- Γράφει η Γιούλη Μακρή
Θέατρο… λέξη αρχαία ελληνική, που σίγουρα σε ταξιδεύει. Πρωτη μεγάλη θεατρική εποχή ο 5ος αιώνας π.X. στην Ελλάδα. Οι τραγωδίες και οι κωμωδίες- μερικές σώζονται και σήμερα- εκείνης της εποχής ερμηνεύτηκαν για πρώτη φορά από ηθοποιούς και σε ειδικά κατασκευασμένους χώρους.Τα ερείπια από μερικούς τέτοιους χώρους διατηρούνται μέχρι σήμερα και μας παρέχουν αξιόλογες αρχαιολογικές πληροφορίες.
Την καταγωγή του θεάτρου τη βρίσκουμε στο διθύραμβο. Ύμνος που τραγουδιόταν γύρω από το βωμό του Διόνυσου, του θεού του κρασιού, από ένα χορό πενήντα αντρών. Μια πράξη λατρείας προς το Διόνυσο, που με τα χρόνια άρχισε να περιλαμβάνει ιστορίες για τους ημίθεους και τους ήρωες των Ελλήνων και εξελίχθηκε στην Αρχαία Ελληνική τραγωδία.
Στο Αρχαίο Ελληνικό Δράμα όμως βρίσκουμε και την κωμωδία. Η κωμωδία γεννήθηκε μέσα από τα ξεφαντώματα των σατύρων, των συνοδών του Διόνυσου (μισοί άνθρωποι και μισοί τράγοι), που γίνονταν όταν η συγκομιδή είχε τελειώσει.
Πατέρας του θεάτρου ο Θέσπις, από την Ικαρία. Αρχηγός ενός διαθυραμβικού χορού, που το όνομά του συνδέεται με την τέχνη της ερμηνείας (Θέσπια τέχνη) και με την ονομασία του θεατρικού κοστουμιού (Θέσπιος χιτών). Αυτός πρώτος ξεχώρισε τον εαυτό του από το σύνολο του χορού και με τη μορφή κάποιου θεού ή ήρωα άνοιξε διάλογο με το χορό.
Αυτός πρώτος με το χορό του ταξίδευε, κουβαλώντας τις αποσκευές του πάνω σ’ ένα κάρο, και όταν κάποτε έφτασε στην Αθήνα ήταν ο πρώτος που κέρδισε ένα βραβείο στα Μεγάλα Διονύσια. Έτσι έγινε ο πρώτος ηθοποιός και ο πρώτος θα λέγαμε θιασάρχης.
Η εξέλιξη λοιπόν του ηθοποιού και του χώρου του ήταν πλέον ανεξάρτητη .