Είδαμε τους Polkar στο Σταυρό του Νότου Plus

Βαθμολογία Επισκεπτών: 5

Παραφράζοντας την ερώτηση ” Πού πηγαίνει η μουσική όταν δεν την ακούμε” ; από την «Πρόβα Ορχήστρας» του Φελίνι, θα ρωτούσαμε ” Πού μας περιμένει η μουσική να την ακούσουμε” ; Η μουσική καρδιά της πόλης και του κοινού της χτυπά σε εκείνες τις σκηνές που ανεβαίνουν μπάντες σαν τους Polkar: μπάντες που αποδεικνύουν πως όσο πιο κοντά είναι ο καλλιτέχνης με το κοινό, τόσο πιο «ζωντανή» είναι η μουσική.

Οι Polkar πέρασαν φέτος στην απέναντι πλευρά της Φραντζή στο Σταυρό του Νοτου plus, για 5 Σάββατα και την παραμονή Πρωτοχρονιάς. Παρακολουθήσαμε την πρεμιέρα τους το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου. Απλά σαρωτικοί. Ισοπέδωσαν για άλλη μια φορά τα πάντα στο πέρασμά τους μας έκαναν να σιγοσφυρίζουμε τα τραγούδια τους για μέρες μετά. Ήχος κρυστάλλινος και η μπάντα στα καλύτερά της.

Από την προσέλευση του κόσμου, μέσα στον οποίο μπορούσες να διακρίνεις ανθρώπους νέους ως επί τω πλείστον, αλλά και μεγαλύτερων ηλικιών, καταλάβαμε ότι οι Polkar έχουν ήδη σχηματίσει το κοινό τους. Ένα κοινό μεγάλο και ετερόμορφο. Τη βραδιά άνοιξε ο Γιάννης Λατουσάκης ντυμένος…Ρόκυ, που μπήκε στη σκηνή για να παρουσιάσει τη μπάντα, υπό τους ήχους της μουσικής του Bill Conti από την ομώνυμη ταινία. Μετά από ένα σύντομο stand up κάλεσε στη σκηνή τον άνθρωπο – ιδέα των Polkar, Γιώργο Παπαγεωργίου, για να ξεκινήσει και επίσημα το live, που είχε φέτος το tagline “Μαμά, θα γίνω ροκσταρ!”.

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου, ο frontman των Polkar, είναι φτιαγμένος από εκείνο το περίεργο υλικό που εξαπολύει δεσμίδες ενέργειας με το που ανεβαίνει στη σκηνή, που χαρακτηρίζεται από δημιουργικότητα, αφοπλιστική γοητεία και ποιότητα. Έχει ένα ιδιαίτερο στυλ , συνθέτει και ενορχηστρώνει έξυπνους σφιχτούς ρυθμούς, με κινήσεις ανεπιτήδευτου αυθορμητισμού, ντύνεται ανάλογα και δημιουργεί ένα ολοκληρωμένο show. Η σχέση που μοιράζεται η μπάντα με το κοινό πηγάζει μέσα από μια αμφότερη ειλικρίνεια. Τα vibes που εισπράξαμε σε αυτό το Live το μαρτυρούσαν.

Χιούμορ πηγαίο σε συνδυασμό με μουσικές από τη μια χρωματισμένες με Balkan και indie pop, από την άλλη νοσταλγικές κι αγαπημένες ροκιές, και εσωτερικές αναζητήσεις με ένα γιουκαλίλι. Η δυναμική τους επί σκηνής ήταν υποδειγματική, οι ενορχηστρώσεις αρτιότατες, οι διασκευές κομματιών ψαγμένες , η ενέργεια που μετέδιδαν ξεσηκωτική, τα stand up διαλείμματα αναγκαία και ευχάριστα.

