλά όχι τόσους για τον αριθμό που είμαστε.
Κ.Σ. Τι είναι αυτό που σας φοβίζει περισσότερο στη δουλειά σας;
Π.Β. Το να μην έχω δουλειά! (γέλια). Αυτό με φοβίζει πάντα περισσότερο. Ζω από τη δουλειά μου, δεν την κάνω από χόμπι, άρα είναι δουλειά, και έχω τις ανησυχίες που έχει κάθε Έλληνας με τη δουλειά του. Υπάρχει ανασφάλεια. Αλλά αυτή η δουλειά, από την οποία ζω, και την οποία αγαπώ τυχαίνει να είναι και χόμπι μου. Έχω την ευλογία αυτή.
Κ.Σ. Η αναγνωρισιμότητα είναι κάτι που σας ενοχλεί;
Π.Β. Καθόλου, είναι κάτι που μου αρέσει. Μου αρέσει γιατί γίνεται σε βαθμό που δε με ενοχλεί. Έχει ξεφύγει μια δυο φορές, αλλά είναι ελάχιστες φορές αυτές. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα προκαλούσε ποτέ κάτι ακραίο, ακόμα και αν δεν ήμουν ηθοποιός. Είμαι πολύ τυπική και σέβομαι αυτό που κάνω, και ο κόσμος το αντιλαμβάνεται. Άρα λοιπόν θεωρώ ότι οι άνθρωποι μου μιλούν στο δρόμο με αγάπη και αυτό μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει να με αγαπά ο κόσμος, το αγαπώ αυτό, δε θέλω να με βλέπει μόνο η μητέρα μου. Θέλω να με θαυμάζουν και να με αγαπάνε. Όχι όλοι βέβαια, γιατί δεν γίνεται να αρέσεις σε όλους, αλλά φυσικά και το θέλω. Μου αρέσει όταν έρχεται ο κόσμος στο θέατρο και μου αναλύει αυτό που έχει δει και έχει πάρει από μένα.
Κ.Σ. Οι Άντρες φοβούνται τις εντυπωσιακές και όμορφες γυναίκες και δεν τις πλησιάζουν εύκολα, γιατί φοβούνται μη τυχόν και φάνε «απόρριψη» και θιχτεί ο εγωισμός τους. Είστε μια όμορφη, εντυπωσιακή γυναίκα, το έχετε αντιμετωπίσει αυτό?
Π.Β. Τι να σας πώ, δεν θέλω να το σκεφτώ αυτό. Δε θέλω να είμαι από τις γυναίκες που λένε ότι τις φοβούνται οι άντρες. Δε θέλω. Το έχω ακούσει να το λένε άλλες γυναίκες, και ίσως είναι αλήθεια, αλλά δε θέλω να το πω εγώ για μένα. Στο κάτω κάτω, δεν θα είμαστε και για τους πολλούς, δηλαδή ας με πλησιάσει αυτός που μπορεί, δε θέλω να με πλησιάσει κάποιος που φοβάται! Δεν είμαι και κάτι τόσο σπουδαίο μεταξύ μας. Καταλαβαίνετε τι εννοώ. Είναι αστείο νομίζω. Αν φοβάται αυτό, τι να πώ. Δε θα ήθελα να έχω σχέση με κάποιον που φοβάται αυτό που κάνω και αυτό που είμαι. Να είναι λίγο παράξενο στην αρχή, να δυσκολεύεται το καταλαβαίνω, αλλά στην πορεία αν δεν μπορεί να εξοικειωθεί, θα είναι πρόβλημα και για εμένα και για εκείνον. Έχω υπάρξει σε σχέσεις που προσπάθησα να αποδείξω ότι δεν είμαι «ελέφαντας», και ξέρω πολύ καλά τι σας λέω. Αυτά τα λέω με πολύ κόπο και πόνο, και για αυτό λέω ότι πρέπει να είναι άνθρωποι που να καταλαβαίνουν αυτό που κάνουμε και να το σέβονται, και να το αγαπάνε. Κάθε άνθρωπος αξίζει να αγαπηθεί για αυτό που είναι. Και όχι να τιμωρείται για αυτό.
