Παναγιώτης Καποδίστριας: Είναι λυπηρό να βλέπεις παιδιά μοναχικά, κλεισμένα σε ένα σπίτι βλέποντας τηλεόραση και παίζοντας videoπαιχνίδια!
Η παιδική παράσταση “η ακρίδα που δεν μπορούσε να πει το ρο” που θα παίξει φέτος στο Θέατρο Ρένα Βλαχοπούλου για δεύτερη χρονιά, μετά την μεγάλη επιτυχία που σημείωσε τον περασμένο χρόνο, έχει γραφτεί από τον ηθοποιό, σκηνοθέτη και συγγραφέα Παναγιώτη Καποδίστρια.
Το mytheatro.gr ζήτησε και πήρε μια αποκλειστική συνέντευξη του και σας την παρουσιάζει!
-Κύριε Καποδίστρια, είστε ένας επιτυχημένος ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας. Θα λέγαμε και πολύ δραστήριος, αφού ασχολείστε και με το Εργαστήρι σας Δημιουργικής Γραφής Tabula Rasa. Πείτε μας για την έμπνευση… την ιδέα… της “ακρίδας που δεν μπορούσε να πει το ρο”.
«Η ιδέα ξεκίνησε εντελώς ξαφνικά, συζητώντας σχεδόν περί ανέμων και υδάτων με το φίλο μου, συνθέτη και στιχουργό τον Γιάννη Μιχαήλ. Αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα έργο που να μιλάει στις καρδιές των παιδιών για τη φιλία. Κάτι τόσο απλό και τόσο πολύτιμο. Θεωρώ πως η φιλία είναι ένα από τα τρία πιο σημαντικά πράγματα στον κόσμο. Και δυστυχώς είναι τόσο λυπηρό να βλέπω παιδιά μοναχικά, κλεισμένα σε ένα σπίτι βλέποντας τηλεόραση και παίζοντας videoπαιχνίδια. Πέρασα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια, γεμάτα φίλους. Η εμπιστοσύνη δεν είναι επίκτητη. Μαθαίνεται. Και μαθαίνεται από τη φιλία. Αν λείψει από την κοινωνία μας, θα είναι καταστροφικό και θα φανεί μετά από 10-15 χρόνια, αλλά τότε θα είναι πολύ αργά. Μακάρι λοιπόν, η ιστορία της μικρής ακρίδας, να είναι το έναυσμα για να οδηγήσει τα παιδιά και πάλι στην εμπιστοσύνη και σε πολλούς φίλους!»
–Πόσος καιρός χρειάστηκε για να γράψετε το έργο;
«Περίπου 3 μήνες με διακοπές λόγω φόρτου εργασίας. Καλώς ή κακώς, για να γράψεις χρειάζεσαι ηρεμία και συγκέντρωση. Ήθελα να βγει κάτι όμορφο. Κάτι που να έχει μυρωδιά. Το οφείλουμε στους θεατές. Αν κάθε συγγραφέας είχε αυτό ως βασική προτεραιότητα, ο κόσμος της τέχνης θα ήταν διαφορετικός. Σε αυτό το σημείο, θέλω να ευχαριστήσω κι άλλο ένα πρόσωπο, τη μαθήτριά μου, Σταυρούλα Δάμπαλη, που με βοήθησε ολόψυχα στη συγγραφική ολοκλήρωση του έργου.»
– Συμμετείχατε και στη συγγραφή στίχων, όπου εξελίχθηκαν σε τραγούδια πολύ αγαπητά στο κοινό σας. Πείτε μας την εμπειρία σας πάνω σ’ αυτό.
