Εντίθ Πιάφ Κριτική

Με τη Μίλλη Καραλή: Εκφραστικότητα και Πάθη. Μουσικό Προαύλιο του Badminton.

• Κριτική: Κάτια Σωτηρίου
  

Η ζωή της μεγάλης Εντίθ Πιάφ στο σανίδι. Μια ζωή γεμάτη πόθους και πάθη, εντάσεις, έρωτες και απιστίες, εξαρτήσεις και απεξαρτήσεις, αλλά κυρίως, μια ζωή γεμάτη τραγούδι, στίχους που εκφράζουν κάθε πτυχή, κάθε στιγμή της. Δύσκολο το εγχείρημα θα υποθέσει κάποιος. Πράγματι, πολύ δύσκολο. Ωστόσο, όταν μια μεγάλη αρτίστα αναλαμβάνει τα ηνία της παράστασης, όλα γίνονται πιο απλά. Η Μίλλη Καραλή ενσαρκώνει την Πιαφ σε ένα «one woman show» που μας μεταφέρει στο Παρίσι του προηγούμενου αιώνα. Εκεί, στην πόλη του φωτός που γεννήθηκε στους δρόμους, και μεγάλωσε στον υπόκοσμο ένα από τα λαμπρότερα αστέρια του παγκόσμιου τραγουδιού: το «Σπουργιτάκι», η Εντίθ Πιάφ.

Η παράσταση είναι μουσικοθεατρική, αν και το μεγαλύτερο βάρος της παράστασης σηκώνουν αναμφίβολα τα πολλά τραγούδια της μεγάλης Πιαφ, που τραγουδά με εκπληκτική ωριμότητα και πάθος η Καραλή. Το γάργαρο «ρο» της Πιαφ, σήμα κατατεθέν της, είναι έντονα παρόν σε κάθε της λέξη, σε κάθε στίχο. Σίγουρα η διαμονή της Καραλή στο Παρίσι τη βοήθησε στο να παρουσιάσει μια έξοχη ερμηνεία, χωρίς τις συνήθεις αδυναμίες προφοράς που παρουσιάζουν συνάδελφοι της όταν επιχειρούν κάτι παρόμοιο. Είναι προς τιμή της ότι επέμεινε στη λεπτομέρεια και η σκληρή δουλειά της αποτυπώνεται στη σκηνή

Εξαιρετική προσέγγιση και ερμηνεία των τραγουδιών: το Milord, το “La vie en rose”, το περίφημο “Je ne regrette rien” που συνοψίζει την πολυτάραχη ζωή της Piaf, ερμηνεύονται με μια διάθεση ερωτική,  που σε ταξιδεύει σε μια πόλη και μια εποχή γεμάτη σταρ, έρωτες, αλλά και αισθητική.

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν τα τραγούδια της Πιαφ, ωστόσο μέσα από τα κείμενα του Δημήτρη Μαλισσόβα προσεγγίζεται και η  προσωπικότητα μιας παθιασμένης γυναίκας-, που έζησε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος αλλά και στο περιθώριο της ζωής τα τελευταία χρόνια, ακροβατώντας μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Η ερμηνεία της Καραλή στην πρόζα είναι ενδιαφέρουσα, αφού τονίζει ιδιαίτερα τον ανυπότακτο και «μαγγιώρικο» χαρακτήρα της Πιαφ, χωρίς να μένει μόνο στην τραγική πλευρά της ζωής της. Η αμεσότητα της στην επικοινωνία με το κοινό είναι σημαντικό στοιχείο, ενώ και όταν περιφέρεται ανάμεσα στους θεατές, δίνει μια αίσθηση των γαλλικών καμπαρέ, στα οποία οι αρτίστες συνήθιζαν να αναμειγνύονται με το κοινό.

Το κείμενο έχει και κάποιους αστεϊσμούς, που αφορούν κυρίως στους έρωτες της Πιαφ, και την εμμονή της με τους ωραίους άνδρες και τα γαλάζια μάτια. Είναι κείμενο όμως απλό, που επιλέγει να μην εκβιάσει τον οίκτο των θεατών, αλλά ούτε και να θεοποιήσει την Πιάφ.  Οι έρωτες της παρουσιάζονται μέσα από σύντομα βίντεο, με τους άνδρες να απαγγέλουν στίχους που περιγράφουν τα συναισθήματα τους, αλλά και το βάρος και βάθος της σχέσης τους με την Πιάφ. Ενδιαφέρον το εύρημα, για να εντάξουν το έντονο αυτό κομμάτι της ζωής της ερμηνεύτριας στο έργο, ίσως όμως, θα ήταν ενδιαφέρον να ήταν λίγο πιο πλούσιο, με περισσότερα βίντεο.

Η συνολική αίσθηση της παράστασης είναι συναρπαστική, κάτι που είναι μάλλον μεγάλο επίτευγμα δεδομένου ότι πρόκειται για ένα μονόπρακτο, επί της ουσίας, με ένα πρόσωπο επί σκηνής, σχεδόν χωρίς σκηνικά, και έντονο μουσικό στοιχείο. Η προσωπικότητα της Πιαφ και της Καραλή δένουν επί σκηνής σε ένα πολύ ενδιαφέρον πάντρεμα μουσικής και πρόζας, που σίγουρα αξίζει να δει κανείς. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει και η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαλισσόβα, που στηρίζει την έντονη παρουσία της Καραλή, και της επιτρέπει να απλώσει το ταλέντο της σε όλο του το εύρος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για μια παράσταση που αξίζει ακόμα μεγαλύτερης προσοχής και αποδοχής. Είναι ένα υπέροχο δίωρο, και το χειροκρότημα του κόσμου, ακόμα και στη μέση της παράστασης το επιβεβαιώνει.

Συντελεστές

Εντίθ Πιάφ: Μίλλη Καραλή

Σκηνοθεσία-Κείμενα: Δημήτρης Μαλισσόβας

Ενορχήστρωση-Διεύθυνση oρχήστρας: Νίκος Λαβράνος (με το κουιντέτο του)

Κοστούμια: Miltos

Φωτισμοί: Θανάσης Λεφάκης