Κ.Σ. Πιστεύετε ότι η ζωή του ηθοποιού δυσκολεύει λίγο τις προσωπικές σχέσεις;
Π.Β. Δε δυσκολεύουν τα επαγγέλματα τη ζωή, οι άνθρωποι τη δυσκολεύουν. Δε θέλω να πιστεύω ότι λόγω επαγγέλματος δυσκολεύονται οι άλλοι. Δε θέλω να το πιστεύω αυτό, γιατί κι εγώ από την πλευρά μου έχω υπάρξει με ανθρώπους με πολύ διαφορετικό επάγγελμα από εμένα, και παρόλα αυτά μπόρεσα να είμαι εκεί, γιατί κατανοούσα. Είναι θέμα παιδείας, και πόσο θέλεις να περπατήσεις με τον άλλο. Πόσο εγωιστής δεν είσαι. Κακά τα ψέματα, στη σχέση είναι δύο, δεν είναι ένας. Και πρέπει ο ένας να ακουμπάει στον άλλον. Ακούγεται πολύ δύσκολο, αλλά αυτό είναι αλήθεια. Σας το λέω με πολύ κόπο. Έχω κοπιάσει για αυτό. Δε θα έλεγα κάτι αν εγώ η ίδια δεν είχα δοκιμαστεί από αυτό. Για αυτό και με ενοχλεί αυτό το «φοβούνται». Αν φοβούνται, ας κάτσουν πέρα, μακριά μου. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία που λένε…
Κ.Σ. Μιλήστε μας για τις φετινές δουλειές σας
Π.Β. Φέτος συνεχίζουμε το Σκηνές από ένα γάμο του Μπέργκμαν, που θα συνεχιστεί και τις γιορτές, και μετά θα πάμε Θεσσαλονίκη, και θα παίξουμε σε μεγάλες πόλεις μέχρι και το Πάσχα. Και υπάρχει και η ταινία που τρέχει ήδη στο σινεμά, το «Από Έρωτα», και θα κάνω μάλλον το Φλεβάρη, ίσως και λίγο πιο μετά, ένα καινούριο έργο, που θα παίζεται Δευτερότριτα, το «Δέρμα στις Φλόγες», του Γκιλιέμ Κλούα, που θα παιχτεί στην Αθηναίδα, με την Ρηνιώ Κυριαζή και το Νίκο Αρβανίτη, και έναν ακόμα άντρα που δεν έχει βρεθεί. Θα είμαι σε περιοδεία δηλαδή, με το Μπέργκμαν που τελειώνει στην Αθήνα στις 4/1 και μετά στην Αθηναϊδα.
Κ.Σ. Πώς ήταν η εμπειρία της συμμετοχής σας στο κινηματογραφικό αυτό έργο;
Π.Β. Ευχάριστη πολύ. Μου αρέσει πολύ ο φακός, μου αρέσει πολύ η τηλεόραση, έτσι κι αλλιώς. Άρα μόνο ευχάριστα μπορώ να το θυμάμαι αυτό, και μου αρέσει που ο κόσμος αγκάλιασε αυτή τη δουλειά. Δουλέψαμε πολύ σκληρά για αυτήν την ταινία, με νυχτερινά γυρίσματα, και θέλω να πάει ακόμα καλύτερα.
Κ.Σ. Έχετε κάποια προτίμηση μεταξύ τηλεόρασης, θεάτρου και κινηματογράφου;
Π.Β. Μου αρέσουν όλα εξίσου, αλλά δε θα κάνω κάτι απλά για να το κάνω. Θέλω πολύ, για παράδειγμα, να κάνω τηλεόραση, και σινεμά, αλλά αν δω ότι κάτι δεν κάθεται καλά, δε θα το κάνω. Είναι η στιγμή που μετράει, δίνω μεγάλη βαρύτητα στη στιγμή που θα έρθει το καλό.
Κ.Σ Τι είναι αυτό που ελπίζετε για το μέλλον;
Π.Β. Να είμαστε καλά, και να μη σταματήσω τα όνειρα μου. Να μην με αναγκάσουν να σταματήσω τα όνειρα μου…
- Δείτε τις αποκλειστικές φωτογραφίες σε μεγάλη ανάλυση στο facebook.com/mytheatro
Αποκλειστική συνέντευξη για το mytheatro.gr
- Επιμέλεια της συνέντευξης, ερωτήσεις Κάτια Σωτηρίου. Φωτογραφίες mytheatro.gr
:))
:):):)