*Κριτική Κάτια Σωτηρίου
O χώρος τέχνης και θεάτρου Βρυσάκι, παρουσιάζει την παράσταση Πριγκίπισσες, ένα αλληγορικό παραμύθι του Αλέξανδρου Μαυραγάνη, για το trafficking που μπερδεύει τα όρια του πραγματικού και πραγματεύεται τα όρια της σκληρής βιωματικότητας των θυμάτων της εμπορίας ανθρώπων, σε ένα παιχνίδι με την αφηγηματικότητα του θεάτρου.
Η υπόθεση
Τρεις γυναίκες αφηγήτριες παρουσιάζουν την ιστορία κάποιων κοριτσιών που πέφτουν θύματα trafficking. Τα κορίτσια που προέρχονται από όλο τον κόσμο, συμβολοποιούνται παίρνοντας τα ονόματα τους από τα 4 σημεία του ορίζοντα. Κάθε μία ξεχωριστά πρέπει να περάσει μια δοκιμασία για να αναδειχθεί σε Πριγκίπισσα, πληρώνοντας όμως ένα σημαντικό τίμημα. Γιατί στα παραμύθια που συμβαίνουν πραγματικά, το ευτυχισμένο τέλος, δίνει τη θέση του στη φρίκη, αυτή που προέρχεται από το δεινότερο των ζώων… τον άνθρωπο.
Λίγα Λόγια για το Τράφικινγκ
Ο όρος τράφικινγκ, ο οποίος προσδιορίζεται στο Πρωτόκολλο για το Τράφικινγκ των Ηνωμένων Εθνών ως καταναγκαστική και παραπλανητική μεταφορά προσώπων υπό συνθήκες εκμετάλλευσης που προσομοιάζουν στη δουλεία, χρησιμοποιείται συχνά με τρόπους που εξομοιώνουν μια μεγάλη γκάμα διεργασιών. Αυτές έχουν να κάνουν κατ’ αρχάς με τη «στρατολόγηση» γυναικών και τη μεταφορά τους από τη χώρα αναχώρησης στη χώρα προορισμού, καθώς και με τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας μετά από την άφιξη στον προορισμό τους.
Ο φόβος της σύλληψης από την εκάστοτε αρχή, ο φόβος σεξουαλικής κακοποίησης από αυτούς που τις διακίνησαν το γεγονός ότι έχουν ελάχιστο ή καθόλου έλεγχο των συνθηκών του ταξιδιού καθώς και το ότι εξαιτίας όλων αυτών εξαρτώνται από τους διακινητές δημιουργούν για τις γυναίκες θύματα τράφικινγκ μια ιδιαίτερα τραυματική εμπειρία, της οποίας οι λεπτομέρειες χαράχθηκαν στη μνήμη τους.
Η ζήτηση δεν είναι στατική, τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει αυξηθεί κατά πολύ στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, χάρις στις «άοκνες προσπάθειες» των δουλεμπόρων και διακινητών. Από τη στιγμή που άνοιξαν τα σύνορα της Ανατολικής Ευρώπης και άρχισε η παράνομη μετακίνηση ανθρώπων για βιοπορισμό, άρχισε επίσης ή μάλλον αυξήθηκε η παράνομη διακίνηση γυναικών, η οποία κατά την 10ετία του 1980 είχε προέλευση κυρίως μακρινές και εξωτικές χώρες. Οι υπηρεσίες πορνείας και διακινούμενων γυναικών είναι μια μόδα που διαπέρασε πολλές περιοχές του πλανήτη, τον λεγόμενο «ανεπτυγμένο κόσμο».