«Για να πω την αλήθεια, το θέμα του στίχου είναι κάτι που με βασανίζει πολλά χρόνια. Δεν είναι τόσο απλό. Αν γράψεις κάτι απλά για να το γράψεις, καλύτερα μην το γράψεις. Σκοπός είναι κάθε τραγούδι να έχει να πει κάτι. Αυτό θεωρώ πως είναι το μυστικό και στα τραγούδια. Να έχουν κάτι να πουν. Όσο αφορά το θέατρο, θα δανειστώ κάτι που λέω και στους μαθητές μου στη σχολή. Κάθε ατάκα, πρέπει να προχωράει την ιστορία μπροστά. Κάπως έτσι είναι και η ένταξη ενός τραγουδιού. Πρέπει να προχωράει την ιστορία μας μπροστά και να δυναμώνει την ιστορία μας.»
– Η ακρίδα που δεν μπορούσε να πει το ρο” την περσινή σαιζόν, όπως μάθαμε είχε την πρωτιά στις προτιμήσεις των παιδιών , αλλά και των γονιών τους. Που οφείλεται πιστεύετε η επιτυχία της;
«Προφανώς, στο ότι ήταν μια γλυκιά παράσταση που μιλούσε στις ψυχές των θεατών. Μια αρμονική συνεργασία, με καλούς ηθοποιούς,(σπουδαστές του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa) έξυπνη χορογράφο, ευφάνταστο συνθέτη, πανέμορφο θέατρο και… καταπληκτικό σκηνοθέτη!!! (γέλια)»
–Ακούσαμε από ενθουσιασμένους γονείς, ότι το έργο απευθύνεται όχι μόνο στα παιδιά, αλλά και στους μεγάλους. Που οφείλεται πιστεύετε αυτό;
«Αυτό είναι αλήθεια. Έχει κωδικοποιημένα μηνύματα που οι γονείς τα αντιλαμβάνονται πολύ διαφορετικά από τα παιδιά. Είναι σα να βλέπουν ένα άλλο έργο. Παραμυθιάζονται! (γέλια)»
–Ακούσαμε από ηλικιωμένους ότι δάκρυσαν και συγκινήθηκαν; Τι έχετε να μας πείτε γι’ αυτό.
«Βλέπω μάτια ενηλίκων βουρκωμένα από συγκίνηση και ματάκια παιδικά γεμάτα αγωνία για να προλάβουν να δουν από κοντά τους ηθοποιούς. Είναι αυτό που έλεγα πριν. Κάθε άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του μέσα στο έργο. Έχει πολύ αναγνωρίσιμα στοιχεία που όλοι έχουμε ζήσει, έχουμε νοιώσει ή έστω έχουμε σκεφτεί.»
– Πείτε μας λίγα λόγια για το δίδαγμα του έργου προς τα παιδιά, αλλά και τους γονείς.
«Πρόκειται για έναν ύμνο στη φιλία και ενάντια στο ρατσισμό. 5 διαφορετικά πλασματάκια, συνεργάζονται για να υλοποιήσουν το όνειρο μιας μικρής ακρίδας, με οποιοδήποτε τίμημα.»
– Πείτε μας για το 2ο χρόνο της ακρίδας. Θα υπάρξουν κάποιες αλλαγές;
«Για αρχή δε θα υπάρξουν αλλαγές. Μετά από τον Ιανουάριο όμως, σκοπεύω να γράψω και να ανεβάσω παράλληλα το δεύτερο μέρος της “Ακρίδας που δε μπορούσε να πει το ρο”. Και πιστέψτε με, έχω αγαπήσει τόσο πολύ αυτούς τους ήρωες, που έχω σκοπό να γράψω και τρίτο και τέταρτο και πέμπτο μέρος, με τους ήρωες να μπλέκουν σε καινούριες περιπέτειες, που πάντα όμως με την ομαδικότητα θα ξεπερνούν και όλοι μαζί θα γυρνάνε σελίδα.»
–Τι θα θέλατε να πείτε στους γονείς, για το έργο σας;
«Απλά, ότι ξεκινάμε την Κυριακή 14 Οκτώβρη. Τα υπόλοιπα, θα έρθουν από μόνα τους, αρκεί να χαμογελάμε…. ;)»