ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ
26 Νοεμβρίου 2015 … 10 Ιανουαρίου 2016 | Θέατρο Οδού Κυκλάδων > Κυψέλη
- Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
Ο Ιρλανδός συγγραφέας Oscar Wilde (Oscar Fingal O’Flahertie Wills Wilde) είναι σε όλους μας γνωστός από το έργο αλλά και την εντυπωσιακή του εμφάνιση-παρουσία. Έχει γράψει θεατρικά έργα, ποιήματα και δοκίμια (1854-1900).Είναι ένας από τους πολύ αγαπημένους μου συγγραφείς του οποίου έχω διαβάσει σχεδόν όλα τα βιβλία στα αγγλικά αλλά και έχω δει πολλά από τα θεατρικά του έργα. Το εντελώς άδικο και άδοξο τέλος του πάντα με έκανε να σκέφτομαι το τι έχασε η ανθρωπότητα από τον πρόωρο θάνατό του. Δεν μπορώ να αποφύγω τη σκέψη για το πόσα ακόμα εξαιρετικά έργα θα μπορούσε να γράψει εάν δεν τον κατέστρεφε ο πουριτανισμός της εποχής μαζί με την ανηθικότητα του φίλου του.
Το έργο «Σαλώμη» που ο Wilde εμπνεύστηκε από έναν ζωγραφικό πίνακα το Gustav Moreαu γράφτηκε στα γαλλικά με τη δικαιολογία του συγγραφέα για το ότι γνωρίζοντας πολύ καλά το πόσο σε βάθος κατέχει την αγγλική γλώσσα ήθελε να δοκιμάσει τον εαυτό του και στα γαλλικά. Το έργο φυσικά μεταφράστηκε στα αγγλικά με διάφορα όμως προβλήματα και ατυχήματα. Το ανέβασμα του στην Αγγλία απαγορεύτηκε λόγω της σχέσης του μύθου με τη βίβλο και έτσι για πρώτη φορά παρουσιάστηκε στο Παρίσι , στην Comedie Parisienne (το όνομα του θεάτρου δεν έχει σχέση με το έργο που είναι τραγωδία), το 1896 όταν ο συγγραφέας βρισκόταν στη φυλακή. Στην Αγγλία η απαγόρευση διήρκησε σαράντα χρόνια και το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο κοινό το 1931, στο Savoy Theatre του Λονδίνου.
Ο Oscar Wilde είναι συγγραφέας της παρακμής. Στο έργο παρουσιάζεται μια έντονη παρακμιακή ατμόσφαιρα. Οι ήρωες αδίστακτα καθοδηγούνται από τα προκλητικά πάθη τους. Ο τετράρχης Ηρώδης, διοικητής της Ιουδαίας, πιστός στον Αυτοκράτορα της Ρώμης (όλα τα αξιολύπητα ανθρωποειδή τα έχουν καλά με την εξουσία), αποτελεί την προσωποποίηση της τρέλας και της διαστροφής. Έχει φυλακίσει-δολοφονήσει τον αδελφό του και έχει παντρευτεί τη νύφη του. Δεν φτάνει αυτό αλλά ορέγεται και την ψυχοκόρη του Σαλώμη την οποία για προσωπική του ευχαρίστηση και αισθησιακή διέγερση-απόλαυση διατάσει να χορέψει και όταν ικανοποιείται πλήρως από τον χορό, τάζει να της προσφέρει ότι αυτή θελήσει, ακόμα και το μισό του βασίλειο.
Η ψυχοκόρη, διεστραμμένη παρθένα που γοητεύτηκε και στη συνέχεια απορρίφτηκε από τον Ιωάννη ως δώρο για τον χορό της (ο χορός των επτά πέπλων) και με την προτροπή της κυνικής και αντιπαθητικής μητέρας της, εμφορούμενη από πολύ ευγενικά αισθήματα, ζητάει το κεφάλι του Ιωάννη! Μπορεί κανείς να σκεφτεί πιο τρελό δώρο; Μπορεί να φανταστεί πως μια νεαρή κοπέλα με τον αισθησιακό χορό χρησιμοποιεί τα θέλγητρά της για να ζητήσει τον θάνατο ενός ανθρώπου με αποκεφαλισμό; Στο τέλος χάνει και αυτή τη ζωή της με διαταγή του πατριού της.
Για την ερμηνεία (συμβολισμοί, αλληγορίες) του έργου έχουν γραφτεί πολλά. Οι διάφοροι μελετητές έχουν αντικρουόμενες απόψεις. Πάντως η «Σαλώμη» που παίζεται σε όλο τον κόσμο μέχρι τις μέρες μας έχει εμπνεύσει έργα ζωγραφικής, μουσικής, λογοτεχνίας.
Συντελεστές:
Η μετάφραση και η σκηνοθεσία του Θέμελη Γλυνάτση είναι αψεγάδιαστη. Τα σκηνικά του Κωνσταντίνου Ζαμάνη πολύ καλά. Τα κοστούμια της Ελευθερίας Αράπογλου εξαιρετικά: πρωτότυπα, εντυπωσιακά, ταιριάζουν απόλυτα με το έργο.
Οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου υπηρετούν σωστά την παράσταση. Βοηθός Φωτιστή: Μαρίνα Κόντα. Φωτογραφίες: Γιώργος Μαυρόπουλος
Θεατρική Κριτική
Η Θεοδώρα Τζήμου (Σαλώμη) ερμήνευσε με εξαιρετικό τρόπο τον ρόλο της. Το ίδιο καλός και ο Νέστωρ Κοψιδάς (Ηρώδης). Όλοι οι άλλοι ηθοποιοί: Θανάσης Δόβρης (Ιοκαναάν), Αλεξάνδρα Ντεληθέου (Ηρωδιάδα), Βασίλης Λιάκος (Ναραμπόθ), Δημήτρης Τσιγκριμάνης (Ο ακόλουθος της Ηρωδιάδας/Ναμαάν), Σωτήρης Τσακομίδης (Ένας δαίμονας) ήταν πάρα πολύ καλοί στους ρόλους τους.
Στέλιος Αντωνιάδης – mytheatro.gr