Το έργο
Οι Πριγκίπισσες είναι ένα έργο με συγκεκριμένη δομή και χαρακτήρες, που διατηρεί ένα χαρακτήρα ντοκουμενταρίστικο, καθώς βασίζεται σε ιστορίες και μαρτυρίες για την καταναγκαστική πορνεία και τη διακίνηση γυναικών με σκοπό την εκπόρνευση τους. Οι θεατές γίνονται μάρτυρες της ιστορίας τεσσάρων κοριτσιών που πέφτουν θύματα τράφικινγκ, ενώ διαγράφονται καίρια μέσα από αυτό οι προθέσεις και τα κίνητρα όλων των συνεργών στο «έγκλημα» κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ανεξαρτησίας και ευαισθησίας. Μαστροποί, διεστραμμένοι πελάτες, αλλά και οι σιωπηροί -αμέτοχοι οδηγούν τις νεαρές γυναίκες στον εξευτελισμό, την ανελευθερία, την απομόνωση και την τελική αποξένωση, όχι μόνο από τον έξω κόσμο αλλά από τον ίδιο τους τον εαυτό. φορτισμένη με αιχμηρούς διαλόγους, κυνικές αφηγήσεις και εύστοχη ιδιωματική γλώσσα, τόσο μιας αλλοδαπής ντοπιολαλιάς όσο και της δικής μας, επωμίζεται τα ράκη μιας τραγικής ζωής
Η σκηνοθεσία της Βαρβάρας Νταλιάνη ακολουθώντας με ακρίβεια το κείμενο, είναι απλή, ώστε να δοθεί βάρος στο συμβολικό χαρακτήρα της ιστορίας, ανέδειξε τον ωμό ρεαλισμό του έργου χωρίς υπερβολές,εξαλείφοντας κάθε ίχνος μελοδραματισμού και, με υπόγεια συγκινησιακή αγωνία, παρακολουθεί τη σταδιακή καταβύθιση των κοριτσιών καταδεικνύοντας ταυτόχρονα τις αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις που προκύπτουν ανάμεσα σε διεφθαρμένους πολίτες, εμπόρους σάρκας, οργάνων της τάξεως και των εκάστοτε θυμάτων. Τα συμπεράσματα ανήκουν στο κοινό που παρακολουθεί αυτή τη ρεαλιστικά ωμή και εξόχως κουρδισμένη παράσταση. Οι μονόλογοι ακολουθούν μια βαθμιαία πορεία οδηγώντας στην κορύφωση της υπαρξιακής αγωνίας και του συναισθηματικού τέλματος των κοριτσιών, αλλά και των θεατών. Το λιτό σκηνικό της Μιμίκας Καπούλα, ένα δωμάτιο μονάχα με καρέκλες, ένα τραπεζάκι και παραβάν, φωτισμένο άρτια εντείνει τα συναισθήματα εγκλωβισμού και αδιεξόδου που κατακλύζουν το θύμα ενός ολόκληρου μηχανισμού χωρίς ηθικές αναστολές.
Μια παράσταση που ξεχειλίζει από την ταλαντούχα παρουσία των δυο κοριτσιών που παίζουν τους ρόλους των πριγκιπισσών: η Κύνθια Βουκουβαλίδου, στην πιο μεστή της στιγμή, τόσο μέσα από το κείμενο, όσο και μέσα από το τραγούδι μεταδίδει με αφοπλιστική αμεσότητα τις μεταβαλλόμενες αντιδράσεις των κοριτσιών που υποδύεται, την κρυμμένη ευαισθησία και τον εσωτερικό πανικό τους, ενώ η Γκρέις Νουόκε είναι συνταρακτική δείχνοντας το πέρασμα από την απελπισία, στην κυνική απάθεια και την πλήρη ηθική καταρράκωση. Η Σάρα Αμπντέλ Χαμίντ αναλαμβάνει το ρόλο της αφηγήτριας, εισάγοντας το θεατή στο παραμύθι για ενηλίκους που καλείται να παρακολουθήσει.
Στο σύνολο της πρόκειται για μια παράσταση αφύπνισης, μια εξαίσια προσπάθεια να σταθούμε όλοι μας πρόσωπο με πρόσωπο με τα θύματα σωματεμπορίας, και να αντιληφθούμε όχι μόνο τα δικά τους βιώματα, αλλά και τις ευθύνες μας ο καθένας ξεχωριστά που εντοπίζονται κυρίως στη σιωπή και την αδιαφορία για τα όσα πιθανόν πολλές φορές να αντιλαμβανόμαστε ότι συμβαίνουν γύρω μας. Ελπίζουμε να τη ξαναδούμε του χρόνου, σε επανάληψη, και σε μεγαλύτερη έκταση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το έργο παρουσιάστηκε πρόσφατα σε μορφή εκπαιδευτικού δράματος (Πριγκίπισσες) Ένα παραμύθι για το trafficking») σε συνεργασία το Δήμο Αθηναίων, το ΚΜΟΠ, την ΕΑΤΑ και τον ΟΠΑΝΔΑ στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού προγράμματος «You.Change.Com – Empowering Young Disadvantaged Individuals to Trigger Change in their Communities»
Συντελεστές:
Παίζουν Βουκουβαλίδου Κύνθια Νουόκε Γκρέις
Αφήγηση παραμυθιού: Αμπντέλ Χαμίντ Σάρα
Σκηνοθεσία: Νταλιάνη Βαρβάρα
Συγγραφέας: Μαυρόγιαννης Αλέξανδρος
Σκηνικά-κοστούμια- αφίσα: Καπούλα Μιμίκα
Επεξεργασία κειμένου & συλλογή ντοκουμέντων: Νταλιάνη Βαρβάρα, Βουκουβαλίδου Κύνθια, Ιωάννου Γεράσιμος, Μαυρόγιαννης Αλέξανδρος
Βοηθός σκηνοθέτη: Αντερέμι Αντεκούμπι
Φωτογραφίες: Γιαννούλη Νικολέττα
Επιστημονική επιμέλεια: Διαμαντή Κωνσταντίνα, εκπρόσωπος της Α21, ΜΚΟ για την κατάργηση της εμπορίας ανθρώπων στον 21ο αιώνα.
Διάρκεια παράστασης: 80’