Από το «Ποιος το ξέρει », μέχρι το (σε τρομερή διασκευή) «Τα παιδιά της γειτονιάς σου» και το «Να μ’αφήσεις ήσυχη θέλω» (ναι , Πάολα, σε μια εκδοχή που μας έκανε να θέλουμε να το ξανακούσουμε), μέχρι το (αγαπημένο μας) «Αγάπησε με», το πάντα διαδραστικό Day o , του Χάρρυ Μπελαφόντε, το Can’t help falling in love, του Βασιλιά, τα δικά τους «Η αγάπη χρόνια δεν κοιτά» και «Το τραγούδι της καλής παντρειάς» η μπάντα δεν σταμάτησε ούτε μια στιγμή να ροκάρει, με το Γιώργο Παπαγεωργίου να χορεύει, να ερμηνεύει αισθαντικά, να πειράζει το κοινό και να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ευφορίας, συνεπαίρνοντας μαζί του ακόμα και τους πιο .. καινούριους τους ακροατές.

Ως ροκ σταρ, μποέμ αρτίστας μουσικός και στιχουργός, ο Γιώργος Παπαγεωργίου έχει μια μοναδική ικανότητα να βυθίζεται στις λεπτές αποχρώσεις του ανθρώπινου συναισθήματος και να τις κάνει τραγούδι. Άλλοτε χαρούμενο από αυτά που τα σφυρίζεις σε παραλίες, και άλλοτε πιο σκοτεινό και προσωπικό. Με το γιουκαλίλι του, καθισμένος σε ένα σκαμπό μας μίλησε με τα τραγούδια του για εκείνες τις στιγμές που η αναζήτηση ή και η απώλεια ενός έρωτα μας ρίχνει στα πατώματα, και ενίοτε στην παχυσαρκία, ενώ λίγο αργότερα, σε μια από τις αγαπημένες στιγμές για τους παλιούς, πέταξε τα καθιερωμένα εσώρουχα στο κοινό, για να προκαλέσει τις γνωστές, αυθόρμητες εκδηλώσεις λατρείας.

Από τη στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή οι Polkar μας παρέσυραν σε ένα μουσικό χωροχρονικό ταξίδι στο οποίο φαίνονταν και οι ίδιοι παραδομένοι. Είναι παραπάνω από ευχάριστο όταν συνειδητοποιείς οτι η μπάντα περνάει το ίδιο καλά με εσένα, ίσως και παραπάνω. Και τα παιδιά φαίνονταν να το ζουν! Αξίζει να σημειωθεί, ότι έχοντας παρακολουθήσει την πρεμιέρα τους και πέρσι, στο Σταυρό Club, φέτος, η διαφορά στην ωριμότητα της μουσικής τους, της σκηνικής παρουσίας τους και της χημείας τους είναι εντυπωσιακή.

Ο κόσμος έδειχνε ενθουσιασμένος: παρέες μικρές και μεγάλες, ζευγάρια, πάρτυ γενεθλίων (με ευτράπελα), οικογένειες, μικροί και μεγάλοι, όλοι χόρευαν και έδιναν ρυθμό και σφυγμό στο live που αδιαμφισβήτητα είχε μια διάχυτη αισιοδοξία, μια αίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά, όλα θα αρχίσουν από την αρχή.

Τα ιδιαίτερα φωνητικά του Γιώργου, η αστείρευτη ενέργεια του Γιάννη Κυρατσού στην κιθάρα, το στιβαρό μπάσο του Χρήστου Γκαΐλα, η ένταση του Λάζαρου Πλιάμπα στα τύμπανα και όλα τα κρουστά, η μουσικότητα του Γιώργου Αβραμίδη στην τρομπέτα και του Μιχάλη Καρανίκου στο τρομπόνι συνθέτουν μια εμπνευσμένη μπάντα, που φτιάχνει Live στα οποία περνούν οι ίδιοι και το κοινό τους καλά. Σε συνδυασμό με το έξοχο setlist που είχε πολλές εναλλαγές, και εξάρσεις έντασης, τους φανταζόμαστε στη συνέχεια σε μεγαλύτερα venues να ξεσηκώνουν πολλαπλάσιο κοινό. Και τους το ευχόμαστε.

Η γενική αίσθηση; Περάσαμε πολύ όμορφα, ακούσαμε τραγούδια που αγαπάμε και που έχουμε αγαπήσει στο παρελθόν σε νέες διασκευές, και γελάσαμε με την καρδιά μας. Με τα επόμενα Live να έρχονται μέσα στις γιορτές η συμβουλή μας είναι απλή. Σπεύσατε!